Geplaatst: do 05 mei , 2005 23:04De oorspronkelijke bijbelse Adam was ‘de mens’ zowel man als vrouw. In Genesis wordt het woord ‘Adam’ weliswaar gebruikt als eigennaam maar als we naar de Assyrische afkomst van dit woord kijken betekent het algemeen ‘de eerste mens’. Het is pas later – ook in Genesis – dat er een scheiding van geslachten plaatsvindt.
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Theophrastus (filosoof en arts uit het Oude Griekenland) gebruikte als eerste de term ‘hermafrodiet’, iemand die mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken in zich verenigt.
We blijven nog even bij de Grieken vooraleer we naar een veel verder verleden trekken. Het was Plato die in één van zijn Dialogen spreekt van de mens als oorspronkelijk een dubbelwezen, tegelijk man én vrouw. De goden waren beducht voor de menselijke ambities om godgelijk te worden, en Zeus strafte zijn hoogmoed af door hem in tweeën te splijten: de ene helft viel mannelijk, de andere vrouwelijk uit.
In oude culturen hadden vrouwen met een ‘mannelijke aard’ een veel hoger aanzien. In de Code van Hammurabi is er sprake van zo’n vrouwen: Salzikrum (samensmelting van man en dochter) had grotere rechten van overerving dan een gewone vrouw. Net als eunuchen was een Salzikrum vooral werkzaam in de tempel. Veel van deze manvrouwen of vrouwmannen waren niet alleen werkzaam in de tempel en hadden veel aanzien maar hielden zich ook bezig met muziek (de hofzanger van Urnansje).
De oorspronkelijke natuurgoden, de oergoden: Maan, Zon, Venus, Hemel, Aarde, Lucht, en nog een aantal chthnonische goden… waren zonder geslacht (?) of hadden toen ook de beide kenmerken van man en vrouw. Het oorspronkelijk goddelijke is biseksueel!
Om terug te komen op het immense onderzoek dat Marija Gimbutas heeft gedaan… Nader onderzoek duidt op een veelheid aan beeldjes zonder duidelijk aantoonbare geslachtskenmerken.
De door sommigen als een eenheidscultuur bekeken Megalietencultuur, is niet alleen een verering van het vrouwelijke geslacht (herinner mijn bijdrage over Wéris) – grote puddingstenen, dolmen die een vrouw moeten voorstellen waaruit alles op aarde wordt geboren (?)… maar kan ook beschouwd worden als een verering van vrouw én man – de vrouw die klaar ligt om gemeenschap te hebben want vaak staat er in de nabijheid een ‘mannelijke’ menhir, een fallus symbool.
De mens is niet de man, de mens is niet de vrouw, maar de mens is man en vrouw samen. In aanleg is elke vrucht potentieel tweeslachtig. Onder invloed van een bepaalde hormoonafscheiding, die op zich weer afhangt van de chromosomiale samenstelling van de bevruchte eicel, zal een embryo uitgroeien tot een meisje of een jongen.
Ik maak het Els wel heel moeilijk vrees ik door verschillende thema’s door mekaar te mengen hier. Maar zo is het nu éénmaal met mijn gedachtegang. Moedergodinnen, archetypen, besnijdenis… het kwam allemaal samen in mijn hoofd. Eigenlijk chronologisch begon het door me te gaan verdiepen in circumcisie (besnijdenis) van zowel mannen als vrouwen. Zoals reeds vermeld onder de rubriek ‘besnijdenis’ denken velen dat de oorsprong van besnijdenis bij de Egyptenaren ligt. Nogmaals de bewijzen hiervoor zijn flinterdun en gelijk welke Egyptoloog zal dit beamen.
Er kan veel gezegd worden over ‘besnijdenis’… heel veel. Om te beginnen al de verschillende manieren en uitvoeringen van deze ingreep (een interessant boek met soms pijnlijk accurate beschrijvingen is dat van Dr.Reyners ‘Het besnijden van meisjes, een leven lang leed en pijn’) gaande van een bijna volledige verwijdering van clitoris en kleine schaamlippen (een bijna volledige sluiting) tot een heel kleine inkeep van het kapje boven de clitoris. De mannen blijven ook niet gespaard want bij sommige stammen wordt de pisbuis volledig opengesneden.
