nissaba

Het laatste oordeel.

roman door harrie weggelaar

24 september 2007

hoofdstuk 1 : kleine harrie

paragraaf 1 - Alleen in zijn kamer.

Voor het eerst was hij alleen. De lege kamer waarin hij zich bevond scheen hem het eerste werkelijke levende wezen te zijn, dat hij ooit ontmoet had. Een angstige beklemming overviel hem alsof hij zelf eigenlijk geen mens, maar een ding was. En was hij eigenlijk niet zelf die lege kamer? Hij dacht zich een stoel in het midden, een witte stoel, en ging erop zitten, wijdbeens. Een hangklok tegen de muur tikte de seconden weg.
“Ergens in de diepte wordt iemand gemarteld. Ik weet het zeker. Al eeuwen lang. Ik kan hem zo bevrijden”, dacht hij. Angstzweet droop van zijn gezicht, toen hij geen enkele deur in zijn kamer ontwaarde en zèlf een gevangene bleek te zijn.
“Ik... ik... ik... !”, gonsde het door hem heen. De hele kamer draaide nu, sneller en sneller. Hij werd duizelig. Alles werd tot een chaos, de oersoep van het leven. Hij verloor het bewustzijn.

2 - De wereld als bedreiging.

Maar zoals het verdween, zo ontstond het ook weer. Maar nochtans ook anders. Want zijn kamer verscheen opnieuw, al draaiende uit de chaos, of was het zijn arme hoofd waar weer bloed instroomde?
In ieder geval kwam zijn kamer ook weer tot stilstand, maar zo dat het niet meer zijn kamer was als binnenkant, maar als buitenkant. Dezelfde witte muren waren de wereld geworden en zijn eigen IK, ontmanteld en ontveld, vernederd en uitgepeld, had al zijn intimiteit verloren. Zijn hoofd, zijn schedel werd keihard als een laatste verzet, maar hij had de strijd verloren.
Hij was de wereld geworden. Dat wil zeggen: hij stond er voor, vóór de wereld en dorst geen stap te zetten uit angst in een oneindige diepte te vallen.
Zijn kamer, als een laatste omhulsel, bladderde af tot een spiegel van de wereld te zijn en ook dat niet meer, want dat spiegelbeeld werd de wereld zelf. Maar door alle angst heen kwam hij eindelijk tot rust... en hij verdween.

3 - De grote taak om de wereld te oordelen.

En in plaats daarvan verscheen zijn grote taak. Het scheen hem nu toe dat hij over de wereld moest oordelen of deze nu goed was of kwaad. Maar wat was nu eigenlijk goed en kwaad? Opnieuw overviel hem een gevoel van vertwijfeling. Hij begreep de wereld niet meer.
Jaren geleden had hij zijn Zoon gezonden, maar dat had weinig geholpen. Sindsdien waren de mensen bang geworden voor Hem en meden Hem; hielden Hem op afstand. En hoewel hij toch zo vriendelijk mogelijk deed, doorzagen de mensen zijn pose en beschouwden Hem als arrogant, maar ook als diepzinnig en onbegrijpelijk. Men had Hem massaal verlaten om de Natuur te aanbidden. En was Hij nu niet vreselijk bang zèlf tot Natuur, tot een Ding, tot zijn kamer te worden?
De muren van zijn kamer verwijderden zich nu tot gigantische afstanden van miljoenen lichtjaren. Zijn eigen schepping beangstigde Hem en hij vroeg zich af of alles niet een mislukking was geworden. Helemaal opnieuw beginnen scheen Hem nu het beste toe.
Anderzijds: de weidsheid en de stilte, die Hem nu omringde, die bevredigde Hem wel. De angst voor die oneindige ruimte, die angst was huiveringwekkend en tegelijkertijd hoogst bevredigend. Het was als de angst voor de dood, die hoogst mysterieus en erotisch kon zijn.
Neen, het was de wereld, die Hem echt angst inboezemde op een verkeerde, nare en gruwelijke manier en waar Hij geen raad mee wist.

4 - Vroeger toen hij nog klein was.

Zijn gedachten dwaalden af naar vroeger toen hij nog een kleine peuter was. Zijn innerlijke voorstellingen werden een mengeling van heden en verleden in een religieus gevoel van eeuwigheid en oneindigheid.
Hij herinnerde het zich nu weer... hij klom als kleine jongen in zijn bedje en trok behaaglijk de dekens over zich heen. Spoedig viel hij in slaap. Hij droomde dat hij een ding was, een kubus, en dan ook een knikker.
En nu gingen er weer heel andere dingen door hem heen.
Het was de derde dag en hij zag dat het goed was.
De wereld beviel hem wel, als hij maar wat rust kreeg.

5 - De muren.

De muren om mij heen, zij schijnen mij wezens.
Hun stomme woorden verbazen mij.
Een ding dat wil praten.
Een mens die wil zwijgen.
De komedie is voorbij.
De dood komt tot leven.

Ware ik een muur, dan kon ik zweven.
Kon ik zwijgen, dan kon ik zeggen, dat ik van je hou.

De muur is een grens die verbindt.
Ik weet dat jij achter die muur staat...
maar ik schaam mij om te kijken,
want ik zie je naakt...
nu ben ik weer blind en keer terug tot het ongezegde...

6 - Harrie en zijn moeder en dan naar de kleuterschool.

"Harrie... harrie... !” Zijn moeder riep hem wakker en kleine harrie stapte braaf zijn bedje uit om met zijn blote voetjes op het koude zeil zijn broekje aan te kunnen trekken. Aan tafel verorberde hij zijn witte boterham met chocoladevlokken en op weg naar school schoot hem alles van gisteren weer te binnen. Verbijstering om zijn belevenis. Het scheen hem als het ware een herinnering uit de toekomst zo vreemd was het. Hij was een wat vroeg wijs kind.
De kleuterschool was 10 minuten lopen, al maar recht door, hoewel hij liever bij elke hoek was omgeslagen om de wijde wereld in te gaan, hield iets hem tegen om dat te doen. Angst voor straf? Of een reeds bovenmatig besef van plichtsgevoel? We zullen het nooit weten.
In ieder geval was die morgen de wereld anders dan anders. De zon scheen helder en fris op de straatstenen als ware het op de jongste dag. En de muren van de huizen schenen voor hem te buigen als om hem eer te bewijzen, en het was ook alsof honderden mensen zijn pad kruisten, zowel van links als van rechts om hem van het rechte pad af te brengen.
Maar dat deed hem helemaal niets: hij bleef kaarsrecht door lopen als ware hij Mozes die door de Rode Zee liep, terwijl muren van water aan beide kanten oprezen en de Farao met zijn troepen hem volgden. Harrie bleef onverstoorbaar. Hij bleef glorieus, volkomen onschuldig en onaantastbaar voor de wereld. Hij volgde alleen het pad van God. Een gloriekrans van zonnestralen omrankten zijn blonde kuifje.
De innerlijke tijdloze herinnering was tot hem toegetreden.

7 - Het zolderkamertje en een troon voor harrie.

Diezelfde avond ging hij weer naar zijn zolderkamertje toe. Opnieuw zou hij God ontmoeten, daar was hij zeker van. Weer was zijn kamertje leeg. Witte muren. Een gewijde stilte omrankte hem. Hij greep de spiegel en keek: “Niets!”
Hij was er niet. Ook de muren waren nu verdwenen en er was slechts een wit licht om hem heen en anders niet. De oerbron van alle leven.
Een stem klonk nu en zeide: “Majesteit, bestijg Uw troon! In alle heerlijkheid en alle eeuwigheid zult Gij leven!” Hij zag echter geen troon, maar wel een gat voor zijn voeten met een trap, waarvan de treden in de diepte steeds kleiner schenen te worden en verdwenen. Hij daalde af en liep en liep en liep tot vermoeiends toe, urenlang en het scheen hem toe oneindig kleiner geworden te zijn.
Opnieuw was er alleen wit licht en opnieuw greep hij een spiegel en keek, maar hij was er niet. En in plaats van een troon werd hem een kinderstoeltje geboden om daar plaats te kunnen nemen en de wereld te kunnen oordelen als op de jongste dag.

