Forum godinnen en beeldvorming
 weblog | godinnen | forum home ||

Vrouwen bevrijden zonder vrouwen - een kritiek op Hirsi Ali

Is het feminisme nog nodig? Heeft het wel enige zin? Of zijn feministes verzuurde mannenhaters?
Spui je mening over het feminisme en de positie van vrouwen in de godsdiensten en in de maatschappij hier!

Berichtdoor Zunrita » vr 19 nov , 2004 14:44

CITAAT
"Mijn grote bezwaar tegen de boodschap die Hirsi Ali verkondigt is dat die contraproductief is. [...] Dat ze taboe’s heeft doorbroken en de discussie aangezwengeld vind ik een dubieus compliment als we zien op welke schreeuwerige toonhoogte het huidige debat plaatsvindt: voor of tegen Ayaan, voor of tegen de islam.Over de vrouwen zelf gaat het alleen maar in stereotype bewoordingen."

Hieronder het hele artikel, overgenomen van


<span style='font-size:12pt;line-height:100%'>Vrouwen bevrijden zonder vrouwen</span>

door Anja Meulenbelt, Eerste-Kamerlid voor de SP

In de jaren zeventig en tachtig was ik stafdocente aan de eerste door de staat erkende opleiding voor vrouwenhulpverlening. Daar namen, vooral omdat we erg ons best deden om die binnen de opleiding te halen en daar ook in slaagden, veel allochtone vrouwen aan deel, eerste en tweede generatie migranten. Destijds was er niet zo’n nadruk op moslimvrouwen als de enige allochtonen die problemen hadden, dan wel problemen veroorzaakten, maar ze waren er wel. Een aantal van de studenten van toen kom ik nog tegen, in de politiek of in het welzijnswerk. Het zijn de vrouwen die al lang voor de komst van Ayaan Hirsi Ali bezig waren, niet alleen met hun eigen carrière, maar ook met het ondersteunen van de emancipatie van hun eigen achterban.

Dit is waar: aan de grote klok is dit geduldwerk waar emancipatie uit bestaat nooit gehangen. Of al die vrouwen van allochtone afkomst die niet alleen als slachtoffer bij Blijf van m’n Lijf zaten maar ook als stafleden en al die vrouwen in de hulpverlening, in buurtwerk, in zelforganisaties hun pr niet beter hadden kunnen doen, dan wel dat de media zich nu eenmaal meer interesseren voor een fotogeniek persoon met een provocerende boodschap dan voor het weinig spectaculaire werk dat al plaats vond laat ik in het midden. Feit is dat ik van mening ben dat de ‘derde feministische golf’, de emancipatie van migrantenvrouwen allang aan de gang was toen Ayaan Hirsi Ali die op verzoek van Cisca Dresselhuys, de hoofdredactrice van Opzij officieel lanceerde.

Dresselhuys, die de toon van de discussie zette toen ze als een van de eerste meedeelde dat een vrouw met een hoofddoek niet welkom zou zijn in haar redactie, maakt nu een vergelijking tussen mij en Hirsi Ali. In de VPRO gids zegt ze over Hirsi Ali: “Ze is een voortrekker, en voortrekkers moeten voorop lopen. Dat doe je niet door alle mitsen en maren voortdurend af te wegen. Ik vergelijk het maar met onze eigen emancipatie van 35 jaar geleden, toen kreeg Anja Meulenbelt weliswaar geen bedreigingen van deze aard naar haar hoofd, maar ook zij werd gezien als iemand die totaal ongenuanceerd bezig was en die zogenaamd al die gelukkige Nederlandse huisvrouwen ongelukkig maakte.”

Laat ik de handschoen opnemen: is Hirsi Ali met hetzelfde bezig als ik destijds? Ten dele. Waar we in overeenkomen is dat we beide begonnen zijn vanuit de eigen biografie, waarin mishandeling en achterstelling een grote rol spelen, en beide hebben we de weg afgelegd naar individuele vrijheid en het er voor over gehad om ons af te snijden van familiebanden. (Ik heb die later weer hersteld, Hirsi Ali kan dat alsnog doen). Beide waren we zeer gedreven om niet alleen voor onszelf de vrijheid te veroveren, maar ook op te komen voor de vrouwen na ons. Ik twijfel dus ook geen moment aan de integriteit van Hirsi Ali, het is duidelijk dat ze het meent. Beschuldigingen dat ze het zou doen vanuit haar eigen traumatisering vind ik misselijk, alsof je als ervaringsdeskundige geen recht van spreken zou hebben. Dat ze het zou doen alleen maar voor haar politieke carrière vind ik ook geen steekhoudend verwijt. Ze heeft er duidelijk veel voor over. Daarmee zijn de overeenkomsten op, want wat betreft de strategie staan we faliekant tegenover elkaar.