Alhoewel besnijdenis (zeker van vrouwen) bij ons westerlingen heel wat negatieve gevoelens en gedachtes oproept, onbegrip veroorzaakt, mogen we niet vergeten dat het voor vele volkeren een essentieel onderdeel is/was van het ritueel om bij de clan/stam/volk te horen. Desalniettemin kan niemand exact zeggen waarom? Alle aangereikte redenen kloppen ook niet of hangen als los zand aan elkaar. Het komt er steeds op neer dat men zegt “Het is traditie. Het is altijd al zo geweest.”
Reinheid (sommige Egyptische tempelbewoners), overgangsrites (volwaardig man of vrouw), volkseigenheid (joden), mannelijke controle over het lichamelijke van de vrouw (de uitvoering bij meisjes is een exclusieve vrouwenaangelegenheid), religieus (Islam), medisch (nymfomanie tegengaan),… je kan het zo gek niet verzinnen.
Voor de geïnteresseerden:
Maar toen had ik een ‘eureka-gevoel’. Ik las bij Reyners dat besnijdenis een symboliek is om in contact te treden met het goddelijke, met de oorsprong van het leven. De geslachtsdelen (het vruchtbare) als goddelijk?
Wij zweren nu met de hand op het hart. Maar andere teksten uit het Oude Nabije Oosten én ook in de Bijbel heeft men het over ‘zweren bij de Heer’ en legde men de hand ‘onder de heup’, op de geslachtsdelen dus. (oa. Genesis 24:2-3). Vruchtbaarheid en geslachtsorganen, religie en eredienst… waar heb ik dat nog gehoord?
Het besnijden gebeurt/gebeurde niet alleen van de geslachtsdelen maar ook van de oren (een besneden oor is beter ontvankelijk voor Gods woord), van het symbolisch hart (om beter zijn gevoelens te uiten), van planten en bomen (om beter vrucht te dragen).
Terug even op de anatomische toer! Vaak heeft men het over circumcisie (omsnijden) maar deze praktijk die we nu wel zien bij joden en moslims, was niet gangbaar in de oudere tijden. Bij de Egyptenaren wordt de mannelijke penis enkel ingekerfd. Deze praktijk was het meest gangbaar. Het maken van een gleuf. De man terug herinneren aan zijn mens-zijn maw. zijn vrouwelijke kant. Of het verwijderen van de voorhuid wat een symbolische verwijdering inhoudt van de schaamlippen (?). Met dezelfde reden kunnen we een vrouwelijke besnijdenis zien als de verwijdering van de mannelijke geslachtsdelen, de clitoris (bij sommige primitieve volkeren, en mensapen zien we dat deze clitoris biezonder groot is). Sorry Heidi dat ik vrouwen hier weer vergelijk met apen, het is niet slecht bedoeld.
Op diezelfde manier bekijk ik nu ook de discussie over de archetypen. Net zoals Jung al aangaf dat elke vrouw een mannelijke kant heeft en elke man een vrouwelijke, wordt het hoog tijd dat we dat niet alleen in onszelf erkennen maar ook bij het andere geslacht. Geen tegenstelling meer man tegenover de vrouw, maar een erkenning dat we elkaar ‘raken’. Het vrouwelijke in de man vindt het ultieme in de vrouw die op haar beurt haar mannelijke eigenschappen ziet weerspiegelt in de man. Samen zijn we mens. Allerlei krachten hebben dit steeds willen scheiden, zelfs de goden zouden dit gedaan hebben zodat de mens verdeeld werd.
Zo, hier ga ik het even bij laten… ‘k Heb nog veel om over na te denken én ben nieuwsgierig naar jullie reacties.
Groeten
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Theophrastus (filosoof en arts uit het Oude Griekenland) gebruikte als eerste de term ‘hermafrodiet’, iemand die mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken in zich verenigt.
We blijven nog even bij de Grieken vooraleer we naar een veel verder verleden trekken. Het was Plato die in één van zijn Dialogen spreekt van de mens als oorspronkelijk een dubbelwezen, tegelijk man én vrouw. De goden waren beducht voor de menselijke ambities om godgelijk te worden, en Zeus strafte zijn hoogmoed af door hem in tweeën te splijten: de ene helft viel mannelijk, de andere vrouwelijk uit.
