Forum godinnen en beeldvorming
 weblog | godinnen | forum home ||

Conformisme doodt de ziel

Beeldvorming en identiteit van mannen en vrouwen. <br>Rolpatronen, stereotiepen en beeldvorming van mannen en vrouwen in mythen en maatschappij. Gender, transgender en androgynie.

Conformisme doodt de ziel

Berichtdoor Tiresias » ma 19 feb , 2007 13:33

Conformisme doodt de ziel

Introspectie... Ik weet niet of het enkel bij mij zo aanvoelt, maar op momenten dat ik dieper in mijn ziel weet te kijken en dingen helder voor me worden, probeert een censurende kracht even groot als mezelf deze realisaties weer onder de mat schuiven. Want de realisaties botsen ernstig met de wereld waarin ik leef en maken me vaak bang...

Ik ben vandaag student, in die zin dat ik als individu op zoek ben gegaan naar antwoorden op de vraag wie ik ben. Eigenlijk was het een bijna banale kwestie die de emmer deed overlopen: het verbod dat ik kreeg om losse kledij en sandalen te dragen op mijn vorig werk, terwijl deze hete zomerdag werd opgefleurd door vrouwelijke collega’s in korte topjes, wapperende rokken en, natuurlijk, sandalen...

De emmer die overliep is natuurlijk het terugkerende verhaal van mijn leven...

Van op zeer jonge leeftijd merk ik dat mijn ziel op zo een manier afwijkt van de omgeving, dat die niet past in het hokje ‘man’. Ik heb een mannelijk lichaam en dat zorgde er dus voor dat ik vooral botste met dingen als kleren moeten dragen die me niet bevallen, merken dat meisjes waar ik me rustig bij voelde, me op afstand hielden, of tot de conclusie komen dat ik zielsaspecten en fantasieën had in die ‘hoorden bij het andere geslacht’. Gisteren nog vertelde ik een huisgenoot over een meisje dat ik had leren kennen die ik boeiend vond, en 'grapte' hij dat ik homo was, omdat ik steevast contact opzoek met meisjes voor meer dan alleen ‘de verovering’... Het leek meer te zijn aanvaard dat ik gewoon ‘mijn lul achterna zou lopen’... Hij zei het maar half gemeend omdat ik hem ook al niet meteen besprong, maar ik heb het woord gehoord en het deed weer duizenden belletjes rinkelen... Dat hoorde ik namelijk al toen ik twaalf was...

Hoe ik als kind hierop reageerde in een maatschappij die eist dat mensen zich man of vrouw, homo of hetero verklaren, is duidelijk: ik heb alles wat afweek van ‘mannelijk’ in een diepe kast weggepropt en ben beginnen SPELEN dat ik man was. Er waren nogal wat dingen die me doorheen mijn kindertijd hielpen zonder teveel kleerscheuren: mijn handje is niet omhoog, mijn oog valt vooral op vrouwen, ik ben nooit een klikker geweest, ik bijt van me af,...

Maar toch is mijn leven tot op heden vooral een kwestie van selectief toneel gebleken: over alles hing een aangeleerd laagje ‘man’. Tot op vandaag word ik zo behandeld of speel ik het zelf, vaak de twee in combinatie. Ik toon maar een fractie van wat ik voel, dat is de kern van de zaak.

Ik merk dat er in mijn verleden een terugkerende toon zit in verband met mijn transgenderisme: de ‘ik ben sorry’. Mijn gedichtenbundel heet toepasselijk ‘maskermaker’ en als ik het allemaal herlees, zie ik daar iemand die zich wentelt in schaamte, en niet durft te beseffen dat die reeds heeft wat die zoekt.

Dit is fout, want laat me duidelijk zijn: dit is mijn weg en ik wil niet meer terug. Ik zou neen zeggen op beide indien men me zou voorstellen om mijn huidig lichaam voor eeuwig te ruilen voor een vrouwenlichaam (al prikkelt de gedachte...), of om gans de vraag uit me te verwijderen: dit is wie ik ben. Ik ben derde gender. De mannelijke regelstructuur past niet op mijn ziel. De grootste aanslag op mijn persoonlijke integriteit is doen alsof die wel past... Het zegt ook helemaal niks over mijn werkelijk gevoelsleven. In mijn fantasie heb ik werelden beleefd en dromen gedroomd waarin ik een (weinig onderdanig!) meisje was, die weliswaar onmogelijk zijn in de realiteit, maar die niettemin ook echt aanvoelen. Ik kan niet liegen tegen mijn ziel: die IS deels vrouwelijk.

