nissaba

Boeddhisme versus christendom

Met mijn veroordeling van het christendom wil ik beslist geen onrecht begaan tegen een verwante religie, die het in aantal belijders zelfs overtreft, tegen het boeddhisme. Zij horen als twee nihilistische religies bij elkaar - het zijn religies van de decadentie -, en ze staan op hoogst opmerkelijke wijze los van elkaar. Dat ze thans met elkaar vergeleken kunnen worden, daarvoor is de criticus van het christendom de Indische geleerden zeer dankbaar. - Het boeddhisme is honderd keer realistischer dan het christendom, - het draagt de erfenis in zich van het zakelijk en koel aan de orde stellen van problemen, het komt na een eeuwenlange filosofische beweging, het begrip “god” heeft al afgedaan als het komt. Het boeddhisme is de enige werkelijk positivistische religie die de geschiedenis ons laat zien, ook nog in zijn kentheorie (een strenge vorm van fenomenalisme -), het zegt niet langer “strijd tegen de zonde” maar doet volledig recht aan de werkelijkheid door te zeggen “strijd tegen het lijden”. Het heeft - en hierin verschilt het diepgaand van het christendom - de zelfbedriegerij van de morele begrippen reeds achter zich, - het bevindt zich, in mijn idioom uitgedrukt, voorbij goed en kwaad.- De twee fysiologische feiten waarop het berust en die het onder ogen ziet, zijn : ten eerste een overmatige prikkelbaarheid van de sensibiliteit, die tot uitdrukking komt in een verfijnd vermogen tot pijn lijden, en vervolgens een overdreven vergeestelijking, een al te lang leven met begrippen en logische procedures waardoor het persoonsinstinct schade heeft opgelopen ten gunste van het “onpersoonlijke” (allebei toestanden die minstens enkelen van mijn lezers, zij die net als ik “objectief” zijn, uit eigen ervaring zullen kennen). Deze fysiologische voorwaarden hebben tot een depressie geleid : hiertegen treedt Boeddha uit een oogpunt van hygiëne op. Hij stelt er het leven in de vrije natuur, het rondtrekkend leven tegenover, matige en welgekozen voeding; voorzichtigheid tegenover alle geestrijke dranken; voorzichtigheid ook tegenover alle aandoeningen die gal opwekken en het bloed verhitten; zorgeloosheid, zowel jegens zichzelf als jegens de anderen. Hij eist voorstellingen die rustgevend dan wel opwekkend zijn - hij bedenkt middelen om zich de andere te ontwennen. Hij ziet goedheid, goedig-zijn als bevorderlijk voor de gezondheid. Gebed is uitgesloten, ascese evenzeer; geen categorische imperatief, geen enkele dwang, zelfs niet binnen de kloostergemeenschap (- men kan er weer uit -). Dit zijn stuk voor stuk middelen die genoemde bovenmatige prikkelbaarheid alleen maar zouden versterken. Juist om die reden roept hij ook niet op tot strijd tegen andersdenkenden; zijn leer gaat nergens méér tegen in dan tegen het gevoel van wraak, van afkeer, van ressentiment (“niet door vijandschap komt er een eind aan de vijandschap” : het aandoenlijke refrein van het hele boeddhisme...). En met recht : juist deze affecten zouden volkomen ongezond zijn geweest met het oog op het diëtetische hoofddoel. De geestelijke moeheid die hij aantreft en die tot uitdrukking komt in een al te grote “objectiviteit” (dat wil zeggen verzwakking van de interesse van het individu voor zichzelf, verlies aan eigengewicht, aan “egoisme”), bestrijdt hij door ook de meest geestelijke interesses streng op de persoon te richten. In de leer van Boeddha wordt het egoïsme een plicht : het “één ding is nodig”, het “hoe kom jij van het lijden af” reguleert en begrenst het hele geestelijke dieet (- men kan zich in dit verband misschien die Athener voor de geest halen die de zuivere “wetenschappelijkheid” eveneens de oorlog verklaarde, namelijk Socrates, die het persoonsegoïsme ook in het rijk der problemen tot moraal verhief).

