nissaba

DE VOORAFGAANDE DISCUSSIE VIND JE HIER: http://www.nissaba.nl/nisphp/viewtopic.php?t=609

Goeiemorgen Nederland!

Ik ga de voorstelling grotendeels achterwege laten, omdat dit daar ongetwijfeld niet de juiste plaats voor is. Dit is echter mijn eerste reactie hier.

Misschien wel de moeite waard te vertellen hoe ik als 'man' (halve waarheid maar zo zou ik worden geïnterpreteerd) hier terecht kom: heb net het boek 'van Venus tot Madonna' van Annine Van der Meer uitgelezen over de overgang van matriarchaat naar patriarchaat en de bijhorende uitwissing van de vrouwelijkheid in geloof. Ik geraakte daar aangesproken door het bestaan van Asjera, ofte 'moeder God' als we dit christelijk bekijken. Zij had een bloeiende cultus in het Israël van het oude testament en zij was het die het grootste doelwit was toen dit boek eiste dat mensen 'hun afgodsbeelden kapot zouden slaan'.

Eén van de meest zinvolle verwijzingen over Asjera - en veel andere godinnen - vond ik hier. En de discussies en de furie die daar aan vast hangen, lees ik hierboven. :-)

Eerst en vooral inspireert de bovenstaande discussie me tot de volgende uitspraak: het is bullshit dat 'mannen' zouden afgeschrikt worden door te assertieve 'vrouwen'. Ik ga meteen aan het applaudiseren als ik een dergelijk doordachte onderbuiktekst lees. Ben helemaal niet geïnteresseerd in het muurbloempjestype dat nog gelooft in 'sois belle et tais toi'. Laat je niet meer in je hokje terugdrijven, zo ben je op je beste!

Ik voel me aangesproken door de post van 'devrouwechtzien'. Moet dat stukje vlees tussen mijn benen zijn...

Je hebt absoluut gelijk. Pijnlijk om te zeggen, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat de emancipatie van de vrouw in onze kontrijen de genderrol van vrouwen heeft opengescheurd, maar dat dit aan de kant van de mannelijke genderrol helemaal geen verandering heeft meegebracht. Uit denk ik homofobie en de neiging oermannelijk over te komen, groeit voor de meesten van ons een fictieve rol, die ons ertoe brengt zelden emoties te tonen, ons altijd sterk voor te doen, lekker mee te spelen in competitiedrang,... Daaraan hangt de ingebakken, aangeleerde angst om te 'vervrouwelijken'. Dit zien we het beste in het pad van de transgender: vrouw-naar-man transgenders hebben het een stuk makkelijker om aanvaard te worden dan man-naar-vrouw transgenders. Wat houdt dit in? De impliciete stempel dat vrouwelijkheid nog steeds inferieur is.

Allez dus we komen toch bij de aap in de mouw...

Zelf identificeer ik me steeds meer als derde gender en steeds minder als man. Jarenlang heb ik mijn mannelijkheid larger than life gemaakt en mijn vrouwelijkheid fervent verdrongen, met alle negatieve gevolgen van dien voor mijn leven en mijn karma. Waar ik het bangst van was, was het oordeel 'homo' of erger - 'janet'. Pas nu, 15 jaar later, komt de eureka dat ik hiermee puur geloofd heb in de mythe dat de vrouwelijkheid in mezelf erkennen, betekent dat ik een 'janet' ben - dit zegt immers dat elke vrouw truttig is. Precies alsof de energie die ik in mezelf bespeur en die verlossing eist, truttig zou zijn! Zelf ervaar ik mijn anima een beetje als een guerrillera met wapperende haren en rokken en met een roestig geweer en een CNT-FAI vlag (zie land and freedom), waar zit haar opgeheven handje en haar makeupdoos? Is een stoere vrouw dan geen vrouw meer???

Ik geraak hier te ver van het onderwerp...

De nagel op de kop vind ik, in de bovenstaande posts. Je moet niet meer werken dan de tijd die je nodig hebt om in je behoeften te voldoen. Macro-economische en filosofische denkers hebben daar allemaal geen zak in te zeggen. Het is jouw leven en daarin maak je je eigen keuzes.

Wat betreft emancipatie... Het is pijnlijk te ervaren dat het inderdaad nog steeds een verhaal is van vrouwen tout court. Ik geloof er heilig in dat het pad vooruit een schrappen is van alle opgelegde genderhokjes, en dat zowel mannen, vrouwen als anderen daarin evenveel bij te winnen hebben. De verliezers zijn de machthebbers en de bestaande orde, omdat het eindresultaat een decentrale, duurzame wereld van liefde is, waar geen mens macht heeft over een ander. Defensie van die status quo is groepen tegen elkaar opzetten. Voorbeeld in dit: mannen versus vrouwen. Je zou me zien als man, als je me tegenkwam, maar vertrouw me aub: ik ben je vijand niet. Jullie bevrijding helpt mij om de mijne te bewerkstellingen. Daarnaast hou ik van mensen die vrij en uniek zijn. Dat behaal je niet door je mooi aan de regels te houden.

Ik hoop dat we dit samen kunnen promoten.

Hai Tiresias, welkom op het forum, een ook voor je 'ontboezeming', die heel interessant is, maar ook heel erg persoonlijk. Ik stel wat je zegt erg op prijs, en ben er erg in geinteresseerd ook.
Toevallig is dit een onderwerp waar bij mij ook altijd overgevoeligheden liggen, namelijk mannelijkheid en vrouwelijkheid. Ik beschouw die dingen als zuiver kunstmatige, geforceerde en culturele dwangbuizen, die misschien ergens zijn gestoeld op biologische gegevens, maar die door kortzichtigheid, bevooroordeeldheid en pure onderdrukkingsmechanisme het leven van mannen en vrouwen zuur maken, en soms zelfs tot een ware hel.

Ik heb me ook vaak geergerd aan deze 'man-vrouw'-verwisseling. Je mag rustig op mijn hoofd slaan als je me bot vind, hoewel ik geloof dat je er net over denkt als ik. Ik voel me beperkt door dezelfde vooroordelen, maar wil af van de kwalificaties mannelijk-vrouwelijk, omdat ze mij als persoon voortdurend belemmeren. Ik pas ook niet in die hokjes, maar ik wil mezelf niet mannelijk noemen omdat ik niet in het hokje van de zgn. vrouwelijkheid pas.

Je zou trouwens over dit onderwerp best een nieuw topic aan kunnen snijden, toch? Misschien mag ik proberen het af te splitsen? (Technisch mogelijk, maar ik heb het nog nooit gedaan.)

heb net het boek 'van Venus tot Madonna' van Annine Van der Meer uitgelezen over de overgang van matriarchaat naar patriarchaat en de bijhorende uitwissing van de vrouwelijkheid in geloof.

Leuk. Ik heb het ook gekocht, maar nog niet gelezen, alleen doorgelezen.

Ik voel me aangesproken door de post van 'devrouwechtzien'. Moet dat stukje vlees tussen mijn benen zijn...

Ik wou je dan doorsluizen naar dit boek van haar:

:kater:

Ik denk dat dat de manier waarop zij haar inzicht verwoordt je zeker heel erg aan zal spreken.

Dit zien we het beste in het pad van de transgender: vrouw-naar-man transgenders hebben het een stuk makkelijker om aanvaard te worden dan man-naar-vrouw transgenders. Wat houdt dit in? De impliciete stempel dat vrouwelijkheid nog steeds inferieur is.

Ik denk ook dat op een onbewust niveau vrouwelijkheid inferieur is. Dat wil zeggen dat mensen zelf niet door hebben dat vrouwen vaak lager gewaardeerd worden dan mannen door uiterlijke kenmerken in plaats van door inhoudelijke argumenten (kleinere gestalte, hogere stem, onzekere uitstraling etc).

Ik heb me vaak geërgerd aan mannen die denken dat ze een vrouw zijn, en dit vervolgens personifiëren door idiote opvattingen over wat 'vrouwelijkheid' zou zijn, die op geen enkele manier bij mij aansluiten. Ik beschrijf ze als 'de pink omhoog bij het nuttigen van het kopje thee, parelketting om, ach gut zeggen en steeds ongevaarlijk glimlachen'. Dit zijn rare aangeleerde gedragingen, die niets te maken hebben met wat vrouwen werkelijk zijn.

Het zou me niets verbazen dat zo'n onderworpen uitstraling, die vrouwen eeuwenlang verplicht moesten aannemen, dwars tegen onze persoonlijkheid in, inderdaad niet helpt om vooruit te komen in de maatschappij, ook niet als het gaat om transgender. Het zijn namelijk geen tekenen van vrouwelijkheid, het zijn tekenen van onderworpenheid, bangigheid, verlegenheid, onzelfstandigheid, passiviteit, 'zorgzaamheid' - misschien dingen die men graag met het vrouwelijke wilde associëren, maar die er in werkelijkheid niets mee te maken hebben.

Ze hebben meer te maken met sekisme, stereotypie, rollenspellen en andere te overwinnen flauwekul.

Uit denk ik homofobie en de neiging oermannelijk over te komen, groeit voor de meesten van ons een fictieve rol, die ons ertoe brengt zelden emoties te tonen, ons altijd sterk voor te doen, lekker mee te spelen in competitiedrang,...

Dit is natuurlijk inderdaad de tegenhanger van het vrouwelijke stereotiepe. Een reden te meer om die rollen overboord te gooien, te proberen onszelf te ontmoeten, en ons niet aan te passen aan eenvermeende eis die de wereld ons zou stellen.

Het is goed dat mannen en vrouwen meer met elkaar omgaan, omdat ze daardoor hun stereotiepe rollen uitwisselen. Dat is al een begin. De stereotiepe opvoeding (zoals die waarbij meisjes wel mogen huilen en jongetjes niet, waarbij jongetjes zich mogen vies maken bij het spelen maar meisjes niet, waarbij jongetjes moeten rennen maar meisjes altijd moeten 'uitkijken') moet natuurlijk ook uit de wereld worden geholpen. Daarmee krijgt misschien elk zijn deel van het beste, maar ook van het slechtste.

Jarenlang heb ik mijn mannelijkheid larger than life gemaakt en mijn vrouwelijkheid fervent verdrongen, met alle negatieve gevolgen van dien voor mijn leven en mijn karma. Waar ik het bangst van was, was het oordeel 'homo' of erger - 'janet'.

Uh... 'janet'... zijn dat die 'dames met parelketting'? :bloos:

Maar ik zie in jouw zorgen het volgende: je voldoet niet aan de verwachtingen die aan je worden gesteld, of de verwachtingen waarvan je denkt dat ze worden gesteld, en je associeert dat met de 'sekse' in plaats van met 'je eigen niet in hokjes te delen persoonlijkheid', zoals ik zou doen.

Pas nu, 15 jaar later, komt de eureka dat ik hiermee puur geloofd heb in de mythe dat de vrouwelijkheid in mezelf erkennen, betekent dat ik een 'janet' ben - dit zegt immers dat elke vrouw truttig is. Precies alsof de energie die ik in mezelf bespeur en die verlossing eist, truttig zou zijn!

Goed zo, laat je niet in de luren leggen! Je zou van het ene identiteitsprobleem in het andere rollen.

Ik denk trouwens dat ik niet helemaal begrijp wat jouw probleem is geweest. Wel dat je een soort identiteitsprobleem hebt (of hopelijk had), maar in de praktijk kan ik me er moeilijk in leven. Je had 'angst' te vervrouwelijken, dus was je kennelijk 'vermannelijkt' op een manier die je niet lag... maar wat betekende dit dan voor jou in de praktijk? Als je dit wil beantwoorden, hoor, misschien is het wel te persoonlijk.

Precies alsof de energie die ik in mezelf bespeur en die verlossing eist, truttig zou zijn! Zelf ervaar ik mijn anima een beetje als een guerrillera met wapperende haren en rokken en met een roestig geweer en een CNT-FAI vlag (zie land and freedom), waar zit haar opgeheven handje en haar makeupdoos? Is een stoere vrouw dan geen vrouw meer???

La liberté sur les barricades ?

http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/de ... iberty.jpg

Ik geraak hier te ver van het onderwerp...

Maar wel interessant.

Je moet niet meer werken dan de tijd die je nodig hebt om in je behoeften te voldoen. Macro-economische en filosofische denkers hebben daar allemaal geen zak in te zeggen. Het is jouw leven en daarin maak je je eigen keuzes.

Precies. Het is elke keer hetzelfde verhaal. We denken voor ons eigen levensonderhoud te werken, maar in werkelijkheid werken we voor ondernemingen die aan ons werk veel kunnen verdienen, ten gunste van de eigenaren van het bedrijf. Denk aan de 'luie zwartjes' van Afrika, je kent ze nog wel... Deze mensen waren zo 'lui' dat ze al stopten met werken als ze hun hele kopje rijst bij elkaar hadden verdiend. Wat deden dus de westerse ondernemers die Afrika als exploitatiegebied hadden ontdekt... ze betaalden een kop rijst aan het einde van de dag, zodat de mensen waren gedwongen de hele dag te werken.

Dat houd ik altijd voor ogen als iemand mij weer vertelt hoe hard wij werkkrachten nodig zijn, en hoe weinig de zielige ondernemers helaas maar kunnen betalen.

Ik wil graag werken, maar dan voor het welzijn van de hele maatschappij, niet alleen voor het welzijn van de zakken van wat ondernemers en aandeelhouders.

Ik geloof er heilig in dat het pad vooruit een schrappen is van alle opgelegde genderhokjes, en dat zowel mannen, vrouwen als anderen daarin evenveel bij te winnen hebben.

Aha... staan we helemaal aan dezelfde kant. En naast dat schrappen moeten we ook meer nadenken over onze persoonlijke behoeftes, en over het belang voor onszelf hieraan tegemoet te komen.

Dat klinkt als een open deur, maar het is best moeilijk om 'jezelf' te leren kennen in een wereld die probeert jou in een keurslijf te proppen. Je wordt meer aangemoedigd je aan te passen aan een illusie dan om ruimte te geven aan je eigen talenten.

De verliezers zijn de machthebbers en de bestaande orde, omdat het eindresultaat een decentrale, duurzame wereld van liefde is, waar geen mens macht heeft over een ander.

Dat zou fijn zijn. Wat ik tijdens dit leven heb geleerd, is dat je daar dan wel flink aan moet werken. Want de 'tegenmachten' zitten niet stil, hebben grote belangen en een flinke voorsprong wat geld en macht betreft.

Defensie van die status quo is groepen tegen elkaar opzetten. Voorbeeld in dit: mannen versus vrouwen.

