Forum godinnen en beeldvorming
 weblog | godinnen | forum home ||

Genderfilosofie voor dummies

Beeldvorming en identiteit van mannen en vrouwen. <br>Rolpatronen, stereotiepen en beeldvorming van mannen en vrouwen in mythen en maatschappij. Gender, transgender en androgynie.

Genderfilosofie voor dummies

Berichtdoor Tiresias » do 22 feb , 2007 13:27

(zeer goed artikel van Tim de Jong, hergepubliceerd van http://www.bezinningscentrum.nl/tg/gend ... ummies.htm)

Man- of vrouwzijn, op zoek naar het antwoord
Genderfilosofie voor dummies (lezing 30 oktober 2003, Vrije Universiteit)

Tim de Jong

GENDERTESTS

Er zijn twee soorten mensen: zij die graag antwoorden geven en zij die liever vragen stellen. Als prototype van de tweede categorie is het geven van uitsluitsel over wat dat is, man- of vrouwzijn, voor mij geen simpele opdracht. Maar vandaag zal ik mij in het kader van de cursus ‘genderfilosofie’ wagen aan deze uitdaging. Gelukkig leef ik in de tijd van Internet: de plek bij uitstek waar men antwoorden kan vinden.

Ik weet niet of u wel eens een Gendertest hebt bekeken, maar er ging een wereld voor me open toen ik deze tijdens mijn digitale surftocht ontdekte. Zou ik hier antwoord vinden op de vraag wat dat is, man of vrouw zijn?

* Stel, je hoort vaag, niet al te dichtbij, het geluid van een miauwende kat. Kun je de richting aanwijzen van waar de kat zich precies bevindt?

* Of – andere vraag – stel, je bevindt je op een bijeenkomst van allemaal getrouwde mensen. Twee van de aanwezigen hebben een geheime relatie met elkaar. Kom je erachter wie dat zijn?

Dit zijn het soort vragen waarmee door de test wordt bepaald of je hersenen mannelijk of vrouwelijk zijn. Nog twee voorbeelden:

* Als je dan toch doodgaat, val je liever te pletter of verdrink je liever? Wie liever te pletter valt mag de hand opsteken. Gefeliciteerd, uw hersenen zijn namelijk mannelijk.

* Een andere vraag: geef je de voorkeur aan een witte slaapkamer of een blauwe slaapkamer? Wie de voorkeur geeft aan blauw, kan ik verzekeren: als u een man bent, bent u in elk geval geen echte man, want deze zal een witte slaapkamer prefereren.

In een van de gendertests, die beweert met vrijwel honderd procent zekerheid te kunnen vertellen of ik een man of een vrouw ben, heb ik alle vragen onbeantwoord gelaten. Wat blijkt bij de uitslag: ‘You’re definitely a woman!’ De twijfels die deze test bij mij teweegbracht, zijn kennelijk een bewijs van mijn vrouwelijkheid. Toch nog even geprobeerd naar beste inzicht de vragen wel te beantwoorden: toen was ik vrijwel zeker (namelijk 80 procent) een man.

Nog een paar voorbeelden:

* Je bent een paar dagen op vakantie in een vreemde stad, en iemand vraagt je waar het zuiden is. Kun je dit aanwijzen? ‘Vrijwel altijd, ik heb een uitstekend richtinggevoel’, is hier het antwoord van een echte man. ‘Oeps, ik denk niet dat ik dat kan’, zullen de vrouwelijk gevormde hersenen volgens deze test bekennen.

* Huil je wel eens in de bioscoop? Een echte vrouw antwoordt hier dat zij voortdurend in tranen uitbarst.

* Stel je bent je penis en testikels door een ongeluk kwijtgeraakt. Er is niets mee van over. – Deze test is uitsluitend bedoeld voor degenen die met een mannelijke biologie zijn geboren. – Voor het overige ben je er zonder kleerscheuren van af gekomen. Hoe reageer je op het verlies van de genitale onderdelen? Een echte vent antwoordt dat hij serieus zou overwegen tot zelfmoord over te gaan.. De vrijwel-zekere transseksueel zal antwoorden dat het zijn/haar grootste fantasie is om zo’n ongeluk mee te maken.

