Geplaatst:
vr 19 mei , 2006 23:16door els
De meeste asielaanvragers zijn mannen, omdat vrouwen vaak helemaal het recht op een eigen paspoort niet hebben, of om alleen te reizen. Het verbaast dan ook niet dat Ayaan pas asiel kon aanvragen toen zij een 'reisvergunning' kreeg om zich in Canada bij haar man te voegen.
Toch vraagt niemand zich af waarom zij pas naar Nederland trok tijdens de reis naar haar nieuwe echtgenoot in Canada. Het bizarre hieraan is dat zij pas in staat was weg te komen uit dit land toen ze eenmalig in staat was te reizen. Als zelfstandig reizen voor vrouwen geen probleem was geweest, had ze op elk willekeurig moment in het vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen trekken. Maar vrouwen zijn in het soort culturen waar Ayaan uit komt slechts halve wezens die geen mensenrechten hebben, en die dus ook niet op eigen gelegenheid kunnen gaan en staan waar ze willen.
Nu lukt het een vrouw om los te breken uit deze vrouwonterende omstandigheden. Natuurlijk moet ze er wel voor liegen, want vrouwenonderdrukking is geen geldige reden voor asiel. Maar ze doet het, en ze doet nog meer. In tegenstelling tot vele andere vluchtelingen die gebruik maken van de veiligheid die het westen biedt, die nooit meer iets van zich laten horen en helemaal niets ondernemen tegen het regime of gedachtengoed waarvoor ze op de vlucht zijn, bindt Ayaan de strijd aan tegen de cultuur haar ertoe bracht te vluchten. Ze opent haar mond vanuit een veilig land, om van daaruit de wantoestanden bespreekbaar te maken en aan te pakken, wat in de betreffende landen zelf natuurlijk niet kan, omdat de onderdrukking wordt gesanctioneerd door de familie, de omgeving, de hele cultuur en vooral de wet!
Ayaan doet wat iedere vluchteling zou moeten doen: zich vanuit de veilige positie die hier wordt geboden te protesteren tegen het onrecht en zich in te zetten tegen de wantoestanden waarin mensen worden onderdrukt en bedreigd. Maar in plaats van hiervoor erkend te worden, wordt ze hier ook nog eens bedreigd, geintimideerd en belachelijk gemaakt. Dat is wel het beste bewijs hoe gevoelig de vrouwenstrijd ligt. Gelukkig zij hier nog genoeg mensen die het mogelijk maken dat er wel kan worden gestreden tegen onrechtvaardige, discriminerende ideeën, wetten en landen.
Ik vind het jammer dat ze weggaat, maar misschien vergroot ze op deze manier haar actie radius. In elk geval heb ik nu met eigen ogen gezien hoe fanatiek en meedogenloos gelovigen zich kunnen verweren tegen kritiek om de glans van hun godsdienst te behouden. Het sterkt mij om geen strobreed te wijken voor mensen die vragen hun godsdienst te respecteren en aangeven diep gekwetst te zijn als iemand wijst naar discriminerende bepalingen en de onterende behandeling van vrouwen op basis van de godsdienst.
Ayaan is voor mij een heldin die het is gelukt los te breken en letterlijk weg te vluchten uit een ernstige vrouwonderdrukkende cultuur, en openlijk en met succes de strijd tegen deze cultuur aan te binden. Ze laat zich door niets intimideren, niet door bedreigingen, niet door beledigingen en niet door het schamper kleineren van waarmee zij zich bezighoudt.
Ze is voor mij een voorbeeld van een vrouw die het heft in eigen hand neemt, actie voert en haar tegenstander dwingt te luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Ze zijn emotioneel nog niet in staat om te luisteren, maar op een dag zullen de woorden doordringen, en wordt er nagedacht over wat zij te vertellen heeft.
Dat ze de Nederlandse nationaliteit niet meer heeft, vind ik eigenlijk niet zo belangrijk. al is de situatie op zich bespottelijk. Het is maar een administratief papiertje, zo'n nationaliteit, en het verandert niets aan wie je bent. Ik behoor niet tot die mensen die hun identiteit en karakter aan hun nationaliteit ontlenen. Maar wel wil ik aan haar een voorbeeld nemen als vrouw, om als vrouw het lef te hebben in het centrum van de aandacht te staan en keuzevrijheid en bewegingsvrijheid voor vrouwen op te eisen, en de mannen die vrouwen onderdrukken ter verantwoording te roepen, om dat lef te hebben terwijl ze breed wordt verguisd en gedemoniseerd.