8 - De Dam te Amsterdam.

Maar nu zag hij duidelijk dat de wereld verscheen. Mensen waren om hem heen. Hij zat op de Dam in Amsterdam. Zo plotseling beving hem de angst dat hij naakt zou zijn en dat de mensen hem zouden zien. Echter: niemand scheen hem op te merken alsof hij er helemaal niet was. Slechts een oude man knipoogde naar hem. De rest liep langs hem of zelfs dwars door hem heen. Hij was er niet of slechts voor weinigen zichtbaar.
Het geheel was hoogst onbevredigend. Hij wilde iets zeggen, maar raakte verlamd.
Met heel veel moeite bracht hij het woord: “Luistert!”, door zijn keel. Maar niemand wilde luisteren en hij meende zelfs te horen dat er ergens in de verte gelachen werd. Maar hij wist wel wat hij zeggen wilde, namelijk dat hij God was en dat het laatste oordeel op handen was.
Maar nu riep iemand: “Heil Hitler!”



En een ander riep: “Allah is groot!” En een derde riep iets over vrede op aarde en ook: “Khrisnamurti!” en “Hara Khrisna!” En dan was er ook nog Benjamin Creme, die de nieuwe Messias van het Watermantijdperk verkondigde, dat wil zeggen: de Maitreya.
En in de verte hoorde hij over Jezus zingen, waarschijnlijk door de soldaten van het Leger des Heils uit de hoerenbuurt met majoor Bosshardt voorop.
En dan waren er ook nog de provo’s en de kabouters en de hippies en nog meer langharig tuig, zoals ze door sommige genoemd werden.
De mariniers waren aan komen rukken om ze van het monument op de Dam weg te jagen.
En dan ook nog de nozems en de punkbeweging.
En dan natuurlijk nog de socialisten niet te vergeten en de milieubeweging. En dan ook nog de Ban de Bommers en de krakers en ik weet niet wat nog allemaal... ja, de dolle Mina's ook nog.
En ook werd er: “Johnson moordenaar!” geroepen.
Dat liep en klonk allemaal door elkander heen en al spoedig volgden er discussies en ging men elkander te lijf en er werd met tomaten gegooid en ander rottend fruit.
Tussen dit alles stond rustig de poppenkast van Jan Klaassen en Katrijn en hoorde hij de kinderen joelen en schreeuwen.
Arbeiders kwamen ook nog demonstreren om hun vakantiebonnen en ene Weggelaar werd dood aangetroffen bij het Telegraafgebouw verderop. Deze was een verre neef van zijn vader. Helaas bleek het later slechts om een doodordinaire hartaanval te gaan.
Beatrix verscheen ook nog op het balkon van het paleis en wilde tot stilte manen, maar dat hielp niks en er werden rookbommen gegooid en al spoedig verdween ze uit het gezicht.
Toen de rook optrok zag men hele Beatrix niet meer, maar wel Maxima en Alexander, die elkander kusten met sentimentele trekharmonica muziek op de achtergrond en toen was het even stil. Er werd zelfs hier en daar een traantje weggepinkt, maar daarna ging men lustig door elkander te bekogelen en te belasteren.
“Geitenneuker!”, hoorde harrie roepen en een kogel vloog door de lucht en Theo van Gogh stortte ineen en bleef bloedend op de keitjes van de Dam liggen. Ook Pim Fortuyn had voordien een kogel door zijn kop gekregen.
Ja, de Dam leek wel het middelpunt van de wereld geworden alsof alleen daar alles gebeurde.

9 - Iedereen wil over een ander oordelen.

Het bleek wel duidelijk dat iedereen sterk de behoefte gevoelde de ander te oordelen en te veroordelen en rechter over de wereld te willen zijn. Dat zou duidelijk het vele werk in hoge mate vergemakkelijken als iedereen een handje meehielp, maar voorlopig had niemand nog oor voor harrie.
En ongetwijfeld zou een zo’n alles en iedereen omvattend oordeel van iedereen over iedereen er toe leiden dat er uiteindelijk niemand over bleef. Zelfs God niet en zelfs harrie niet.
Hij dacht ook nog even aan een mogelijke 3e wereldoorlog, waarbij alleen nog de insecten over zouden blijven en een kans zouden krijgen de evolutie van het leven weer opnieuw voort te zetten.
Inmiddels had harrie per ongeluk een vuistslag op zijn oog gekregen en ook nog een steen voor zijn kop en onze beste harrie klapte achterover en viel bewusteloos op de keien en verdween van de wereld richting het zoete Nirwana.

10 - Het oordeel als een tragische komedie.

Het ware oordeel keert zich tegen zichzelf.* En het Zijn uit het Niets verschenen, heft zichzelf weer op. Maar deze ironie van het lot is nog niet de hogere verzoening tot Gods Hemelrijk met 144.000 uitverkorenen, maar het abstracte Niets van de bewusteloosheid met een bult op de kop en een blauw oog.
Wie zo jong reeds al wil oordelen raakt allicht in verwarring dat rechter en misdadiger één en dezelfde persoon zouden kunnen zijn.
Niettemin: een begin is gemaakt en de tragiek is verschenen.
Met haar metgezellin de humor.
Een volmaakt lesbisch paar.
Het Griekse schouwspel is in zijn geheel verschoven naar de Dam in Amsterdam.
I Amsterdam
Dat dacht je maar...
In een modern jasje...
Ik neem de benen naar Amerika.

* Nu ik het nog eens over lees, bemerk ik dat dit wel een erg moeilijke zin is, die om enige extra uitleg vraagt. Volgens Hegel betekent oordeel (Urteil) eigenlijk: oorspronkelijke deling. En zopas heb ik nog ergens gelezen dat hoogleraar Ellen Wolde van de Radboud Universiteit van mening is dat de openingszin van de Bijbel: "In den beginne schiep God den hemel en den aarde.", onjuist zou zijn. Want: schiep (bara) moet zijn: scheidde. Dus God scheidde de hemel en de aarde van elkander. Het was dus een oordeel, een oorspronkelijke deling. Zodat de schepping eigenlijk een oordeel was. Aldus is er een beginnend oordeel en het eind-oordeel. Deze laatste heft de eerste dan weer op, zodat God dan uiteindelijk weer alleen is met zichzelf. Of vanuit de schepping zelf bekeken, dat deze weer terugkeert tot Niets, want verdwijnt.
Waarbij we nog verder door kunnen denken dat het eerste oordeel het begin was van een eindeloos delingsproces en het zogenaamde laatste oordeel dus geen deling meer is, maar een eindeloze vereniging en verzoening moet worden in liefde en begrip.
Maar zover is kleine harrie nog niet.

11 - Al wijs op 3-jarige leeftijd.

