
Vrouwtje komt thuis
door Sylvain Ephimenco
2005-03-01 - lezersreacties op dit artikel (7)
Af en toe begin ik aan mezelf te twijfelen: zie ik het soms verkeerd? Is mijn geest zo geperverteerd, altijd op zoek naar de verborgen laag onder het vernis, dat er een gruwelijke misvorming in mijn gedachten heeft plaatsgevonden? En: hebben al die verdraagzame brief- en mailschrijvers soms gelijk wanneer ze bij de redactie heel elegant om mijn hoofd smeken?
Vorige week besloot ik een eenvoudige test te doen en ging aandachtig voor de tv zitten. Ik koos ervoor om een reclamespot te bestuderen die tot nu toe geen enkel protest heeft uitgelokt. Een commerciële boodschap die de algehele heersende apathie nooit heeft mogen verstoren, maar die mij al weken groen en geel ergert.
Wat nu volgt is de ontwikkeling van het verhaaltje van de commercial zoals op de site van Fortis Bank te vinden is. Een vrouw rijdt de oprit van haar huis op. Verrast ziet ze de auto van haar man staan.
Zou er iets zijn? Ze loopt naar binnen en vindt haar man in de woonkamer. Voor hem staan twee koffers. 'Wat ben je vroeg', vraagt ze behoedzaam. Haar man vraagt haar te gaan zitten, haalt adem en zegt: 'Ik heb iemand aangenomen op de zaak'. Triomfantelijk houdt hij twee tickets in de lucht: 'We gaan op vakantie!' Dan volgt de pay-off: 'Alle goede beslissingen hebben één ding gemeen. Ze worden op het juiste moment genomen. Fortis, partners in verzekeren en bankieren'.
En nu ik. Een vrouw komt buiten adem thuis. Eeuwige slavin ten dienste van haar baas die alles voor hem hoort te regelen -pilsje, pantoffels en een dampende pot- voordat meneertje van zijn werk is gearriveerd. Maar bij het zien van zijn auto op de oprit schrikt ze: hij is al thuis en ze heeft nog niets klaar. Binnen wacht een tweede schok, veel groter: meneertje heeft zijn koffers gepakt en wacht geduldig op zijn al afgeschreven sloofje.
Nu zie je het getekende gezicht van de vrouw. Diepe groeven. Ze moet ook nog ouder zijn dan hij. Ze hapt naar lucht, ze bungelt aan een zijden draad. Ze denkt: wat heb ik verkeerd gedaan in al die tropenjaren, heeft hij een jongere gevonden?
De sadist geniet van zijn machtspositie en rekt dit moment van intens genot uit: 'Kom even zitten, ik ga je iets vertellen'. Gedwee neemt ze plaats naast de potentaat. Ze wacht nu op het genadeschot, is niets meer dan een existentiële dweil die de baas naar hartelust mag wringen en wegwerpen. Uiteindelijk beslist hij haar uit haar lijden te bevrijden. Alsof het een scepter betreft steekt hij twee vliegtickets in de lucht en roept: 'We gaan op vakantie!' Ze lacht, ze vliegt hem om de nek. Niet uit liefde maar uit angst, uit hondsdankbaarheid dat zij nog niet door meneer dictator wordt weggedaan.
Tot een volgende keer. Dit is een van de meest perfide en vrouwonvriendelijke reclamespotjes dat ik in jaren heb gezien. Draaf ik door? Mijn probleem. En voor al die koppensnellers die dat wel vinden, hier is mijn eigen pay-off: ik blijf!