En nu springen er je duizenden beelden door het hoofd. Operaties. Felle kleuren. The Gay Parade. Priscilla Queen of the Desert. Behaarde mannen met beha’s en jarretelgordels in de gang...

Als ik voor dit punt zou hebben geschreven dat ik een vrouwenlichaam bezat en nu zou zeggen ‘dat ik deels man BEN’ , zouden er je weer duizenden andere beelden voor de geest komen. Boys don’t cry. Combat boots. Breed staande, shag rokende butch lesbiennes. Margaret Thatcher.

Maar in feite heb ik twee keer hetzelfde gezegd en ben ik nog steeds dezelfde persoon... Geen van deze beelden heeft me in totaliteit benadert. Geen van beide heeft het een seconde gehad over mijn gevoel.

En je mocht ook bemerken dat je een heel andere ervaring hebt bij het ene dan wel bij het andere beeld... Dit vertelt niet meer dan dat er nog steeds een ongelijkwaardigheid bestaat tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid.

Als ik vandaag een meisjeslichaam zou bewonen, ik denk dat ik was opgegroeid als een rabiate feministe, woest ten opzichte van de macho’s in de straten, absoluut onbereid om mijn vrijheid op te geven en me kleiner op te stellen, met een voorliefde voor persoonlijke expressie zonder grenzen, maar zonder een teveel aan fluffy versierselen en absoluut zonder dingen die ik zie als waanzin, zoals kledij die me als een hoer zou doen overkomen, of een mini-handtas die ik aan de hand zou moeten dragen, waardoor ik dat hand zou verliezen. In mijn mannenlichaam heb ik een bepaald rustpunt gevonden in het dragen van broeken met zakken aan de zijkant. Ze zijn super praktisch, je kan er alles in kwijt, het vergroot de opties. Ik kan me niet voorstellen dat ik in een meisjeslichaam niet even goed zou gaan voor een maximale vrijheid in deze. Is dit een mannenbroek? Dit is een culturele stempel. Punt.

Wat me opvalt de laatste tijd, is het feit dat mijn aantrekkingskracht naar vrouwen toe, dubbel is, en vanuit mijn eigen onzekerheid niet steeds even integer. Het type meisje dat ik hierboven beschrijf, is ook steevast het type dat me het snelst van mijn voetstuk trekt. Het IS de essentie die ik ook diep in mezelf voel. Met andere woorden, als ik voorbij deze meisjes fiets of ik kom hen hier of daar tegen, appeleren ze niet alleen mijn aantrekkingskracht, maar ook een verdrongen potentieel diep in mezelf...

Niet verbazend dus dat deze krachtige meisjes al snel van me denken dat ik véél te snel dichtbij kom. Onbewust vraag ik hen om een aspect in mezelf tot rust te kalmeren waarmee ik me zelf dien te verzoenen. Er is geen mens die dit werk voor mij kan doen. Een werkpunt van jewelste, terug naar rust in mezelf...

Eigenlijk is dit allemaal zeer dwaas. Waar schaam ik me verdomme voor, reeds al die jaren? Beste wereld, deze diepe essentie in me is NIET zwak. Mijn grootste verzet sinds mijn twaalfde is tegen de stempel ‘janet’. En terecht, want al ben ik gevoelig, ik ben geen zwakkeling. Je kan dit waardeoordeel maar volhouden zolang je bewust of onbewust gelooft dat een vrouw intrinsiek zwakker is dan een man. Die paar sterke, vrije vrouwen die me reeds opvielen in het verleden, hebben me echter duidelijk getoond dat ze absoluut niet zwakker zijn dan mannen, wel integendeel! En ze vechten dan ook krachtig terug tegen mannen die denken dat ze hen kunnen controleren. Zeer terecht.