De volgende morgen draaide harrie terug uit zijn bewusteloosheid, dat wil zeggen: het draaide in zijn hoofd toen het bloed weer naar binnen stroomde alsof ie uit een diepe draaikolk weer boven water kwam. Hij draaide uit zijn “knikker-bestaan” (alsof zijn IK een knikker was) om opnieuw ten strijde te trekken tegen de wereld als kubus. Het leek hem onmogelijk beiden te verzoenen, dat wil zeggen: een vierkante cirkel scheen een onoplosbare tegenstrijdigheid.
“Ik ben een punt!”, dacht hij en hij trok zich nog verder terug in zichzelf.
Geheel onthutst door zijn ervaringen van de vorige dag voelde hij nog even aan de bult op zijn kop. Het leven van God is moeilijk, troostte hij zichzelf. Ook Hij (God) moest lijden.
Hij dacht aan 2000 jaar terug.
Was het oordeel toen al niet begonnen? Bevond hij zich niet in een absurde persoonsverwarring? Waren alle mensen niet uit God verschenen en deden allen niet een verwoede poging tot Hem terug te keren? Maar waarom weet ik dit alles reeds op 3-jarige leeftijd? Of schouw ik slechts in de toekomst? Of de toekomst in het verleden? De tijd is immers een illusie. Het is altijd heden.
1 + 1 = 2
Dat is tenminste duidelijk en had ik de rest maar vermeden. Straks ga ik weer naar de kleuterschool om blokken op elkaar te stapelen. Ach, ik haat het zo zeer, dat ik daar nu al mee gemarteld word. Wat zo eenvoudig lijkt openbaart zich aan mij in meerdere dimensies.
(Einstein zat naast hem in de klas.)
En als juf niet zo lief en aantrekkelijk was, ging ik niet meer naar school.

12 - Oidipous.

Droefgeestig steeg harrie uit zijn bed en zweefde over het koude zeil om zijn blote voeten niet meer te behoeven martelen. Wat hij 2000 jaar geleden gedaan had, dat wil zeggen: over het water lopen, voltrok zich nu opnieuw. Geheel onbewust dat ie goddelijk was geworden, want hij was nog geheel in de sfeer van zijn tragisch lijden van de vorige dag.
Aan tafel bekeek hij zijn chocoladevlokken op zijn brood en toen naar zijn moeder.
Hoe verleidelijk zou haar lichaam zijn zonder kleren aan? Begeerte ontvlamde zijn ziel. Hij deed pogingen zijn moeders borsten te ontwaren door in haar half opengeslagen ochtendjas te kijken, maar zag slechts de vage omtrekken van een heuvellandschap.
Eenmaal op school had hij het moeilijk deze dag en deed het in zijn broek.
Weer thuisgebracht door een vriendje werd hij vervolgens schoongemaakt door de buurvrouw boven. De kleine Oidipous kon zijn tragiek niet ontlopen. En wat was tragiek anders dan het gelijk van de ander over wie men de overwinning behaald meende te hebben? Maar niet begreep wat zich in het onbewuste had voltrokken.
De vader die evenzeer zoon, als de zoon die evenzeer vader was: het voortgaan der geslachten, waarbij men niet ontkomt aan de rol van de ander. Dat wil zeggen: de zoon die de vader haat wordt later zelf vader en de vader die zijn zoon haat was eens zelf zoon.
Ze haten zichzelf in de ander. Nochtans moet het zo geschieden anders komt de Geest niet tot verdere ontwikkeling.
Het is als bij het lopen, waarbij het ene been zich noodzakelijk af moet zetten tegen de ander om vooruit te kunnen gaan; en dan wordt bij het rustig staan de verzoening weer wordt geboren. Het gelijk is niet alleen aan de Zoon die de toekomst wil, maar ook dat van de Vader die het verleden was en ook eens toekomst is geweest. Zoals de toekomst op zijn beurt ook weer verleden zal worden. Kortom: toekomst en verleden zijn identiek, dat wil zeggen: verschillend, maar ook weer gelijk.
Zo voltrekt zich de reïncarnatie van een eindeloos lijden: Oidipous, Prometheus en Jezus wil ik hier slechts noemen. De overwinning is aan de toekomst, maar het verleden keert weer om zijn recht te behalen.
Zo zien we de liefdevolle Jezus, die aan het kruis gebracht wordt door zijn Vader en zijn volk, maar in het christendom opnieuw triomfeert en wraak neemt over de joden... terwijl er toch eigenlijk sprake had moeten zijn van een verzoening.

13 - Een nachtmerrie over slangen.

Die avond beklom harrie met loden schoenen de trap naar zijn zolderkamertje, zich afvragend of hij eigenlijk wel werkelijk God was en of ie zelfs God ooit had gezien? Was hij eigenlijk niet meer dan een kleutertje van 3 jaar met al teveel fantasie? Ook al zijn meest diepzinnige gedachten schenen nu onzeker te worden en vaag alsof ze sterk de behoefte gevoelden te willen verdwijnen.
Gelukkig was zijn kamer nu geen kale kubus meer, maar als van ouds gevuld met speelgoed en veel platen aan de wand. Gevuld en gezellig met allerlei spullen en rommel. Hij beklom zijn ledikantje en poogde nog wel een knikker in zijn neus te stoppen, die er vervolgens moeilijk uit te krijgen was, maar verder was alles als van ouds vredig en zalig. Al was het hem wel alsof de spijlen van zijn ledikantje op tralies geleken.
Maar hij viel als spoedig in slaap met een vredige uitdrukking op zijn gezichtje.
Die vrede was echter maar tijdelijke schijn, want des nachts werd hij bezocht door een vreselijke nachtmerrie. Hij aanschouwde namelijk duidelijk en indringend hoe er allemaal slangen uit de muur kwamen kruipen en een helse angst nam bezit van zijn ziel.
Hoe is het mogelijk dat zo’n klein kind al zo gemarteld, ja: gekruisigd werd met des levens diepste angsten? Niet gekruisigd tot de dood, maar tot het leven dat nog voor hem lag.

14 - Angst voor de slang en het mysterie van de seks.

Angst bepaalt het leven. Waar komt dat toch vandaan? Het is de muur die scheiding brengt. En blijkbaar willen de slangen deze scheiding weer opheffen. Maar waarom zou ik daar dan zo bang voor zijn? Want is de eenheid niet beter dan de scheiding? Tenminste: dat zegt mijn verstand, terwijl mijn gevoel het tegendeel beweert.
Hoe was dat ook al weer bij de Chinezen? Yang, de man, is de ongebroken lijn en Yin, de vrouw, is de gebroken lijn. Met de laatste is alle ellende begonnen. Is dat werkelijk waar? Of juist omgekeerd? Tao, als eenheid van beiden, is het zuivere Niets...
Dat schenkt mij toch ook geen bevrediging. Ik wil leven en de dood dat trekt mij niet. De eenheid van Zijn en Niets is het Worden volgens Hegel. Ik wil worden, geef mij energie om het heelal opnieuw te scheppen en zo dat alles past, precies past, zonder angst erbij.
Is er vroeger soms iets mis gegaan? Was de logica nog niet helemaal volkomen en nog wat te primitief? En heeft mijn kinderziel al vroeg het gevoel gehad dat er iets niet klopte in het voorvaderlijke bestel?
Zo dreutelde kleine harrie maar wat voort in zijn gedachten. Zo van het ene op het andere. Zonder uitkomst overigens, alsof hij als een klein insect in het web van een spin gevangen zat en tevergeefs tegenspartelde.
Die hele nachtmerrie kwam hem voor als iets onbegrijpelijks mystieks. Waarom zou een mens zo verschrikkelijk bang moeten zijn voor een slang? Het doorhuiverde zijn ziel nogmaals als de schaduwzijde van alle erotiek. Seks, dat is het WEZEN en angst en begeerte drijft ons voort... vanaf de zondeval... tot de ware Liefde en het zuivere Begrip ons bevrijden mag.



15 - De Bijbel en de zondeval.