Voorwaarde voor het boeddhisme is een zeer mild klimaat, een grote lankmoedigheid en liberaliteit op het gebied van de zeden, en afwezigheid van militarisme; en dat het zwaartepunt van de beweging gelegen is in de hogere en zelfs geletterde standen. Het hoogste doel dat men nastreeft is blijmoedig zijn, verstild en zonder wensen, en men bereikt dit doel ook. Het boeddhisme is geen religie waarin men zich beperkt tot het nastreven van de volmaaktheid : volmaaktheid is regel. -
In het christendom treden de instincten van onderworpenen en onderdrukten op de voorgrond : het zijn de laagste standen die er hun heil in zoeken. Hier wordt bij wijze van bezigheid, van middel tegen de verveling de casuïstiek der zonden beoefend, de zelfkritiek, de gewetensinquisitie; hier wordt het affect ten opzichte van een machtige, “God” genaamd, voortdurend in stand gehouden (door gebed); hier gaat het hoogste door voor onbereikbaar, voor geschenk, voor “genade”. Hier ontbreekt ook de openbaarheid; de schuilhoek, de donkere ruimte is typisch christelijk. Hier wordt het lichaam veracht, de hygiëne afgewezen als een vorm van zinnelijkheid; de Kerk verzet zich zelfs tegen zindelijkheid (- de eerste christelijke maatregel na het verjagen van de Moren was het sluiten van de openbare badhuizen, waarvan Cordoba er alleen al tweehonderdzeventig bezat). Christelijk is een bepaalde neiging tot wreedheid jegens zichzelf en anderen; de haat tegen andersdenkenden; de wil om te vervolgen. Duistere en opwindende ideeën geven de toon aan; de vurigst begeerde, met de meest verheven namen aangeduide toestanden zijn aan epileptische aanvallen verwant; het dieet wordt zo samengesteld dat het morbide verschijnselen bevordert en de zenuwen overprikkelt. Christelijk is de dodelijke vijandschap tegen de heren der aarde, tegen de “Voornamen” - wat gepaard gaat met een verborgen, heimelijke rivaliteit (- men laat hun het “lichaam”, men wil slechts de “ziel”...). Christelijk is de haat tegen de geest, tegen trots, moed, vrijheid, libertinage van de geest; christelijk is de haat tegen de zintuigen, tegen het genot van de zintuigen, tegen genot in het algemeen...

Toen dit christendom nu zijn eerste voedingsbodem vaarwel zei, de laagste standen, de onderwereld van de antieke wereld, toen het onder barbarenvolken op macht uitging, was zijn voortbestaan niet langer gebaseerd op vermoeide mensen maar op mensen die innerlijk verwilderd en verscheurd waren, - op sterke, maar mislukte mensen. De ontevredenheid met zichzelf, het lijden aan zichzelf is hier niet zoals bij de boeddhisten een overmatige prikkelbaarheid en een overmatig vermogen tot pijn lijden, maar veeleer het omgekeerde, een al te machtig verlangen om pijn te doen, om de innerlijke spanning te ontladen in vijandige handelingen en voorstellingen. Het christendom had barbaarse begrippen en waarden nodig om de barbaren de baas te worden : zoals daar zijn het offeren van de eerstgeborene, het drinken van bloed tijdens het avondmaal, de verachting voor geest en cultuur; de foltering in alle mogelijke vormen, zinnelijk en bovenzinnelijk; de pracht en praal van de cultus. Het boeddhisme is een religie voor late mensen, voor goedige, zachtmoedige, al te zeer vergeestelijkte rassen die té gemakkelijk pijn voelen (- Europa is er nog lang niet rijp voor -) : het voert hen opnieuw tot vrede en blijmoedigheid, tot een dieet in het geestelijke en een zekere hardheid in het lichamelijke. Het christendom wil heer en meester worden over roofdieren : het middel daartoe is ze ziek te maken,-verzwakking is het christelijke recept tot temmen, tot “civiliseren”. Het boeddhisme is een religie voor de slotfase en de vermoeidheid van de civilisatie, terwijl het christendom haar nog niet eens aantreft, - onder bepaalde omstandigheden legt het er de basis voor.