Mannen en vrouwen zijn natuurlijk flink tegen elkaar opgezet, wat lukte door ze eerst uit elkaar te halen en ze volledig te beschrijven op basis van hun verschillen, in plaats van op basis van hun overeenkomsten.

In deze topic denk ik persoonlijk echter niet zozeer aan mannen vs vrouwen, maar aan machtige ondernemers vs werknemers, of zoiets. Haha, voor je het weet verzeil je in een klassendiscussie. Maar ik kan het niet helpen, ik kom deze tegenstelling steeds weer tegen.

Ik hoop dat we dit samen kunnen promoten.

Als het aan mij ligt, beginnen we hier actief mee. Misschien een idee om een artikel over gender op de website te zetten.

Hm. Ik ga vanaf eind september in Nijmegen genderstudies studeren, was volop bezig met een kot te zoeken (bots ik daar ook wel weer tegen girorekeningen enzo zeker, hadden we het niet over kapitalisme?) maar kan natuurlijk je lange en mooie reactie niet onbeantwoord laten.

Wat mij betreft scheur je mijn bijdrage gerust af! Ik wens niks te monopoliseren, maar je raadt wel dat dit onderwerp me zeer nauw aan het hart gaat. Ik benader het onderwerp van mannen en vrouwen steeds meer als een persoon die tussen de twee staat. Moest ik morgen wakker worden in een vrouwenlichaam, het zou me wat lullig staan omdat ik niet gewoon ben me 'vrouwelijk' te uiten, en ik zou hard aanbotsen tegen de regels waar jij zegt mee te botsen, maar je zou me na een geduldige en warme coaching van een goede vriendin, niet meer horen klagen - tot misschien de volgende dag waarop ik toch wel weer liever in een mannenlichaam zou wakker worden...

Tja ik mag hier mee leven. Is zowel een zegen als een vloek.

Tja, die parelketting... Het hoeft zo ver niet te gaan. Kleren kopen, laat ons het daar eens over hebben (off topic maar je ging scheuren hé?): de mannenafdeling in een kledingwinkel is maar een gortsaaie bedoening naast al die mooie modellen aan de andere kant van de winkel. Ik heb nog steeds het gevoel alsof ik pervers ben als ik mijmerend kijk naar wat er aan de andere kant hangt, alsof ik een doodzonde bega. Maar het gaat hier uiteindelijk om een streepje stof! En ik durf niet, waardoor ik naar mijn werk ga als een man-in-drag, zich steeds meer bewust van het rolletje dat hij speelt in de omgang. Ga ik er dan toch over in verschijning (sandalen, t-shirt met korte mouwen, oranje pofbroek of witte linnen broek, dingen die ik graag draag), dan krijg ik commentaar: sandalen zijn ongepast en laat die bodybuilder t-shirt maar thuis. Waarna ik wijs op de meisjes in open sandalen, spaghettibandjes en wapperende rokken. Het lichaam bepaalt de toegelaten uitingen. Een parelketting en een vinger in de lucht ligt aan één kant van het spectrum, maar het hoeft niet zo ver te gaan vooraleer het begint te botsen met de heersende meningen.

Ben lang leider geweest in de jeugdbeweging, en ik deed dat goed, denk ik. Is al jaren geleden. Ging vorig weekend weer terug op kampbezoek bij de jongensgroep, en hoorde daar achter mijn rug vreemde reacties over mijn verschijning en houding (die subtiel aan het veranderen is door een minimaal potloodlijntje onder mijn ogen en langer haar, waar ik twee jaar geleden skin geschoren was uit zelfbescherming...): het zou toch geen homo zijn hé? Nu kan ik mezelf beter beschouwen als een hetero-lesbische hutsepot met een streep onontdekte aantrekkingskracht naar mannen toe, maar ik mag toch weer ervaren dat ik, als ik de kracht samenbal om mezelf meer te zijn, mezelf uitsluit uit de categorie man, en dat ik, als ik hélemaal eerlijk zou zijn tegen iedereen, me moet voorbereiden op schoppen en slagen. Niet dat ik me daar niet tegen kan verweren, maar het oordeel kwetst en isoleert me.

Nu, verder over die parelketting :-)

Ik mag zeggen dat ik me tussen de twee voel, maar een vriendin van me is transseksuele en tegenwoordig blijkt iedereen in mijn onmiddellijke omgeving op één of andere manier betrokken in een persoonlijke zoektocht voorbij de gangbare normen van gender en seksualiteit. De vriendin benadert veel meer dan mij vrouwelijkheid vanuit de wens als vrouw gezien te worden door de wereld. En daar horen dan vele rolletjes bij. Het enige wat ik hierover kan zeggen, is dat zij tot voor enkele jaren niks wist van wat haar ziel haar wilde vertellen, en dat zij vanaf dat punt alles zelf diende te ontdekken. Misschien is het wel een langzame ontdekkingstocht die haar centrumpunt wel zal vinden. Feit is in ieder geval dat zij en anderen als haar het zeer moeilijk hebben, omdat de gendertransgressie al te duidelijk is. Ik beïnvloed haar om de rollen in vraag te stellen, zij zet me aan mijn vrouwelijkheid niet onder de mat te schuiven, we ontmoeten elkaar wel aan het einde van de rit...

Vrouwe Liberté, jazeker, da's een mooi schilderij. Heb het wel niet echt voor die jurk :knipoog:

Anyways, leuk om even te kunnen kletsen met iemand die ik niet ken.

En maak je niet druk over 'persoonlijk'. Het is ook echt. Ik heb echt geen zin meer om de dingen die ik over mezelf ervaar, onder de mat te blijven schuiven. Zo voel ik dat ik langzaam wegkwijn. Liever kwetsbare eerlijkheid dan misverstanden uit zelfcensuur.

Meer informatie over androgynie vind je hier: http://androgyne.0catch.com/

Ciao en hou je goed, Els

els schreef:Ik heb me vaak geërgerd aan mannen die denken dat ze een vrouw zijn, en dit vervolgens personifiëren door idiote opvattingen over wat 'vrouwelijkheid' zou zijn, die op geen enkele manier bij mij aansluiten. Ik beschrijf ze als 'de pink omhoog bij het nuttigen van het kopje thee, parelketting om, ach gut zeggen en steeds ongevaarlijk glimlachen'. Dit zijn rare aangeleerde gedragingen, die niets te maken hebben met wat vrouwen werkelijk zijn.

Hier wil ik toch nog iets over kwijt: misschien is het deels overcompensatie van hen, maar zo makkelijk geraak je daar niet van af: kans is even groot dat zij zich wel degelijk zo voelen. Dat jij je niet zo voelt maakt je niet tot minder vrouw, net zomin als hun geboortelichaam van hen mannen heeft gemaakt.

Iets om over na te denken: als jij combats aantrekt en je haar afscheert, zullen mensen je wellicht nog steeds zien als vrouw. Doen zij het, dan worden zij weer getypeerd als man, gezien hun vaak ruwere fysiologie. Overdreven vrouwelijke genderexpressie van hun kant vergroot hun kans om als vrouw gezien te worden, wat meer aansluit bij hun zijn.

Ikzelf word tussen de twee getrokken tot ik er horendol van word... Wat is er nu echt en wat cultureel bepaald? Proper dat je dat als mens moet beginnen opgraven na zelfcensuur uit zelfverdediging, ipv dat je wordt gepromoot om gewoon jezelf te zijn... Native American stammen waren hier veel opener in, er waren er met tot meer dan 40 genders... Het spreekt boekdelen dat ze werden vernietigd als 'sodomieten'...

Zet één boek op je lijstje, Els: 'Transgender Warriors' van Leslie Feinberg. Je zal er geen spijt van hebben.

Tenslotte wil ik ook graag deze poster delen, voor wie deze nog niet kent: http://www.crimethinc.com/a/gender/poster.pdf

Liefs

T

Bon, omdat ik het niet kan laten vandaag...

Ik heb dat manuscript 'gelul en andere kutverhalen' afgedrukt en zit nu aan pagina 29, twee pagina's nadat de schrijfster waarschuwt dat ze onaardiger gaat worden in het tweede deel.

Nou, Astrid, wees gerust, ik ga je tekst zeker uitlezen. Maar even nam ik wel de tijd om je te laten weten hoe het me doet voelen.

Je hamert serieus door op mannen en patriarchaat. Er mag wel wat afgehamerd worden, maar je maakt één grote inschattingsfout: 'de mannen'.

Er bestaat zo geen groep, net zomin als 'de vrouwen' een coherente groep uitmaakt. Met 'de mannen' gooi je helden als John Stuart Mill (Britse filosoof uit de 19e eeuw die zijn vrouw intelligenter vond dan zichzelf en die in het parlement actief vrouwenstemrecht promootte) bij je tegenstanders en haal je een Condoleeza Rice binnen als je geallieerde. Daarnaast is het niet zo eenvoudig om te stellen dat het patriarchaat alles zo makkelijk maakt voor 'mannen'. Binnen de mannelijke genderrol bestaat, zoals ik het hierboven ook al een beetje beschrijf, evengoed een kastensysteem met winnaars en verliezers. Op mijn vorig werk zat bijvoorbeeld een zo onzekere man, dat hij als dertiger bij zijn ouders woonde en zowat niks durfde om uit zijn afhankelijke positie te groeien, totaal ten prooi van zijn dictatoriale moeder. Dat is (voor zover hij ook geen gendervragen had, dat weet ik niet) ook een man.

Het heeft geen zin om te schieten op 'de man' als groep. Laat me even oneerbiedig zijn: ik zie dit als een seksistische neiging = leden van een groep beoordelen op basis van het vermeende groepsgedrag. Het jaagt een extreem defensieve impuls in me op, om de man als groep te verdedigen, zelfs al definieer ik me minder als dusdanig dan ooit. Waarom? Omdat de emancipatie me aangaat. Niet enkel voor vrouwen, maar ook voor mannen. Een einde aan machtsvergaring-zonder-grenzen, tijd voor respect voor andermans eigenheid. Ik zie mezelf als medestander in uw strijd, maar als u me zou tegenkomen, dan gooide u me in één beweging wellicht in het mannenkamp. Dit kwetst me tot op een niveau dat ik niet kan beschrijven.

Wat doet u nu eigenlijk verder met de bovengenoemde transseksuele, bijvoorbeeld? Iemand die van man, vrouw wordt, is die een indringer van het patriarchaat? Iemand die van vrouw man wordt, is dat een overloper? Aan mij ga je het niet zien, al voel ik me met hen verwant, maar toch mag ik keer op keer weer de advocaat van de duivel spelen in dergelijke discussies, waarden verdedigen waar ik anders tegen opkom, omdat ik geloof dat we maar antwoorden kunnen vinden als mensen, gezamenlijk, en niet enkel de vrouwen. Dat stelt u hierboven ook, gelukkig, maar ik mag ondertussen met lede ogen bemerken hoe weinig vertrouwen er is in mijn beweegredenen, hoe ik word uitgesloten uit groepen vrouwen, hoe ik ook door hen vaak negatief word behandeld als ik me kwetsbaarder opstel, alsof ik dan minder 'mannelijk annex viriel' zou zijn (de macho inclusief gouden ketting en cabrio blijft het vreemd genoeg goed doen...), enzovoort.

Deze oordelen zetten me er steeds meer toe aan om gans mijn wereld overhoop te zetten en mijn bruggen op te blazen, om in Nederland gender te gaan bestuderen, omdat ik het zo niet langer KAN: ik kan het niet meer aan dat ik gevoelens krijg voor een vrijgevochten vrouw, deze tegen haar uit, en op basis van haar ervaringen in het verleden wordt bestempeld als 'nog iemand die op mij geilt', en vervolgens te pletter genegeerd. Ik geraak steeds defensiever in mijn omgang met hen, omdat ik hen wil kennen zoals ze zijn, omdat ik wil dat zij mij kennen zoals ik ben, en omdat ik dat helemaal niet meer weet. Gevolg: ik stockeer de telefoonnummers en e-mail adressen diep weg tot de dag dat ik als mens kan worden gezien, en niet als man, tot de dag dat niet al het initiatief en de herkenning (als een verwante ziel) van mij komt, maar wederzijds groeit. Dat deze dag ver weg is, kan ik aannemen. Ik ben bijna een jaar vrijgezel en dit zal duren totdat er uit wederzijds vertrouwen weer eens liefde kan groeien. Dat voelt echter moeilijk, als je steeds weer alleen je bed mag beslapen, terwijl er niks is wat je zo aantrekt, wat je zo graag ziet, dan de vrije vrouw.

Veel woorden om één ding te zeggen: beoordeel aub niet de man als categorie, benader ons individueel en gun ons voordeel van de twijfel. Aub een einde aan de oorlog. Of liever: tijd voor herverdeling van mede- en tegenstanders.

Verder: dank je wel voor je tekst. Zal deze geïnteresseerd lezen.

T

Ik heb het onderwerp gesplitst, omdat je het toch vooral gaat over transgender, hoewel sommige dingen wel reacties waren op de thread waar het oorspronkelijk uitkomt:

http://www.nissaba.nl/nisphp/viewtopic.php?t=609

Sorry nogmaals voor m'n trage reactie. Wat ik nu zeg, is puur mijn mening, die ik heb ontwikkeld door mijn ervaring. Ik klink denk ik erg eigenwijs, ik kan natuurlijk niet weten wat jij voelt, maar ik weet wel wat ik zelf voel, en ik heb ook een soort 'genderconflict', al heb ik dan geen last van sekseverwarring, maar domweg van vooroordelen omdat mensen zo graag iemand vastbinden in een hokje, zodat je mooi aan hun verwachtingen voldoet.

Men heeft een simpel 'dualistisch' mensbeeld gecreëerd, om de zekerheid over het leven wat te vergroten. Maar dat ging wel ten koste van onze persoonlijkheid.

Dat m-v-gedoe moet overboord, en er moet worden erkend dat er miljarden mensen zijn met elk eigen behoeftes en talenten. Wij passen niet met zes miljard in twee hokjes.

Ik benader het onderwerp van mannen en vrouwen steeds meer als een persoon die tussen de twee staat.

Ik kan dat dus niet, ik zie mensen als individuen met elk hun eigenschappen, en het indelen van mensen tussen mannen en vrouwen pint onze identiteit alleen maar vast op eigenschappen waar we niets mee hebben. Je wordt als man of vrouw aangemoedigd iets te zijn wat je gewoon niet bent, terwijl de eigenschappen die je wel hebt, worden onderdrukt, om maar te zwijgen over je talenten, die worden domweg gedood. De tweedeling man-vrouw leidt alleen maar tot frustraties en depressies.