Kleine harrie greep naar de Bijbel van zijn vader. De zondeval. God verbood aan Adam van de boom der kennis van goed en kwaad te eten. (Genesis 2:16) Dus met dat verbod was Adam al reeds bewust wat goed en kwaad, dat wil zeggen: wat verkeerd was, namelijk van die boom te eten.
Want hoe kun je iemand die onschuldig is, duidelijk maken dat iets niet mag? Dus vóór God Adam iets kon verbieden, moet Adam reeds van de appel gegeten hebben, om het onderscheid te kunnen vatten van wat wèl en wat niet mag. Kortom: in alle onschuld (dus per ongeluk) had Adam er al van gegeten en toen pas kon God zeggen dat het helemaal niet mocht.
Daar begon de ellende al, door toedoen van God, die immers die boom daar had neergeplant. En die blijkbaar óók als slang kon verschijnen, dat wil zeggen: zijn penis kon laten zien. Hij was een “potloodventer”. In de dubbele aardse en hemelse betekenis van het woord. Immers: de potlood heeft uiterlijk iets aards, maar om de Geest neer te schrijven is deze hemels. En het is ook zeer problematisch waarom God zo nodig de mens moest scheppen. Waarom zou Hij dat doen als Hij immers volmaakt was?
De hele schepping lijkt dan überhaupt iets overbodigs geweest te zijn. Daar is reeds alle ellende begonnen, dat wil zeggen: in de Geest of in het hart (had God wel een hart?) van God zelf. Volmaakt als Hij was, moest Hij toch zo nodig iets scheppen en zag dat het goed was. Maar het was helemaal niet goed. Het zat allemaal heel onlogisch in elkaar en God was duidelijk in verwarring geraakt en schizofreen, neurotisch en psychotisch en narcistisch geworden.
Want waar was de Moeder van God gebleven? Had God geen Moeder? Die had hij voor het gemak maar verzwegen. En zijn vrouw waarschijnlijk ook in de kast gestopt. Die zouden er nog wel eens uitvallen.

16 - De Bijbel is allemaal onzin.

Kleine harrie voelde zich opstandig worden bij zoveel onzin. Ook in zijn kinderbijbel werd het al niet veel beter verteld, ook al stonden er dan wel leuke plaatjes bij. Maar hoe wordt de kinderziel op deze manier al reeds vroeg bedorven. Ze kunnen nooit meer onbevooroordeeld een appeltje eten of er zit een vies wormpje in.
Enfin: ook al was het dan krankzinnig, ergens moest er toch een onderliggend systeem in zitten, dat wil zeggen: de patiënt (God) moest toch te genezen zijn. In het laatste oordeel moest dat opgehelderd worden.
In den beginne reeds was God ziek geworden en de Mens evenzeer en had zich wijs gemaakt dat God al die onzin had geschreven, terwijl er toch duidelijk staat: in den beginne schiep God hemel en aarde...(Genesis 1:1) in plaats van: in den beginne schiep IK God hemel en aarde.
Dat wil zeggen: als God zelf de bijbel heeft geschreven dan moet Hij toch over zichzelf praten als in de eerste persoon en niet in de derde persoon. Dan zou het nog zo kunnen zijn dat alleen de mensheid ziek was, maar dan was er weer het probleem hoe een gezonde God tòch een zieke mensheid had kunnen scheppen.
Of het was zo dat God helemaal niet bestond, maar dan zou de Mens als hoogste wezen zelf God zijn, maar volgens de wetenschap door toeval(?!) voortgekomen uit de natuur. Dat leek sprekend op de Griekse mythologie, waarin de Goden uit de oorspronkelijke Chaos waren ontstaan. Die Griekse mythologie kwam hem overigens veel sympathieker voor als een familie-eenheid van vele Goden in plaats van het narcistische van: “er is maar één God”. (Dat is toch ook niet veel!) Niettegenstaande in Genesis 1:2 staat: “Laten WIJ(!) mensen maken naar ONS beeld en gelijkenis.” Uit valse bescheidenheid sprak God over zichzelf in het meervoud. Blijkbaar had God tòch nog wel enige gêne over zijn eigen ikkigheid.
Maar het was gewoon zijn vrouw, die Hem ook wat geholpen had in het maken van mensen, dat wil zeggen: zijn vrouw had ze gebaard, zoals het ook bij ons te doen gebruikelijk is.
Harrie raakte helemaal in de war en ook vreselijk boos bij zoveel onzin als er in de Bijbel stond te lezen en bij enig nadenken zo was te corrigeren. Hij werd zo boos dat hij er een rood hoofdje van kreeg en een slang in zijn broekje voelde draaien, de slang van de arglist, de voorbode van de Rede!!
De slang die uiteindelijk in eigen staart bijt en aldus eigen probleem oplost. Dat wil zeggen: de symboliek daarvan is, want een slang is niet werkelijk zo gek om in zijn eigen staart te gaan bijten.

17 - God heeft zijn hele familie omgebracht.

God moest wel vreselijk eenzaam wezen. Misschien had hij als tiran wel zijn hele familie omgebracht. Moest harrie nog wel medelijden hebben met zo’n God of had de mensheid dit alles bedacht, die met zo velen waren en grote behoefte hadden gevoeld aan een eenzaam tegenbeeld? Moeten wij zo’n God dan niet vergeven? Of moeten wij Hem eerst uitroken uit zijn hol, want wie zegt ons dat God zich werkelijk schuldig voelt als ie meent niks te hebben misdreven? En Hij juist omgekeerd de mensheid van alles en nog wat beticht!!
Het scheen dan alles om het even wie wie beschuldigt en vergeeft. Het was immers een spiegelbeeld. De eenheid van God en Mens als een vreemdsoortig 4-benig en 4-armig en 2-koppig wezen, en tweeslachtig bovendien voordat het werd gesplitst.
Een embryonale tweeling met de ruggen aan elkaar gegroeid.
Het viel natuurlijk niet mee om zo te leven als de ene helft niet goed kan zien wat de andere helft doet en hem of haar houdt voor de schaduw van zijn of haar eigen wezen.*

* Let wel dat kleine harrie hier van de hak op de tak springt. Want eerst heeft hij het over de mensheid als een veelheid. Maar dan maakt hij daar de Mens van als een enkel individu en spiegelbeeld van God. En vervolgens verandert hij de eenheid van God en Mens in een eenheid van man en vrouw. Ja: onze kleine harrie heeft zelf ook wel enige vergiffenis nodig.

18 - Aan de bijbel ontbreekt een bladzijde.

Het scheen harrie nu dat er aan de Bijbel nog iets vooraf was gegaan, dat wil zeggen dat er een bladzijde uitgescheurd was of verloren gegaan en had men het later niet meer gemist en de tekst van bladzijde 2 wat aangepast door die te veranderen in: "In den beginne..." Waar het begin toch duidelijk het einde is van iets anders dat eraan vooraf gegaan is. Tenminste als God eeuwig is en geen stakker met een tijdelijk leven. Misschien waren er nog wel veel meer bladzijden uitgewaaid.
De Bijbel is immers slechts kort geleden nog geschreven. Wat is immers zo ongeveer 2600 jaar op de eeuwigheid? En heeft de mensheid daarvoor dan niks bedacht? En is dat later vergeten of gewoon boosaardig genegeerd omwille van een Babylonische spraakverwarring en een uiteen gaan van vele talen en denkbeelden?
De joden als het uitverkoren volk van God had al haar broeders en zusters voor het gemak maar vergeten. De communicatie was toen ook nog maar gebrekkig, dat wil zeggen: computers waren er toen nog niet, en alle volkeren wilden graag de eerste wezen tot meerdere glorie van zichzelf.



Jahweh

19 - Schepping en evolutietheorie.