Een dubbele ziel in één lichaam. Ik weet niet precies hoe mijn leefomgeving, vrienden en familie echt hebben gereageerd op de dingen die ik hen hier over heb verteld. Als het bij hen beelden oproept van bloemetjesjurken waar borsthaar onder te zien valt, kan ik me voorstellen dat ze het, ongeacht alle acceptatie, met me te doen hebben. Maar eigenlijk is dat voor geen kanten nodig. Ik zou niet eens kunnen beweren dat ik me zoveel anders zou kleden als ik werkelijk een vrouwenlichaam zou hebben. Slipjes, beha’s, en de multitude aan diversiteit aan kleding die niet te vinden is in de mannenafdeling van de winkel, kleur, rasta’s of schelpen in het haar, een piercing, kleurtjes, enzovoort, ja! – maar behalve dat slipjes en beha’s gewoon nodig zouden zijn, zijn de rest van deze dingen geen natuurlijke maar culturele beperkingen op mijn mogelijkheden vandaag mezelf te zijn en te uiten. Ook hier heb ik me dus amper te schamen. Schaam je zelf, wereld, dat je alles zo uiteen trekt en meisjes aanzet te pronken en mannen te jagen! Als ik een vrouwenlichaam had, nou, ik kan me niet voorstellen dat ik dan niet zelf af en toe op jacht zou gaan! Dus hou je gegenderd trainingsprogramma, ik vind het een gruwelijk leugen, afkomstig uit 3000 jaar androcentrisme!

Maar ik heb dus geen vrouwenlichaam. Ik kan dit in mijn fantasie en gevoelsleven aanvoelen, maar nooit werkelijk beleven. Mijn karma heeft me een mannenlichaam opgeleverd. Zonder immense ingrepen zal ik dat dus dragen tot mijn dood.

Als je naar me kijkt zie je een man. Ik reageer steeds feller op mensen die daar meteen vanalles bij veronderstellen. Mensen die ik met me meeneem in mijn toekomst, zijn mensen die me wel weten te aanvaarden. Dat zijn ook mensen die kunnen beseffen dat er grenzen zijn ingebouwd in de mogelijkheden waarop ik deze ziel ook daadwerkelijk kan uiten. In het voorbeeld van de huisgenoot hierboven, doe je er goed aan op te merken dat hij redeneert ‘dat een man die graag met vrouwen omgaat, een homo is’... Ik word dus aangeroepen door de omgeving om mee het credo te aanvaarden dat ik enkel en alleen met meisjes mag omgaan als ik met hen naar bed wil. Meisjes doen dat trouwens zelf ook vaak. Niet zeldzaam dat een vraag tot contact een dubbele agenda in me veronderstelt bij hen. Jammer hé? Ik word aangeroepen om een ‘boys network’ als het mijne te zien en meisjes als personen waarvan ik er één dien te veroveren om me op termijn mee voort te planten. Dit schept een grens die ik nooit zelf heb gewenst. Zelfde met die kledingwinkel. Het komt me inderdaad voor dat ik laarzen zonder hakken bewonder of staar naar een tuniek. Maar de man die van de ene kant van de winkel naar de andere kant hopt, is een viezerik. Ik heb die kleren echter niet gehangen waar ze hangen! Of ze hun betekenis gegeven: honderd jaar geleden droegen vrouwen geen broeken, en waren laarzen hét schoeisel van de cavalerist. Gendering, iemand?

Mensen, voor eens en voor altijd: ik bén geen man, ik bén geen vrouw. Maar ik bén. Biology isn’t destiny. Ik ben als mens in staat om te leren, in te staan voor mijn eigen daden en gevoelens, en de consequenties van mijn keuzes te dragen. Ik sta tussen man en vrouw en dat maakt mijn strikt mannelijke genderexpressie tot een leugen, tot niet meer dan een oproep tot conformisme. Nu, ik heb steeds al een gloeiende hekel gevoeld voor volgers, en daarnaast ook vroeger reeds beseft dat écht vrije personen dit niet in mij kunnen herkennen als ik deze vrijheid niet durf aan te gaan uit vrees voor negatieve reacties. Ik verlies dus daadwerkelijk een heel pak aan potentieel zolang ik deze vrijheid niet durf aan te gaan, zolang ik dien genoegen te nemen met de expressie van de helft van mijn ziel. De grenzen die de maatschappij heeft ingebouwd met betrekking tot de mannelijke genderrol, tonen aan dat de emancipatie maar half is uitgevoerd: in ons bestel kan een vrouw zowel sterk als mooi zijn, maar als ik naar een oogpotlood grijp, ben ik een janet. Besef nu toch eens wat voor een absolute waanzin dat is? Dat is een potlood!