Nogmaals, het boeddhisme is honderd maal koeler, waarachtiger, objectiever. Het heeft er geen behoefte meer aan zijn lijden, zijn vermogen tot pijn lijden acceptabel te maken door te verwijzen naar de “zonde”, - het zegt gewoon wat het denkt : “ik lijd”. Voor de barbaar daarentegen is lijden op zichzelf allerminst acceptabel : hij heeft uitleg nodig alvorens toe te geven dat hij lijdt (zijn instinct zet hem eerder aan tot loochening van het lijden, tot stilzwijgend dulden). Hier kwam het woord “duivel” als geroepen : men had nu een oppermachtige en vreselijke vijand, - er was geen reden om zich te schamen als men door toedoen van zo'n vijand moest lijden. -
Aan het christendom liggen enkele finesses ten grondslag die bij het Oosten horen. Eerst en vooral weet het dat het op zichzelf volkomen onverschillig is of iets waar is, maar dat het van het grootste belang is in hoeverre geloofd wordt dat het waar is. De waarheid en het geloof dat iets waar is : twee volkomen uiteenlopende belangen, haast tegengestelde werelden - men komt tot het ene of het andere langs fundamenteel verschillende wegen. Hiervan op de hoogte te zijn - dat maakt iemand in het Oosten al tot wijze : zo zien de Brahmanen het, zo ziet Plato het, zo denkt elke leerling van de esoterische wijsheid erover. Als het bijvoorbeeld gelukkig stemt te geloven dat je van de zonde verlost bent, dan is daarvoor als voorwaarde niet nodig dat de mens zondig is, maar alleen dat hij zich zondig voelt. Maar als er allereerst behoefte is aan geloof, moeten rede, kennis en onderzoek in diskrediet worden gebracht : de weg naar de waarheid wordt tot verboden weg. - Vurige hoop is een veel grotere stimulans van het leven dan welk incidenteel werkelijk voorkomend geluk ook. Lijdende mensen moet men overeind houden door middel van een hoop die door geen werkelijkheid weerlegd kan worden, - die nooit in vervulling gaat en dus nooit afgedaan wordt : hoop op een hiernamaals. (Juist vanwege dit vermogen de ongelukkige aan het lijntje te houden werd de hoop bij de Grieken beschouwd als het ergste kwaad van allemaal, als het bij uitstek verraderlijke kwaad : het bleef in het vat der plagen achter.) - Om liefde mogelijk te maken, moet God een persoon zijn; om de laagste instincten gelegenheid te geven hun woordje mee te spreken, moet God jong zijn. Ten behoeve van de vurigheid van de vrouwen moet je een knappe heilige laten opdraven, ten behoeve van die van de mannen een Maria. Dit onder de voorwaarde dat het christendom zijn heerschappij wil vestigen op een bodem waar het begrip cultus reeds bepaald is door de Aphrodite- of Adoniscultus. Het gebod van de kuisheid versterkt de felheid en innerlijkheid van het religieuze instinct - het maakt de cultus warmer, dweperiger, bezielder.- De liefde is de toestand waarin de mens de dingen het meest ziet zoals ze niet zijn. Daarin bereikt de kracht van de illusie haar hoogtepunt, evenals de kracht van de verzoetelijking, van de verheerlijking. In de liefde verdraagt men meer dan anders, men duldt alles. Het was zaak een religie uit te denken waarin bemind kan worden : daarmee is men over het ergste van het leven heen - men ziet het niet eens meer. - Tot zover de drie christelijke deugden geloof, liefde, hoop : ik noem ze de drie christelijke slimmigheden. - Het boeddhisme is te laat, en bovendien te positivistisch, om nog langer op die manier slim te zijn. –

Friedrich Nietzsche : De antichrist

Hallo Willy, gelukkig dat u toch nog eens iets komt plaatsen, ik miste u al.

Toevallig heb ik net de Antichrist gelezen. Het viel me op dat Nietzsches kritische geest hem verliet zodra hij over andere godsdiensten dan het christendom begon te praten.

Ik kom er na mijn werk nog even op terug. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het boeddhisme wel iets is voor Nietzsche. Hij geeft er een behoorlijk geromantiseerd beeld van, meer gebaseerd op propaganda en wishful thinking dan op de realiteit.

Hallo Els, hoewel ik veel van het werk van Nietzsche hou, weet ik ook wel dat hij door zijn ziekte niet meer dezelfde hemelbestormer was. Dat hij ook geen boeddhist was spreekt toch vanzelf. Hier nog een tekstje uit een bloemlezing van Hans Driessen, God is dood.