Toen ik De schaamte voorbij had geschreven wist ik nog niet wat me te wachten stond. Wat gebeurde was niet alleen een storm van afweer, maar ook bleek tot mijn verrassing dat vele duizenden vrouwen (en een paar mannen) zich in dat boek herkenden en er moed uit putten om te proberen iets te veranderen. Datzelfde zie ik niet gebeuren met Hirsi Ali. Integendeel. De vrouwen die ze zegt te willen bevrijden keren zich van haar af. Haar aanhang, makkelijk te controleren uit alle reacties in kranten en op websites, bestaat voornamelijk uit Nederlandse autochtonen die toch al vonden dat de islam achterlijk is. Die vinden dat de islam geweld tegen vrouwen en homohaat veroorzaakt, dat de islam onverenigbaar is met ware democratie, en dat hoofddoekjes maar symbool kunnen staan voor één ding: vrouwenonderdrukking. Een beeld van de islam dat ontkent dat er daarbinnen vele stromingen zijn en een grote diversiteit. Hirsi Ali sluit ook niet aan bij de discussies die allang voor haar tijd gevoerd worden door vooraanstaande feministes als Nawal al Sadawi en Fatima Mernissi, felle vrouwen die opkomen voor vrouwen binnen moslimlanden. En Hirsi Ali maakt het nog erger door haar vrienden voornamelijk in de kringen van moslimhaters te zoeken, Geert Wilders, Leon de Winter, Theo van Gogh, mensen die niet bekend staan om enige werkelijke sympathie voor moslimmigranten of die hun sporen verdiend zouden hebben als ondersteuners van de strijd tegen vrouwenmishandeling – toen het nog niet alleen over moslimvrouwen leek te gaan. Integendeel, van Gogh vond het gebabbel over geweld binnen het huwelijk maar onzin: ‘misschien is een meneer die er flink op losramt wel heel aantrekkelijk voor sommige dames’.

Misschien mogen we niet verwachten dat nieuwe boegbeelden de lessen van de voorafgaande golf feminisme meenemen, en zijn er altijd weer mensen die het wiel opnieuw moeten uitvinden, maar jammer is het wel. Wat wij destijds met vallen en opstaan ontdekten is dat emancipatie niet van boven af op te leggen is en dat de eerste stap voorwaarts niet voor alle vrouwen hetzelfde is. Er leiden vele wegen naar Rome, en soms niet naar Rome. Emancipatie bevorder je niet door iedereen hetzelfde einddoel op te leggen. Dat zou ook in strijd zijn met de gedachte dat het gaat om zelfbeschikking en vrije keuze. Je begint dus bij waar de vrouwen zelf zijn. Voor Hirsi Ali is er maar één weg en één einddoel, dat van haar. Volledige individuele vrijheid, desnoods door je van alle banden van familie en religie te bevrijden. Dat past volledig binnen de politieke filosofie van de VVD, hoewel Hirsi Ali alweer over het liberalisme heen dreigt te schieten waar ze pleit voor het opschorten van individuele vrijheid als het om godsdienst gaat.

