Forum godinnen en beeldvorming
 weblog | godinnen | forum home ||

Het dubbele gevoelsleven

Beeldvorming en identiteit van mannen en vrouwen. <br>Rolpatronen, stereotiepen en beeldvorming van mannen en vrouwen in mythen en maatschappij. Gender, transgender en androgynie.

Het dubbele gevoelsleven

Berichtdoor Tiresias » wo 14 feb , 2007 17:44

Het dubbele gevoelsleven

Er staat geen woordenspelletje in mijn titel, ik bedoel dit letterlijk: sinds een jaar of twee bemerk ik nu en dan dat er dubbele lagen zitten in mijn ervaring, visie en gevoel ten opzichte van mijn lichaam, mijn ziel, het leven en mijn natuurlijke positie daarin. Nu en dan zijn er momenten waarop dit gevoel komt bovendrijven. Vaak gaat het gepaard met de ontmijning van een deel van mijn emotionele barrieres door middel van wiet, en een voorafgaande emotionele diepte-ervaring van mijn kant.

Mijn terugkerende weg naar groei bestaat erin dat de emmer nu en dan zo overloopt, dat ik 'vreemde dingen' begin te doen. Sinds ik genderstudies ben gaan studeren, hebben mensen in de klas steeds al vreemd naar me gekeken: ik zeg dingen en verdedig stellingen die helemaal niet van een jongen worden verwacht. Ik ga anders om met mensen maar merk wel een grote geslotenheid in mijn ganse Nederlandse verblijf, dus wat men van me moet denken blijft voor de meesten een vraagteken.

Het feit dat ik hier afwijk van hetgeen ik het over wilde hebben, is een teken aan de wand van de introspectie: momenten van duidelijkheid en het potentieel van een groei voorbij mijn eigen onzekerheid, worden steevast snel weer verborgen door mijn onderbewuste, dat snakt naar veiligheid en bang is van misverstanden en isolement.

Maar er is niks dat me kan tegen houden deze dingen te voelen, en als ik eerlijk ben, dien ik te beseffen dat dat steeds zo is geweest. Als ik kijk naar hoe extreem ik reageerde in de lagere school op oudere, hippere jongens die me agressief benaderden, en hoe ik vervolgens mijn gevoelens begon te verstoppen, de manier waarop ik via een pseudoniem een alter ego begon op te bouwen dat me de activistenscene in dreef, de manier waarop eigen twijfels me vorig jaar van meisjes weghielden,... Er zit een terugkerende lijn in: gender achtervolgt me...

Deze lijn toont me op momenten van wijsheid het volgende: er zijn TWEE zielen in me gelijktijdig gegroeid. De ene is de ik van het heden, een twijfelende zoeker, zeer erratisch en chaotisch, de andere is de ik voorbij het onderbewuste: de alpha-androgyne, die toen die klein was een halve speelplaats tegen de kap van de Amazone en het uitmoorden van walvissen wist te verenigen, een vreemde leider in plaats van een veilige schuiler. Beide volgen dezelfde weg en ze zitten op een confrontatiekoers. Ik heb me op deze koers gemanoeuvreerd omdat ik me bijna drie jaar geleden heb gerealiseerd dat het construeren van een alter ego me geen geluk en waarachtigheid kan opleveren, en me weg houdt van mijn werkelijk Karma in dit leven.

Op momenten dat de mistbanken optrekken en ik een glimp van de gevoelens, gedachten en ervaringen van die verstopte Ik weet op te vangen, gaat er een licht in me op, en de gedachten voelen stuk voor stuk als een 'aha-erlibnis', een Eureka, en de herinneringen voelen aan als echt. Mijn verloren potentieel is het verschil tussen de ervaringen van de een en die van de ander. Het verschilpunt zijn de compromissen ten opzichte van een masker dat ik opzet uit veiligheidsoverwegingen. Het feit dat ik me elke dag mee in de maatschappelijke marges van gender, seksualiteit en menselijke expressie laat conformeren.

Mijn innerlijke zieltje is gevoelig en kwetsbaar, zo weet ik ook al van heel jonge leeftijd. Je kan van me zeggen dat ik dit gewoon naast me dien te zetten, maar ik kan er niet omheen: isolement, misverstand, menselijke dwaasheid, hebzucht en intolerantie - het treft me diep in het hart, als een scalpel, en al zou eerlijkheid me gebieden om alle maskers gewoon af te werpen, ik zou serieus geraakt worden door de veronderstellingen van de wereld.