Met enige goede wil kan in de hele schepping van God óók wel de evolutietheorie gelezen worden. In den beginne schiep God hemel en aarde. Daarvoor was Hij blijkbaar helemaal alleen, zelfs zonder hemel. Arme God.
Verder zweefde de Geest van God over de wateren. Waar was God dan zèlf? Of had Hij alleen nog maar een Geest en geen lichaam? Of beter: wàs Hij zijn Geest? Was Adam soms zijn eigen lichamelijk verschijnen? Deze was geschapen naar Gods beeld, dus blijkbaar had God dus wel een lichaam.
En dan een Geest die over de wateren zweeft. Hoe moeten we ons dat voorstellen? Waarschijnlijk als een etherische ziel? Want een Geest die zweeft is nog maar een natuurlijke Geest als een soort fijn lichaam of etherische ziel. Het is nog niet de zuivere abstractie van het denken, die helemaal niet tegenwoordig is, maar de vormloze inhoud van de schepping als logica.
En verder: schiep God alles uit het Niets? Volgens Hegel schiep God uit zijn eigen oneindige Geest. Maar dan nog moest God toch eens ergens uiterlijk beginnen, dus eerst bij Niets, want vanuit de schepping bekeken was deze er eerst nog niet, was deze dus Niets. En omdat er nog geen hemel was, was God er dus eigenlijk ook nog niet. Zijn oneindige en eeuwige Geest was dus nog slechts potentialiteit, aanleg.



Jahweh

20 - De Gnosis en het Pleroma.

In het scheppingsverhaal van de Gnosis is er sprake van een soort hemel vóór de schepping. Een lichtwereld: het Pleroma geheten. God is daarin nog onbewust. Alles is nog in rust. Het is als het ware een midden tussen de bewuste God van de Bijbel en de moderne natuurvisie, die alles uit de onbewuste natuur tevoorschijn laat komen.
Ook daar in die gnostieke leer is sprake van een soort van zondeval, namelijk de val van Sophia, die als het ware voor zichzelf begint, dat wil zeggen: zich los maakt van het Pleroma. De schepping zelf is hier de val. En opnieuw is de vrouw de grote boosdoenster.
Voor de gnostici is de schepping van de aarde in de Bijbel een tweede fase ná het Pleroma en de God van de Bijbel als schepper geldt voor hen als een minderwaardige God. Dat wil zeggen: boven Jahweh (de joodse God van de Bijbel) troont het onsterfelijke lichtwezen. Die echter nog onbewust is van zichzelf. Dat moet dan waarschijnlijk nog in een derde fase van terugkeer in de hemel geschieden. Die derde fase ontstaat doordat de mens de geest in zichzelf ontdekt en wel door kennis, gnosis.
Dat lijkt vrij aardig op de zogenaamde dialectische 3-eenheid van Hegel, die namelijk meent dat alle ontwikkeling geschiedt naar de beginnende idee van een these, die uit zichzelf zijn eigen tegendeel schept: de antithese, om vervolgens beiden in een hogere synthese te verenigen. En zijn totale systeem is die van de beginnende logica, die nog onbewust is en vervolgens de natuur schept, die echter ook nog onbewust is, maar wel uiterlijk bestaat, en in de derde fase verschijnt de geest in de mens die in staat is de natuur te aanschouwen en de logica bewust te denken.
De God van het Pleroma kun je dan met de onbewuste logica vergelijken, die dan in de tweede fase de natuur en het leven schept en in de derde fase van zichzelf bewust wordt in de mens.
Het is niet helemaal hetzelfde, maar een gelijkenis zit er wel in en ook tussen Hegel en de Bijbel en wel zo dat scheppende God de beginnende logica is. De logica schept de natuur onbewust. (In de Bijbel bewust, want God zag dat het goed was.) Maar vervolgens neemt het leven de natuur ook waar, wat al bij het dier begint, maar bij de mens komt het dan verder ook tot denken over de natuur en tot bewustzijn van de geest als logische grondslag van de natuur. En dan ook tot zelfbewustzijn van de geest, dat wil zeggen dat de mens zelf de geest is die hij denkt. In de mens komt God dus pas tot bewustzijn en zelfbewustzijn.

Einde hoofdstuk 1

hoofdstuk 2 : harrie naast God

1 - God heeft zichzelf geschapen.

Hoe fraai is de schepping, dat God middels eigen uiterlijk verschijnen (het heelal en de mensheid) van zichzelf bewust wordt als logische grondslag van het bestaan, dat wil zeggen: het innerlijke als grondslag van het uiterlijke en het uiterlijke als verschijning van het innerlijke.
Hijzelf is dan de eenheid van beiden, want wat zou God anders geschapen hebben dan zichzelf? God als eenheid van Geest en Lichaam, dat wil zeggen: als eenheid van inhoud en vorm. Nochtans wordt Hij in de mens pas van zichzelf bewust. Dus de beginnende Geest is nog niet de ware bewuste Geest, maar nog slechts de abstracte bewusteloze Logica.
Aldus liep kleine harrie in zijn kamertje rond alles te overpeinzen om zichzelf een duidelijk en helder beeld te vormen omtrent het raadsel der schepping. Was hijzelf niet God, die nu pas van zichzelf bewust werd? Een God die de wereld heeft geschapen en later pas bewust werd wat Hij had gedaan? Vreemd! Hoe kan God dan schuldig wezen als Hij het zelf niet wist?
Had Hij het geweten dan was Hij er niet aan begonnen. Had de Logica Hem niet gedwongen, dan had Hij het nooit gedaan. Nu betaalt Hij alsnog de prijs. Zijn lijden en zijn zwoegen, maar ook de vreugde om wat Hij tot stand had gebracht als beloning.
Kleine harrie moest even een traantje wegpinken.



hoofd van God

2 - God is zo vreselijk eenzaam.

De volgende nacht kon harrie niet goed slapen. Hij was vol van medelijden met God, die in alle eeuwigheid volkomen alleen was geweest, zonder hemel en aarde en pas 4004 jaar voor de geboorte van Christus plotseling besloten had zijn almacht te laten blijken in zijn schepping. Blijkbaar omdat hij pas toen eindelijk behoefte had gekregen aan enig gezelschap. Maar waarom niet wat eerder of zelfs veel eerder?
Was het dan niet veel beter dat die eeuwige God vóór de schepping nog bewusteloos was geweest als volheid van het licht? Hoewel? Wat is licht als er niemand is om deze te zien? Nog een stapje terug en deze God als licht is de God als energie: de God van de oerknal. De God van de moderne New Age beweging.



godin Venus

3 - Kleine Harrie kijkt in zichzelf en ziet God.

Al denkende en dromende steeg kleine harrie boven zijn bed uit door het raam, steeds hoger en hoger boven de huizen van de stad naar de sterren, die hoog aan de hemel flonkerden, op zoek naar die lieve God, die daar ergens moest wonen. Liefde omringde hem in het eeuwige en oneindige Wezen, dat zich had uitgestrekt in eindeloos vele sterren en melkwegen.
Maar waar toch was de hemel, door geen enkele telescoop ooit aanschouwd? Toen een zachte stem hem toefluisterde: "Kijk in jezelf!" Kleine harrie ontwaarde een lichtgevende trap en iemand die tot hem nederdaalde. Deze leidde hem vervolgens naar boven en deed hem plaats nemen naast zich... naast zich op Zijn troon!
Harrie dorst door een mengeling van angst, ontzag en verrukking niet te kijken, maar hij wist het zeker: hij zat naast God!!

4 - Het wonder dat harrie boven zijn bed zweeft.

De dagen daarop zweefde kleine harrie boven zijn bed, helder schijnend als een ster. Het duurde 3 dagen. In die tijd was zijn moeder meerdere malen komen kijken. Ze was geheel en al verbijsterd over het wonder dat daar geschiedde en zij had zich steeds weer stilletjes teruggetrokken.
Ook de juffrouw van de kleuterschool was komen vragen naar kleine harrie en moeder had haar verteld wat daar gaande was. De juffrouw was stilletjes weer teruggegaan naar school, geheel en al in overpeinzing van wat ze gehoord had.
"Bestonden er nog wonderen in deze moderne tijd?"