Wat opvalt bij dit soort tests is de rolbevestigende werking. De beeldvorming die gecreëerd wordt is niet bepaald emancipatiebevorderend. Als gebruiker van de test krijg je een boodschap mee: als ik mijzelf als man beschouw, moet ik als den donder mijn richtinggevoel gaan ontwikkelen in vreemde steden, want anders ben ik een watje. Als ik tot de vrouwelijke sekse wil behoren, moet ik mijzelf gaan trainen om vaker te huilen in de bioscoop.

Iets anders is dat deze tests gender als een bipolair fenomeen beschouwen. Minder mannelijk wordt uitgelegd als: meer vrouwelijk. Maar de vraag is of gender slechts één dimensie heeft. Er zijn mensen die beweren dat er meer dimensies zijn. Stel dat we uitgaan van twee dimensies: denk aan een X-as en een Y-as. Dan kun je op de mannelijke schaal hoog of laag scoren, en evenzeer op de vrouwelijke schaal. Er is opeens veel meer variatie mogelijk. Bijvoorbeeld: iemand die zowel veel mannelijke kenmerken heeft als veel vrouwelijke. Michael Jackson is een bekend voorbeeld. Of iemand die op beide dimensies laag scoort, oftewel een meer neutrale (onzijdige) gender heeft.

LICHAAM, GEVOEL OF KLEDING

Als de gendertests geen bevredigend antwoord kunnen geven, moeten we ons afvragen aan wie we de vraag dan wel zouden kunnen stellen. Wie heeft er verstand van de betekenis van man of vrouw zijn? Misschien moeten we de gemiddelde mens op straat aanspreken. Mensen die daar nooit over nadenken lijken bij uitstek geschikt als informant. Of we zouden de vraag kunnen stellen aan degenen die afwijken van de norm en daarom veel hebben nagedacht – zoals de mensen die ik voor mijn boek heb geïnterviewd. (‘Man of vrouw, min of meer. Gesprekken over een niet-gangbare sekse.’ Amsterdam, Schorer Boeken 1999) Of we kunnen het aan de psycholoog vragen die is geconditioneerd om gender als een stoornis te zien. Met het nu en dan willen aantrekken van een rokje heb je de lichte variant; wil je helemaal niet anders meer, dan heb je de ziekte flink te pakken. Dan hebben we de mogelijkheid ons tot de filosoof te wenden, die van nadenken een beroep heeft gemaakt. Iemand als Judith Butler heeft in elk geval een bijdrage geleverd aan ons begrip van gender. Al is het maar dat zij de ‘natuurlijkheid’ van het lichaam tussen haakjes heeft geplaatst.

Wat krijgen we voor antwoorden als we deze mensen vragen wat man- of vrouw zijn betekent? De een begint meteen over de biologie, de ander over gevoelens, of over kleding en presentatie.

Om te beginnen, de biologie. Als man- of vrouw zijn een biologisch gegeven is, waar zit dat dan? Gaat het om fysieke onderdelen, of om de hersenen? Inmiddels zijn de biologen erachter dat een indeling in twee seksen niet steekhoudend is. Er is eerder sprake van diversiteit ten aanzien van de geslachtelijke variatie. Als je dat gaat ordenen in twee seksen is dat feitelijk een arbitraire indeling.

Zijn de genitaliën doorslaggevend? Kennelijk niet. Het zijn niet alleen de ‘andere genders’ die hierover uit eigen ervaring getuigen, maar ook het hoofd van het Genderteam Peggy Cohen relativeert de betekenis van fysieke onderdelen, wanneer zij de vraagt stelt: ‘Wie zegt dat ik, om als man of vrouw te leven, daar een penis of een vagina bij nodig heb?’ (zie ‘Man of vrouw, min of meer’)

Of is gender een gevoel? Probleem hierbij is: sommigen voelen niets! Ik heb meer dan eens mensen horen zeggen: ik ben als vrouw geboren, ik heb er geen probleem mee. Maar ik voel me geen vrouw. Maar ook geen man. Dit zijn mensen die zichzelf niet als transseksueel of transgender beschouwen, die feitelijk geen gender-issue hebben. Maar het man of vrouw zijn ‘voelen’ ze niet. Hier tegenover staat: zij die het wel kunnen voelen, kunnen dat gevoel vaak niet uitleggen. Het kunnen overbrengen aan een ander blijkt vrijwel onmogelijk. We kunnen alleen zeggen: ik tref mijzelf aan met dat-en-dat gevoel. Die ander kan hoogstens vermoeden daar iets van te snappen. Uiteindelijk hebben we geen inzage in elkaars gevoelswereld.