Het toevoegen van een derde geslacht lost daar niets aan op. Het uitgangspunt, de man-vrouwverdeling met de bijbehorende vooroordelen, gaat tegen onze natuur in, en moet dus worden opgeheven.

Tja ik mag hier mee leven. Is zowel een zegen als een vloek.

Het is waarschijnlijk wel een kans die je hebt om te leren voor jezelf op te komen en ruimte te eisen voor wie je bent.

de mannenafdeling in een kledingwinkel is maar een gortsaaie bedoening naast al die mooie modellen aan de andere kant van de winkel.

Ik kan er twee verklaringen voor bedenken. De ene is dat mannenkleren meer status hebben, en dat vrouwen dus tijdens het emancipatieproces in de mannenkleren zijn geschoten, wat uiteindelijk geaccepteerd is, terwijl mannen geen statusverlagende jurk aan willen trekken. De andere is dat vrouwen zo bezig zijn geweest met emancipatie en voor zichzelf leren opkomen, dat ze hebben geleerd dat ze kunnen dragen wat ze verkiezen. Dit laatste is vooral duidelijk in de zomer, als vrouwen heerlijke luchtige nietsjes aanhebben, terwijl mannen streng rondlopen in hun dikke pakken, stropdassen en dichte schoenen, sterk rekening houdend met de opvatting van de omgeving. Veel vrouwen hebben er maling aan wat anderen van ons denken, het is belangrijker dat wij ons lekker voelen.

Misschien moet je een emancipatiestroming forceren, net zoals de homo's dat deden, en andere gewoontes introduceren.

Ik kan je wel vertellen dat ik ook heel wat commentaar heb gehad, waar ik depressief over ben geweest. Vrouwen zijn trouwens ook super in elkaar afzeiken over hoe ze 'erbij lopen'. Je moet nodig naar de kapper, of je moet nodig naar een andere kapper, je moet nodig aan de lijn, die kleuren staan je niet, je hebt geen figuur voor zulke kleren, wat loop je er bloot bij, je ziet eruit als een hippie, dat is niet erg in de mode he, je lijkt wel een kerstboom .... man man man, gelukkig trek ik me er geen moer van aan, en kies zelf uit wat ik draag. Ik denk dat veel vrouwen dat doen, en daarom is er ook veel geaccepteerd.

Waarom mannen het niet doen, weet ik niet. Misschien hebben ze wel meer te verliezen.

De vriendin benadert veel meer dan mij vrouwelijkheid vanuit de wens als vrouw gezien te worden door de wereld. En daar horen dan vele rolletjes bij. Ik kan niet zeggen waar de rol stopt en zijzelf begint. Het enige wat ik hierover kan zeggen, is dat zij tot voor enkele jaren niks wist van wat haar ziel haar wilde vertellen, en dat zij vanaf dat punt alles zelf diende te ontdekken. Misschien is het wel een langzame ontdekkingstocht die haar centrumpunt wel zal vinden. Feit is in ieder geval dat zij en anderen als haar het zeer moeilijk hebben, omdat de gendertransgressie al te duidelijk is.

Ik ga maar weer van mezelf uit. Ik ben in de samenleving altijd in richtingen geduwd waar ik niet in wilde, de geijkte vrouwenpaden dus die horen bij het 'vrouwzijn', waar je de juiste rollen en vaardigheden voor moet aanleren. Maar ik werd nauwelijks gestimuleerd in dingen die ik wel wilde zijn. Het gevolg was dat, kort gezegd, mijn 'persoonlijkheid' helemaal werd begraven, en dat ik mijn tijd verkwistte met dingen die ik niet kon of niet wilde of die ik haatte.

Op een gegeven moment ben ik bij mezelf gaan zoeken wat de dingen waren waarvoor ik belangstelling had, en die mocht ik van mezelf gaan doen. Ik heb me daarbij nooit afgevraagd of ik een man of een vrouw was, dat speelde bij mijn opvoeding geen rol, en het is dus voor mij volslagen betekenisloos. Misschien is dat ook de reden dat er bij mij niet zo'n sekseverwarring is ontstaan. Maar het kwam wel tot een botsing toen ik oud genoeg was om 'de wereld in te gaan', want toen bleek het individualisme waarmee ik was grootgebracht de verwachtingen te frustreren die mensen van mij hadden - ze zagen uiteindelijk een 'vrouw', terwijl ik dacht dat ik een 'mens' met een 'eigen persoonlijkheid' was.

Ik ben uiteindelijk zelf keuzes gaan maken. Ik deed bijvoorbeeld een opleiding pianostemmen, en opnametechniek. Ik ging meer technisch werk doen, muziek maken etc. Ik ging fotograferen, websites leren maken enz. Allemaal interesses die je niet bij jezelf ontdekt als je gaat piekeren over of je nou een man of een vrouw bent. Ik zocht alleen naar wie ik zelf was, en waar mijn belangstelling naar uit ging. Dat is moeilijk genoeg in een wereld die geneigd is je een richting uit te sturen. Gelukkig heb ik diverse mensen ontmoet die mij 'op het goede pad' brachten.

Ik wil nou niet zeggen dat mijn leven een vreselijk succes is geworden, maar ik ben wel blij dat ik geen dingen ben gaan doen waar ik een hekel aan had, alleen omdat het van me werd verwacht. Ik ben blij met de dingen die ik doe.

Iets om over na te denken: als jij combats aantrekt en je haar afscheert, zullen mensen je wellicht nog steeds zien als vrouw. Doen zij het, dan worden zij weer getypeerd als man, gezien hun vaak ruwere fysiologie. Overdreven vrouwelijke genderexpressie van hun kant vergroot hun kans om als vrouw gezien te worden, wat meer aansluit bij hun zijn.

Jawel, maar dat komt vooral omdat mensen worden vastgelegd op een aangeleerde rolverdeling. Ik zei al, mannen en vrouwen worden uit elkaar gehaald door ze volledig te beschrijven op basis van hun verschillen, in plaats van de overeenkomsten. Er is enorm veel overlapping, een ander deel is puur cultureel gevormd (zoals bijvoorbeeld dat vrouwen altijd met grotere mannen relaties hebben - dat is bepaald niet natuurlijk, het is een cultureel voorschrift), en dan zijn er nog ontelbare nergens op gebaseerde vooroordelen, die al tot veel ellende hebben geleid.

Ik heb dat manuscript 'gelul en andere kutverhalen' afgedrukt en zit nu aan pagina 29, twee pagina's nadat de schrijfster waarschuwt dat ze onaardiger gaat worden in het tweede deel.

Ai, sorry zeg. :bloos:

Ik had ook al (elders) gezegd dat het mij was opgevallen dat ze vreselijk generaliseert, maar dat ik de manier waarop ze dit deed juist heel luchtig en humoristisch vond. Ik had juist gedacht dat je het wel leuk zou vinden vanwege de manier waarop ze de verschillen tussen de seksen beschrijft, en de bijbehorende problemen. Misschien leg je de nadruk op andere dingen. Zelf herkende ik er veel in. Misschien ben ik ook latent bevooroordeeld.

Het heeft geen zin om te schieten op 'de man' als groep. Laat me even oneerbiedig zijn: ik zie dit als een seksistische neiging = leden van een groep beoordelen op basis van het vermeende groepsgedrag.

Ik dacht dat ze patronen beschreef, en daarom generaliseerde. Zeker wat betreft de beeldvorming, de vooroordelen, de oordelen die altijd klaar staan, herken ik er echt heel veel in, eigenlijk voortdurend.

Misschien lees je het toch als man, en heb je niet de ervaring die vrouwen hebben.

Misschien heb jij wel last van een ander soort druk. Maar ik herken me praktisch in elke situatie die Astrid beschrijft. Ze heeft het - volgens mij dan - heel goed geanalyseerd, en ook een goed advies gegeven, om te voorkomen dat vrouwen naar aanleiding van alle negatieve adviezen die ze voortdurend horen in hun schulp kruipen: vecht of vlucht. Laat je niet afstompen door alle vooroordelen die je uitputten, maar sla terug, of ga ergens anders heen, en zoek mensen die je wel stimuleren.

Zo bekeken begrijp ik eigenlijk niet dat een man een vrouw zou willen zijn. Je zegt dat je je niet thuis voelt in mannenrollen, maar als vrouw moet je ook mannenrolletjes spelen, anders kom je niet aan de bak. Terwijl dat rollenspel het juist zo vervelend maakt, want we willen onszelf zijn.

Hoop niet dat het nu weer veel te veel wordt. :bloos:

Ik ga vanaf eind september in Nijmegen Genderstudies studeren

Ik heb wat genderstudies gelezen over klassieke muziek en filmanalyse. Hoewel ik in principe niet dol ben op 'gender', is genderanalyse wel heel erg leuk, al is het maar omdat het zowiezo een vorm van analyse is, wat mij altijd aantrekt.

Het geeft je in elk geval een invalshoek om muzikale en filmische constructies te analyseren, en tegelijk laat het iets zien over de opvattingen die heersen in een cultuur.

Door bijv. die typische, mijns inziens bevoordeelde, eigenschappen van mannelijk en vrouwelijk tegenover elkaar te zetten, krijg je een hechte vorm waarbij de elementen om elkaar heen draaien, wat zowel tot spanning als evenwicht leidt. Bij muziek is dat natuurlijk prettiger dan bij film, want in muziek gaat het alleen om een soort metaforen in de terminologie, maar je hoort daar niets van terug. In film daarentegen worden mannen en vrouwen letterlijk op hun verplichte rollen teruggeworpen, en dat leidt vaak meer tot irritatie dan tot de bedoelde spanning.

Je zou bij film dus wel goed gebruik kunnen maken van 'dualistische contrasten' zoals ruw en vriendelijk, sterk en zwak, actief en passief, avontuurlijk en huiselijk, spanning zoekend en spanning vermijdend, dapper en bangelijk, kennis hebbend en vragen stellend, in gevaar belandend en gered wordend, en noem maar op. Het zijn allemaal elementen die belangrijk zijn in een spanningsopbouw en het werken naar een ontknoping en afloop. Maar als je die elementen keer op keer weer voorspelbaar aan de man of de vrouw verbindt, wordt het dodelijk irritant.

Bij muziek kun je heroische en lyrische passages, mineur en majeur, sterke en zwakke maatsoorten eeuwig afwisselend, en daarmee behoud je altijd een evenwicht, omdat vooroordelen bij de niet-beeldende muziek geen rol spelen.

Tiresias schreef:....gelezen over de overgang van matriarchaat naar patriarchaat en de bijhorende uitwissing van de vrouwelijkheid in geloof.

Ilse Brinkman heeft een mooie eigen interpretatie van het 'onze vader' gegeven:

Alvadermoeder
Alvadermoeder, Al-Ene
Van het Al
In het Al
Heilig en geheim zijn Uw namen
U woont in daadkracht en Licht
Laat Uw verlangen met het mijne zijn
Hiernu en in het Al.
Raak me aan,
Voed me
Met Uw verwondering
Om Uw verlangen te vervullen;
Mijn overgave aan U, de ander en het Al.
Aanvaard me,
Dat ik nog niet Heel ben,
Nog niet met U verbonden.
Vergeef me mijn wankel pogen
Me met U te verbinden
Zoals ik mijn medemens aanvaard;
Zijn niet heel-zijn,
Zijn niet geheeld-zijn.
Leid me weg van schijn- en niet-weten
En bevrijd me van wat me weghoudt van het Licht.
Want in U
En uit U
Is het Licht, de Kracht en het Leven,
Hiernu en eeuwig
Waarlijk

Tiresias schreef: het is bullshit dat 'mannen' zouden afgeschrikt worden door te assertieve 'vrouwen'.

En na dit stukje assertiviteit:?

http://www.vrouwenaanbod.nl/YasminEnAstrid.htm

(geluid aanzetten)

:knipoog:

devrouwechtzien schreef:
Tiresias schreef:Zelf ervaar ik mijn anima een beetje als een guerrillera met wapperende haren en rokken en met een roestig geweer en een CNT-FAI vlag (zie land and freedom), waar zit haar opgeheven handje en haar makeupdoos? Is een stoere vrouw dan geen vrouw meer???

Ik geraak hier te ver van het onderwerp...

Neeeeeee, je geraakt niet te ver....
Je slaat juist de spijker op de kop!!!!!!!

Werkelijke vrouwelijkheid is zo krachtig, dat ze als een soort anarchist wordt ervaren (en dus onderdrukt is):

http://www.hetvrouwelijkeprincipe.nl

Tiresias,
Wat heb je een mooi, treffend stuk geschreven. Ben er een beetje stil van, zoveel informatie er in gestopt en verstopt zit (positief bedoeld).
Misschien ben jij wel 1 van de mensen die (onbewust?) mee helpen om de 'dubbele omkering' te ontsluieren:

alles is omgekeerd, om de waarheid goed onder tafel te houden:

de waarheid: in je vrouwelijkheid sta je in je kracht.

De dubbele omdraaiing:

datgene van het vrouwelijke wat de maatschappij NIET wil hebben, is lelijk/klein/nietig/minderwaardig etc. en dus VAN vrouwen

datgene van het vrouwelijke wat we wel willen hebben, is VAN mannen, en dus prachtig, groots, meerderwaardig, etc.

en van het mannelijke bestaat er ook zo'n omdraaiing

Zo, zie daar dan nog maar eens uit te komen.

Voorbeeld: de kunstenaar wordt als mannelijk gezien, en als man gewaardeerd.
De vrouwelijk kunstenares wordt vaker als leuk creatievelingetje gezien.

Maar creatie, werkelijke creatie, zoals wij dat associeren met kunstenaars, is vrouwelijk.

(hier staat dus niet 'van vrouwen')

els schreef:Zo bekeken begrijp ik eigenlijk niet dat een man een vrouw zou willen zijn. Je zegt dat je je niet thuis voelt in mannenrollen, maar als vrouw moet je ook mannenrolletjes spelen, anders kom je niet aan de bak. Terwijl dat rollenspel het juist zo vervelend maakt, want we willen onszelf zijn.

Dit is een fundamenteel punt in wat transgenders proberen aan de wereld duidelijk te maken:

Het is geen punt van 'als man een vrouw willen zijn' of 'als vrouw een man willen zijn'. Het is een punt van als man deels of totaal vrouw ZIJN, of als vrouw deels of totaal man ZIJN. Het is een punt van regelmatige diepe pijn omdat je realiteit deze innerlijke waarheid niet weerspiegelt, omdat je een ander lichaam hebt.