Voor mij heeft feminisme altijd in de spanning gestaan tussen individuele vrijheid en de verantwoordelijkheid voor de gemeenschap, voor je achterban, je familie, je lotgenoten. Ik heb van de allochtone studenten in de groepen waar ik les aan gaf geleerd dat ik het me wel kon veroorloven om me individueel los te maken van mijn achtergrond, maar dat dat voor veel vrouwen met dubbele loyaliteiten niet haalbaar en ook niet wenselijk is. Veel vrouwen voelen zich niet alleen vrouw, maar ook Marokkaan, migrant of moslim. Ze willen niet alleen voor zichzelf opkomen, maar ook voor de groep waar ze bij horen, of voor hun ouders die het moeilijker hebben dan zij of die zien dat de mannen in hun omgeving ook achtergesteld zijn. Ik ken veel vrouwen met een moslimachtergrond die geprobeerd hebben en daar vaak ook in zijn geslaagd, om hun eigen emancipatie niet ten koste te laten gaan van de banden met hun gemeenschap. Een vrouw die een gevecht heeft moeten leveren om op kamers te gaan wonen toen ze ging studeren. Veel spanning in het gezin. Toch zijn de banden niet verbroken. Een vrouw die zelf niet meer gelovig is, maar zichzelf wel wil blijven zien als deel van een moslimgemeenschap. Ik heb gezien hoe jonge moslima’s die zelf geheel geïntegreerd zijn nu hun moeders meenemen naar Nederlandse les. Moeders die nu trots zijn op hun dochters, nadat ze eerst hun hart vasthielden toen die voor het eerst de deur uitgingen, hun hoofddoeken afdeden, banen zochten waarin ze met mannen samenwerkten. Ik zie ook de jonge vrouwen die de hoofddoek weer omdoen, niet omdat hun ouders dat willen, maar omdat ze daar zelf wat mee willen zeggen: dat ze zich hun identiteit niet afhandig laten maken. Dat ze zich in een steeds vijandiger wordende omgeving het recht voorbehouden om te laten zien wie ze zijn. Geen daad van onderwerping, maar van moed.

In de rechtlijnige visie van Ayaan Hirsi Ali is er voor al die varianten in het vinden van een balans tussen individuele vrijheid en de zorg voor de eigen gemeenschap geen plaats, en dat is waarom ze de boot mist. Neem haar evenzeer rechtlijnige visie op vrouwenmishandeling. Zelf zegt ze vooral geschrokken te zijn van de verhalen van moslimvrouwen voor wie ze bij Blijf van m’n Lijf tolkte. Ik kan het me erg goed voorstellen. Maar wat ze niet heeft gehoord zijn de verhalen van vrouwen van andere etnische en religieuze achtergronden die niet minder schrijnend zijn. Daarmee lijkt het alsof vrouwenmishandeling een specifiek moslimprobleem is en niet, helaas, een probleem dat in alle lagen en standen van de bevolking voorkomt. Hirsi Ali wil ons nu laten geloven dat de belangrijkste, zo niet de enige oorzaak van vrouwenmishandeling de islam is. Dat is volstrekt in strijd met wat we inmiddels weten: er zijn altijd meerdere factoren die maken dat er mannen zijn die hun vrouwen mishandelen en de al of niet vermeende goedkeuring die een religie daaraan geeft is er maar één van. In de visie van Hirsi Ali is er ook maar één oplossing voor een vrouw die mishandeld wordt: wegwezen. Wij weten inmiddels dat de helft van de vrouwen die is mishandeld terug gaat naar haar man. We hebben inmiddels geleerd dat er dus ook wat met die man moet gebeuren en daar worden in samenwerking tussen politie en hulpverlening goede programma’s voor ontwikkeld. Die, dat moet gezegd worden, nog veel te weinig de mannen bereiken uit de meer geïsoleerde delen van de bevolking.

Door maar één strategie aan te bieden en die te koppelen aan het afzetten tegen de islam wordt het moslimvrouwen alleen maar moeilijker gemaakt om om hulp te vragen, en dat bij voorkeur in een stadium waarin de ellende nog niet zo is opgelopen dat een definitieve breuk, vaak niet alleen met de man maar ook met de familie, de enige oplossing is. Ik heb in de Balkan ook met Roma vrouwen gewerkt. Voor hen was het grote probleem dat ze in een discriminerende samenleving leefden die het voor hen haast onmogelijk maakten om zonder een diep gevoel van verraad jegens hun eigen mensen naar politie of hulpverlening te stappen wanneer ze mishandeld werden. Wie zich in de dominante maatschappij niet thuis voelt, zal een definitieve breuk met de eigen omgeving, hoe onderdrukkend die ook kan zijn, vooral beangstigen. Dat dreigt ook hier te gebeuren. Hirsi Ali biedt alleen een strategie voor vrouwen die al zo sterk in hun schoenen staan dat een strategie eigenlijk al niet meer nodig is.