In oude culturen hadden vrouwen met een ‘mannelijke aard’ een veel hoger aanzien. In de Code van Hammurabi is er sprake van zo’n vrouwen: Salzikrum (samensmelting van man en dochter) had grotere rechten van overerving dan een gewone vrouw. Net als eunuchen was een Salzikrum vooral werkzaam in de tempel. Veel van deze manvrouwen of vrouwmannen waren niet alleen werkzaam in de tempel en hadden veel aanzien maar hielden zich ook bezig met muziek (de hofzanger van Urnansje).
De oorspronkelijke natuurgoden, de oergoden: Maan, Zon, Venus, Hemel, Aarde, Lucht, en nog een aantal chthnonische goden… waren zonder geslacht (?) of hadden toen ook de beide kenmerken van man en vrouw. Het oorspronkelijk goddelijke is biseksueel!
Om terug te komen op het immense onderzoek dat Marija Gimbutas heeft gedaan… Nader onderzoek duidt op een veelheid aan beeldjes zonder duidelijk aantoonbare geslachtskenmerken.
De door sommigen als een eenheidscultuur bekeken Megalietencultuur, is niet alleen een verering van het vrouwelijke geslacht (herinner mijn bijdrage over Wéris) – grote puddingstenen, dolmen die een vrouw moeten voorstellen waaruit alles op aarde wordt geboren (?)… maar kan ook beschouwd worden als een verering van vrouw én man – de vrouw die klaar ligt om gemeenschap te hebben want vaak staat er in de nabijheid een ‘mannelijke’ menhir, een fallus symbool.
De mens is niet de man, de mens is niet de vrouw, maar de mens is man en vrouw samen. In aanleg is elke vrucht potentieel tweeslachtig. Onder invloed van een bepaalde hormoonafscheiding, die op zich weer afhangt van de chromosomiale samenstelling van de bevruchte eicel, zal een embryo uitgroeien tot een meisje of een jongen.
Ik maak het Els wel heel moeilijk vrees ik door verschillende thema’s door mekaar te mengen hier. Maar zo is het nu éénmaal met mijn gedachtegang. Moedergodinnen, archetypen, besnijdenis… het kwam allemaal samen in mijn hoofd. Eigenlijk chronologisch begon het door me te gaan verdiepen in circumcisie (besnijdenis) van zowel mannen als vrouwen. Zoals reeds vermeld onder de rubriek ‘besnijdenis’ denken velen dat de oorsprong van besnijdenis bij de Egyptenaren ligt. Nogmaals de bewijzen hiervoor zijn flinterdun en gelijk welke Egyptoloog zal dit beamen.
Er kan veel gezegd worden over ‘besnijdenis’… heel veel. Om te beginnen al de verschillende manieren en uitvoeringen van deze ingreep (een interessant boek met soms pijnlijk accurate beschrijvingen is dat van Dr.Reyners ‘Het besnijden van meisjes, een leven lang leed en pijn’) gaande van een bijna volledige verwijdering van clitoris en kleine schaamlippen (een bijna volledige sluiting) tot een heel kleine inkeep van het kapje boven de clitoris. De mannen blijven ook niet gespaard want bij sommige stammen wordt de pisbuis volledig opengesneden.
Alhoewel besnijdenis (zeker van vrouwen) bij ons westerlingen heel wat negatieve gevoelens en gedachtes oproept, onbegrip veroorzaakt, mogen we niet vergeten dat het voor vele volkeren een essentieel onderdeel is/was van het ritueel om bij de clan/stam/volk te horen. Desalniettemin kan niemand exact zeggen waarom? Alle aangereikte redenen kloppen ook niet of hangen als los zand aan elkaar. Het komt er steeds op neer dat men zegt “Het is traditie. Het is altijd al zo geweest.”
Reinheid (sommige Egyptische tempelbewoners), overgangsrites (volwaardig man of vrouw), volkseigenheid (joden), mannelijke controle over het lichamelijke van de vrouw (de uitvoering bij meisjes is een exclusieve vrouwenaangelegenheid), religieus (Islam), medisch (nymfomanie tegengaan),… je kan het zo gek niet verzinnen.