Als je het niet kent, dan kan je het je moeilijk inbeelden, dat aanvaard ik. Is een beetje als hoe het moet voelen om als mooie vrouw alleen over straat te lopen in een grootstad, of door iedereen aangegaapt of als lustopject gezien worden (of hoe dit omgekeerd speelt als je als vrouw niét mooi bent), dat weet ik ook niet. Daarom zou ik je willen vragen het als een gegeven aan te zien: het is geen kwestie van WILLEN zijn. Het is ZIJN, als een energieveld dat je begint te erkennen als jezelf. Dit negeren is jezelf langzaam doodknijpen. Het trotseren is de ganse wereld trotseren en bakken stront over je heen krijgen.

Hokjes, ja. Hokjesdenken is fundamenteel verkeerd maar het is ook de alledaagse realiteit. Dat is denk ik ook wat jullie aan mij proberen duidelijk maken. Wat ik tot mijn eigen scha en schande veel te laat begin te realiseren. Jullie negatieve ervaringen vormen het spiegelbeeld van mijn eigen negatieve ervaringen, we erkennen beide dat die de gevolgen zijn van het hokjesdenken, maar we zijn er zelf nog bijlange niet onderuit, laat staan de omgeving!

Kijk, zo is het niet leuk meer.

Vandaag voel ik me, alleen in mijn huisje, weer zeer ver verwijderd van vrouwen en mannen, en vraag ik me vooral af wat er kan gebeuren om de kloof te verkleinen. Want ik kan die werkelijk steeds minder aan.

Woensdag naar Nijmegen gegaan, me inschrijven en een huisje bekijken. Was ik toch wel even zeer onder de indruk van het meisje dat me rondleidde in dat huis, dan van dat huis zelf zeker... Da's ook weer typisch. Drie dagen later en het gevoel dat ze me gaf domineert nog steeds mijn ziel.

Wat echter nog dominanter is, is het besef dat ik haar wellicht reeds mag toevoegen aan mijn lijstje 'meisjes die mijn vraag hen te leren kennen niet durfden te vertrouwen'. Heb haar een mail nagestuurd met o.a. de vraag of ze eind september iets wilde gaan drinken. Ligt het nu aan mij, of krijg ik meteen geen antwoord meer?

Heb de mail laten lezen aan een vriendin, om wat feedback te krijgen over hoe deze dan wel mag overkomen. Zij wist me te vertellen dat die misschien wel wat pusherig kon overkomen, zo een vraag van iemand die je niet echt kent. Hoe zit dat dan? Moet ik deze gevoelens negeren, en me dan de vraag blijven stellen wie die persoon in kwestie was? Wat is er nu zo bedreigend aan deze vraag? Wat is er nu zo onmogelijk aan een kleine reactie terug, ook al is die 'ik voel me bedreigd door je vraag'?

Het is een bitter koude ervaring om doorheen het leven te wandelen en te merken dat de personen die je het liefst zou leren kennen, waar je je het hardst toe voelt aangetrokken, onbereikbaar zijn om te leren kennen. De knoop is duidelijk: als ik in een meisjeslichaam bij haar zou aankloppen, en het contact is gelijkaardig in warmte, dan zou ik het deksel niet tegen mijn neus krijgen als ik zou vragen om iets te gaan drinken. Als het klikt tussen mij en een jongen, dan is het heel simpel: we bellen en we spreken af. Maar over de gendergrenzen heen is dit als een kluwen wantrouwen en misverstanden. What the hell???

Ik merk dat ik deze dingen enkel weet te redden als ik meteen open ben over dingen zoals wat ik hier schrijf. En dat is als een immense lakmoestest: het contact verandert meteen, en de afstand wordt meestal groter. Gelukkig groeit dit nu en dan door tot vertrouwen, en daar ben ik dankbaar om, of ik weet niet wat ik nu zou doen.

Dus, we hebben een wereld waar (de meeste) mannen en vrouwen gehardwired zijn om tot elkaar aangetrokken te zijn, in ere van het voortbestaan van onze diersoort, en we hebben daar een cultuur over gesmeerd die gans dit contact, ja, zelfs onze eigenheid, zo heeft geritualiseerd dat dit contact tot een bitter spel verwordt. Leugens halen het hier boven waarheid, kijk maar eens rond in de wereld.

Ik krijg met mijn streepje waarheid een beetje krediet, niet als man, maar als androgyne 'wildcard', maar eerst en vooral moet ik dan wel in mezelf bemerken dat ik honderdduizend culturele patronen als waar heb aangenomen, en dat het contact dat ik heb met mensen, eerder een masker is dan ikzelf. Dat maakt me zo kléin, als ik in de spiegel kijk!

Ik hoop dat jouw promotie van het vrouwelijke eerder een proces is van een inclusief helen dan een exclusief ingraven voor de confrontatie door alle natuurlijk-geboren-vrouwen , Astrid. Het probleem zit in de invulling van die hokjes, zoals Els het zegt, niet in de fysiologische startsituatie. Het gevoel moet voorbij onze eigen muren en maskers heen herkend worden door de defensieve neigingen en veronderstellingen van de ander... Waanzin. Wat hebben we in godsnaam elkaar aangedaan, om te degenereren in zo een puinhoop? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we niet allemaal als stomme lemmings in de kloof van de wereldvernietiging of de invididuele eenzaamheid lopen, omdat we waarheid niet meer van fictie kunnen of durven te scheiden?

De wereld heeft het vrouwelijke nodig, jazeker. De wereld kan wel wat respect voor Moeder Aarde gebruiken, en ook wat zachtheid ten opzichte van de buurmanvrouw. Maar ook hier raken we meteen de hokjes aan: is dat besef en de capaciteit ertoe nu strikt vrouwelijk of is het gepromoot bij vrouwen en onderdrukt bij mannen?

En nu terug naar de hokjes, straks een familiefeest...

Heb deze babbel gemeld aan enkele vriend-inn-en. Hoop dat ze iets toevoegen.

Ciao

T

Iets om over na te denken: als jij combats aantrekt en je haar afscheert, zullen mensen je wellicht nog steeds zien als vrouw

Denk het niet hoor: In zo'n geval wordt je door 'vrouwen' (even generaliserend, excuses daarvoor) als bedreigend gezien, want je gedraagt je niet typisch 'vrouwelijk'.

En 'mannen' zien je ook niet meer als 'vrouwelijk' maar ook zeker niet als 'man'. Voor hun ben je dan iets 'raars'. Geen idee wat ze dan denken, vraag het meestal niet :shock:

(en ja ik spreek uit ervaring)

Cali

Hai Tiresias,

Het is geen punt van 'als man een vrouw willen zijn' of 'als vrouw een man willen zijn'. Het is een punt van als man deels of totaal vrouw ZIJN, of als vrouw deels of totaal man ZIJN.

Het punt is, ik bén een vrouw, maar geen seconde van mijn leven houd ik me bezig met me vrouw of man voelen. Het speelt alleen maar een rol als ik denk dat mensen hun oordeel over mij baseren doordat ze een vrouw tegenover zich zien, maar het speelt geen enkele rol in mijn identietsbesef.

Misschien dat ik het mede daardoor niet begrijp, want mijn identiteit meet ik af aan de dingen die ik wil en kan, mijn maatschappijbeeld etc. Of ik een man of een vrouw ben speelt geen enkele rol, want ik wil wat ik wil - dat hoort bij mij, niet bij mijn sekse.

Wat ik tot mijn eigen scha en schande veel te laat begin te realiseren.

Te laat? Hoe oud ben je dan? Je hoeft dat niet te beantwoorden, hoor. Maar ik denk niet dat het te laat is. Iedereen kan te kampen krijgen met een identiteitsconflict, en moet het op z'n eigen manier oplossen.

Mensen meten zich misschien graag aan modellen, en het model dat jij zoekt, komt in de openbare wereld niet veel voor. Misschien moet je jezelf dan maar zien als voorvechter, en jezelf presenteren als model voor de mensen die na jou komen. Gewoon op je eigen kleine schaal, maar wel met dat doel voor ogen: laat mensen er maar aan wennen.

Vandaag voel ik me, alleen in mijn huisje, weer zeer ver verwijderd van vrouwen en mannen, en vraag ik me vooral af wat er kan gebeuren om de kloof te verkleinen. Want ik kan die werkelijk steeds minder aan.

Je voelt je alleen omdat je bij een groep wil horen, maar je kan die groep niet vinden. Homo's hebben tegenwoordig een uitgebreid netwerk waar ze kunnen toetreden als ze hun gevoelens niet langer geheim kunnen houden. Misschien bestaat zoiets voor jou ook wel. Ik weet het niet, maar toch. Ik kende vroeger iemand die sm was. Die zat ook met zichzelf in de knoop, tot iemand hem erop wees dat er een sm-organisatie of netwerk of zo bestond, waar mensen elkaar konden ontmoeten en zich uiten. Dat had hem heel erg geholpen.

Misschien kun je via www.travestie.org achterhalen of er in Nijmegen ontmoetingsplaatsen bestaan?

Ik keek trouwens net op het prikbord, wat een stelletje dozen zeg. Het lijkt wel een vrouwentoilet in een disco. :hamer:

Maar dit vond ik op het forum:

Geplaatst: Za Aug 12, 2006 12:52 Onderwerp: Bijeenkomst voor transgenders

Bijeenkomst voor Transgenders

Op zaterdag 9 september as vindt er een bijeenkomst plaats speciaal voor
genderdysfore mensen die zich niet thuis voelen in de indeling man-vrouw.

Doel van deze bijeenkomst is om te peilen of er behoefte en/of belangstelling bestaat bij deze groep aan een aparte zelfhulpgroep voor transgenders, om met elkaar te praten over thema’s die bij hen leven.
Enkele voorbeelden:
1) Om te praten over lichaamsbeleving met mensen die zich ook noch man noch vrouw voelen, of man én vrouw of tussen man en vrouw in.
2) Om met andere transgenders in gesprek te komen.
3) Kleding.
4) Welke wegen staan er voor transgenders al dan niet open. Hoe kun je in deze maatschappij leven als transgender en jouw leven vorm geven?

Geïnteresseerde transgenders worden van harte uitgenodigd om hun vragen en thema’s kenbaar te maken tijdens deze bijeenkomst.

Waar: Gebouw Humanitas, Sarphatistraat 6, Amsterdam.

Tijd : Van 14.00 – 16.00 uur.
Na afloop gelegenheid tot napraten en drankje tot 17.00 uur.

Voor wie meer info wil, kan mailen naar: transgenders@wgtrans.nl
Of bellen: 06- 15 312 129.

[bron: www.wgtrans.nl ]

Tiresias schreef:Wat echter nog dominanter is, is het besef dat ik haar wellicht reeds mag toevoegen aan mijn lijstje 'meisjes die mijn vraag hen te leren kennen niet durfden te vertrouwen'.

Oei, heb je na 1 ontmoeting gezegd - tijdens haar werk zelfs - gezegd dat je haar graag beter zou leren kennen? :shock:

Dat is niet de goede manier. Je vriendin zei het nog netjes, dat het als pusherig wordt ervaren. Het klinkt alsof je er rekening mee moet houden dat je met iemand in zee gaat waar je niet meer vanaf komt.

Met jouw transgender gevoelens heeft dat niets te maken, het is gewoon niet de manier. Als het trouwens zou gaan om een pure 'vriendinnenrelatie' zou je ook niet zeggen dat je iemand graag beter leerde kennen.

Je kan dan beter ervoor proberen te zorgen dat je haar een paar keer toevallig tegenkomt en een gesprek met haar aanknopen zonder bijbedoelingen. En als je haar dan ooit zou uitnodigen wat te drinken, zeg er dan nooit bij dat je 'haar wel beter zou willen leren kennen'. Want dan kan je er gegarandeerd van uit gaan dat ze zich zorgen maakt.
Je kan dan nog beter direct zeggen, ik wil graag seks met je. Dan kan ze gewoon ja of nee zeggen, en er verandert niets aan de relatie. Maar 'beter leren kennen', brrr, ik ken die leus ook, en nog nooit wilde ik graag uit met een man om hem de gelegenheid te geven mij beter te leren kennen.

Het is een bitter koude ervaring om doorheen het leven te wandelen en te merken dat de personen die je het liefst zou leren kennen, waar je je het hardst toe voelt aangetrokken, onbereikbaar zijn om te leren kennen.

Het klinkt toch als je met een heel algemeen probleem te kampen hebt: je voelt je tot iemand aangetrokken, waar je een bepaald beeld van hebt, maar de persoon in kwestie komt niet overeen met dat beeld. Je droomt eigenlijk over iets, maar dat wil niet uitkomen.

De knoop is duidelijk: als ik in een meisjeslichaam bij haar zou aankloppen, en het contact is gelijkaardig in warmte, dan zou ik het deksel niet tegen mijn neus krijgen als ik zou vragen om iets te gaan drinken. Als het klikt tussen mij en een jongen, dan is het heel simpel: we bellen en we spreken af. Maar over de gendergrenzen heen is dit als een kluwen wantrouwen en misverstanden. What the hell???

Als je zou vragen iets te drinken en het klikt zou het wel lukken, maar niet als je erbij zegt dat je haar beter wil leren kennen. Vraag me niet waarom, maar dat stoot gewoon af.

Ik merk dat ik deze dingen enkel weet te redden als ik meteen open ben over dingen zoals wat ik hier schrijf. En dat is als een immense lakmoestest: het contact verandert meteen, en de afstand wordt meestal groter.

Dit is wel een groot probleem. Je moet natuurlijk open zijn over jezelf, om het risico te vermijden dat je een geheim van je leven maakt, met alle kwellingen van dien. Maar het risico is dat je op bevooroordeeldheid stuit.

Ik denk dat het zal helpen als je je assertief gedraagt en laat merken dat je anderen waardeert. Ik denk dat veel mensen je zullen accepteren voor wat je bent, als je je maar niet onzeker en afhankelijk opstelt, of gedeprimeerd overkomt. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is wel zo dat als mensen zichzelf presenteren als succesvol en populair, de omgeving denkt dat ze succesvol zijn, en ze zullen sneller met je om willen gaan.

Nog even iets over het 'promoten' van deze 'waarden': ondanks dat we er allemaal met andere benen in staan, willen we wel hetzelfde, namelijk dat het 'vrouwbeeld' dat wij uitstralen niet wordt verward met het beeld dat wij van onszelf hebben. We willen vanwege onze 'inhoud' worden beoordeeld, niet vanwege een uiterlijk waarom we niet hebben gevraagd.

Om dit te bereiken moet je misschien wat doelen stellen. Je moet om te beginnen persoonlijk ruimte nemen voor jezelf, en laten zien wat je bent, in plaats van je aan te passen aan de verwachtingen. Je moet aandacht geven aan mensen die voor jou zichzelf al hebben gepresenteerd, misschien omdat zij als model kunnen fungeren, iemand met wie je je kan identificeren en die je over de drempel kan trekken. En je moet als groep de aandacht de individuele personen richten.