Terug tot de realiteit.

Na 3 dagen werd kleine harrie weer langzaam wakker uit zijn innerlijk visioen en uiterlijke gedaantewisseling. Hij was niet meer dezelfde en scheen te zweven en te stralen als ware hij zelf een God geworden. Als hij op straat liep keken de mensen hem verwonderd aan, maar dorsten verder niets te zeggen of te vragen.
Het duurde maanden voor hij weer tot de werkelijkheid was teruggekeerd.







5 - De seksualiteit en de schaamte.

Daarna nam zijn oude en vertrouwde onderzoekende Geest weer bezit van hem en sloeg hij opnieuw de Bijbel op: eerst heet het dat God de mens uit stof schept, uit de aarde genomen. (Genesis 2:7)
Maar na de zondeval is er sprake van de voortplanting door het samengaan van man en vrouw. En in dien zin wordt speciaal als eerste de schaamte genoemd. (Genesis 3:7) Later vallen dan de woorden: kroost... begeerte en zwangerschap.
Maar in ieder geval ontdekten zij dat zij naakt waren. En God verschijnt nu als donder! Want toen zij, bij het opkomen van de middagwind, de donder van Jahweh God in de tuin hoorden klinken, verborgen de mens en zijn vrouw zich voor Jahweh God tussen de bomen van de tuin.(Genesis 3:8 ) God is blijkbaar behoorlijk boos en is nog de oude natuurgod, die het laat donderen.
Het kan niet anders of het eerste verhaal dat de mens uit stof was geschapen, was slechts een sprookje geweest voor de onschuldige kinderen. Maar dat na de zondeval de mens voor het eerst de ware toedracht te weten is gekomen.
Waar het hier blijkbaar om draait is het grote probleem van de seksuele voorlichting. Maar tegelijkertijd het grote mysterie waarom de mens en ook God zich hiervoor schaamt. Hij laat er dan ook maar de Duivel voor opdraaien, die moet het gênante karweitje opknappen.



Voortplanting en onsterfelijkheid.

De mens, geroepen tot Gods eeuwige Geest en onsterfelijkheid, schaamt zich nu te ontdekken óók sterfelijk te zijn en zich te moeten voortplanten uit hevige dierlijke begeerte. De mens is gespleten in God en Dier en is de ongelukkig eenheid van beiden. Toch is de zondeval niet alleen maar een val, maar evenzeer een verhoging tot goddelijkheid. Het is een eerste ontwaken uit de onschuld tot een langdurige geestelijke strijd.[/img]

6 - De Godin ontbreekt in de Bijbel.

God, die hemel en aarde schiep, heeft het allemaal voorbereid. Het is wezenlijk een strijd in Hemzelf. Zijn scheppen is evenzeer een vrouwelijk baren. Er is blijkbaar een ander die Hij nog niet kent, en moeilijk kan erkennen. Zij is zijn eigen schaduw, waar Hij geen raad mee weet en die alles op zijn kop zet, of beter: op haar voeten.
Vernederd tot een stukje uit zijn rib... staat zij nu in levende lijfe voor Hem: de Godin! Het oorspronkelijke matriarchaat. De hele Bijbel is een misverstand, een puzzel uit vele stukjes van veel oudere boeken. God, die gemeend had alles te kunnen scheppen uit zijn Geest, was gestruikeld over vroegere voorstellingen en Hij had zich geschaamd naakt te staan tegenover de vrouw. Was Hij er maar nooit aan begonnen, want nu wachtte Hem een lange strijd.



Freud weet het allemaal te verklaren.

Maar Freud weet er wel raad mee, dacht kleine harrie, want wat is de Bijbel anders dan een seksueel voorlichtingsboek? "Waar komen de kleine kindertjes vandaan?" De schaamte verpakt in een zeer moeilijk verhaal. Het eerste geestelijke ontwaken van een kleuter van 3 jaar, maar door de volwassenen later gesublimeerd tot goddelijke proporties. Glashelder stond het nu voor zijn geestesoog waar het allemaal mee begonnen was en daarna gemaakt tot een steeds moeilijker verhaal. "Waar kom ik vandaan?" Daar ging het eigenlijk allemaal om.

7 - Verlangen naar Moeder.

Kleine harrie raakte nu helemaal van de kook. Uit volkomen vertwijfeling gooide hij nu zijn kleine armpjes in de lucht, eerst links en dan rechts en dan recht omhoog, terwijl hij daarbij zijn kleine kamertje in de rondte liep. Zijn hoofdje werd helemaal rood en hij wierp zijn boeken in het rond en struikelde herhaaldelijk over zijn speelgoed.
Hij was buiten zichzelf geraakt, volkomen in extase. Zijn ogen puilden uit en na enige minuten reeds was hij volkomen moe geraakt en zonk hij midden in zijn kamertje ineen tot berusting. Was hij uit het volkomen Niets geboren, of uit de Geest van God of eigenlijk uit zijn lieve moeder? Bij deze gedachte werd het warm om zijn hart en tranen stroomden over zijn wangen.



8 - Harrie als ruimtevaarder.

Toen kleine harrie na enige uren zijn ogen weer opende was zijn kamertje weer geheel leeg en de witte muren staarden hem weer aan. Hij pakte verf en kwast en schilderde de muren vol met religieuze voorstellingen over goden en godinnen in hemelse liefdesomarmingen. Geheel in geestverrukking aanschouwde hij zijn kunstwerk.
Er ontbrak echter nog iets aan en dat was een raam. Hij schilderde rap met rechte lijnen een raam met kozijn en een handvat om het raam te kunnen openen. Vervolgens greep hij deze en draaide het om en duwde het raam naar buiten. Tot zijn grote verbazing was de wereld verdwenen en schenen er slechts sterren rondom. Zijn kleine kamertje zweefde als een kubus in de ruimte. Beneden zich zag hij Moeder Aarde.
Hij was een ruimtevaarder geworden. Hij klom weer naar binnen om zijn ruimtevaartpak uit de kast te halen en zweefde een tijdje later aan zijn "navelstreng" naar buiten, als ware hij nu pas voor het eerst geboren. De flonkerende sterren boden een mooi aangezicht.
Zijn ruimteschip vloog met een snelheid van 40.000 km per uur rond onze aardbol. Gedurende een half uur was hij daarom aan de zonzijde van de aarde en het volgende half uur aan de nachtzijde. Aan de zonzijde was het bloedheet, zodat hij zich daar gevoelde als een gekookte garnaal. Terwijl het aan de nachtzijde bitterkoud was en zijn kleine piemeltje verschrompelde en bevroor tot een ijspegel als die van een eskimo. Het leven van een ruimtevaarder viel niet mee.
[/img]

9 - Door de oneindigheid heen.