Voor de geïnteresseerden:
De Islam
-de islam acht vrouwen hoog;
-de islam eert meisjes in hoge mate: vandaag is zij een meisje, morgen een vrouw en later een moeder;
-het meisje heeft een bijzondere plaats in de familie;
-de profeet roept ons op om zorg te dragen voor het meisje;
-indien meisjes zo belangrijk zijn in de ogen van de islam, waarom zouden ouders hen dan kwetsen door zonder medische noodzaak delen van hun lichaam weg te snijden, zoals gebeurt bij de clitoridectomie?
-het medisch inzicht is dat meisjes geen last hebben van hun seksuele organen en de islam is dezelfde mening toegedaan;
-alhoewel vele functies van een vrouw in de koran vermeld zijn, zoals zwangerschap, baring, borstvoeding, echtscheiding, menstruatie, etc., wordt over vrouwenbesnijdenis daarentegen niets gezegd;
-niets doet vrouwenbesnijdenis behoren tot een vereiste traditie, reden waarom vele staten die de islamitische wetgeving volgen, hun kinderen niet besnijden (bv. Saoedi-Arabië, Irak, Syrië, Libië, Marokko);
-daar onomstotelijk bewezen is dat besnijdenis een schadelijke ingreep is voor het lichaam van het meisje, kan het noch een gebod van God zijn, noch een opdracht van de traditie;
-indien een meisje, van wie de ouders de besnijdenis wensen, iets kon zeggen, zou ze luid roepen: alsjeblieft, laat mij, martel mij niet! De islam verbiedt martelingen;
-ik wil alle moslims waar ook ter wereld verzoeken om af te zien van deze duivelse praktijk die vrouwenbesnijdenis is, en niet hun dochters zo vroeg in hun leven pijn te doen.
Sheikh Dr. Al Naggar
Maar toen had ik een ‘eureka-gevoel’. Ik las bij Reyners dat besnijdenis een symboliek is om in contact te treden met het goddelijke, met de oorsprong van het leven. De geslachtsdelen (het vruchtbare) als goddelijk?
Wij zweren nu met de hand op het hart. Maar andere teksten uit het Oude Nabije Oosten én ook in de Bijbel heeft men het over ‘zweren bij de Heer’ en legde men de hand ‘onder de heup’, op de geslachtsdelen dus. (oa. Genesis 24:2-3). Vruchtbaarheid en geslachtsorganen, religie en eredienst… waar heb ik dat nog gehoord?
Het besnijden gebeurt/gebeurde niet alleen van de geslachtsdelen maar ook van de oren (een besneden oor is beter ontvankelijk voor Gods woord), van het symbolisch hart (om beter zijn gevoelens te uiten), van planten en bomen (om beter vrucht te dragen).
Terug even op de anatomische toer! Vaak heeft men het over circumcisie (omsnijden) maar deze praktijk die we nu wel zien bij joden en moslims, was niet gangbaar in de oudere tijden. Bij de Egyptenaren wordt de mannelijke penis enkel ingekerfd. Deze praktijk was het meest gangbaar. Het maken van een gleuf. De man terug herinneren aan zijn mens-zijn maw. zijn vrouwelijke kant. Of het verwijderen van de voorhuid wat een symbolische verwijdering inhoudt van de schaamlippen (?). Met dezelfde reden kunnen we een vrouwelijke besnijdenis zien als de verwijdering van de mannelijke geslachtsdelen, de clitoris (bij sommige primitieve volkeren, en mensapen zien we dat deze clitoris biezonder groot is). Sorry Heidi dat ik vrouwen hier weer vergelijk met apen, het is niet slecht bedoeld.
Op diezelfde manier bekijk ik nu ook de discussie over de archetypen. Net zoals Jung al aangaf dat elke vrouw een mannelijke kant heeft en elke man een vrouwelijke, wordt het hoog tijd dat we dat niet alleen in onszelf erkennen maar ook bij het andere geslacht. Geen tegenstelling meer man tegenover de vrouw, maar een erkenning dat we elkaar ‘raken’. Het vrouwelijke in de man vindt het ultieme in de vrouw die op haar beurt haar mannelijke eigenschappen ziet weerspiegelt in de man. Samen zijn we mens. Allerlei krachten hebben dit steeds willen scheiden, zelfs de goden zouden dit gedaan hebben zodat de mens verdeeld werd.
Zo, hier ga ik het even bij laten… ‘k Heb nog veel om over na te denken én ben nieuwsgierig naar jullie reacties.
Groeten