Hier nog een stuk over Maarten 't Hart, op de website van Karen Spaink, die regelmatig schrijft over mannelijk en vrouwelijk. Karen Spaink geeft als wezenlijk ondamesachtige vrouw commentaar op de vrouwelijkheid van 't Hart, en op zichzelf.

http://www.spaink.net/parool/20000207.html

devrouwechtzien schreef:
Tiresias schreef:....gelezen over de overgang van matriarchaat naar patriarchaat en de bijhorende uitwissing van de vrouwelijkheid in geloof.

op http://www.vakantiewereld.nl/languedoc/
staat het oorspronkelijke Onze Vader oftewel Alvadermoeder:

Hai Astrid, bedankt voor deze vertaling. Ik wil de pret niet bederven, maar ik kwam deze tekst tegen als het onze vader van de Peshitta-bijbel, de in het Syrisch/Aramees geschreven bijbel.

Hier staat een vertaling van dit 'onze vader'.

7/4 '04 15:50u
Onze vader zoals Jezus het sprak

Het “Gebed van Jezus” naar de Peshitta-versie in het Aramees.

1. Abwoen d’bwasjmaja Onze Vader die in de hemelen zijt

2. Nitkadesj sjmach Geheiligd worde Uw Naam

3. Teetee malkoetach Uw koninkrijk kome

4. Neghwee tsevjanach ajkanna d’bwasjmaja af b’arhah Uw wil geschiedde, in de hemel zo ook op aarde

5. Habwlan lachma d’soenkanan jaomana Geef ons heden ons dagelijks brood

6. Wasjbooklan chaoebween (wachtagheen) ajkanna daf chnan sjbwokan l’chajabeen En vergeef ons onze schulden, zoal wij vergeven onze schuldenaren.

7. Wela taghlan l’nesjoena ela patsan min biesja En leid ons niet in verzoeking maar verlos ons van de boze.

8. Metool dillachie malkoeta waghajla watesjboechta l’oghlam almien, ameen Want uit u is het koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid tot in eeuwigheid.

Amen Liefs, vrede en alle goeds, Klara.

N.B. Uitspraak lettercombinatie: ‘bw’ =klank tussen ‘b’ en ‘w’. ‘gh’ = geblazen ‘h’, klank als Nederlandse ‘g’. ‘ch’ = klank als Nederlandse ‘ch’. enkele ‘g’ = klank als zachte ‘k’, ‘g’ in het Engels. ‘o’ en ‘oo’ = klank tussen ‘oh’ en ‘oo’. enkele ‘i’ = is bijna toonloos tussen korte ‘i’ en ‘e’. ‘komma’ tussen letters = toonloos. ‘th’ = klinkt als ‘th’ in het Engels. De ‘e’ in ‘kadesj’, neigt naar ‘ah’. De ‘a’ in uitgang ‘ach’, neigt naar ‘oa’. De ‘a’ van almien neigt naar ‘eh’

Ik ben geen Aramees-kenner, dus ik weet niet hoe Ilse Brinkman bij dat 'alvadermoeder' komt.

Hier ook een Engelse vertaling van deze Aramese tekst, alleen is de spelling heel anders.

http://aramaicinsight.blogspot.com/

Ik meld dit toch maar even, want ik zie dat deze vertaling van Ilse Brinkman inmiddels al flink over het internet wordt verspreid, terwijl het gewoon een 'onze vader' is. :lach2:

PS Tiresias, bedankt voor het invoegen van de link bovenin de topic.

Phyllis en Demophon
Burne-Jones

Wat is Mannelijkheid ?

Toen hij zijn Phyllis en Demophon in 1870 tentoonstelde, werd het schilderij met hoon overladen en wekten de passiviteit van de mannelijke figuur, de symmetrie tussen de mannelijke en de vrouwelijke figuur, en de ledematen van Demophon als te dun beschouwd. En wekten de geringe afmetingen van 's mans ontblote genitaliën als ondermaats, de boosheid van de critici. Bovendien gedroeg hij zich, in zijn poging aan de opdringerige Phyllis te ontkomen, onmannelijk. Burne-Jones had zich gebaseerd op een episode bij Ovidius. Bij hem rijst Phyllis, die in een amandelboom is veranderd nadat ze zichzelf van het leven heeft beroofd omdat Demophon niet, zoals beloofd, bij haar was teruggekeerd, in eigen persoon weer uit de bloeiende boom op, en slaat haar armen om haar vluchtende geliefde heen. Van dichtbij kijkt ze hem in de ogen.

Shakespeare mocht dan in staat zijn geweest de erotische en ironische mogelijkheden uit te buiten van een vrijage waarin de sekserollen waren omgedraaid, Burne-Jones ontdekte dat zulks voor hem niet was weggelegd. Toen de president van de OWS hem voorstellen deed om veranderingen aan te brengen waardoor het schilderij minder bezwaren zou oproepen, haalde Burne-Jones “niet alleen het schilderij van de muur, maar zegde hij in één moeite door zijn lidmaatschap op”.

Het was inmiddels officieel : vrouwen die het initiatief namen tot seksueel contact, die jongens achtervolgden die geen zin hadden, die jongeren probeerden te overreden, bepraten en verleiden waren onnatuurlijk en zeer twijfelachtig. Mannen hadden de leiding, ook in het seksuele verkeer. Elke vrouw die actief naar seks verlangde, in plaats van zich er gewoon aan te onderwerpen, was slecht, en dergelijk onnatuurlijk gedrag moest vooral buiten beeld blijven. Aan de oeroude samenwerking tussen rijpe vrouwen en jongens op zoek naar seksuele verlichting was, in elk geval officieel, een einde gekomen.
Het was niet de bedoeling dat openbare kunst mannelijke onderworpenheid dan wel vrouwelijke seksuele begeerte aanmoedigde.

Germaine Greer : De jongen. Blz.125

Ik denk dat anders zijn iets is van alle tijden. Wat is mannelijk ? Wat is vrouwelijk ?

els schreef:Oei, heb je na 1 ontmoeting gezegd - tijdens haar werk zelfs - gezegd dat je haar graag beter zou leren kennen? Dat is niet de goede manier. Je vriendin zei het nog netjes, dat het als pusherig wordt ervaren. Het klinkt alsof je er rekening mee moet houden dat je met iemand in zee gaat waar je niet meer vanaf komt.

For crying out loud, 't is gewoon een uitnodiging voor een pint! Ik schrijf het boek niet hoor, als ik de deur uitwandel en ik vraag niks, heb ik ook niks. Ik heb machtsmisbruik afgezworen, ik wil niemand boven me en niemand onder me, ik wil vrijheid en deze ook promoten. Maar als ik dit eerst allemaal uit de doeken moet doen...

els schreef:Maar het is wel zo dat als mensen zichzelf presenteren als succesvol en populair, de omgeving denkt dat ze succesvol zijn, en ze zullen sneller met je om willen gaan.

Welnu, dit is dus een leugen hé! Ik heb een mannenlichaam, wat dus betekent dat ik me steeds als sterk en succesvol dien op te stellen. Wat als een man zich niet sterk voelt? Een huilend meisje krijgt sympathie, een huilende jongen wordt alleen gelaten. Het is niet meer dan toneel!!!

Whatever ik leef wel weer verder. Sorry voor het storen.

Nou Tiresias, volgens mij neem je het allemaal wat zwaarder op dan ik bedoel, hoor. Je stoort ook helemaal niet. Ik bedoel hoofdzakelijk dat je het wat luchtiger op moet nemen, je ziet het volgens mij allemaal een beetje somber in.

els schreef:Ik wil de pret niet bederven, maar ik kwam deze tekst tegen als het onze vader van de Peshitta-bijbel, de in het Syrisch/Aramees geschreven bijbel.
ik zie dat deze vertaling van Ilse Brinkman inmiddels al flink over het internet wordt verspreid, terwijl het gewoon een 'onze vader' is.

Oeps, bedankt.
Ik had wel begrepen dat het een vrije vertaling wat, van Ilse, maar ik wist niet dat die ZO vrij was.

Nou, dan pas ik mijn tekst hierboven ook een beetje aan.
Ilse's tekst blijft even prachtig, daar niet van.

els schreef:Nou Tiresias, volgens mij neem je het allemaal wat zwaarder op dan ik bedoel, hoor. Je stoort ook helemaal niet. Ik bedoel hoofdzakelijk dat je het wat luchtiger op moet nemen, je ziet het volgens mij allemaal een beetje somber in.

Als het één keer gebeurt, dan raakt het je.
Als het twintig keer gebeurt, dan wordt het een patroon dat je leven vormgeeft.

Soms heb ik het gevoel dat ik toch maar best kies voor een transitie, niet omdat ik voel dat ik het moet doen, maar wel omdat mensen dan wel eens voorbij mijn lichaam zouden kunnen kijken. En da's een stomme reden.

els schreef:Oei, heb je na 1 ontmoeting gezegd - tijdens haar werk zelfs - gezegd dat je haar graag beter zou leren kennen? Dat is niet de goede manier. Je vriendin zei het nog netjes, dat het als pusherig wordt ervaren. Het klinkt alsof je er rekening mee moet houden dat je met iemand in zee gaat waar je niet meer vanaf komt.

Dat zou ik als vrouw ook met een vrouw hebben. Als een vrouw tegen mij zou zeggen 'ik wil je wel beter leren kennen', dan zou ik het niet eens sexueel opvatten hoor, maar ik zou wel acuut voelen/denken 'get of my back!'.

Maar de boodschap waarin Teresias deze uitspraak opneemt, heeft wel een bekende hunkering voor mij: wezenlijk contact willen leggen, al is het maar voor 2 keer (willekeurig aantal), met sommige mensen, omdat ik een bepaalde energie voel, waar ik nog even bij wil blijven (niet sexueel bedoeld). Maar hoe creeer je daar een openingszin in? De openingszin moet wat mij betreft gelijk de boodschap inhouden dat we voorbijgangers van elkaar zijn, dus de logica van uit elkaar gaan moet er ook in zitten.

Ooit zei iemand tegen mij: ik ervaar dat er een bepaalde energie tussen ons zit. Misschien dat we even verder moeten kijken samen?
En die deed het voor mij.
Maar het zat hem natuurlijk ook in de TOON: die was volledig open voor het antwoord 'nee'. Die ruimte zat er in, maar ook het feit dat hij het niet als een belediging op zou vatten, als ik nee zou zeggen.
En die toon, die krijg je er alleen in, als je dat ook werkelijk zo meent. Elk pushend verlangen wordt gehoord in de toon.

En verder geloof ik dat de uitspraak 'ik zou je wel beter willen leren kennen' volledig gemonopoliseerd is door films: daar wordt die uitspraak alleen nog gebruikt in situaties waarin iemand overduidelijk alleen maar wegwerp-sex wil hebben. Je ziet soms letterlijk de vrager transformeren in een soort kwijlende hond die dan zijn uiterste best doet om over te komen als iemand die er volledige sexloze bedoelingen op na houdt.
Dus die uitspraak is onbruikbaar geworden.

Nog even verder bordurend op 'wat is dan wel een goede openingszin?'. Nou, dat weet ik niet, maar wat mij betreft moet het in ieder geval iets aftastends in zich hebben, zodat ik echt het gevoel aan de ander geef, dat ik niet per se 'ja' als antwoord verwacht en dat ik ook niet uitstraal dat mijn gevoel van eigenwaarde afhangt van het antwoord 'ja', en gedeukt wordt bij het antwoord 'nee', en dat mijn angst 'wat zal zij/hij wel niet van mij denken' ook niet gekoppeld is aan het antwoord 'nee'.

Tiresias schreef: Jarenlang heb ik mijn mannelijkheid larger than life gemaakt en mijn vrouwelijkheid fervent verdrongen, met alle negatieve gevolgen van dien voor mijn leven en mijn karma.

En met jou, de meeste vrouwen en mannen in Nederland (van andere landen, weet ik het niet). Ik dus ook. Vrouwen hebben natuurlijk niet geleerd om bij elke borst die voorbij komt, een kwijlende opmerking te maken, omdat je anders je mannelijkheid niet bestendigd. Maar de meeste vrouwen hebben net zo goed geleerd gekregen dat die borsten er voor mannen zijn. Niet voor kinderen, of het zelf, of wat dan ook.
En zo heb jij, Teresias, natuurlijk andere beklemmende vervormingen mee gekregen over 'mannelijk/vrouwelijk', dan vrouwen. En dat is dan ook precies de reden waarom vrouwen al die puin niet alleen kunnen opruimen.

Ik weet dat ik als kind beide in mij had: mannelijk en vrouwelijk. Ik ben echter nooit op mijn vrouwelijke kanten bevestigd, gestuurd, gewaardeerd, gecomplimenteerd, etc.
Wel ben ik gewaardeerd, bevestigd, gestuurd, (goed) betaald voor mijn mannelijke kanten.

En zo wordt vanzelf alle vrouwelijkheid uit de maatschappij weggesneden, en het mannelijke wordt daardoor karikaturaal. Ik was dat op een gegeven moment wel spuugzat, en heb gekozen dat ik voortaan in iets anders wilde investeren.

Maar over welke vrouwelijkheid/mannelijkheid HEB ik het dan eigenlijk?

Uiterlijk?
Gedrag?
Keuzes?
Gevoel voor humor?
Kinderen?
Gedachtes?
Reacties?
Zelfbeeld/gevoel van identiteit?
En in dit alles: de WERKELIJK vrouwelijk/mannelijk aspecten? Of de misvormde?

Tja, een complex van het geheel. Je krijgt dat niet meer uitgelegd (en hoeven we ook niet te proberen, we kunnen onze energie beter gebruiken).

Maar even een voorbeeld:
'je moet wel voor jezelf opkomen' wordt ons oha WEL geleerd.
'je mag verwachten dat de ander niet over jouw grenzen gaat' wordt oha niet geleerd. (wat jou hierin wel wordt geleerd, is dat als je dat echt verwacht, dat je dan naief bent, 'want zo steekt de wereld nou eenmaal niet in elkaar').
Het is nu wel aan het veranderen, gelukkig. Dankzij de investering die mannen hierin hebben gemaakt natuurlijk ( :knipoog:

).

'Voor jezelf op moeten komen' is de investering in de karikatuur van mannelijke omgangsvormen. Waar mannen ook niet op zitten te wachten, maar ik wil nogmaals zeggen:

MANNEN TREK JE BEK NOU EENS OPEN, EN GA EENS ERGENS VOOR STAAN! LAAT AL HET MOEILIJKE WERK, HET ONT-WIKKELEN VAN OUDE PATRONEN WAAR WE MEE OPGESCHEEPT ZITTEN, NIET STEEDS ALLEEN AAN VROUWEN OVER!