Hoe groot zou het heelal wel niet zijn? Kleine harrie knipte zijn navelstreng door en zweefde het heelal in, sneller, steeds sneller tot aan de snelheid van het licht.
Omdat de tijd volgens de formule van Einstein steeds langzamer ging lopen, ging zijn eigen snelheid schijnbaar nog sneller en sneller, zo snel dat de sterren in een mum van tijd aan hem voorbij schoten. (Had Einstein daar wel aan gedacht?)
Uiteindelijk schoten zelfs hele melkwegen en clusters en superclusters aan hem voorbij. En vervolgens het hele zogenaamde heelal van ons van ongeveer 15 miljard lichtjaar in doorsnede. En na een immense leegte kwam hij nog meer van zulke "heelallen" (dat wil zeggen: Big-Bang eilanden of oerknal-super-supernova's) tegen. Maar nog was er geen grens aan het heelal te vinden.
Zou het heelal eindig of oneindig zijn? Zou het heelal zo maar ergens ophouden? Harrie had het meeste sympathie voor een oneindig heelal, maar je wist maar nooit. Opnieuw raakte harrie in verwarring over dit moeilijke probleem en angst bekroop hem dat hij, aan het einde van het heelal gekomen, zo maar in het Niets zou verdwijnen. Maar zou het heelal oneindig zijn dan vreesde hij steeds verder van huis te geraken en nooit meer de weg terug te kunnen vinden.
Of zou het zo zijn dat aan het einde van het heelal de hemel te vinden is of aan de andere kant de hel? En was hij wel de goede kant opgevlogen? Kleine harrie raakte in paniek en remde af om om te kunnen keren... maar hij ging reeds met de snelheid van het licht en zijn tijd was stil komen te staan...! De oneindigheid snelde nu aan hem voorbij in een klein moment van slechts 0 seconden! En door die oneindigheid heen keerde harrie weer aan de andere kant van het heelal terug... exact richting aarde!
Hij had precies op tijd afgeremd, niet om te kunnen keren, maar om door de oneindigheid heen bij zijn kubusvormige ruimteschip terecht te komen. Op aarde was er sindsdien een eeuwigheid verstreken, maar voor harrie slechts 3 dagen. Toch vond hij alles terug als van ouds. Dit raadsel kon hij niet oplossen. Waren realiteit en droom op een wonderbaarlijke manier met elkaar verenigd? Was alle realiteit soms óók eeuwig als functie van onze droomwereld?



de moeder van harrie voor de spiegel.....

Weer thuis.

Harrie kroop zijn ruimteschip weer binnen. Inmiddels was er radiocontact met de aarde ontstaan. Zijn moeder riep dat hij weer naar beneden moest komen voor zijn boterham met pindakaas. Maar harrie was geheel en al in het dromenland door al het gebeurde en wilde daar verder over nadenken.[/img]

10 - Droom en realiteit zijn gelijk.

Aldus dacht harrie: wie kan bewijzen dat de wereld rondom ons werkelijk bestaat? Want de wereld kan net zo goed een droom zijn. Stel namelijk dat onze droomwereld de basis is van de realiteit, dus dat de realiteit ook een droom is.
Waar ik echter wel zeker van ben is dat Ik besta, dat wil zeggen: mijn bewustzijn is er voor mij, dus de wereld is er dan als mijn bewustzijn, maar ik weet niet zeker of die wereld buiten mijn bewustzijn een eigen zelfstandigheid heeft. Ik kan dat niet bewijzen, want dan moet ik mijn eigen bewustzijn weg doen. En dan is die wereld er juist niet meer voor mij.
Mijn bewijs dat de wereld bestaat is alleen maar de eenheid van de wereld en mijn bewustzijn, maar niet de zelfstandigheid van de wereld buiten mijn bewustzijn om.
Terwijl ik omgekeerd ook niet kan bewijzen dat mijn droomwereld geen zelfstandige wereld buiten mij zou kunnen zijn.
Dus evenzeer als de wereld een droom zou kunnen zijn, zou mijn droom realiteit kunnen zijn. Noch het ene noch het andere kan ik bewijzen, noch loochenen, dus het tegendeel bewijzen.
En daarmee kan ik evenmin bewijzen dat de mensen buiten mij in de wereld werkelijk bestaan, noch dat de mensen in mijn droom inderdaad slechts droomfiguren zijn, dat wil zeggen: alleen maar schijn zijn en geen werkelijke personen zouden kunnen zijn.



11 - De zekerheid van het eigen Ik.

Maar van mijn eigen Ik en mijn bewustzijn ben ik in ieder geval wel zeker. En dat Ik is het voortdurende middelpunt van mijn bewustzijn, dat wil zeggen: ik zie en denk alles vanuit mijn eigen Ik, want Ik ben het die ziet en hoort, denkt en voelt.
Ben ik dan zelf niet die eenzame God, die de schepper is van zijn eigen wereld? En de andere mensen daarom nooit enige echte substantiële werkelijkheid kan toekennen. Temeer daar ik ze altijd en alleen maar van de buitenkant kan bekijken en nooit echt van binnen uit, dat wil zeggen: de anderen nooit echt kan zijn. En ik kan slechts de illusie koesteren dat de anderen werkelijk bestaan.
Ik ben God en het voortdurende middelpunt van mijn droom. Wie ben ik? Mijn super-ego is geboren. Het hele heelal en de hele wereld en alle mensen zitten in mijzelf. Het is een projectie van mijn eigen geest. En evenzeer laat ik het hele heelal weer in mijzelf terugstromen als dat ik het naar buiten geprojecteerd heb.
Ik bedoel dat als ik in slaap val dan neem ik de wereld mee naar binnen en deze openbaart zich opnieuw in een heel andere gedaante als droom. Het is een wisselwerking tussen buitenkant en binnenkant, uiterlijk en innerlijk. En als ik wakker word dan stroomt alles weer naar buiten. Wie is er een grotere tovenaar dan ik zelf? Stond het niet reeds in het evangelie van Thomas?

Het AL

Ik, dat is het Al.
Het Al is hiernu ècht vanuit mijn hart gekomen.
En het Al is naar mij toegekomen.



12 - De wereld als Gods droom.

Wat was de schepping anders dan dat God op een goede (of kwade) dag had besloten dat zijn droom werkelijkheid zou zijn? Dus dat zijn innerlijke droom een uiterlijke droom zou worden. De scheiding tussen hemel en aarde was eigenlijk die tussen de innerlijke en de uiterlijke droom, waarbij hij zijn uiterlijke droom weer verdeelde in de aarde en de sterrenhemel. En de mensen per abuis die laatste voor de werkelijke hemel hielden in plaats van hun eigen innerlijk aan dromen, kunst en religie.
Het is die mysterieuze innerlijke wereld, die er is en er ook niet is. Het is de schijn, die tevens een hogere innerlijkheid openbaart. Het is niet de uiterlijke wereld van nuttigheid, maar de innerlijke wereld van zinvolheid, dat wil zeggen: van diepere betekenis.
Maar eigenlijk is alles een droom en het laatste oordeel zal alles weer teruggenomen worden tot een droom van God. De wereld zal ophouden als zelfstandigheid te bestaan. De mensen zullen verdwijnen tot droomfiguren. Alleen God zal overblijven, zoals het was vóór de schepping. Alleen Ik, dat wil zeggen: Gods Ik, hoewel harrie dan weer meende dat Gods ik en zijn eigen ik een en hetzelfde Ik waren! Ja, dat alle mensen eigenlijk een en hetzelfde IK bezaten en God zelf waren.
Ingewikkeld hoor!

13 - Vroegrijpe peutertjes op de kleuterschool.

Lieve klein lezertjes en lezerinnetjes. Op dit punt gekomen vraag ik mij af of jullie het zeer warrige verhaal van kleine harrie nog wel kunnen volgen. Of dat jullie inmiddels een klein punthoofdje gekregen hebben van dat kleine eigenwijze peutertje.
Kleine harrie is nogal een warhoofdje, die in zijn kinderlijk enthousiasme alles door elkaar haalt en nog niet in staat is alles netjes op een rijtje te zetten en geduldig aan jullie uit te leggen.
Dat komt ook omdat harrie als vroegrijpe baby door zijn moeder al op 2-jarige leeftijd op een kleuterschool voor hoogbegaafde peutertjes was geplaatst; samen met bijvoorbeeld de kleine Einstein, Hegel en andere vroegrijpe warhoofdjes, zoals Freud en Jung en Marx en Nietzsche en Schopenhauer en vele andere dwaze psychologen en filosofen en andere geleerden. En ik meen zelfs ene Jezus, die overigens geen echte filosoof is, maar net doet alsof het allemaal van God komt, dat wil zeggen: hij roept gewoon maar wat er in hem op komt.
En daar op die school had harrie natuurlijk de meest rare ideeën vernomen en was volkomen door de war geraakt.