Dat kan ze alleen omdat ze weet dat de zaak waar zij voor strijd wel degelijk reëel is, hoe hard sommigen ook hun best doen om het tegendeel te beweren.
Ik ben benieuwd wanneer we van haar zullen horen.
Geplaatst:
di 21 nov , 2006 17:33door willy
Ayaan Hirsi Ali
Deze week haar afscheid van Nederland gezien op TV. Wat is het toch spijtig dat er niet meer zulke vrouwen zijn die de moed hebben om zich tegen die wantoestanden te verzetten. Mijn hoed af voor die vrouw. En de hoop dat zij opvolgersters krijgt?
willy
Geplaatst:
di 21 nov , 2006 20:43door els
Ik kijk weinig tv, maar ik zag gisteren wel een filmpje op de Volkskrantsite, waarin Ayaan zegt wat zij van zichzelf herkent in de jongeren die zijn opgepakt wegens deelname aan een terroristische organisatie, en hoe je hierin verzeilt (met name Soumaya).
Het gaat over hoe de jongeren die zich afzetten tegen onze maatschappij of er niet in mee kunnen komen in een sektarische beweging terecht komen, waar ze leren een zo zuiver mogelijke moslim te zijn, en dat de islam toestaat en zelfs verplicht om met geweld mensen te bestrijden die de islam bedreigen.
Geplaatst:
wo 22 nov , 2006 16:28door willy
De Boterhoofden - aanklacht van een rechtvaardige
Lang geleden en in een land hier ver vandaan hadden alle mensen boter op hun hoofd en iedereen vond dat normaal. Er waren mensen met roomboter, kruidenboter, halfvolle boter en ontelbare andere botermelanges op hun hoofd, maar ieder vond alleen zijn eigen boter de ware. Daar maakten ze ruzie over, vochten oorlogen uit en verketterden elkaar met vele scherpzinnige argumenten.
Het merkwaardige was dat de kinderen die er werden geboren helemaal niets op hun hoofdjes hadden en dat alle boterhoofden dat toch prachtig vonden. Misschien herinnerde het hen aan hun kindertijd, hun verloren kinderparadijs, waar ze heimelijk wel eens naar terugverlangden en toch droomden ze van een kind dat zou opgroeien tot een waardig, aangepast lid van de boterhoofden.
Daartoe zetten ze spoedig alles in het werk om het kinderhoofdje van een passende laag boter te voorzien.
Nou was er in dat land een bewoner die niet gelukkig was. Hij had over zijn onbehagen veel en lang nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat dat ongetwijfeld door zijn beboterde hoofd kwam. De enige zinnige oplossing opperde hij was om zich van zijn boterlast te ontdoen. Zijn landgenoten waarschuwden hem: doe niet zo gevaarlijk, pas je aan, doe normaal, zonder boter ben je niets meer. Hij was vastberaden en zette door. En zie, hoe meer hij zich van zijn boter bevrijdde hoe helderder het hem werd maar hoe eenzamer zijn worsteling. Tot op een dag, hij was de wanhoop nabij, als bij toverslag het laatste restje boter verdwenen was. Tegenwoordig zou men zeggen dat de schellen hem van de ogen gevallen waren. Toen zag hij pas echt in wat voor rare wereld hij leefde en hoe merkwaardig zijn landgenoten zich gedroegen. Hij probeerde erover te praten. Ze lachten hem uit of werden boos.
Om niet op te vallen deed hij weer boter op zijn hoofd en speelde het spel mee maar het leven van een ongeboterde tussen boterhoofden valt niet mee. Wat hem het meest aan het hart ging waren de kinderen waar hij zoveel van zichzelf in herkende en die hij overal om zich heen tot boterhoofden zag verworden. Hij werd argeloos als een duif en listig als een slang en schreef uiteindelijk deze korte handleiding over hoe je van boterhoofd weer mens kunt worden.