Wat dat laatste betreft, vind ik mannen echte tweedehandsklagers: die roepen 'wij mannen hebben ook allerlei moeilijke patronen te verwerken hoor'. En dat roepen ze pas, als vrouwen de beknellende patronen die voor vrouwen gefabriceerd zijn, ter discussie stellen. Dat kost vrouwen ontzettend veel, maar ze doen het toch maar mooi. En dan volgt er geheid wel een man (of een vrouw namens mannen), die zegt: 'nou, mannen hebben het ook moeilijk hoor!'.

JA, EN WAT DOEN ZE DAAR DAN AAN!!!!!!!!!??????

En moeten vrouwen dan hun beklemmingen maar NIET ter discussie stellen, omdat mannen dat nu eenmaal ook niet doen?

Amehoela.

Zoals ik in 'Gelul en andere kutverhalen' ook schrijf: liever heb ik dat mannen ongelooflijk gefrustreerd raken. Dan komen ze eindelijk ook eens in beweging.

Mijn hoop ligt bij mensen zoals jij Tiresias: jij voelt overduidelijk frustraties. Probeer die niet sec weg te krijgen. Zie die frustraties als jouw bron tot vernieuwing!!!

WEES de verandering (en ja: dat doet AU, kan ik je vertellen).

Ik geef graag http://www.tantra-intens.nl als mogelijkheid.

Niet om te zeggen: je moet daar naar toe. Maar om te zeggen: er gebeurt al veel op kleine schaal. Vorm MEE aan een nieuwe wereld, maak het groter.

[quote="els"]
http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/de ... iberty.jpg

[quote]

Ha ha! Da's leuk: ooit heeft iemand een collage voor mij gemaakt, van de indruk die hij van me had. Daar stond dit schilderij bij, maar dan was 1 van die mannetjes Balkenende.

LeuK!

els schreef:
De verliezers zijn de machthebbers en de bestaande orde, omdat het eindresultaat een decentrale, duurzame wereld van liefde is, waar geen mens macht heeft over een ander.

Dat zou fijn zijn. Wat ik tijdens dit leven heb geleerd, is dat je daar dan wel flink aan moet werken. Want de 'tegenmachten' zitten niet stil, hebben grote belangen en een flinke voorsprong wat geld en macht betreft.

Ik zie dat niet zo. Wie geven nou hun eigen geld weg aan grote organisaties, omdat ze die tweede auto willen hebben en zo? Dat zijn de burgers zelf hoor. Stop met het wegbrengen van je geld, en de machtophoping stopt ook.

En ja: dan zal de regering ingrijpen, en zal zeggen: 'REDT DE ECONOMIE', en denkt dan dat ze uit naam van de economie allerlei nieuwe dwingende wetten in het leven mogen roepen. Maar wie accepteert dat nou van de regering?
De burger. Want die is ook bang van onze nieuwe God.

Er verandert pas iets als het bewust ZIJN van burgers verandert. Pas dan zullen burgers andere keuzes maken.

De machtsophoping is niet te groot.
De onderstroom is nog te klein.

Tiresias schreef: Defensie van die status quo is groepen tegen elkaar opzetten. Voorbeeld in dit: mannen versus vrouwen. Je zou me zien als man, als je me tegenkwam, maar vertrouw me aub: ik ben je vijand niet. Jullie bevrijding helpt mij om de mijne te bewerkstellingen. Daarnaast hou ik van mensen die vrij en uniek zijn. Dat behaal je niet door je mooi aan de regels te houden.

Ik hoop dat we dit samen kunnen promoten.

Graag: bij deze ben je uitgenodigd om een artikeltje te schrijven voor: http://666.enealand.nl

Een uitnodiging die je ook mag afslaan, zo vrij is tie bedoeld :knipoog:

.

Een artikel, of een andere vorm van creatie vanuit jouw bezieling.

Tiresias schreef:Tenslotte wil ik ook graag deze poster delen, voor wie deze nog niet kent: http://www.crimethinc.com/a/gender/poster.pdf

Prachtig! Die ga ik ook mijn sites plaatsen. thx!!

Dank je voor je mooie reacties, Astrid. Het is dankzij helende en begrijpende feedback als die van jou dat ik me welkom kan voelen om te proberen een deel uit te maken van dat nieuwe dat zo dringend nodig is. Als je overal misverstanden meemaakt, voel je je maar alleen.

En isolement, eenzaamheid, is één van de grootste taboes van ons bestel. Misschien even groot en verwant aan de dood, nog zo iets waar we in het Westen niks mee te maken willen hebben, terwijl het in alle hier genoemde godinnencultussen wél een fundament was voor wedergeboorte.

Ja, Astrid, daar gaat het me inderdaad om: dat proberen aansluiting vinden, even elkaar helen en vooruit stuwen. Ik heb altijd al een warme band gehad met katten, paarden en honden, ik zeg ze stuk voor stuk hallo en ze reageren eerlijk en warm. Wat een verademing. Daarnaast merk ik dat ik talent heb voor relaxatiemassages, en het ook graag doe. Waarom? Omdat het zo een rustpunt is van vertrouwen. Ik communiceer met mijn handen en zeg dat het er allemaal even niet toe doet.

Momenteel kan ik dat zelf niet vrees ik, mijn eigen rug voelt aan als een blok beton. Ik kan vandaag enkel negatieve vibes doorgeven en dus blijf ik even weg van massage.

Als je wilt weten wat de precieze 'openingszin' was, die was deze:

Tiresias schreef:Ik vond het leuk je te ontmoeten, gisteren! Ik was natuurlijk stiknerveus omdat er zoveel van afhangt en ik niet de beste ervaring heb met alles wat lijkt op sollicitatiegesprekken. Nu is het duimen, of liever, bijna bidden... In elk geval, als je tijd en zin zou hebben om eind september iets te gaan drinken net voor je vertrek? Zou ik leuk vinden. Dat zeg ik niet om je te beïnvloeden in je keuze [ivm het huisje]. Daar doe je mee wat je wilt (ai ai ai)...

[...]

Moest ik je niet meer zien, dan wens ik je alvast het allerbeste in je avontuur!!!

Vreselijk hé toch, dat ik dat achteraf moet beginnen analyseren. Staan er uitroeptekens teveel in? Vergaat de spanning omdat ik geen spelletje speel van aantrekken en afstoten maar de persoon gewoon effe over gans de lijn bevestig? Is er wel genoeg 'gebrek aan interesse' om toch maar interessant genoeg te zijn? Ben ik assertief genoeg, maar niet pusherig? Zeg ik genoeg dingen die me interessant maken, of mysterieus, of eender welk ander imago?

Nou geef mij dan maar die Duitse herder! Die neemt me gewoon zoals ik ben. Van dit spelletje word ik moedeloos. Het is écht zoals een sollicitatiegesprek. Daar heb ik ooit lessen voor gevolgd. De grote clue van de zaak: wees vooral niet jezelf. Proper, iedereen alvast benaderen vanuit een valse startpositie, daar zal echt wel waarheid uit groeien...

Ik moet me gewoon bezighouden met de dingen waar mijn hart me heen trekt. De mensen wiens hart een gelijkaardige energie uitstraalt, zullen me dan herkennen. Dat is de theorie en ik probeer die met vallen en opstaan te volgen. Het feit dat zoveel van de mensen die ik op mijn pad tegenkom, waarvan ik reeds zeer snel kan zeggen dat hun energie gelijkaardig is, me niet herkennen, zegt meer over mijzelf dan over hen. Dit betekent puur dat ik mezelf niet ben. En dat hangt voor 100% samen met het mannelijk compromis dat ik al mijn ganse leven aanhang, de beta-ideale-schoonzoon-man in plaats van de vrije en door passie geregeerde alpha-androgyne, die zich niet aantrekt wat de buitenwereld van hem denkt.

Ik zit met zoveel misconcepties over man en vrouw dat ik voel alsof ik uit mijn voegen ga barsten. Mijn oude identiteit is failliet en nu doe ik het zowat zonder. Gisteren op een familiefeest de commentaar gekregen van een tante dat ik met mijn korter haar knap genoeg was om model te worden. Nou, dank je zeer, tante! Ik laat net mijn haar groeien tezamen met andere dingen om wat meer de vrouw in mezelf uitdrukking te kunnen geven. Als ik zo knap ben, waarom zie ik dat zelf dan niet in de spiegel? Waarom moet ik de helft van de keren bijna kotsen, als ik er volgens anderen als persoon wel mag zijn?

Als ik er 'wel mag zijn', waarom ben ik dan al een jaar vrijgezel? Waarom zit ik ganse weekends in een leeg huisje? Waarom heb ik het gevoel alsof de trein van de passie en de vrijheid er zonder mij vandoor is? Dat de mensen die daarop zitten me enkel met medelijden kunnen benaderen?

Er is maar één weg, en dat is rechtdoor. Rechtdoor leidt me onder andere tot op deze pagina. Samen met mijn innerlijke onrust groeit ook mijn vuur om op mijn tijd met het grootste (schriftelijke) kanon dat ik kan vinden op de genderstructuur van onze maatschappij te schieten.

Desnoods alleen.

devrouwechtzien schreef:
Tiresias schreef:Tenslotte wil ik ook graag deze poster delen, voor wie deze nog niet kent: http://www.crimethinc.com/a/gender/poster.pdf

Prachtig! Die ga ik ook mijn sites plaatsen. thx!!

Ja, die poster is knap. Voor zo een wereld teken ik meteen. Heb er een t-shirt van gemaakt.

Wil je trouwens revolutie, dan kan je op die site ook terecht op http://www.crimethinc.com/library/english/libdays.html . Meer dan de moeite!!! Het boek kan je zelf ook wel vinden, ik heb er een kopie van. Maar gans de inhoud staat dus daar. En is om van te beginnen huilen naar de maan: er is een alternatief!

devrouwechtzien schreef:
Tiresias schreef: Defensie van die status quo is groepen tegen elkaar opzetten. Voorbeeld in dit: mannen versus vrouwen. Je zou me zien als man, als je me tegenkwam, maar vertrouw me aub: ik ben je vijand niet. Jullie bevrijding helpt mij om de mijne te bewerkstellingen. Daarnaast hou ik van mensen die vrij en uniek zijn. Dat behaal je niet door je mooi aan de regels te houden.

Ik hoop dat we dit samen kunnen promoten.

Graag: bij deze ben je uitgenodigd om een artikeltje te schrijven voor: http://666.enealand.nl

Een uitnodiging die je ook mag afslaan, zo vrij is tie bedoeld .

Een artikel, of een andere vorm van creatie vanuit jouw bezieling.

He he, da's een leuke vraag

Heb gevraagd om te schrijven voor http://www.continuum.nl/, een site die jullie zeker eens moeten bekijken. Maar momenteel heb ik weinig zekerheden om over te schrijven, Astrid. Ik apprecieer het wel dat je me uitnodigt om te schrijven over vrouwelijkheid. Je bevestigt me in een deel van mezelf waar ik vaak zelf aan twijfel. Ik hou je uitnodiging in gedachte.

Ik deel je alvast graag dit, wat ik schreef een paar maanden geleden: http://ovl.indymedia.org/news/2006/04/10184.php

Ciao en nogmaals bedankt voor je str-h-eling.

T

devrouwechtzien schreef:Ik weet dat ik als kind beide in mij had: mannelijk en vrouwelijk. Ik ben echter nooit op mijn vrouwelijke kanten bevestigd, gestuurd, gewaardeerd, gecomplimenteerd, etc.
Wel ben ik gewaardeerd, bevestigd, gestuurd, (goed) betaald voor mijn mannelijke kanten.

En zo wordt vanzelf alle vrouwelijkheid uit de maatschappij weggesneden, en het mannelijke wordt daardoor karikaturaal. Ik was dat op een gegeven moment wel spuugzat, en heb gekozen dat ik voortaan in iets anders wilde investeren.

Dit vind ik een fascinerende opmerking. Misschien omdat die ook voor mezelf steeds meer lijkt op te gaan?

Bedankt, door je vibes kan ik deze dag op een heel andere manier voortzetten dan die waarmee ik vanochtend wakker werd.

Tiresias schreef:
els schreef:Nou Tiresias, volgens mij neem je het allemaal wat zwaarder op dan ik bedoel, hoor. Je stoort ook helemaal niet. Ik bedoel hoofdzakelijk dat je het wat luchtiger op moet nemen, je ziet het volgens mij allemaal een beetje somber in.

Als het één keer gebeurt, dan raakt het je.
Als het twintig keer gebeurt, dan wordt het een patroon dat je leven vormgeeft.

Soms heb ik het gevoel dat ik toch maar best kies voor een transitie, niet omdat ik voel dat ik het moet doen, maar wel omdat mensen dan wel eens voorbij mijn lichaam zouden kunnen kijken. En da's een stomme reden.

Misschien heb je een beetje last van je intelligentie. Ik weet al met al nog niet hoe oud je bent, maar ik zie wel dat je de situatie waar je in bent beland van heel veel kanten hebt bekeken, en dat je er, althans volgens mij, een hele goede analyse van hebt gegeven.

Ik denk dat je met jouw intelligentie heel veel mensen behulpzaam kan zijn. Zelfs ik heb wat aan de dingen zoals jij ze beschrijft, en ik verkeer in een hele andere situatie. Als je nu nog maar aan de vooravond staat van je studie, denk ik dat je na afloop ervan hele interessante dingen mee te delen hebt.

Ik wil je hiermee een 'positieve' input over jezelf geven, zodat je weet dat je niet alles zo somber hoeft te bekijken. Het is wel vaak zo, heb ik me laten vertellen, dat intelligente mensen de neiging hebben wat somberder te zijn, omdat ze door hun veelzijdigheid ook alle problemen doorgronden waarmee ze te kampen hebben. Maar met diezelfde intelligentie zul jij je er ook doorheen slaan. :knipoog:

Ik ben 27, Els. En dit is het verhaal van mijn leven. Ik mag ook merken dat ik 'intelligent' genoeg ben om alter ego's op te bouwen waar ikzelf en de wereld in beginnen geloven, om zes keer van rol te veranderen als ik nog maar doorheen de verdiepingen van mijn werk loop(*). 'Intelligent' genoeg om mezelf leugens wijs te maken om toch maar niet de realiteit onder ogen te hoeven zijn: dat ik niet in het hokje 'man' pas. Dat het een drag show is om te doen alsof. Mijn gedichenbundel van jaren geleden heet dan ook 'maskermaker'. Ik wil geen masker meer zijn! Maar ben niet zo dapper dat ik dat gewoon van me kan afwerpen. Maar met de juiste mensen rond me...?