Zoals ik dus reeds zei, heb ik grotendeels reeds waar ik naar snak. De jaloezie die ik kan voelen ten opzichte van sommige vrouwen, die door de medische wereld als ‘gender dysforie’ is bestempeld, hoeft voor mij niet zo groot te zijn als ik de dingen die ik voel ook in de praktijk kan zetten, en kan ervaren dat mensen me daarin niet minachten als een ‘halve man’. Want over die percentages hoef je het niet te hebben. Misschien ben ik wel een hele man, plus nog wat? Of al was ik dan 50% man, maakt 50% meer vrouw mijn totale ziel dan niet terug tot 100%? Dit gaat niet over groot of klein, dit gaat over twee verschillende smaken, timbres en gevoelens. En alles wat te maken heeft met de rangorde tussen de twee, is een cultureel waardeoordeel!

Ik leef in dezelfde wereld dan jullie. Dat zorgt ervoor dat ook ik dag in dag uit wordt geappeleerd om slechts de mankant te uiten, en dat dit na 27 jaar een tweede huid is geworden. Maar ik zie me veel meer als two-spirit ( http://en.wikipedia.org/wiki/Two-Spirit ) dan als man. Ik voel me evenmin geneigd om de druk op te volgen die ik voel van transseksuelen of de medische wereld om te gaan voor een transitie naar vrouw en me dan maar aan een nieuwe halve ziel aan te passen. Ik weiger vooral pertinent om te onderschrijven dat ik me dociel zou moeten opstellen omdat dat nu eenmaal ‘hoort bij de vrouw’. Hou je patriarchale ordening! Ik wil mijn ziel kunnen uiten, ik wens geen spelletjes meer mee te spelen. Ik ben het niet die verantwoordelijk is voor de genderorde zoals we die hebben ingericht. En het essentialisme dat daar bij hoort maakt me steeds kwader. Niet alleen verspilt het vrouwelijk potentieel, maar het maakt ook dat mannen steeds dienen te doen alsof ze supermannen zijn, waar dit gewoon mensen zijn.

Ik zou graag hebben dat we als soort kunnen groeien naar een wereld waar mannen en vrouwen eerst en vooral mensen zijn, en als groepsdier kunnen samenwerken, in respect, in plaats dat ik dien te beleven hoe boek na boek wordt volgeschreven over hoe mannen van Mars komen en vrouwen van Venus. Hallo, reality check? Je kan niet verwachten dat mannen en vrouwen elkaar perfect begrijpen als je ze eerst uiteen trekt en ze dan fundamenteel andere dingen aanleert.

Eigenlijk ben ik vandaag blij dat ik deze dingen kan voelen en schrijven. Ik ben niet ziek. Ik erken het medische credo niet dat mannen en vrouwen het enige is wat bestaat. Immers, in de geschiedenis zie ik hoe hierin machtsspelletjes zijn betrokken om de vrouw klein te houden, en in de antropologie zie ik hoeveel variatie in gender reeds heeft bestaan en vaak zelfs werd vereerd. Dus is ons binaire systeem verkeerd, niét mijn ziel. Ik doe mezelf dus geen goed om me hierin te blijven inschrijven, en de maatschappij doet zichzelf geen goed hierin te blijven geloven. Het enige wat nodig is om dit te onderschrijven, is het begrip dat vrouwen – de helft van de soort, bij geboorte alleen verschillend door wat ze tussen hun benen hebben – over de ganse planeet tot secundaire soort zijn gebombardeerd, waar ze alle potentieel van mannen hebben, plus de capaciteit om nieuw leven te geven. We hebben elkaar nodig. We doen er dus allemaal goed aan te beseffen dat we als samenleving veel meer hebben aan een systeem waarin mensen hun ziel zelf kunnen inschatten en hun expressie zelf kunnen bepalen, in gelijkwaardigheid. Wat ook hun geboortelichaam.
Tiresias
 
Berichten: 106
Geregistreerd: za 19 aug , 2006 10:13

Keer terug naar representaties



Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast

cron