De mythe van de morele chaos, Sam Harris

Ik heb een artikel van Sam Harris vertaald, De mythe van de morele chaos:
http://www.atheisme.eu/nl/index.php?opt ... &Itemid=57
Het gaat over de opvatting van gelovigen dat de godsdienst de moraal en het altruisme in de wereld heeft gebracht, en dat zonder geloof de maatschappij zou vervallen tot een immorele chaos.
Dat is nogal makkelijk te ontzenuwen door te laten zien dat godsdiensten aansporen tot de grootst mogelijke immoraliteit en mensenhaat, wat de basis is van Harris' artikel. Je vraagt je dus af waar de gelovigen het idee vandaan halen dat godsdienst een mens goed maakt. Het eerste wat mij opviel toen ik de bijbel begon te lezen is het grenzeloze kwaadaardige narcisme van de bijbelse god zelf. Wat een betreurenswaardige en griezelige figuur. Hoe kan zo iemand ooit het goede voorbeeld geven?
Aangezien het de mensen zelf zijn die de godsdiensten hebben gemaakt, kunnen we ook aannemen dat het de mensen zelf zijn die zo'n griezelige figuur als onaantastbare graadmeter van de moraal boven zichzelf hebben geplaatst, en boven het bereik van alle kritiek. Nou vraag ik me af: hoe is het zover kunnen komen? Is dit het bewijs dat de mensheid zelf net zo hopeloos verloren is als de god die ze hebben verzonnen? Een soort die zo'n treurige en trieste figuur als het toppunt van perfectie tot almachtige heeft verheven, is daar niet iets elementairs mee mis?
Dezelfde vraag zou ik kunnen stellen over Mohammed, de profeet van de islam. Een van de griezeligste wrede narcisten die (althans volgens de islamitische mythe) over deze aarde heeft rondgezworven, uitgerekend zijn gestoorde en perverse aard is als perfect model voor alle mensen uitgekozen en boven de kritiek verheven.
Hoe kan dat gebeurd zijn, wat zegt het over de menselijke aard, en wat is het gevolg voor mensen die hierin geloven?
Heeft iemand hierover een idee?
http://www.atheisme.eu/nl/index.php?opt ... &Itemid=57
Het gaat over de opvatting van gelovigen dat de godsdienst de moraal en het altruisme in de wereld heeft gebracht, en dat zonder geloof de maatschappij zou vervallen tot een immorele chaos.
Dat is nogal makkelijk te ontzenuwen door te laten zien dat godsdiensten aansporen tot de grootst mogelijke immoraliteit en mensenhaat, wat de basis is van Harris' artikel. Je vraagt je dus af waar de gelovigen het idee vandaan halen dat godsdienst een mens goed maakt. Het eerste wat mij opviel toen ik de bijbel begon te lezen is het grenzeloze kwaadaardige narcisme van de bijbelse god zelf. Wat een betreurenswaardige en griezelige figuur. Hoe kan zo iemand ooit het goede voorbeeld geven?
Aangezien het de mensen zelf zijn die de godsdiensten hebben gemaakt, kunnen we ook aannemen dat het de mensen zelf zijn die zo'n griezelige figuur als onaantastbare graadmeter van de moraal boven zichzelf hebben geplaatst, en boven het bereik van alle kritiek. Nou vraag ik me af: hoe is het zover kunnen komen? Is dit het bewijs dat de mensheid zelf net zo hopeloos verloren is als de god die ze hebben verzonnen? Een soort die zo'n treurige en trieste figuur als het toppunt van perfectie tot almachtige heeft verheven, is daar niet iets elementairs mee mis?
Dezelfde vraag zou ik kunnen stellen over Mohammed, de profeet van de islam. Een van de griezeligste wrede narcisten die (althans volgens de islamitische mythe) over deze aarde heeft rondgezworven, uitgerekend zijn gestoorde en perverse aard is als perfect model voor alle mensen uitgekozen en boven de kritiek verheven.
Hoe kan dat gebeurd zijn, wat zegt het over de menselijke aard, en wat is het gevolg voor mensen die hierin geloven?
Heeft iemand hierover een idee?