Soit.

Nu toch wel effe iets anders gaan doen... :knipoog:

Gracias compañeras!

(* = respecthebbende en goed opgevoede medewerker tov het kader, goede collega en luisterend oor tov de bedienden, vrouwenliefhebber en vertrouwenspersoon-indien-gewenst tov de onthaalmedewerksters, ex-arbeider die lak heeft aan gezag tov de uitvoerende bedienden op de werkvloer, één-van-hen tov de arbeiders, iemand die effe rust komt zoeken na al de poppenkast tov de magazijniers... Graaaah! :evil:

)

devrouwechtzien schreef:Ilse's tekst blijft even prachtig, daar niet van.

Ja, dat wel. Ze vertegenwoordigt wel de geest van deze tijd, althans van deze stroming waar zij in thuis hoort. Het idee van een 'omwenteling' van het onze vader vind ik wel leuk. Maar ik vind toch dat mensen wel moeten weten wat het is.

Maar de meeste vrouwen hebben net zo goed geleerd gekregen dat die borsten er voor mannen zijn. Niet voor kinderen, of het zelf, of wat dan ook.

Inderdaad, goed gezien. Het woord 'borst' heeft niet eens als eerste betekenis het voeden, het is meer het deel tussen hals en buik, dat op en neer gaat als je ademt.
Welk woord doet dat wel? Jawel hoor... het verboden woord... het zal weer eens niet zo zijn...

de TIET!!! Dat wordt in verband gebracht met het Griekse 'titthos', dat 'voedster' of 'voeden' betekent. Hoewel ik moet bekennen dat ik nergens een Grieks woordenboek kan vinden om het na te trekken, hopelijk lukt dat nog eens.

Een ander goed woord is 'mem' of 'mam', dat in de volkstaal is overgebleven. Maar daarvan vind ik nergens een etymologie, er staat gewoon 'stamelwoord van kinderen'.

Ik weet dat ik als kind beide in mij had: mannelijk en vrouwelijk. Ik ben echter nooit op mijn vrouwelijke kanten bevestigd, gestuurd, gewaardeerd, gecomplimenteerd, etc.
Wel ben ik gewaardeerd, bevestigd, gestuurd, (goed) betaald voor mijn mannelijke kanten.

Dat is grappig, mijn ervaring ligt precies andersom. Maar misschien komt dat omdat ik geen typische 'vrouwelijke kanten' heb. Maar ik werd dus constant gepusht in de richting die ik niet inwilde, en waar ik wel behoefte aan had, werd genegeerd. En nog.

En zo wordt vanzelf alle vrouwelijkheid uit de maatschappij weggesneden, en het mannelijke wordt daardoor karikaturaal. Ik was dat op een gegeven moment wel spuugzat, en heb gekozen dat ik voortaan in iets anders wilde investeren.

Karikaturaal ja, haha. Zoiets als Dr. Strangelove op zijn bom, de ultieme manneljke droom.

Afbeelding

[url=http://www.teachwithmovies.org/guides/dr-strangelove-DVDcover.jpg]http://www.teachwithmovies.org/guides/
dr-strangelove-DVDcover.jpg[/url]

Dat is althans waar de droom eindigt, als we hem niet voortijdig kappen.

Maar over welke vrouwelijkheid/mannelijkheid HEB ik het dan eigenlijk?

Uiterlijk?
Gedrag?
Keuzes?
Gevoel voor humor?
Kinderen?
Gedachtes?
Reacties?
Zelfbeeld/gevoel van identiteit?
En in dit alles: de WERKELIJK vrouwelijk/mannelijk aspecten? Of de misvormde?

Volgens mij wisselt dat naar wens, omdat het er maar net van afhangt wat status heeft. Het zijn toch hoofdzakelijk aangeleerde eigenschappen. Je kan wel zeggen dat als je er niet voor betaald krijgt en als je er geen macht aan kan ontlenen, dat het dan vrouwelijk is.

Wat dat laatste betreft, vind ik mannen echte tweedehandsklagers: die roepen 'wij mannen hebben ook allerlei moeilijke patronen te verwerken hoor'. En dat roepen ze pas, als vrouwen de beknellende patronen die voor vrouwen gefabriceerd zijn, ter discussie stellen. Dat kost vrouwen ontzettend veel, maar ze doen het toch maar mooi. En dan volgt er geheid wel een man (of een vrouw namens mannen), die zegt: 'nou, mannen hebben het ook moeilijk hoor!'.

JA, EN WAT DOEN ZE DAAR DAN AAN!!!!!!!!!??????

Inderdaad, al zouden ze eens duidelijk de tien belangrijkste te behalen doelen van de mannenemancipatie op een rijtje zetten, dan weten we waar we aan toe zijn.
Het is natuurlijk wel zo dat er buiten de kloof tussen mannen en vrouwen doelen te halen zijn, maar dat zijn gezamenlijke doelstellingen, die los staan van vooroordelen over de seksen.

Tiresias benoemt vooroordelen waar hij tegen te kampen heeft, maar hij noemt zichzelf 'transgender', en niet 'man'. Wat suggereert dat de meeste mannen de vooroordelen helemaal niet als een probleem ervaren.

En moeten vrouwen dan hun beklemmingen maar NIET ter discussie stellen, omdat mannen dat nu eenmaal ook niet doen?

Ik denk inderdaad dat dat het verkapte verzoek is. Het oude liedje: vrouwen doen een stapje terug om baan te maken voor de 'zielige' man. Omdat er bij de mannen veel meer van afhangt. Ik weet eigenlijk niet of vrouwen daar nog last van hebben, wat dat betreft is het vrouwbeeld volgens mij wel verandert. Maar misschien durven vrouwen nog steeds niet een stapje vooruit te doen om een man die in de weg staat aan de kant te schuiven, want dan vallen ze op, en voelen ze zich 'agressief' in plaats van 'ambitieus'.

Dat zal wel die 'competitie' zijn, die mannen zo op het lijf zou zijn geschrijven, maar waar vrouwen niets van moeten hebben. In de praktijk zie je wel dat de meeste mannen ook niet ver komen in die competitiewereld, en dat ze beter af zijn in de 'samenwerkingswereld'. Het zijn misschien wel altijd mannen die boven komen drijven, maar dat wil nog niet zeggen dat alle mannen meegaan in die competitie. Op dat punt zouden we bruggen kunnen bouwen.

devrouwechtzien schreef:
els schreef:http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/delacroix/liberte/liberty.jpg

Ha ha! Da's leuk: ooit heeft iemand een collage voor mij gemaakt, van de indruk die hij van me had. Daar stond dit schilderij bij, maar dan was 1 van die mannetjes Balkenende.

LeuK!

Haha, een van die mannetjes die daar liggen, bedoel je?? Als de Vrijheid maar niet Rita heet.... dat kun je ook nog hebben.

Er verandert pas iets als het bewust ZIJN van burgers verandert. Pas dan zullen burgers andere keuzes maken.

Okee, maar daar zullen we dan toch aan moeten werken? Althans, wat ik bedoel is dat die zgn. 'tegenmachten' zichzelf wel doelen stellen, en dwars over onze ruimte heen wandelen, als we er niet tegenin gaan. Zij hebben namelijk ook 'bewustzijn', dat van hun portemonnee. Ze zullen dus altijd proberen macht uit te oefenen over degenen die het werk moeten verrichten. Volgens het principe van 'stilstand is achteruitgang' verliezen we die strijd als we er niet tegenaan gaan.
Dat 'bewustzijn' was er volgens mij, maar verdwijnt steeds verder naar de achtergrond. PS dit gaat weer even over economie, voor de duidelijkheid. :bloos:

Hee Tiresias, ik heb trouwens je mail gelezen, volgens mij is het een prima mail. Daar is niks verkeerd mee. Vind ik dan, maar goed... wie ben ik?

els schreef:Karikaturaal ja, haha. Zoiets als Dr. Strangelove op zijn bom, de ultieme manneljke droom.

't Is alleen niet de dokter zelf op die bom, maar de gekke B-17 piloot annex cowboy. De goede dokter zit natuurlijk diep in de schuilkelder samen met 's werelds elite.

Dat is inderdaad waar de droom eindigt.

els schreef:Tiresias benoemt vooroordelen waar hij tegen te kampen heeft, maar hij noemt zichzelf 'transgender', en niet 'man'. Wat suggereert dat de meeste mannen de vooroordelen helemaal niet als een probleem ervaren.

Ik voel me nog steeds man genoeg om me aangesproken te voelen. Voor een mogelijke discussie hierover verwijs ik je graag door naar: http://www.nissaba.nl/nisphp/viewtopic.php?t=636

Ciao

T

els schreef:Misschien heb je een beetje last van je intelligentie.

Of last van jouw 'typisch vrouwelijke' ontvankelijkheid?

Hier een stuk uit 'Vrouwen aan bod' (waarvan ik denk dat het op een aantal punten wel herkenbaar is voor jou, Tiresias):

Tè ontvankelijk zijn

Men zegt wel eens dat vrouwen tè ontvankelijk zijn en dat ze die ontvangst zich te persoonlijk aantrekken. Ze zijn 'te gevoelig', of 'zouden wat meer voor zichzelf moeten opkomen'.

Volgens mij kloppen die gedachtes niet, en zijn het valse omdraaiingen van hetgeen er werkelijk aan de hand is ('Ach, What's new?' zou ik haast zeggen).

Ik denk dat vrouwen niet te ontvankelijk of te gevoelig zijn (OK, OK, sommigen echt wel), maar dat ze gewoon überhaupt nog in contact stáán met hun ontvankelijkheid, en dat dat het probleem is.

Vrouwen nemen waar wat er daadwerkelijk IS, ook het onaanraakbare (dat wat niet gezien kan of mág worden), met als gevolg dat hun innerlijk weten over wat waarden vol is, vaak genoeg schuurt met hetgeen vrouwen om zich heen zien gebeuren. Dat is vreselijk frustrerend, dat eeuwige geschuur. Sommige vrouwen zetten dat eeuwige geschuur om in eeuwig gezeur. Schieten we ook niets mee op natuurlijk, want zo blijf je gefrustreerd.

Hoe kom je dan wel van die frustraties af, hoe kom je van dat geschuur af?

Daar zijn genoeg mogelijkheden toe:

Neem afstand van jouw innerlijk weten: wordt volledig waarden loos, ga alles heel normaal vinden wat je om je heen ziet gebeuren. Het salarisstrookje wil daar wel eens bij helpen, of een agressieve omgeving.

Of beroep je op je machteloosheid: 'Ik WIL wel iets veranderen, maar KAN het gewoon niet'. Ben jij er weer van af. Je nek uitsteken is geen optie, want lichtvoetig activisme is het hoogst haalbare, voor je het weet noemen mensen je een feminist, en je moet ook nog naar de film.

Of zet jouw ontvangstkanaal gewoon uit: dan hoef je helemaal niet meer wáár te nemen wat er om je heen gebeurt, dan hoef je je ook niet meer af te vragen of de dingen kloppen met jouw innerlijk weten over wat waarden vol is. Want er komt dan gewoon niets meer bij jouw innerlijk weten naar binnen, die kan vervroegd met pensioen. Vroeger heette dat apathie. Tegenwoordig heet dat heel spiritueel: 'Liefde voor al wat is', gna gna.

Of je kunt jouw ontvangst kanaal wel gewoon open houden, maar daar enorme filters of versterkers in gaan aanbrengen, zodat jij precies DAT antwoord van jouw innerlijk weten krijgt, dat 'a perfect match' is met datgene wat de maatschappij van jou wil. Sommigen verwarren dit met 'overgave', en dat is zo'n fijne vrouwelijke eigenschap vinden ze dan.

Het is echter geen overgave, maar een jezelf overgeven, jezelf uitleveren. Dat is heel iets anders. Ingezogen zijn heet dat. En soms ben je zo enorm ingezogen, dat je er zelfs voor gaat strijden dat je voor eeuwig zo mag blijven. Want je weet: als ik me aan deze inzuiging probeer te onttrekken, dan begint het hele feest der frustraties weer opnieuw. En ik ben al zo moe. Nee zeg, laat mij alsjeBLIEFT in mijn ingezogenheid zitten. Dat past nou eenmaal bij vrouwen. Eigenlijk willen vrouwen alleen maar moederen.

Oeps, wat weet ik alle mooie dingen toch altijd weer lelijk te maken.

Tja, dat doe ik nou eenmaal op basis van mijn intuïtie.

Ik weiger namelijk mijn innerlijk weten uit te schakelen. En ik weiger ook mijn ontvankelijkheid uit te schakelen.

Maar hoe ontloop ik de frustratie dan?

Nou, dat doe ik dus NIET.

Ik ga juist steeds IN mijn frustratie staan. En vanuit die frustratie toon ik wat ik zie. En dan kies ik opnieuw wat ik wil bewaren, en de rest laat ik het los. De frustratie laat ik los. Maar pas, wanneer ik aan de maatschappij terug gegeven heb, wat ik van haar ontvangen heb. Pas dan heeft de maatschappij een kans gekregen om er wat mee te doen: het afwijzen, of er iets nieuws mee doen, of wat dan ook.

Dat doe ik dus met schrijven, zodat iedereen zelf kan kiezen of ze het willen lezen of niet.

Vroeger vertélde ik het ook aan mensen. Maar mensen willen dat helemaal niet, want dat schuurt bij hún dan weer teveel. Nou, dat vind ik eigenlijk wel prima, want ik ben niet zo'n prater. Ik schrijf liever. Andere mensen praten liever, en vinden ook manieren om terug te koppelen wat ze van de maatschappij ontvangen.

Enfin, ik bén hier dus juist om alles wat ik in mijn ontvankelijkheid van de maatschappij ontvang, terug te geven aan de maatschappij. En dan niet pas als ik een verheven staat van verlichting heb bereikt, en dan heel 'save' kan vertellen hoe mooi je eigenlijk naar de wereld moet kijken (dan zou ik eerst nog een paar keer moeten reïncarneren).

Nee, ik ben hier juist om in het HIER EN NU terug te koppelen wat de maatschappij mij geeft.

En dat kost me aardig wat. Maar ja, dat is nou ook precies de reden waarom zo vele mensen niet in contact WILLEN komen met hun ontvankelijkheid of intuïtie. Want als je naar jouw innerlijke stem luistert, dan gaat je dat heel wat kosten. Want dan ga je heeeeeeel andere dingen doen dan waar men jou voor wil betalen of waar men jou voor wil complimenteren of ....what ever.