14 - Dialectiek als eenheid van tegendelen.

Nu hopen we maar dat ook de lezertjes en lezerinnetjes niet in de war zullen geraken, want in alles wat kleine harrie dacht en denkt zit wel degelijk een systeem, dat wil zeggen enige ordening, maar wel krachtens de dialectiek. Oei: wat een moeilijk woord, maar dialectiek betekent logica in de vorm van tegendeligheid of tegensprakigheid.
Dus zo dat alles in de werkelijkheid uit tegendelen is opgebouwd of zichzelf op allerlei mogelijke manieren tegenspreekt. En al die tegendelen vormen even zovele eenheden. Die logica is van Hegel. En die logica moet dan natuurlijk ook weer een tegendeel hebben en wel in de onlogica of de absurditeit. Die laatste kennen we dan vooral in de fantasie en de droom.
Kortom: de wereld van kleine harrie was een mengeling van droom en realiteit, dus van logica en warhoofdigheid, zoals ook de Bijbel dezelfde kernmerken vertoont en in de wereld van Einstein en in de moderne wetenschap ook weer opduikt. Dat wil zeggen: men meent het allemaal wel zeker te weten, maar er klopt uiteindelijk weer geen reet van, want men draait zich altijd weer in nieuwe problemen.



15 - Einstein als een goddelijke steen.

En als jullie ernstig bij je zelf te rade gaat dan zul je merken dat je ook in zo'n wereld leeft, dat wil zeggen: je meent het allemaal zeker te weten, maar tòch ook weer niet. Want steeds zul je merken dat iemand anders er weer heel anders over denkt, omdat iedereen in zijn eigen wereld leeft en dat brengt je telkens weer in verlegenheid.
Einstein heeft toen de knoop doorgehakt met zijn idee dat elke waarnemer gelijkberechtigd is, dat wil zeggen: elke waarnemer mag menen het stilstaande middelpunt van het gehele heelal te zijn. Maar kleine harrie was met dat idee nog verder gegaan door te menen God zelf te zijn.
En volgens hem betekende de naam Einstein dan ook: Ein-stein = een steen en een steen is een symbool van God als verschijning en absoluut Ik en standvastigheid in eigen middelpunt, dus van: er is er maar één, dat wil zeggen één God en dat ben Ik.
Alleen was het wel een versteend Ik en dat moest nog opgelost worden. En om God zelf te zijn, dat valt niet mee en als kleine peuter had hij dan toch nog wel de behoefte gevoeld aan een beschermende vaderhand en had toen weer gemeend dat God dan toch weer iemand anders moest zijn.
Ja, ja, zo lust ik ze ook wel!

16 - De Heilige Geest en het Hindoeisme.

Maar dat was dan bij nadere beschouwing en goedwillendheid een vroegrijp idee van kleine harrie omtrent de Heilige Geest als eenheid van Vader en Zoon. Wat ook al rudimentair in de Bijbel voorkomt* en door de katholieke kerk later verder uitgewerkt is.
Dat wil zeggen: ze hebben er een hoop bombarie van gemaakt dat God de Vader en God de Zoon precies gelijkwaardig moesten zijn en de ene niet een ietsie pietsie meer dan de ander.** Want dan zou Jezus weer geen echte gelijkwaardige God zijn, maar minder dan de Vader en dus het christendom minder dan het jodendom. Tenminste: dat laatste bedenk ik nu maar, maar zal wel juist zijn. Nou vooruit dan maar.
Maar er is heel wat strijd geweest en verkettering om zulk een onbenulligheid, maar anderzijds ook wel weer goed om daar over na te denken, want het is de grondslag der idee van de eenheid van God en Mens als de ware hogere God. Dus eigenlijk toch zeer belangrijk. Want door de idee van de drie-eenheid werd het monisme (dat er maar één God is) doorbroken, of zo dat het monisme in de idee der drie-eenheid een diepere betekenis heeft gekregen, namelijk niet als enkelheid, maar als eenheid.***
Maar als Jezus dan in alle eeuwigheid een gelijkwaardige God naast God is geweest in een eeuwige drie-eenheid, dan was God helemaal niet alleen geweest. Ja, dat was een zeer tegenstrijdige opvatting tussen jodendom en christendom. Hier klopte iets niet. En had de katholieke kerk ook niet Maria naar de hemel laten varen en besloten dat die ook al in alle eeuwigheid bij God was geweest? Zo kon het hele probleem achteraf toch nog opgelost worden. Niettegenstaande dat idee kon harrie de eenzaamheid van de God van het jodendom niet loslaten en bleef heen en weer gaan tussen het ene en het andere.
En verder komt de idee van de drie-eenheid ook wel voor in andere religies. Als eerste schiet mij dan hier de eenheid van Brahman en Atman te binnen in het Hindoeisme en dan ook de drie-eenheid van Brahma (God), Vishnu (de Zoon) en Shiva (de Duivel) als opeenvolgende ontwikkeling van scheppen, onderhouden en vernietigen... en terugkeer in de hemel zou ik er dan nog bij bedenken, dan is de cirkel rond. Overigens is Shiva ook de herschepper.
Dus als je dat maar goed in de gaten houdt dan is het hele verhaal van harrie niet zo warrig als het wel lijkt.

*Het begrip: drie-eenheid komt niet zo letterlijk voor in de bijbel, maar wel: "Ik en de Vader zijn één."(Johannes 10:30)
En verder: "Is er niet geschreven in Uw wet: Ik heb gezegd: Gij zijt Goden?"
(Dat is eigenlijk de Heilige Geest als Geest van de gemeenschap.) (Johannes 10:34, waarin terug verwezen wordt naar Psalm 82:6)
En ook: "..., opdat gij weten mocht dat de Vader in Mij is en Ik in de Vader." (Johannes 10:38)
"...en wie Mij aanschouwt, aanschouwt Hem, die Mij gezonden heeft." (Johannes 12:45)
Waarbij we het aanschouwen maar niet al te letterlijk moeten nemen als zien, want dat zou dan betekenen dat het lichaam van Jezus hetzelfde lichaam zou zijn als die van God de Vader.
Zoals nog duidelijker gezegd wordt bij Johannes 14:9: "Wie Mij gezien heeft, heeft de Vader gezien;..."
En in Mattheüs 28:19 zegt Jezus: ...en doopt hen in de naam des Vaders, des Zoons en des Heiligen Geestes...
Wie of wat dan die Geest is, wordt niet duidelijk uitgelegd, maar is blijkbaar een aparte essentie die van God uitgaat, zoals in Genesis 1:2: ...en de Geest Gods zweefde over de wateren.

**Johannes 14:28 ...want de Vader is meer dan ik.

***Dit idee van de drie-eenheid komt verder voor in de apostolische geloofsbelijdenis (170) en werd later nog eens extra ontwikkeld en uitgevochten in het concilies van Nicea in 325 (strijd tegen Arius als zou de Zoon minder zijn dan de Vader) en die van Constantinopel in 381 (toevoeging van de Heilige Geest) en in die van Toledo in 589, waarbij nog extra werd toegevoegd dat de Heilige Geest niet alleen uitging van de Vader, maar ook van de Zoon.

Ik heb het net even gecontroleerd, hij staat er nog steeds op. Krankzinnig.
Je ziet ook dat de ruimte ervoor al wordt gereserveerd, aan dat vierkant.

Nu, terwijl ik schrijf in het antwoordveld, zie ik hem trouwens ook gewoon staan. Afbeelding

Nou ja, ik zal morgen eens zien wat voor oplossing ik bedenk.