De Antichrist

Er wordt getoond hoe het ascetische ideaal van de priester in de allereerste plaats een middel is om zijn macht over de gelovige te vestigen en te behouden.
Met de in 1888, kort voor zijn geestelijke instorting geschreven en postuum gepubliceerde Antichrist, die de dreigende ondertitel “Fluch auf das Christenthum” draagt, krijgt Nietzsches religiekritiek haar rabiate sluitstuk : hij trekt alle registers open, hij wil in de loop van de geschiedenis ingrijpen, de crisis waarin de Europese geest verkeert, op de spits drijven. Er is niets meer over van de koele blik van de ontleder, de scherpzinnige ontmaskeraar, de fijnzinnige psycholoog.
Wat hem hier drijft is pure, ongecontroleerde woede, die zijn stem doet overslaan. Dat er ondanks het feit dat hij al jaren tegen het christendom ten strijde trekt nog steeds mensen zijn die dit zo verderfelijke christendom belijden, dat de priesters en zielzorgers overanderlijk en ongestoord hun gang kunnen gaan, doet hem in razernij ontsteken. Ze zouden toch beter kunnen, ja moeten weten. Deze christenen moeten wel ziek zijn, ernstig ziek, hun hersenen moeten zijn aangetast; een andere verklaring is er voor hem niet mogelijk.

Maar deze ziekte staat niet op zichzelf : zij is het symptoom van de algemene decadentie van de Europese mens. Het christendom is bij uitstek het verschijnsel aan de hand waarvan we de teloorgang van de menselijke soort kunnen bestuderen : in het christendom worden alle tegennatuurlijke instincten gesanctioneerd. Zolang dit monstrueuze product van degeneratie en verval de wereld blijft regeren, zal de mensheid in haar miserabele bestaan blijven voortvegeteren en kan er van veredeling van het menselijke ras geen sprake zijn.

Zo eindigt Nietzsche, aanzegger van de dood van God, als een roepende in de woestijn, met het schuim op de mond. Niet lang daarna, in januari 1889, zal het sluipende gif van de syfilis, waarmee hij vermoedelijk als jong student tijdens de enige seksuele escapade van zijn leven besmet is geraakt, zijn hersenen bereiken en zal zijn “geistige Umnachtung” een aanvang nemen.

Zijn geestelijke nalatenschap valt in de gretige handen van zijn even godvruchtige als teutomane zuster Elisabeth (“die stadtbekannte Schwester des weltberühmten Bruders”), die niet zal rusten vooraleer ze haar vereerde broer heeft getransformeerd tot prefascistische heilige en ideeënsouffleur van het nationaal-socialisme.

En alsof dit nog niet genoeg was, werd hij al spoedig door slimme theologen voor het karretje gespannen van een zich op zichzelf bezinnende geloofsgemeenschap.
Nietzsche zou juist niet de vleesgeworden antichrist zijn, maar de opvoeder tot het “ware christendom”. Arme Nietzsche, als hij dat alles wist, zou hij zich in zijn graf omdraaien.

Friedrich Wilhelm Nietzsche stierf op 25 augustus 1900. Hij werd begraven te Rocken, nabij Leipzig, de plaats waar hij op 15 oktober 1844 was geboren.

Hans Driessen : God is dood, een bloemlezing

Hoe hoogontwikkeld Europa in andere opzichten ook mag zijn : in religieuze zaken heeft het nog niet die vrijzinnige naïviteit van de oude brahmanen bereikt : het bewijs dat er in India vierduizend jaar geleden meer gedacht werd en dat er aan het nageslacht meer plezier in het denken placht te worden meegegeven dan thans bij ons.

Die brahmanen namelijk geloofden ten eerste dat de priesters machtiger waren dan de goden, en ten tweede dat het de gebruiken waren waarin de macht van de priesters besloten lag : om welke reden hun dichters niet moe werden de gebruiken (gebeden, ceremoniën, offers, liederen, metra) als de feitelijke gevers van al het goede te prijzen. Hoe groot het aandeel van dichterij en bijgeloof in dezen ook moge zijn : de beweringen zelf zijn waar!

Een stap verder : en men ruimde de goden uit de weg, - dat moet Europa op een zeker moment ook doen! Nog een stap verder : en men had ook de priesters en de middelaars niet meer nodig en de verkondiger van de religie van de zelfverlossing, Boeddha, verscheen ten tonele : hoe ver is Europa nog van dit stadium in de cultuur verwijderd!