Mijn grote bezwaar tegen de boodschap die Hirsi Ali verkondigt is dat die contraproductief is. Ze wekt de indruk dat ze de eerste en de enige is die werkelijk begrijpt wat er aan de hand is en ze doet alle vrouwen die al zolang werken voor de emancipatie van hun lotgenoten daar groot onrecht mee. Dat ze taboe’s heeft doorbroken en de discussie aangezwengeld vind ik een dubieus compliment als we zien op welke schreeuwerige toonhoogte het huidige debat plaatsvindt: voor of tegen Ayaan, voor of tegen de islam.Over de vrouwen zelf gaat het alleen maar in stereotype bewoordingen. Een brief van een aantal moslimvrouwen die haar vertelden dat ze wel degelijk zelf kozen voor hun geloof en hun hoofddoek heeft ze afgewezen. Ik ben bij meerdere discussies tussen allochtone vrouwen en vrouwen van moslimafkomst geweest. Daar ging het soms heftig toe. Ayaan Hirsi Ali was daar nooit bij, alsof ze zich niet interesseert voor wat zij van die vrouwen kan leren. De vrouwen die ze zegt te willen bevrijden worden met haar boodschap niet bereikt. Op een handjevol uitzonderingen na herkennen ze zich niet in haar, ze voelen zich niet ondersteund maar aangevallen. En je kunt nu eenmaal geen vrouwenemancipatie bedrijven zonder de vrouwen zelf. Haar boodschap versterkt bovendien de stroming in Nederland die een al te simpel en negatief beeld heeft van alles wat met islam te maken heeft. Dat maakt de Nederlandse omgeving van moslimvrouwen alleen maar vijandiger en de neiging om alleen hulp en ondersteuning te zoeken in de eigen kring - en dus het isolement groter. En God weet dat er genoeg problemen zijn die om een oplossing vragen – daar zijn Ayaan Hirsi Ali en ik het weer over eens.

Een ingekorte versie van dit artikel werd op 11 september 2004 gepubliceerd in de Volkskrant
Zunrita
 
Berichten: 219
Geregistreerd: za 13 nov , 2004 22:42

Berichtdoor els » za 20 nov , 2004 15:16

Hi Zunrita, bedankt voor het plaatsen van dit artikel. Aangezien ik zelf lid ben van de SP, wil ik hier graag op reageren. :D
Ik was eigenlijk al eens van plan om te reageren op Anja's blog, maar dat kwam er maar niet van. Maar goed, hier is het wel zo rustig. :cool:

Het zijn de vrouwen die al lang voor de komst van Ayaan Hirsi Ali bezig waren, niet alleen met hun eigen carrière, maar ook met het ondersteunen van de emancipatie van hun eigen achterban.
Dit is waar: aan de grote klok is dit geduldwerk waar emancipatie uit bestaat nooit gehangen.


Hmm, geduldwerk is emancipatie misschien altijd geweest, maar gewoonlijk hangen de emancipatiebewegingen alles wat ze in huis hebben uitgebreid en met veel misbaar aan de grote klok. Dat moslimvrouwen het dus in stilte achter de schermen deden is dus misschien een teken aan de wand.

Of al die vrouwen van allochtone afkomst die niet alleen als slachtoffer bij Blijf van m’n Lijf zaten maar ook als stafleden en al die vrouwen in de hulpverlening, in buurtwerk, in zelforganisaties hun pr niet beter hadden kunnen doen, dan wel dat de media zich nu eenmaal meer interesseren voor een fotogeniek persoon met een provocerende boodschap dan voor het weinig spectaculaire werk dat al plaats vond laat ik in het midden.


De boodschap is uitsluitend provocerend omdat Hirsi Ali kritiek heeft op de islam. Dat maakt in vele moslims de beer los. Op alles is in onze maatschappij kritiek mogelijk, op één ding na: maar moet Hirsi Ali nu een provocateur worden genoemd omdat moslims niet gewend zijn dat ook godsdiensten en profeten bekritiseerd kunnen worden in dit land? Moet ik dan ook mijn ideologische tegenstanders maar bekladden of vermoorden, opdat dan eindelijk eens wordt beseft dat ik respect wil voor mijn feministische en linkse gevoelens? Lijkt mij de omgekeerde wereld. Het lijkt mij zinvoller te achterhalen waar die overgevoeligheid bij vele moslims voor kritiek op de islam toch vandaan komt. Tenslotte mogen moslms volop deel nemen aan de kritiek die de Nederlandse cultuur ten deel valt. Waarom mogen we dan ook niet naar de mindere kanten van de islam kijken?