Anderzijds, door te luisteren naar mensen die hun gender-gevoel beschrijven hebben we wel iets kunnen leren. Over het lichaam bijvoorbeeld: hieraan blijken gevoelens gekoppeld te zijn. Maar dat gaat niet altijd rechtevenredig. Zo zijn er zijn mensen die zeggen: ‘Mijn lichaam is een behuizing die slecht past. Ik voel mij erin als in een gevangenis. Bij mijn gevoel hoort een ander design.’ Het ‘verkeerde lichaam’ is een gevleugeld begrip in gender-land.

Maar de relatie gevoel en lichaam kan er ook zo uitzien als bij een van de mensen die ik heb geïnterviewd, en die verklaarde: ‘Waarom zou ik geen man kunnen zijn, met dit vrouwelijke lichaam? Ik heb geen probleem met mijn lichaam, en voel me net zozeer een man als iedere andere man.’ Deze persoon ervaart gevoel en lichaam als met elkaar in harmonie, en voelt zich niet opgesloten in het verkeerde lichaam maar in de verkeerde maatschappij.

Een andere mogelijkheid is, naar kleding en presentatie te kijken. Bij de ontmoeting met een gender-pretender heb ik veelal de neiging ‘zij’ en ‘haar’ te zeggen, ook al vermoed ik een mannelijke biologie, en heb ik geen informatie over het gevoel van de persoon. Vaak wordt dit geapprecieerd. Maar tegelijk benadrukken de pretenders dat de ‘onverklede’ versie de ware versie van hun identiteit is. Overigens weer niet altijd: sommige drag kings en drag queens zien hun verklede versie evenzeer als hun identiteit. Ze hebben in feite meerdere identiteiten.

Kleding en presentatie zijn vooral een manier om gender te communiceren. Er gaat een zeker appèl van uit: zie mij en begrijp hoe ik ervaren wil worden. En het is meer dan dat: als vrouw ervaren worden, betekent dat ik toegang krijg tot de wereld van vrouwen. Dan kan ik naar het vrouwentoilet, en mag ik een vrouwencafé binnenwandelen. Genderpresentatie geeft toegang tot werelden waar privileges gelden. Zo was een paar eeuwen geleden voor vrouwen het aantrekken van een broek een manier om veilig te kunnen reizen, of om soldaat te kunnen worden.

IDENTITEIT OF ACTIVITEIT

Bij het zoeken naar de betekenis van het man- of vrouwzijn gaan we er als vanzelfsprekend vanuit dat gender iets is wat je bent: een identiteit. Maar de vraag is of we er wel zo naar moeten kijken. Een identiteit suggereert iets statisch, maar misschien kan het wel veranderen en doorlopen we tijdens ons leven een gender-geschiedenis. Zo zijn er mensen die zeggen: ‘Vroeger was ik transseksueel. Nu ben ik een vrouw.’ Hun gendersituatie is kennelijk veranderd. Misschien zou je zelfs vaker kunnen veranderen. Het woord ‘flipper’ is bedacht voor mensen die meer dan eens wisselen van genderidentiteit. Dat klinkt wellicht komisch, maar voor sommigen kan het reëel zijn. Zo stelt Judith in mijn boek voor om jongeren het recht te geven om meerdere keren van gender te wisselen. Zij zegt: ‘als je bijvoorbeeld op school zit en je wilt veranderen van gender, vind ik dat dat zonder probleem moet kunnen. Dat het gewoon genoteerd wordt en later weer veranderd kan worden.’

Behalve als een (al dan niet wisselende) identiteit, zouden we ook naar gender kunnen kijken als iets wat je doet in plaats van wat je bent. Dan hebben we het over ‘genderen’ of ‘transgenderen’ als een activiteit. Tony Zandvliet spreekt in mijn boek over transgenderen. Als gendertherapeut vraagt zij aan haar cliënten: ‘Wanneer ben je begonnen te transgenderen?’

Ook Butler ziet gender niet als een zijnswijze maar als iets wat we doen, en door de herhaling of nabootsing steeds opnieuw construeren. We zouden het spreken over manzijn of vrouwzijn helemaal kunnen afschaffen en onszelf als reizigers of performers in gender-land gaan zien. Niet ‘ik ben’, maar ‘ik ben onderweg’.