Wanneer eindelijk ook alle zeden en gebruiken waarop de macht van de goden, de priesters en verlossers steunt, vernietigd zijn, wanneer met andere woorden de traditionele moraal gestorven zal zijn : dan komt - ja wat komt er dan? Maar laten we hierover niet in het wilde weg gaan gissen, maar laten we er eerst voor zorgen dat Europa inhaalt wat in India, bij het volk van denkers, reeds enkele duizenden jaren geleden gedaan is, als een gebod van het denken!

Er zijn tegenwoordig misschien wel tien tot twintig miljoen mensen, verspreid over de verschillende volken van Europa, die niet meer “in God geloven”, - is het dan te veel gevraagd dat zij elkaar een teken geven? Zodra zij zichzelf in deze zin leren kennen, zullen zij ook van zich laten horen, - zij zullen meteen een macht in Europa zijn en, gelukkigerwijze, een macht tussen de volkeren! Tussen de standen! Tussen arm en rijk! Tussen bevelenden en ondergeschikten! Tussen de onrustigste en de rustigste, geruststellendste mensen!

Friedrich Nietzsche : Morgenrood

Ik wil niet de hele thread naar mezelf toetrekken, maar ik wou eigenlijk hierover ook al een discussie starten, dus ik plaats het toch maar.

Wat me tegenviel is dat Nietzsche zo positief was over andere godsdiensten, vergeleken bij het christendom, terwijl hij daar volgens mij uitsluitend een geromantiseerd beeld over had, gebaseerd op de propaganda die die religies over zichzelf verkopen.

Het boeddhisme is honderd keer realistischer dan het christendom, - het draagt de erfenis in zich van het zakelijk en koel aan de orde stellen van problemen, het komt na een eeuwenlange filosofische beweging, het begrip “god” heeft al afgedaan als het komt.

Het begrip 'god' is niet het ergste aan godsdienst. Nietzsche zelf spreekt zich negatief uit over een belangrijk kenmerk van het christendom, namelijk de afkeer van het leven, de afkeer van het genot en van het lichaam, van het materialisme, en de gerichtheid op het leven na de dood. Ik zie het verschil niet met het boeddhisme, of hij daar nou wel of niet een god in waarneemt.

Maar waar het om gaat: het boeddhisme streeft naar het bereiken van het nirwana - het Niets! - waar Nietzsche toch geen voorstander van zou moeten zijn. Wat de christenen 'god' noemen, heet bij de boeddhisten 'niets' - maar het is wel een geidealiseerd 'niets', het is niet onbelangrijk.
Het lijden ontstaat doordat niet aan de verlangens van mensen tegemoet kan worden gekomen. Dus moet een mens proberen het ontstaan van verlangens tegen te gaan. Dat wordt bereikt door 'verlichting', een toestand die je bereikt als je je losmaakt van lust en begeerte.

Nou gaat de weg naar de verlichting via allemaal mooie woorden. Daar zijn veel mensen natuurlijk gevoelig voor. Het is allemaal deugden en vriendelijkheid wat de klok slaat. Dus zal het boeddhisme wel een mooie godsdienst zijn.

Helaas zijn het ook allemaal subjectieve begrippen. Ook het christendom is een en al naastenliefde, liefdadigheid, non-agressie en ander gezalf. Dus weet je bij voorbaat al dat je een godsdienst niet moet beoordelen op basis van de woorden waarmee hij zichzelf verkoopt. Want vriendelijkheid en bescheidenheid kan iedereen zich aanmeten die daarop gesteld is, ook wie zich niet richt op verlichting en reïncarnatie tot het eeuwige niets is bereikt.

Tot de disciplinaire code van boeddhistische monniken behoort bijvoorbeeld dat hij afstand moet doen van seks en genot. Celibaat dus. Waarom verguist Nietzsche het boeddhisme dan niet net zo als het christendom?

Hier een citaat van Siddharta (de laatste existentie van de boeddha, voor hij de staat van verlichting bereikt): (Boek: Grondleggers van het Geloof.)

Alle wezens zullen, eenmaal geboren, ook sterven. Het lichaam is een instrument van lijden en van ontelbare zorgen en angsten. Ik beschouw alles wat uit elementen bestaat als iets vergankelijks, als een toverbeeld zonder realiteit. door haar troebele activiteiten veroorzaakt de ziel het onheil van geboorte en dood. Alleen door haar begeerte wordt ze gevangen in het net van onwetendheid.'

Het leven is lijden... waar hebben we het meer gehoord.