Langzaam, heel langzaam, beginnen mijn gevoelens en mijn daden meer met elkaar te overlappen, en wat me warm vanbinnen maakt, is het feit dat dit om menselijkheid gaat, en het als dusdanig ook wordt opgemerkt en aanvaard door mensen die een gelijkaardig pad volgen. Dit heeft minder met gender dysforie te maken: mannen en vrouwen hebben ook allemaal de keuze tussen compromissen volgen en zeggen 'je kan er toch niks aan veranderen', of leven als wie ze zijn, en te doen wat ze voelen te moeten doen. Zonder uitzondering zeggen de mensen die ik de moeite waard vind, dat een persoon die zijn eigen hart volgt, steevast het interessantst is, en de mooiste dingen weet terug te geven aan de wereld, ook al is het moeilijk soms. In het verleden leerde ik uit reacties van vrienden ten opzichte van de dingen die ik hen schreef over hoe ik me voel, het merkwaardige feit dat iedereen maskers maakt. Een meisje dat ik steeds mooi had gevonden, biechtte op dat ze zich in haar puberteit zeer onzeker had gevoeld over haar uiterlijk en innerlijk. Hoe vaak hoor ik geen onzekerheden over gewicht of borstomtrek, waar iemand gewoon mooi is... Ik zat voor ik naar Nederland vertrok twee keer lange tijd alleen in gesprek met jongens uit de laagste regionen van de maatschappij: een migrantenjongen en iemand uit de sociaal achtergestelde wijken van Nieuw Gent. De eerste erkende dat het hem pijn deed als mensen hem niet vertrouwden vanwege zijn kleur en begon te huilen. Als ik hem zei dat het oké was om te huilen, sloot hij zichzelf weer op achter schilden en begon te verdedigen dat hij sterk was en al heel wat mensen in het ziekenhuis had doen terecht komen... Ik heb nochtans een schild zien optrekken en daarachter een menselijke ziel zien liggen. De andere was hyper-ADHD en sprong al agressief op als er een blaadje van de boom viel, schreeuwde achter politiecombis dat ze hem niet konden raken... Maar was eens te meer gewoon een vertwijfelde vogel voor de kat, die gewoon in de marges verdwijnt als die geen luisterend oor, begeleiding en aansluiting weet te vinden...

Dat we allemaal maskers maken, dat we allemaal dingen in ons onderbewuste proppen, we zouden de dikke baard van Freud moeten kussen omdat hij ons dit wist te vertellen. Een onderbewustzijn ontstaat omdat het polymorfe van de baby wordt gepropt in een rigide culturele orde, die sommige dingen promoot en andere minacht. Bij ons allemaal is er een verschil tussen onze diepste fantasie en gevoelens ten opzichte van hokjes: de vraag 'ben ik homo' of 'ben ik man of vrouw genoeg' zijn ongetwijfeld vragen die iedereen in zijn of haar leven stelt. De 'wie ben ik' wordt vaak 'wat is mijn gunstigste stellingname, wat is mijn imago'. Hoeveel van de brute macho's in onze straten verstoppen geen klein onzeker volgertje? Je kan die vraag niet beantwoorden, maar het ontstaan van stereotypen ligt hier voor een deel in: het groepsimago ten opzichte van de buitenstaander bepaalt mee tot welke dingen een individu wordt gedreven, en de uiterlijke beoordeling vormt een masker dat werkt als een 'self-fullfilling prophecy': op eerste indruk kan je bijvoorbeeld niet onderscheiden wat de ene Roma een sluikstorter maakt, en de andere een medewerker van het UNHCR... Op het kruispunt van imago en vooroordeel ontstaan identiteit en ervaringen...

Een rollenspelletje. Stel nu dat elke 'normale man' was geboren in een meisjeslichaam. Hoevelen van hen zouden vreemd opkijken van hun genderrol? Heel velen wel, maar even veel zouden op zo een manier andere dingen in zichzelf toelaten en andere onderdrukken, dat ze zich perfect comfortabel zouden voelen bij hun lichaam en kledij. De grenzen van wat het ene of het andere geslacht uitmaakt is zeer duidelijk door Judith Butler omschreven als de roep van de omgeving om een gender aan te nemen. Net nog een tekstje gelezen uit het Volkskrant Magazine van dit weekend, van een man die zegt dat hij het steeds al jammer heeft gevonden dat er zo weinig ruimte voor schoonheid en individuele expressie zit in de mannelijke genderrol. Hij had het over makeup en de inhoud van dameshandtassen. Ik weet niet hoeveel jongens stiekem met zijn woorden akkoord zouden zijn, maar vermoed dat het er heel wat meer zijn dan cultureel verondersteld... Taboes verschuilen nogal wat realiteit... Getuige het feit dat een hypermasculiene homofobe marinier soms transseksueel blijkt...