De door Anja Meulenbelt genoemde vrouwen doen hun emanciperende werk allemaal met behoud van de islam. Emanciperen dus met behoud van de wet die zegt dat vrouwen onder voogdij van mannen horen te staan, en dat ze mogen worden geslagen als ze hiertegen rebelleren. Het is mij best, als dat ze lukt. Maar waarom zouden we niet ook dit islamitische wetsartikel ter discussie mogen stellen zonder dat dit doodsbedreigingen oplevert? Dit artikel deugt gewoon niet, het is onmenselijk en getuigt van vrouwenhaat, daar. Moet je worden vermoord als je dat zegt? :huh2:

Feit is dat ik van mening ben dat de ‘derde feministische golf’, de emancipatie van migrantenvrouwen allang aan de gang was toen Ayaan Hirsi Ali die op verzoek van Cisca Dresselhuys, de hoofdredactrice van Opzij officieel lanceerde.


Gelukkig bestaat er geen 'heilig boek van de derde femistische golf', waarin precies staat waar alle feministes zich aan te houden hebben. Iedereen mag daar tegenaankijken zoals hij wil. :knipoog:

Dresselhuys, die de toon van de discussie zette toen ze als een van de eerste meedeelde dat een vrouw met een hoofddoek niet welkom zou zijn in haar redactie, maakt nu een vergelijking tussen mij en Hirsi Ali.


Ik ben wel benieuwd wat Anja bedoel met 'die toon'. Want 'die toon' is vaak toch wel erg negatief uitgelegd, terwijl Cisca Dresselhuys natuurlijk gewoon gelijk had. De Opzij staat expliciet voor 'baas in eigen buik' - seksuele vrijheid en eigen seksuele keuzes dus - terwijl de hoofddoek het symbool is van de onderdrukking van de vrije seksualiteit. Als je als blad een visie vertegenwoordigt die je hard moest verdedigen voor hij werd geaccepteerd, laat je die visie toch niet weer gratis uithollen door vrouwen die uitdragen tegen vrouwen te zijn die openlijk toegeven blije seks te hebben met mannen waarmee ze niet getrouwd zijn.

Ik heb van de allochtone studenten in de groepen waar ik les aan gaf geleerd dat ik het me wel kon veroorloven om me individueel los te maken van mijn achtergrond, maar dat dat voor veel vrouwen met dubbele loyaliteiten niet haalbaar en ook niet wenselijk is.


Ik vind het prima dat vrouwen loyaal willen zijn, maar er is een punt waarop ze te maken krijgt met emotionele en morele chantage. Dat is het moment dat de vrouw haar rug recht moet houden en moet eisen dat de familie en gemeenschap loyaal zijn aan háár, en niet omgekeerd.

Toen ik De schaamte voorbij had geschreven wist ik nog niet wat me te wachten stond. Wat gebeurde was niet alleen een storm van afweer, maar ook bleek tot mijn verrassing dat vele duizenden vrouwen (en een paar mannen) zich in dat boek herkenden en er moed uit putten om te proberen iets te veranderen. Datzelfde zie ik niet gebeuren met Hirsi Ali. Integendeel. De vrouwen die ze zegt te willen bevrijden keren zich van haar af.


Die afwijzing heeft vermoedelijk te maken met het feit dat moslims geen kritiek op hun godsdienst gewend zijn. Dat wil dus niet zeggen dat je daaraan tegemoet moet komen en moet stoppen met de kritiek. Integendeel, mensen moeten Hirsi Ali niet alleen laten staan met haar kritiek en haar in haar eentje de kastanjes uit het vuur laten halen.

Die vinden dat de islam geweld tegen vrouwen en homohaat veroorzaakt, dat de islam onverenigbaar is met ware democratie, en dat hoofddoekjes maar symbool kunnen staan voor één ding: vrouwenonderdrukking. Een beeld van de islam dat ontkent dat er daarbinnen vele stromingen zijn en een grote diversiteit.


Ik weet ook wel dat er een miljard moslims zijn, en voor mij betekent dat een miljard meningen. Maar dat wil nog niet zeggen dat vrouwenonderdrukking en homohaat níet door de islam worden veroorzaakt. Het zegt hooguit dat niet alle moslims de islamitische teksten op dezelfde manier uitleggen, of dat ze niet wensen zich overal aan te houden. Maar veel mensen vinden in de islam een legitimering voor hun vrouwenhaat en homohaat, en dat wordt uitgedragen en verspreid met de islamitische teksten in de hand.

Als een vrouw bij de rechter komt om een echtscheiding te vragen wegens mishandeling, en die rechter vertelt haar dat dat niet kan omdat mishandeling geen grond is voor echtscheiding, maar dat ze zich maar mooi moet maken voor haar man en hem goed moet gehoorzamen, dan komt alles goed - dan vat ik dat samen als vrouwenhaat en vrouwenonderdrukking die voortkomt uit de islam. Waar heeft die rechter het anders vandaan?