Door slecht karma (slecht handelen) kunnen mensen gevangen blijven in een kringloop van wedergeboortes (de ziel blijft eeuwig gevangen in het lichaam dus, ik zal het even vertalen naar een andere beeldspraak). Dit kun je doorbreken door ... alvast tijdens het leven op het ondermaanse afstand te doen van dat leven. Antimaterialisme in de ultieme betekenis van het woord. Terwijl materialisme het wezen van het leven uitmaakt! Is streven naar het nirwana niet hetzelfde als streven naar een leven na de dood of naar het benaderen van het goddelijke? Door juist gedrag ga je naar de hemel of je doorbreekt de keten van wedergeboortes.
Ik kan me niet voorstellen dat dit iets is voor Nietzsche.

Hier een citaat als Siddharta inmiddels bodhisattva is geworden.

Toen de demonische krijgers zich teruggetrokken en verspreid hadden, verzonk de bodhisattva in geestelijke concentratie zoals tevoren. Na middernacht verkreeg hij drie vaardigheden en alle doordringende vermogens. De boze instromingen hielden op te bestaan. Van zichzelf en van ieder wezen kende hij de omstandigheden van ontelbare vroegere levens. En hij zag hoe elke ziel op grond van haar eigen gedrag herboren wordt op een van de vijf paden van het bestaan: ze komt in de hel, vervalt tot een dierlijk bestaan, wordt een geest, wordt herboren als een god, of krijgt een menselijke gestalte. En hij realiseerde zich hoe de vijf constituenten van een persoon tot kwaad leiden: materiële vorm, pijnlijk en aangenaam gevoel, (het vermogen tot ) voorstellen, de drijfveren (voor het handelen), (het vermogen tot) waarnemen.

Als Augustinus of Paulus dit had gezegd, was de beer los.

Op een ander punt zal Nietzsche zeer tevreden zijn, namelijk waar het over vrouwen gaat. De minachting voor vrouwen is bij Nietzsche en het boeddhisme even groot. Dus Nietzsche zal er geen bezwaar tegen hebben dat mensen die te slecht waren om mooi verlicht te raken als vrouw incarneerden, en daardoor nog langer aan de materiële wereld gebonden waren. Alleen mannen mogen dus tot de monikkenstand toetreden.

Vrouwen worden beschouwd als de bron van verlangen, en dus van lust en begeerte. Zij zijn er dus de oorzaak van dat de mannen hun mooie toestand van Verlichting niet kunnen bereiken.

Vrouwen als oorzaak van het kwaad. Waar hebben we het meer gehoord.

Hier de boeddha als antwoord op de vraag van Ananda (een leerling) hoe om te gaan met vrouwen:

Ananda: Hoe moeten zij ons gedragen ten opzichte van vrouwen?
Boeddha: Niet naar hen kijken.
Ananda: En als we naar hen moeten kijken?
Boeddha: Niet tot hen spreken.
Ananda: En als we tot hen moeten spreken?
Boeddha: Houd je gedachten dan goed in bedwang.

Lekker beleefd. Als dat de geroemde boeddhistische vriendelijkheid is, geef ik er geen cent voor.

In de gebruikelijke propaganda voor het boeddhisme vind je bijna niets over de houding van het boeddhisme tegenover vrouwen, en voor het westen is een speciale versie in elkaar gedraaid.

En dan Nietzsche de wetenschapper - de wetenschap, die in tegenstelling tot de godsdienst een 'gezonde relatie legt tussen oorzaak en gevolg. Daarvoor moet hij ook niet bij het boeddhisme zijn. Hier een stukje over een aardbeving en donderslagen, naar aanleiding van het op handen zijnde overlijden van de Verhevene. Ananda was een leerling van Boeddha.

Ananda kwam terug naar de Verhevene om hem te vragen wat de oorzaak van de aardbeving was. Deze noemde acht mogelijke oorzaken, waaronder zes momenten in het leven van een Tathagata: ontvangenis, geboorte, ontwaken, eerste verkondiging, het besluit het leven te verlaten en het Parnibbana.

Het is vast wel te vergoelijken allemaal, maar als zoiets in de bijbel was aangetroffen was het een reden voor opwinding.