Ik ben weer hopeloos afgedreven van mijn onderwerp, dat heb je met van die chaotische denkmomenten... In ieder geval staat dit op papier en begin ik best eens met mijn dag... Maar de vraag blijft: hoe kan ik deze dag waarachtig beleven?
Laatst bijgewerkt door Tiresias op do 15 feb , 2007 12:52, in totaal 1 keer bewerkt.
Tiresias
 
Berichten: 106
Geregistreerd: za 19 aug , 2006 10:13

Re: Het dubbele gevoelsleven

Berichtdoor Tiresias » do 15 feb , 2007 12:45

Tiresias schreef:Een rollenspelletje. Stel nu dat elke 'normale man' was geboren in een meisjeslichaam. Hoevelen van hen zouden vreemd opkijken van hun genderrol? Heel velen wel, maar even veel zouden op zo een manier andere dingen in zichzelf toelaten en andere onderdrukken, dat ze zich perfect comfortabel zouden voelen bij hun lichaam en kledij.


Voor alle duidelijk: als je genderidentiteit afwijkt van de rol die bij je lichaam hoort, is de onderdrukking daarvan op lange termijn zinloos en onmogelijk. Wat ik hier boven heb geschreven, staat er als een abstracte denkoefening, niet als de Grote Waarheid, want pogingen in het verleden jongens als meisjes op te voeden enzo, waren steevast tragische ervaringen. Toch is er een groot facet van conformisme in de meeste mensen. Beetje zoals modes: de vrouw draagt bv de broek, waar die dat honderd jaar geleden niet mocht doen. Wat normaal is en wat niet is cultureel bepaald, wat een individu kan worden als die van de norm afwijkt, is zeer onderhevig aan groepsdruk.

Elders plaatste ik dit dit dagboekfragment ook, met daaronder het volgende duidend stukje:

X, natuurlijk is dit voor velen een gruwelbeeld. Maar ik bedoel het als een denkoefening mbt het aanleren van andere dingen tov groepsdruk. Eventueel in te beelden als het volgen van modes. Geen idee of er niet veel mannen zouden zijn die zich graag mooi zouden maken en pronken als ze nooit iets anders zouden hebben gekend (bv hoeveel mannen zouden het niet leuk vinden als de kippetjes rond hen zouden dansen, waar dat nu omgekeerd is?), geen idee ook hoeveel meisjes niet andere, mannelijke dingen in zich zouden ontwikkelen als ze in een mannenlichaam geboren zouden worden. Maar ik vind het een interessante piste, zeker als ik me realiseer dat er veel dingen zijn die ik als mannelijk zou omschrijven in mezelf en die goed voelen (zoals graag hout hakken en met dingen sleuren), deels héb kunnen aanleren omdat ik in dit lichaam ben geboren, waar dat me moeilijker was gevallen als ik in een meisjeslichaam was geboren. Persoonlijk voel ik wel alsof ik één kant te ruim heb ontwikkeld en een andere slechts embryonaal. Hoe zou het omgekeerd zijn, als ik in een meisjeslichaam was geboren? Zou het dan niet exact het omgekeerde zijn? Of zou ik me dan wel vrij hebben gevoeld?

Ik wens dit niet te extrapoleren, maar denk wel dat veel mensen maskers en spiegels dragen ivm eigen onzekerheden, nadat ze in aanraking zijn gekomen met normen en waarden die heersen. Het is bv een feit dat vrouwen anders evolueren en zich vaak veel vrijer kunnen opstellen na de seksuele revolutie en het feminisme van de jaren 70. Hun rol is veranderd, en dat zorgt er bv voor dat er momenteel meer meisjes dan jongens zijn in het hoger onderwijs. Hoe dit verder evolueert valt nu niet in te schatten. Maar ik ben veel meer geboeid door het hersenbeeld van een vrije, mooie, sterke vrouw dan door het beeld van de ingesnoerde Victoriaanse huisvrouw zonder enige rechten voorbij het gezin. Ook ben ik benieuwd wat er zal gebeuren met de heersende gedachte dat een man niet graag een vrouw heeft die slimmer is dan hem, als de vervrouwelijking van het hoger onderwijs steeds meer gestudeerde vrouwen oplevert. In Singapore zijn de rollen omgedraaid: de gestudeerde vrouwen willen er geen minder ontwikkelde mannen. Boeiend...


Ik hoop dat jullie dit niet vreemd vinden dat ik dit alles hier plaats, gisteren hield deze beslissing steek voor me... Ik weet niet hoe het komt, maar ik zie Nissaba als een zeldzame vrijhaven in denken en voelen voor me.
Tiresias
 
Berichten: 106
Geregistreerd: za 19 aug , 2006 10:13


Keer terug naar representaties



Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 2 gasten

cron