VRIJHEID OF KEURSLIJF

Vorige week werd hier in de zaal voorgesteld om vooral onszelf te zijn. Misschien is dat inderdaad het beste: om iedereen te laten kiezen voor een eigen genderdefinitie. Of dat nu statisch is of een ontwikkeling, één gender is of meerdere tegelijk of afwisselend, een zijnswijze of een activiteit, een stereotype genderexpressie of een hele hippe variant. Als we nu eens de keuze aan uzelf laten?

Helaas werkt het niet zo. Onze zelfdefinitie mogen we voor ons uit prevelen, maar als we maatschappelijk toegang willen tot een genderbestaan, krijgen we te maken met de genderpolitie.

Het eerste wat deze politie vraagt is: wat staat er in uw paspoort? Ik weet niet of u het zich kunt herinneren, of er ooit bij hebt stilgestaan, maar de sekseaanduiding in uw paspoort is iets zeer recents. Vroeger volstond ons paspoort met lengte en oogkleur. Bij de eenwording van Europa is er iets misgegaan. Zonder dat er enige discussie aan is gewijd, is de sekseaanduiding toen ingevoerd. De enige reden was het feit dat andere landen om ons heen deze aanduiding in het paspoort hadden, en men dit gelijk wilde trekken. Als ik met een volle baard en een vrouwelijke sekseaanduiding de grens over wil, is dat voor de douane misschien lollig maar voor mij niet. Als ik met mijn vrouwelijke kapsel en kleding, maar een ‘M’ in het paspoort, de grens wil passeren, is dat ook niet erg comfortabel. Een achteruitgang!

Overigens, wie van sekse verandert, kan deze registratie, ook in het paspoort, laten wijzigen. Helaas moet je dan wel aan gestandaardiseerde voorwaarden voldoen. Je mag bijvoorbeeld geen kinderen meer kunnen krijgen. Laat staan dat je met een paspoort zou mogen flipperen.

Kortom, met een zelfdefinitie kom ik niet ver in de buitenwereld. Ook al classificeer ik mezelf, het is de ander die mij bevestigt of terugfluit. Die hardnekkig meneer of mevrouw blijft zeggen, die mij de verkeerde WC in stuurt, die mij indeelt en opsluit. Ik kan hoog of laag springen, maar ik heb uiteindelijk niets te vertellen over mijn gender. Want gender is in the eye of the beholder. En dat laatste heeft – zoals we van Butler hebben geleerd – veel met macht te maken. Want wie bepaalt wat een ‘echte’ man of vrouw is?

HOOP

Na deze sombere berichten kunnen wij ons afvragen: Is er nog hoop op een gendervrije wereld?

Volgens Butler kun je met het nabootsen van gender-uitingen in een niet-geijkte context de stereotypen juist ontwortelen. Travestie is niet rolbevestigend maar roldoorbrekend, doordat vrouwelijkheid in een nieuwe context wordt geconstrueerd. Zo zijn trans-mannen (die ooit hun leven als meisje begonnen) degenen die op een nieuwe manier mannelijkheid vormgeven. Daar begint politieke verandering volgens Butler. We kunnen veel over mannelijkheid en vrouwelijkheid leren van mensen die langs een minder gebruikelijke genderroute hun identiteit hebben gevormd.

In plaats van tot de Gendertests op Internet kunnen we ons beter richten tot de vragenlijsten van Kate Bornstein, een bekende Amerikaanse trans-activiste. Zij stelt in ‘My Gender Workbook’ een heel ander soort vragen: vragen die je niet inkaderen, maar waardoor je juist gaat nadenken over je genderpositie, je vooronderstellingen en gevoelens jegens de gegenderde samenleving. Haar Gender Aanleg Test – overigens ook te vinden op Internet – berekent niet hoe mannelijk of vrouwelijk je bent, maar hoe gendervrij of stereotiep. Een boek dat alle eerstejaarsstudenten verplicht zouden moeten bestuderen!