Nou ja, ik heb dus niet veel op met het boeddhisme, wat me meestal een hoop verontwaardiging oplevert. Je hoort te vinden dat het boeddhisme zeer humanistisch is, pro gelijkheid, geen godsdienst, en andere ophemelende dingen. Maar zo zie ik het gewoon niet. Ik zie geen verschil met andere godsdiensten waar de ongelijkheid zodanig is ingebakken dat het automatisch lijdt tot onrechtvaardigheid en zelfs schrijnende toestanden.
Ook zie ik niet hoe het boeddhisme leidt tot een positieve houding tegenover het leven, het materiële leven dus.

Gebed is uitgesloten, ascese evenzeer;

Meditatie mag wel?

Ik weet niet wat Nietzsche bedoel met ascese, maar boeddhistische kloosters hangen volgens mij aan elkaar van meditatie, ascese en celibaat.

Het christendom wil heer en meester worden over roofdieren : het middel daartoe is ze ziek te maken,-verzwakking is het christelijke recept tot temmen, tot “civiliseren”. Het boeddhisme is een religie voor de slotfase en de vermoeidheid van de civilisatie, terwijl het christendom haar nog niet eens aantreft, - onder bepaalde omstandigheden legt het er de basis voor.

Hmm, eens gekeken hoe het met de conditie is gesteld van mensen die leven in landen waar het boeddhisme de staatstgodsdienst is.

In Bhutan is de levensverwachting amper 55 jaar. Het is een van de weinige landen ter wereld waar de levensverwachting voor vrouwen lager ligt dan die voor mannen, wat gewoonlijk een teken is dat hun situatie rampzalig is. Slechts 35 % van de vrouwen kunnen lezen en schrijven; bij de mannen is dat 60 %. De zuigelingensterfte is 98 doden op 1000 geboortes. In Nederland is dit 5 op de duizend.

In Cambodja is de levensverwachting iets hoger, gemiddeld bijna zestig. Slechts 64 procent van de vrouwen zijn gealfabetiseerd (mannen: 86%). De kindersterfte ligt op ca. 70 doden per duizend geboortes.

Birma: 80% van de vrouwen gealfabetiseerd, levensverwachting ca. 60, zuigelingensterfte meer dan zestig doden op de duizend.

Thailand is ook boeddhistisch, maar daar is de toestand redelijk normaal. Meer boeddhistische landen weet ik niet. Maar als de religie invloed heeft op de conditie van een land, denk ik dat Nietzsche het beschavend vermogen ervan enigszins overschat.

Wat me overigens niet tegenhoudt om de rest van Nietzsche ook te gaan lezen.

Hello Els, geen commentaar op uw tekst vermits ik daar totaal hetzelfde over denk, enkel dit, Nietzsche heeft ook wel betere dingen geschreven volgens mij.

Groetjes,willy

Okee, ik wou het alleen even gezegd hebben omdat iedereen klakkeloos positief is over het boeddhisme, maar tegelijk wel de mond vol heeft over het vreselijke christendom. Ik vind, als je kritisch bent over het christendom, moet je consequent zijn, en andere godsdiensten niet door een roze bril bekijken.

Ik denk trouwens dat ik wat Nietzsche betreft nog wel vaker mijn hart zal moeten luchten. Voor zover hij verwoordt wat ik vind, doet hij het veel beter en scherper dan ik, dus wat dat betreft lees ik het wel met plezier. Maar er zijn ook dingen waar ik het niet mee eens ben, en het valt mij op dat veel mensen dan ook niet erg kritisch zijn over Nietzsche, maar dat ze zijn ideeën juist vergoelijken, terwijl ze juist in 'slechte handen' een verkeerde uitwerking kunnen hebben - net zoals al die godsdiensten met hun 'vrede', 'liefde' en 'bescheidenheid.
Dan hoor je dat hij het nooit zo heeft bedoeld met zijn 'Uebermensen', in plaats van te zeggen dat dit een kwetsbaar plekje in zijn ideologie oplevert. Wie bepaalt uiteindelijk wie die Uebermenschen zijn? Dat is toch wat subjectief.

Maar ik moet eigenlijk helemaal nog niks te zeggen - eerst er wat dieper induiken.

Voor 'Els'

[quote]Hmm, eens gekeken hoe het met de conditie is gesteld van mensen die leven in landen waar het boeddhisme de staatstgodsdienst is.

