els schreef:Mannen weten allang dat ze op dit moment underperformers zijn vergeleken met vrouwen. Maar ja, hun salaris blijft toch beter groeien, en hun ongemakken worden nog steeds door de politiek opgelost, dus wat zou het zwaaien met bewijzen uit het verleden nog helpen. 'Tuurlijk, tuurlijk', zullen mannen zeggen. 'Dat wisten we allang moppie'.
Nou, ahem... maar ik wist het niet, dus als je nog een paar vrouwen weet waar jij bewondering voor hebt... zet ze er maar bij.
Het is wat ik mannen voortdurend hoor zeggen. In de trant van 'als je een klus geklaard wilt hebben op het werk, dan moet je een vrouw nemen'. En nog veel meer varianten daarvan. Maar goed, ondertussen zit die man dus vaak wel met andere mannen bellen te blazen, waardoor gek genoeg hun positie/status/salaris zomaar omhoog gaat.
Gelukkig zijn er mannen, die met dit besef, echt iets DOEN:
Door Yoeri Albrecht:
"
Ik ben net veertig. Opgegroeid in Amsterdam. Mijn ouders hadden nog een traditioneel huwelijk. Man aan het werk, vrouw aan de kinderen. Veel kinderen. Veel werk.
Hoe deden ze dat in godsnaam? Ik ben het nakomertje van vijf.
Maar ondanks dat traditionele voorbeeld was het voor mij altijd geheel duidelijk. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen: er is geen enkel verschil.
Nou ja er zijn wel verschillen, aangename verschillen die van doen hebben met verliefdheid. Ook dat was mij op de kleuterschool al duidelijk. Maar geen verschillen in waarde, in werk, in kennis en kunde en later dus in baan.
Hoe het komt dat iedereen van mijn generatie de principiële gelijkheid tussen man en vrouw zo vanzelfsprekend vind, zou een interessante vraag voor wetenschappelijk onderzoek zijn. Het is ons niet voorgedaan. De generatie boven mij, de ouders van mijn vriendjes hebben allemaal een traditioneel huwelijk.
Maar wij doen het anders. Wij post-babyboomers. Er wordt samen opgevoed en samen gezorgtaakt. En dat is best moeilijk, vaak behoorlijk ingewikkeld. En dat doen we eigenlijk zonder theoretische en ideologische poeha. We doen dat gewoon, omdat we dat gewoon vinden. En het levert ook heel wat op.
Wij zijn de eerste generatie die dat uitdoktert. De eerste generatie sinds de introductie van het patriarchaat. Dat is echt meer dan veertig generaties oud. Moet je nagaan.
Daar zouden we wel wat meer waardering voor kunnen krijgen, voor dat pionierswerk. Veel meer waardering. Wij doen niet eenvoudigweg pappa en mamma na. Nee wij pionieren.
En ondertussen geen gezeur over emancipatie. Want het is gewoon normaal zo.
Wat hebben onze vaders veel gemist. Verliefd zijn op je kinderen en daar de tijd voor nemen, is echt heerlijk.
Zo heb ik er tot een paar jaar gelden over gedacht.
Tot ik merkte dat van de vriendinnen die met mij studeerden er steeds meer gingen afhaken op het steile carrière pad.
Nu had ik natuurlijk veel zeer getalenteerde vriendinnen op de universiteit. En die kregen bijna allemaal veel en leuke kinderen.
En dan blijkt dat man en vrouw niet hetzelfde zijn. Mannen hebben geen baarmoeder, mannen hebben geen borsten. Dat laatste was me al eerder opgevallen, maar dat borsten eigenlijk voor kinderen en niet voor mannen zijn was nooit zo tot mij doorgedrongen.
Mannen hebben dus ook niet of nauwelijks een hormonenspiegel die uit balans kan zijn van geboorten en borstvoeding.
Vrouwen die kinderen krijgen zijn gewoon bij ieder kind bijna een jaar uit de running. Give or take een paar maanden.
En wat doen die mannen? Die werken door. En zo zag ik op allerlei plaatsen seksegenoten van mij bij slimme, hardwerkende vrouwen langszij komen als zij op zwangerschapsverlof waren.
Jongens die niet al te briljant waren, maar wel lekker steady on doorwerkten, werden chef of kregen promotie.
Juist op het moment dat de carrieresprong gemaakt moet worden, dat je op het vinkentouw moet zitten, haken de slimmere vrouwen iedere keer een paar maanden af. En als ze dan terugkomen moeten ze extra hard vechten om hun positie terug te veroveren.
Wat een buitenkans voor de minder getalenteerde mannen.
En wat een verspilling in macro-economisch opzicht. Die vrouwelijke arbeidskrachten hebben we heel hard nodig. Wat een verspilling van investeringen in de opleiding. En vooral, wat een
verspilling van levenslust.
Willen wij mannen dat? Willen wij vrouwen, zussen, vriendinnen, dochters die minder uit hun werkende leven halen dan zou kunnen?
Willen wij zure, jaloerse, afgehaakte vrouwen op de bank. Die ons ons succes in het werkende leven misgunnen?
Nee natuurlijk.
Als wij een level playing field willen met onze vrouwen en vriendinnen dan moeten er extra uitzonderingen gemaakt worden voor vrouwen met kinderen. Betere terugkom regelingen en betere zwangerschapsverlof regelingen. Misschien ook meer zwangerschapsverlof voor mannen zodat de vrouw weer makkelijker aan het werk kan.
En dan moeten we ook de geniepige mechanismen ontmaskeren die mannen in hun banen ondersteunen. Waarom mag je als partner van BakerMcKensy, of KPMG wel een dag per week minder werken om bijzonder hoogleraar in de acountantkunde te worden of om te golfen met de relaties maar niet om voor een gezin te zorgen?
Wat is dat voor een seksistisch mechanisme?
Ik had begin jaren tachtig nooit gedacht dat ik me daar begin 21 e eeuw nog druk
om zou moeten maken.
"
http://66.102.9.104/search?q=cache:pVbU ... cd=1&gl=nl