Over trans-activisten gesproken, tenslotte nog dit: het valt mij op dat sommige transgenders, na jaren van strijd en heldendom, wel eens iets anders willen dan als een vleesgeworden vorm van politieke actie te paraderen. De wereld mogen heropvoeden is een voorrecht, maar soms ook een last. Zij willen daarom ook wel eens rust, en bovenal: de mogelijkheid om niet als gender maar als mens over straat te gaan. Gabriël, een van de geïnterviewden in mijn boek, geef ik het laatste woord hierover:

‘Het zou heerlijk zijn als we in een maatschappij leefden waarin mensen geen vraagtekens zouden plaatsen bij je gender, maar gewoon zouden denken ‘daar gaat een mens’ en zich niet zouden afvragen of het een man of een vrouw is. Zo zijn we niet geconditioneerd, we determineren alles en iedereen naar het geslacht dat ze hebben. (…) Ik zou het prettig vinden als ik in mijn strakke T-shirtje in een café naar de wc zou kunnen gaan, zonder dat ik zou worden aangestaard en zonder dat ik een deur zou moeten kiezen. Bij veel dingen wordt een keuze gesteld en heb je maar twee opties. Ik zou graag zien dat mensen genuanceerder gaan denken en meer open staan voor andere mogelijkheden dan ja of nee, man of vrouw.’

* Judith Butler, Gender trouble: Feminism and the subversion of identity. New York/London: Routledge 1993.

* Judith Butler, Genderturbulentie. Amsterdam: Boom/Parresia 2000.

* Kate Bornstein, My Gender Workbook. New York/London: Routledge 1998.

* Tim de Jong, Man of vrouw, min of meer. Gesprekken over een niet-gangbare sekse. Amsterdam: Schorer Boeken 1999.

* http://www.thespark.com/gendertest

* http://www.transsexual.org/cgi-bin/mj-test.exe

* http://www.transsexual.org/Ttestpages1.html

* http://www.cydathria.com/ms_donna/ga_test.html
Tiresias
 
Berichten: 106
Geregistreerd: za 19 aug , 2006 10:13

Berichtdoor els » do 22 feb , 2007 15:02

* Of – andere vraag – stel, je bevindt je op een bijeenkomst van allemaal getrouwde mensen. Twee van de aanwezigen hebben een geheime relatie met elkaar. Kom je erachter wie dat zijn?


Never. Ik ben altijd de laatste die dat weet, alleen omdat iedereen het er dan over heeft.

* Als je dan toch doodgaat, val je liever te pletter of verdrink je liever? Wie liever te pletter valt mag de hand opsteken. Gefeliciteerd, uw hersenen zijn namelijk mannelijk.


Hmmm... ik heb toch meer angst voor te pletter vallen dan voor verdrinken. Ik heb nogal hoogtevrees, en stel me voortdurend de afschuwelijkste dingen voor over naar beneden pletteren. Ik durf met geen geweld in een vliegtuig, uit angst naar beneden te storten.

Ik feliciteer iedereen die hier niet tegenop ziet.

* Een andere vraag: geef je de voorkeur aan een witte slaapkamer of een blauwe slaapkamer? Wie de voorkeur geeft aan blauw, kan ik verzekeren: als u een man bent, bent u in elk geval geen echte man, want deze zal een witte slaapkamer prefereren.


? Vrouwen zullen toch ook geen blauwe slaapkamer prefereren? Of zie ik dat verkeerd.

In een van de gendertests, die beweert met vrijwel honderd procent zekerheid te kunnen vertellen of ik een man of een vrouw ben, heb ik alle vragen onbeantwoord gelaten. Wat blijkt bij de uitslag: ‘You’re definitely a woman!’ De twijfels die deze test bij mij teweegbracht, zijn kennelijk een bewijs van mijn vrouwelijkheid.


Sjongejonge zeg, dan kijk ik toch liever even in mijn broek, in plaats van mee te werken aan dit soort benepen stereotiepen. Goed dat de schrijver van dit stuk het even heeft uitgeprobeerd.

* Je bent een paar dagen op vakantie in een vreemde stad, en iemand vraagt je waar het zuiden is. Kun je dit aanwijzen? ‘Vrijwel altijd, ik heb een uitstekend richtinggevoel’, is hier het antwoord van een echte man. ‘Oeps, ik denk niet dat ik dat kan’, zullen de vrouwelijk gevormde hersenen volgens deze test bekennen.


Wil dit zeggen dat mannen denken dat ze het weten terwijl ze helemaal niet weten? En dat vrouwen juist denken dat ze het niet weten, terwijl het eigenlijk prima lukt?

Want dat lijkt mij dan meer een gevolg van de opvoeding dan van de vorm van de hersens.

Stel je bent je penis en testikels door een ongeluk kwijtgeraakt. Er is niets mee van over. – Deze test is uitsluitend bedoeld voor degenen die met een mannelijke biologie zijn geboren. – Voor het overige ben je er zonder kleerscheuren van af gekomen. Hoe reageer je op het verlies van de genitale onderdelen? Een echte vent antwoordt dat hij serieus zou overwegen tot zelfmoord over te gaan.. De vrijwel-zekere transseksueel zal antwoorden dat het zijn/haar grootste fantasie is om zo’n ongeluk mee te maken.