Hirsi Ali sluit ook niet aan bij de discussies die allang voor haar tijd gevoerd worden door vooraanstaande feministes als Nawal al Sadawi en Fatima Mernissi, felle vrouwen die opkomen voor vrouwen binnen moslimlanden.


Wie Nawal al Sadawi ook alweer is ben ik even kwijt, maar Fatima Mernissi strijdt voor vrouwenrechten met behoud van de islam. Ik vind dat uitstekend voor haar, maar Hirsi Ali wil ook de islam zelf aan de kaak stellen. Waarom zou zij dus moeten aansluiten bij Fatima Mernissi? Zij heeft gewoon een andere intentie, wat is daar mis mee?

En Hirsi Ali maakt het nog erger door haar vrienden voornamelijk in de kringen van moslimhaters te zoeken, Geert Wilders, Leon de Winter, Theo van Gogh, mensen die niet bekend staan om enige werkelijke sympathie voor moslimmigranten of die hun sporen verdiend zouden hebben als ondersteuners van de strijd tegen vrouwenmishandeling – toen het nog niet alleen over moslimvrouwen leek te gaan.


Anja Meulenbelt neemt hier eigenlijk een vrij breed verspreid probleem waar: veel (ex-)moslims die de problemen van de islam aan de kaak proberen te stellen worden automatisch naar rechts gedreven, omdat 'rechtse' mensen explicieter zeggen dat er iets mis is met de islam. Ex-moslims hebben vaak problemen omdat veel moslims ronduit vijandig staan tegenover mensen die de islam openlijk verlaten en er ook nog eens iets negatiefs overzeggen. Ze worden op zijn minst uitgestoten, maar ook vaak uitgescholden en bedreigd, en niet zelden zijn ze bang te worden vermoord. Vele eremoorden op meisjes die dreigden te verwesteren bewijzen dat deze angst niet voortkomt uit een fabeltje. Als links ontkent dat in islamitische culturen een breed gesteund mechanisme bestaat dat zelfs te vaak leidt tot excessen als moord, tsja, dan vluchten de slachtoffers noodgedwongen naar rechts. :sip:

Anja kan het conflict wijten aan Theo's directe taal, of aan Ayaans 'verkeerde aanpak'. Maar wereldwijd zijn overal mensen ondergedoken, en onophoudelijk worden mensen vermoord omdat ze proberen te wijzen op fouten of gevaren van de islam. Hirsi Ali is maar één voorbeeld van kritische (ex-)moslims die hun leven niet zeker zijn, en de moord op Theo van Gogh zouden we moeten herkennen als een vet onderstreepte waarschuwing dat het menens is.

Voor Hirsi Ali staan er nog veel meer doodswensen en haatbetuigingen op het internet dan voor Theo van Gogh, en bovendien is Hirsi Ali berucht en gehaat in vele moslimlanden, wat vorig jaar notabene nog leidde tot de delegatie van 21 moslimlanden die haar het zwijgen wilden opleggen.

Overigens is het volgens mij een rechtse mythe dat links problemen ontkent terwijl rechts het goed aanpakt, maar daar moet ik maar een andere keer over uitwijden, want het wordt allemaal te lang.

Wat wij destijds met vallen en opstaan ontdekten is dat emancipatie niet van boven af op te leggen is en dat de eerste stap voorwaarts niet voor alle vrouwen hetzelfde is. Er leiden vele wegen naar Rome, en soms niet naar Rome.


Dat geldt ook voor Hirsi Ali. Wie weet is haar schoktherapie uiteindelijk wel doeltreffender dan de strategie van de grote ontkenning. Tot voor kort werd het bestaan van vrouwenmishandeling bij moslims pertinent ontkend. Er werd glashard gezegd dat het een westers probleem was, en alle statistieken die de vrouwenmishandeling in kaart brachten worden aangevoerd om dit te bewijzen. Nu steeds ondubbelzinniger naar buiten komt dat het onder moslims wel degelijk voorkomt is plotseling het verweer: ach, maar in het westen gebeurt het ook, het is iets van alle culturen. Hoe kun je nu iets aan de mentaliteit veranderen als de druk om het geheim te houden zo groot is? Een schoktherapie is dan misschien effectiever om vrouwen ervan op de hoogte te stellen dat zij rechten hebben, en dat mishandeling hier niet is toegestaan.