In Bhutan is de levensverwachting amper 55 jaar. Het is een van de weinige landen ter wereld waar de levensverwachting voor vrouwen lager ligt dan die voor mannen, wat gewoonlijk een teken is dat hun situatie rampzalig is. Slechts 35 % van de vrouwen kunnen lezen en schrijven; bij de mannen is dat 60 %. De zuigelingensterfte is 98 doden op 1000 geboortes. In Nederland is dit 5 op de duizend.

In Cambodja is de levensverwachting iets hoger, gemiddeld bijna zestig. Slechts 64 procent van de vrouwen zijn gealfabetiseerd (mannen: 86%). De kindersterfte ligt op ca. 70 doden per duizend geboortes.

Birma: 80% van de vrouwen gealfabetiseerd, levensverwachting ca. 60, zuigelingensterfte meer dan zestig doden op de duizend.

Thailand is ook boeddhistisch, maar daar is de toestand redelijk normaal. Meer boeddhistische landen weet ik niet. Maar als de religie invloed heeft op de conditie van een land, denk ik dat Nietzsche het beschavend vermogen ervan enigszins overschat.[/quote]

Voor Els de andere Boedhistische land zoek je toch ? Wat dacht je van Japan ?die zijn ook bedhoorlijk boeddhist hoor en ze leeft gemiddeld nog langer dan Nederlanders ook .

Als je zegt dat je door boeddhisme niet langer leef moet je toch meer over na moet denken of je wel de term boeddhisme wat het eigenlijk inhoud , namelijk het gaat om reïncarnatie .

Maar geeft niet hoor zoals gewoon normaal gesproken is bij de Europeanen hoe langer je leeft hoe beter. En trouwens welke Christelijke landen leef mensen langer dan bij de boedhisten dan? Nederland ? de helft van Nederland geloof niet in Jezus. Peach. Gedist he

Je hele tekst is onzin wat je zeg over boeddhisten je geeft voorbeelden die niet met elkaar kloppen , het is net als je peer en meloen vergelijk.

Hallo Marx369,

Als eerste heb ik geprobeerd de opmaakcode in je bijdrage goed te krijgen, maar het is niet gelukt want het wil niet werken in jouw bijdrage. Dus moet het maar zo.

Om te beginnen: Japan is overwegend Shinto, en ook het Japanse boeddhisme is hiermee vermengd.

Ik noemde de situaties op in die landen als reactie op wat Nietzsche zei, die ten onrechte een rooskleurig beeld heeft van andere religies en alleen gebeten is op het christendom, de enige godsdienst waarmee hij persoonlijke ervaring had.

Als je zegt dat je door boeddhisme niet langer leef moet je toch meer over na moet denken of je wel de term boeddhisme wat het eigenlijk inhoud , namelijk het gaat om reïncarnatie.

Reïncarnatie bestaat natuurlijk niet echt. Het is zeker geen vrijbrief om een ellendige samenleving niet te bestrijden omdat mensen 'in een volgend leven' misschien meer geluk hebben.

Bovendien is reïncarnatie juist de oorzaak van onderdrukking en discriminatie, omdat een lage status vaak wordt gezien als straf voor wat je in je vorige leven hebt misdaan. Een vrouw is bijvoorbeeld lager dan een man, en moet daarom mannen gehoorzamen. De boeddha zelf sprak behoorlijk denigrerend over vrouwen. Dat lijkt toch wel heel erg op het christendom, alleen wordt in het christendom een andere reden gegeven.

Als je slecht leeft kom je terug als iets lagers. Een vrouw kan volgens de boeddha geen verlichting bereiken. Als je 'goed genoeg' leeft, kom je terug als man, en een man kan uiteindelijk het 'nirwana' bereiken. Dat lijkt ook wel heel erg op het christendom: het grote 'niets' of het 'leven na de dood' wordt hoger gewaardeerd dan het leven zelf. Het leven is 'lijden', en je kan je van het lijden losmaken als je het aardse ontstijgt. Zo'n opvatting gaat tegen de waarde van het leven in.

Dat ziet Nietzsche allemaal over het hoofd. Hij heeft een geromantiseerd beeld over het boeddhisme, omdat hij uitgaat van de euforische verhalen die de boeddhisten zelf over hun religie vertellen. Als je alleen maar afgaat op de evangelisatieverhalen van de christenen krijg je ook een positief beeld over het christendom. Pas als je niet meer aan de religie kan ontsnappen kom je erachter dat het niet zo humaan is als wordt voorgespiegeld.