Je wordt uit jouw comfortzone getrokken.

Je kunt natuurlijk ook gewoon in je comfort zone blijven zitten en meegaan in dat wat de buitenwereld van jou wil hebben. Dat mag ook. Alles mag, behalve elkaar schaden. Dus ...... als jij liever naar jouw gemak luistert dan naar jouw innerlijk weten, dan is dat jouw goed recht. Of misschien vallen ze wel samen, dat kan ook. Wauw.

Ik volg mijn innerlijk weten, en zij heeft mij laten schrijven. Daarna kan ik nieuwe keuzes maken, en de rest loslaten, en verder komen. En ik kan er dus ook voor kiezen om het sowieso los te laten, er niets mee te doen, en gewoon mijn gangetje te gaan. En dat zou ook best wel een gemakkelijke weg zijn. Dus waarom doe ik dat nou niet? Nou, dat is dus die bron in mij. Ik bén hier juist precies omdat ik ben wie ik ben, kan wat ik kan, wil wat ik wil, ervaar wat ik ervaar. En dat schenk ik uit. Bijvoorbeeld hier nu, over het idee dat veel vrouwen 'te ontvankelijk zijn'. Ik schenk jou mijn visie die iets anders ziet, omdát ik zo ontvankelijk ben. Doe er mee wat je wilt.

Ik ben zelf een enorm ontvankelijk iemand. Ik zie dat juist als mijn kracht. Sommige mensen vinden mij juist NIET ontvankelijk, vinden mij star. Maar daar ligt een enorme denkfout: ik maak namelijk keuzes, op basis van wat ik ontvang. En DAT vindt men niet leuk. Want genoeg mensen vinden dat ik uiteindelijk gewoon niet het recht heb om mijn eigen keuzes te maken, als dat niet ook HUN keuze is. Dan begint men met een enorme zeurterreur, dramterreur, het eeuwige gemorrel, en dan ga ik maar niet overstag hè. Nou, dan wordt er nog even gemanipuleerd, en gelogen, en emotioneel gechanteerd, of er worden heeeeeeel veel moeilijkheden gemaakt, zodat jij helemaal niet meer toe komt aan jouw keuzes, bla die bla die bla. Alles om jou van jouw eigen keuzes af te halen. Tja, en dat moet die arme andere dan aaaaallemaal doen, omdat JIJ zo star bent.

Maar ik ben niet star: ik ontvang, en mijn innerlijk weten kiést. En ik volg mijn innerlijk weten. En daar krijg je naampjes van.

Ha, daar is tie: vrouwen zijn niet te ontvankelijk, maar ze mogen gewoon niets doen met wat ze ontvangen. Ze moeten hun innerlijk weten uitschakelen, en de ander volgen.

Vrouwen zijn niet te ontvankelijk, of te gevoelig. Nee, ze mogen na de ontvangst gewoon NIET handelen vanuit hun innerlijk weten. En dat put enorm uit. Na wat jij waarachtig ontvangt, NIET mogen handelen naar aanleiding van wat jij innerlijk waarachtig voelt. Voor je het weet, verlies je je baan of zo.

Oh ja, en niet geheel onbelangrijk: wat vrouwen in hun ontvankelijkheid ontvangen is vaak juist dat wat NIET gezien mag worden, wat NIET genoemd mag worden. Leuk hè! JIJ ziet het dan wel, en JIJ benoemt het dan wel. Soms niet eens expliciet, maar wel impliciet, door de eigen keuzes die je maakt. Uh Uh Uh Uh, DAT mag niet! Je moet wel meedoen aan het spel.

En waarom kauw ik dit nou zo uit?

Omdat het essentieel is.

Vroeger mochten vrouwen absoluut niet in beweging komen naar aanleiding van wat ze om zich heen zagen gebeuren. Daarom hebben ze hun ontvangstkanalen vervormd ('vrouwen zijn nu eenmaal beter voor de kinderen, vrouwen zijn nou eenmaal minder en verdienen het dus om gestraft te worden als ze hoogmoedig denken dat dat niet zo is, Pets, dankjewel manlief, ik verdiende het gewoon'), en hebben het contact met hun innerlijk weten verbroken. Anders was het leven een hel. Degenen die dat contact wel degelijk maakten, zijn ooit op de brandstapel beland.

Tegenwoordig mogen vrouwen wettelijk gezien WEL in beweging komen, naar aanleiding van wat ze om zich heen zien gebeuren. Maar ja, sommige ontvangstkanalen zijn nog altijd flink vervormd.

Maar ook bij degenen waarbij het ontvangstkanaal wél wagenwijd open staat, kan er 'na' het innerlijk weten nog altijd een hoop verkeerd gaan. Want als jij op basis van jouw intuïtie, op basis van jouw innerlijk weten jouw keuzes gaat maken, dan zijn het ontzettend vaak keuzes, die over het algemeen nog helemaal NIET gemaakt worden in deze maatschappij. En dat is logisch, want onze maatschappij is bewust NIET op ons innerlijk weten ingericht.

Dus, ga je je op je innerlijk weten richten, dan zie je nog maar weinig overeenkomsten tussen jou en wat 'alle' anderen doen. Elke keer moet jij het 'dan weer zo nodig anders doen'. En dat is vermoeiend hoor, dat je nooit eens mee kan drijven met een gratis stroom en daar dan ook nog voor betaald krijgt. Dat je te boek staat als 'Ach ja, die moet altijd iets aparts hebben'. Dat je nooit eens mag klagen, want 'Je wilde het toch ZELF zo nodig op die manier doen!'.

Maar mensen die in contact staan met hun innerlijk weten, hun intuïtie, willen helemaal niet iets aparts. Ze willen juist iets heel normaals: ze willen iets waarden vols. En in onze maatschappij ben je dan dus gek, raar, naïef, eigenwijs, een ruzie zoekster, een vervelende parttimer, bla die bla die bla.

En word je daar op een gegeven moment écht gek van, of stort je er door in? Nou, dan ben je gewoon 'te ontvankelijk'. Ha ha ha.

Nee, vrouwen zijn niet 'te ontvankelijk'. Maar het kiezen vanuit het innerlijk weten is soms zo ongelooflijk vernederend eenzaam, dat ze soms nog maar 1 ding kunnen doen: inderdaad het ontvangstkanaal afsluiten: thuis gaan zitten. Ziek melden. Terugtrekken. Denken: 'Ach, misschien willen vrouwen toch eigenlijk alleen maar moederen'. Totale loskoppeling van het innerlijk weten: wat een butcultuur. Maar straks verlies je je baan. Dus weet je wat: het is geen butcultuur: ik ben gewoon te ontvankelijk.

Gelukt!!!!!!

'Nou, truste hè'.

'Truste'.

Mag ik deze website aanraden in het kader van het bovenstaande? De teksten zijn niet van mij maar ik onderschrijf ze tot op de letter. Zeldzaam: www.transgender.be.

Interessante topic met hele diepgaande gedachtes. Veelal vanuit persoonlijke beleving en ervaringen ... heel bijzonder.

Op het Ind. eiland Sulawesi leven de "transsexuele" priesters de Bissu's. Zij zijn een soort van een niet te definiëren groep mensen die reeds in het verre verleden leefden. Sharon Graham heeft deze kleine groep, die op het eiland Sulawesi nog voorkomt, bestudeerd door enige jaren met hen te leven. Door de locale Sulawesi-bevolking (de Bugis) werden zij geïdentificeerd als "calalai", wat grof vertaald voor "geen echte man" staat (en dus geen transsexuelen zijn!).

Feit bleek dat de meesten zich zowel geen vrouw als géén man voelden, en vroeger meer voldeden aan het uiterlijk van een vrouw, doch met de opkomst van de Islam (!) langzamerhand de "voordelen" van een mannelijk voorkomen inzagen, en zich steeds mannelijker gingen voordoen. Dit had als gevolg dat de Bissu's thans eruit zien als verklede travesties, maar genieten van hun status als zowel man én als vrouw! De meer mannelijke trekken die verworven werden mettertijd, lopen overeen met de berichten en studies van G. Gremaux, die "Vrouwen worden man in de Balkan" vanuit de 3e Gender beschreef. Deze bijzondere mensen hebben overigens de genitaliën van beide sexen!

Op Papua Nieuw Guinea, waar ik gewoond heb, waren er ook van deze mensen, soms zelfs albino. Doch toen werden zij "kwee" genoemd, wat ik me kan herinneren ...

Het zijn absoluut niet dezelfde mensen als de Indiase Hijra's of Chakka's, van oorsprong nomaden die zich van man transformeerden naar vrouw. Zij vervullen de rol van sociale en religieuze aard. Heel anders als de Thaise Katoy's, die enkel in de behoeftes voorzien van sexuele voorkeuren ...

Ben net terug uit deze contreien, en het is alsof vele Orientaalse mannen "gemaakt" zijn om de rol van vrouwen op zich te nemen, wat zij ook doen zonder énig vooroordeel of vreemde gedachte. Doch eerder betreft dit de sexuele voorkeur van homosexuelen, waarin de mannen zich niet hoeven te uiten als vrouw (a/d klant). Wanneer dit wel zo is, dan heten zij dus Katoy's. Vele getrouwde mannen verdienen dus hun geld door zich te prostitueren... daar komt het wel op neer!

Eenzelfde positie gelden de Mak Nyah's uit Maleisië (betreffende de man-vrouwen). Doch deze mannen/jongens weigeren zich te laten castreren door sterke invloeden vanuit de Islam.

Zelf denk ik dat wij in het Westen eerder vanuit de persoonlijke beleving deze gevoelens ervaren, en dus omschrijven als mannelijk en vrouwelijk. In het Oosten verwijzen zij veeleer naar oerprincipes, die beleefd worden vanuit de man en de vrouw. Dat lijkt op dezelfde ervaring doch is het niet. Begeren en begeerd worden, doen en ondergaan, erin en eruit, levenschenkend en levenontvangend etc. lijken daarbij veel eerder het duister-licht, vierkant-rond, veel-één (vrouw-man?) te benaderen, dan keihard dat onder te verdelen in vrouwelijk-mannelijk, niet?

Best vreemd dus, dat de Oosterling nog "wezens" kent die beide sexen "inhouden", en daarbij letterlijk hun lichaam hiermee kunnen vereenzelvigen. Maar echter in de geest/spirit "kiezen" voor de hardere, mannelijke kant!

Terwijl de Westerling in zijn/haar geest beide sexen kan hebben, en er alles voor over heeft om het lichaam daarbij aan te passen (waarvoor men nog niet zo lang gelee daarvoor naar Casablanca moest). En dus "kiest" voor de meer vrouwelijke kant, hoe die ook toont. Lijkt bijna logisch dat in het vrije Westen de mannelijke vrouw (wat dat ook moge zijn?) ook rechten wenst en opgestaan is ...

Overigens kennen de "Werterse" Indianen uit de USA eveneens dit fenomeen, en bieden man-vrouwen hun diensten aan (op allerlei gebied), wanneer de vrouwen zich in groepen terugtrekken in bepaalde gebieden (grotten, bossen, meren) wanneer zij gesaamlijk menstrueren! Heel bijzonder, en het komt nóg voor.

Jammer dat die link een aantal pop-ups je wilt opdringen ...

Groet Roy

Dank je voor je interessante aanvulling, Roy. Het is waar: er is een pak meer variatie onder de zon dan toegegeven. Jammer dat die variatie altijd schuilt in de schaduw.

Ik heb een link gelegd van de Vlaamse Genderkring VGK naar hier, hoop dat ook andere mensen de link leggen, vind het zeer relevant, alles wat hier staat, om waarheid van fictie te scheiden tov de godsdienst die onze ethiek en ons wereldbeeld vormgeeft.

Ciao

T

Graag gedaan ...

Jammer dat die variatie altijd schuilt in de schaduw.

Hi Tiresias,... ehm, vraag me af of deze idd "altijd" in de schaduw geweest zijn?!?
Zou "onze" soort mens (die intelligente, denkende) echt enkel in zijn/haar huidige bestaan geleefd hebben? Door eigen onderzoek en studie over het man - vrouw wezen (ivm. de God en Godin creatie) ga ik steeds meer vraagtekens plaatsen in het bestaan én het óntstaan van deze soort die zich zo intens hoog geplaatst heeft in alle bestaan.

Moge de Bissu's, Mak Nyah's, Katoy's en hun verwanten thans behoren tot de "merkwaardige" wezens in de huidige tijdswereld , allerlei berichten wo. scripten ed. willen doen vermoeden dat ooit in de meer oorspronkelijke tijden (ofwel de oudheid) hele stammen bestonden van dergelijke wezens. Incluis mensen die thans in de hokjes gestopt zouden worden van het Oosterse "kaste" systeem, zoals de paria's (wo. de zieken, lepra-lijders, mongolen, onaanraakbaren etc.). Ben hier iets dieper in gedoken, daar de Javaanse Zuidzee Godin aan lepra leed, een onaanraakbare was geworden, soms albino was en nogal "ziek". Echter de letterlijke vertaling doet vermoeden dat met "ziekzijn" het ziekzijn bedoeld wordt in het hart, dus een liefdesverdriet zou betreffen ...

Wanneer culturen elkaar ontmoeten zullen er immer merkwaardige verschijnselen naar boven drijven, die beslist ergens een oorsprong kennen, of zelfs een overeenkomst. Nu wij via allerlei media-instanties op snelle manier bij dit soort "merkwaardigheden" kunnen komen, zijn de onderzoeken en studies zo intens toegenomen, dat door de bomen de bossen niet meer te schouwen is, doch allerlei merkwaardigheden wel degelijk aanwezig zijn!

De meerslachtigen zijn tot die "merkwaardigen" gaan behoren, doch je hoorde er zelden van,... totdat een meerderheid zich aandiende waar geest en lichaam niet pasten. En transgender werd opnieuw gelanceerd. Heb vele vrienden die zich hebben "aangepast", soms heftig, soms natuurlijk ...
En denk maar immer aan die "Zonen die de Dochteren der Aarde namen, waardoor er monsters zouden zijn ontstaan ...". Wat bedoelden ze nou jeminee met "monsters"... ???

Groet Roy

nissaba

man, vrouw en transgender

man, vrouw en transgender

effe nog

Re: Voorstelling en reactie

Re: Voorstelling en reactie

Re: Voorstelling en reactie

Re: Voorstelling en reactie

Re: Voorstelling en reactie

Re: Voorstelling en reactie

Re: man, vrouw en transgender

Re: man, vrouw en transgender

Re: effe nog

Re: effe nog

Re: man, vrouw en transgender

Re: man, vrouw en transgender