Voor Hirsi Ali is er maar één weg en één einddoel, dat van haar. Volledige individuele vrijheid, desnoods door je van alle banden van familie en religie te bevrijden.


Het is andersom. Hirsi Ali heeft een opvatting, en ze wordt daarvoor agressief in een bepaalde hoek gedreven. De agressie die Hirsi Ali ontvangt wordt uitgelegd als halsstarrigheid en bekrompenheid van haar kant. Maar zij wil zich gewoon niet de mond laten snoeren, niet door het vereerde bezoek van een delegatie van 21 moslimlanden, niet door doodsbedreigingen, niet door de moord op Van Gogh, niet door linkse feministes die kritiek op de godsdienst onbehoorlijk vinden, niet door het feit dat zij de schuld krijgt van de ontstane spanningen, niet door fatwa's waarmee vele critici al zijn veroordeeld, niet door de wetenschap dat overal ter wereld mensen ondergedoken zitten vanwege fatwa's en fanatici, niet door de wetenschap dat in diverse islamitische landen de doodstraf staat op wat zij zegt...
els
Beheerder
 
Berichten: 3134
Geregistreerd: zo 14 jul , 2002 22:08
Woonplaats: Amsterdam

Berichtdoor Balance » wo 01 dec , 2004 20:05

Ik begrijp wel dat de aanpak van Hirsi Ali bedenkingen oproept. Schiet ze haar doel niet voorbij? Bereikt ze niet het tegendeel? Nu heeft ze weer laten weten dat ze een boek aan het schrijven is en een nieuwe versie van de gewraakte film van Van Gogh. (Die trouwens de hele wereld over aan het gaan is! Wat zullen die paar minuten film allemaal niet losmaken!)

Van de andere kant: er is een groot verschil tussen de Islam en het Chistendom. Het christendomis groot geworden omdat het begaan was met het lot van de zwakke en zodoende hebben velen het verinnerlijkt en omarmd. In het NT wordt geweld verafschuwd en veroordeeld. (Ik weet - er is een hoop op af te dingen, er zijn verschrikkelijke bijverschijnselen en hierarchien opgetreden, maar dit was het basisprincipe.) Bovendien stamt het uit een schuldcultuur. Bovendien is door de verlichting en andere filosofien het individualisme erin geintegreerd, zodat we met elkaar van mening mogen en kunnen verschillen zonder dat we elkaar afwijzen of minachten. Er zijn meerdere opvattingen tegelijk mogelijk.

De Islam heeft een heel andere ontstaansgeschiedenis en verspreidingsfilosofie. Het is van het begin af aan een religie geweest die geweld toegestaan heeft als middel om andere geloven en volkeren onderworpen te onderwerpen en om mensen te inderdrukken. Het is groot geworden door van bovenaf op te leggen en af te dwingen. De Islam is gebaseerd op WINNEN en EER. Het stamt uit een eer-cultuur. Dat is fundamenteel anders dan een schuldcultuur.

We weten hoeveel moeite en hoe lang het geduurd heeft voordat vrouwen een klein beetje ge-emancipeerd konden worden in onze individualistische en op gelijkheid en 'redelijkheid'gebaseerde cultuur, waarin je kritisch tov elkaar kunt en mag zijn.

Veel moslim-vrouwen staan nog aan het begin van deze stijd. Er komen steeds meer jongen conservatieve vrouwen uit het buitenland uitgehuwelijkt binnen (onderschat die grootte en de impact daarvan niet!). En deze vrouwen moeten het dan van binnenuit op nemen tegen een collectivistische eercultuur en win-godsdienst! Hoeveel moeilijker hebben die het niet dan de Dolle Mina's van vroeger en hun opvolgende generaties (waar ik trouwens ook niet echt vrolijker van wordt - maar dat is een ander verhaal).

M.a.w. ik geloof er weinig van dat moslim-vrouwen in het algemeen in stilte en achter de schermen aan hun emancipatie werken. Dat is een bewering, maar ook een feit?

Kijk eens op TV en zie hoe ook grote groepen moslima's zich teweer stellen tegen de áanval'op de Koran en de Islam! Ook al worden ze op basis van dit boek mishandeld, ze verdedigen de Koran, het boejk dat al hun ellende legitimeert desondanks.

Hirsi Ali weet als ex-moslima hoe bitter het verzet van de mannen-eercultuur, verpakt in Godsdienstige geweldswetten, zal zijn. Van mannen die gewend zijn om desnoods met geweld te winnen en hun eer te verdedigen! Hoe diep zit die eer niet. Ze moorden hun dochters om die eer te handhaven! Dat kent een schuldcultuur niet.