Dit is ongeveer ook het antwoord van vrouwen van wie een borst wordt geamputeerd. Volgens mij is het meer cultureel bepaald dan genetisch dat juist dit je identiteitsgevoel zo totaal breekt. Je armen en benen of iets anders verliezen lijkt mij overigens ook niet goed te verwerken, ook niet voor je identiteit.

Wat opvalt bij dit soort tests is de rolbevestigende werking.


Precies. Het lijkt wel een soort yin-jang. De man-vrouw is een tegenstelling geworden die net zo zwart-wit is als het symbool waarmee het wordt weergegeven. Elk verschil van opvatting wordt ondergebracht in een lijst van tegenstellingen, die of mannelijk of vrouwelijke worden genoemd. Daarmee worden de geslachten heerlijk tegenover elkaar geplaatst, alsof we van verschillende planeten komen.

Misschien moeten we de gemiddelde mens op straat aanspreken. Mensen die daar nooit over nadenken lijken bij uitstek geschikt als informant.


Jazeker, maar welke mensen zullen dat zijn? Mensen die in hun jeugd niet in een geseksualiseerde omgeving zijn grootgebracht, neem ik aan. Mensen die in hun jeugd al hebben geleerd dat ze zich niet aan de kant moeten laten schuiven omdat ze iemand beweert dat ze iets niet kunnen alleen omdat ze een man of een vrouw zijn. Als je in je jeugd wordt aangemoedigd om je individuele capaciteiten te ontwikkelen ongeacht in welk kader ze passen, dan zal je over die dingen niet zo nadenken.

Natuurlijk word je op een latere leeftijd geconfronteerd met de stereotiepe verwachtingen die op heel veel plaatsen bestaan, maar dan weet je in elk geval waar het over gaat, en denk je niet dat het echt iets te maken heeft met je persoonlijke kwaliteiten. Dan weet je in elk geval dat je te kampen hebt met stompzinnige vooroordelen.

Of is gender een gevoel? Probleem hierbij is: sommigen voelen niets! Ik heb meer dan eens mensen horen zeggen: ik ben als vrouw geboren, ik heb er geen probleem mee. Maar ik voel me geen vrouw. Maar ook geen man. Dit zijn mensen die zichzelf niet als transseksueel of transgender beschouwen, die feitelijk geen gender-issue hebben. Maar het man of vrouw zijn ‘voelen’ ze niet.


In die categorie schaar ik me. Ik voel me 'mezelf'.

Het eerste wat deze politie vraagt is: wat staat er in uw paspoort? Ik weet niet of u het zich kunt herinneren, of er ooit bij hebt stilgestaan, maar de sekseaanduiding in uw paspoort is iets zeer recents.


Interessant, was me nooit opgevallen. Zelf laat ik het aankruisen van m/v op formulieren altijd weg, hoewel het tot mijn ergernis steeds vaker onmogelijk is (in computerformulieren is het vaak een 'verplicht' veld).

Ik denk altijd: wat maakt het nou uit voor wat ik doe of wil of ik een man of een vrouw ben? Wat voegt deze informatie in vredesnaam toe, behalve misschien als je wordt gezocht door de politie? Het maakt me altijd pissig als ernaar wordt gevraagd.

Voortaan zal ik bij deze vraag 'mens' in gaan vullen.

Overigens, wie van sekse verandert, kan deze registratie, ook in het paspoort, laten wijzigen. Helaas moet je dan wel aan gestandaardiseerde voorwaarden voldoen. Je mag bijvoorbeeld geen kinderen meer kunnen krijgen.


Van 'sekse' veranderen is natuurlijk niet hetzelfde als van 'genderidentiteit' veranderen. Beter is inderdaad om het niet in het paspoort te vermelden, tenzij de douane in de toekomst van plan is de inhoud van onze broek te gaan controleren om zekerheid te hebben over wie wij zijn.

Bedankt voor de link naar de test van Kate Bornstein, ik wou die dan wel eens proberen.
els
Beheerder
 
Berichten: 3134
Geregistreerd: zo 14 jul , 2002 22:08
Woonplaats: Amsterdam


Keer terug naar representaties



Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast

cron