Hirsi Ali weet dat zo'n diepgeworteld, eeuwenoude winnaars cultuur niet met 'een goed gesprek' 'om'zal gaan. Ze weet dat in die cultuur het gaat om twee dingen: winnen of verliezen. Consensus op zekere punten is onmogelijk. Ze weet (samen met (opvallend) een aantal andere ex-moslims die het fanatisme van hun afgezworen geloof en cultuur beter kennen dan wie ook) dat ze een strijd aangaat/ aangaan MOET op leven en dood.

De filosoof met de hamer kennen we. Hier hebben we de vrouw met de hamer, die een beeldenstorm ontketent met gevaar voor eigen leven. In een strijd op leven en dood.

Ik denk dat het niet anders kan. Consensus heb ik in de Arabische wereld nog weinig gezien. Het is winnen of verliezen daar, heersen of overheersd worden, kennelijk zit er niets tussen.

Helaas.
Balance
 
Berichten: 244
Geregistreerd: za 23 okt , 2004 11:11

Berichtdoor els » zo 05 dec , 2004 0:38

Die uitspraak van Anja Meulenbelt dat moslimvrouwen al bezig waren met emanciperen vóór Hirsi Ali ten tonele verscheen verspreidt zich als een lopend vuurtje onder de moslimvrouwen in Nederland. Ik heb het nu al een paar keer op tv horen herhalen. Dat zou allemaal zijn dankzij de stille strijd op de achtergrond. Iemand met een goede positie zei bijvoorbeeld: dankzij die emancipatie die allang achter de schermen bezig was, zitten wij hier nu.

Ik geloof daar ook niet zo in. Ik geloof eerder dat veel vrouwen nu verder komen dankzij de eeuwenlange emancipatiestrijd van Nederlanders, vrouwen én mannen, die ervoor gezorg hebben dat iedereen recht heeft op scholing, dat iedereen een inkomen heeft, dat iedereen kan lezen, weet wat zijn rechten zijn, en dat iedereen ook rechten krijgt, zonder discriminatie.
Ik zou die moslimvrouwen ook wel eens een keer willen horen toegeven dat ze dankzij Nederland kansen hebben gekregen die ze van de islam in islamitische landen niet krijgen. Negentig procent van de Marokkaanse vrouwen kwamen hier analfabetisch het land in, nu krijgen ze allemaal een opleiding. Dat is dus volgens mij helemaal aan ónze lange strijd te danken, niet aan de stille strijd van moslimvrouwen achter de schermen.
De achterstandspositie waar veel moslims nu nog steeds in verkeren komt omdat ze niet uit een traditie komen waarin iedereen naar school gaat, niet omdat Nederlanders discrimineren en racistisch zijn.
Als het aan de stille strijd lag, wisten we ook nog steeds niet dat vrouwenmishandeling onder moslims wel degelijk voorkwam.

Het volgende taboe dat als het aan mij ligt met veel tamtam wordt doorbroken is het islamitische huwelijk, dat hier ook doodgewoon wordt gesloten. Ik bedoel, met verstoten, het wegnemen van de kinderen door de vader en met polygamie erbij. Midden in Europa zitten imams doodleuk polygame huwelijken te regelen, zoeken ze leuk een paar jonge meisjes uit voor oudere mannen. Dat komt alleen naar buiten als er keihard aan de bel wordt getrokken door Nederlanders die het niet pikken.

Helaas kun je deze dingen alleen maar aan de kaak stellen door keihard de confrontatie aan te gaan. Natuurlijk worden we van racisme beschuldigd als we dit in de openbaarheid willen tegengaan, maar 'achter de schermen' bereik je helemaal niets tegen dit soort criminelen.
Dat is juist waar ze op hopen, dat de 'vuile was' binnen wordt gehouden. Dan kunnen ze hun gang gaan. Gewoon helemaal verbieden, het islamitische huwelijk.




Edited By els on 1102203678
els
Beheerder
 
Berichten: 3134
Geregistreerd: zo 14 jul , 2002 22:08
Woonplaats: Amsterdam

Berichtdoor Els_admin » vr 07 jan , 2005 22:11

Verplaatst.
Els_admin
Beheerder
 
Berichten: 28
Geregistreerd: do 14 okt , 2004 19:27


Keer terug naar feminisme



Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 8 gasten