Forum godinnen en beeldvorming
 weblog | godinnen | forum home ||

Ayaan neemt afscheid van Nederland

Is het feminisme nog nodig? Heeft het wel enige zin? Of zijn feministes verzuurde mannenhaters?
Spui je mening over het feminisme en de positie van vrouwen in de godsdiensten en in de maatschappij hier!

Ayaan neemt afscheid van Nederland

Berichtdoor els » vr 19 mei , 2006 22:06



Hieronder de tekst van de verklaring die Ayaan Hirsi Ali vanmiddag aflegde aan het begin van haar persconferentie. „Ik ga door met het stellen van ongemakkelijke vragen.”

In de zomer van 1992 ben ik naar Nederland gekomen. Ik wilde mijn leven in eigen hand nemen. Omdat ik me niet wil laten vangen in een toekomst die anderen voor mij uitstippelen.

Zoals velen heb ik gekozen voor de bescherming van de vrijheid. Die vrijheid heb ik hier gevonden. Hier heb ik de mogelijkheden gekregen en aangegrepen voor mijn strijd tegen religieuze terreur.

In de winter van 2003 ben ik lid van de Tweede Kamer geworden. Dat was op uitnodiging van de VVD. Mijn voorwaarde was dat ik woordvoerder emancipatie en integratie zou worden. Dat is gelukt, maar in de politiek gaat dat niet vanzelf. Want wat wilde ik in het parlement bereiken?

Allereerst wilde ik de ondergeschikte positie van migrantenvrouwen aan de orde stellen, en met name die van moslimvrouwen.

Ik wilde aandacht voor de cultuur en religie van etnische minderheden en niet alleen voor hun sociaal-economische omstandigheden.

Ten slotte wilde ik dat tot de politici hier zou doordringen dat de islam op belangrijke punten onverenigbaar is met de liberale rechtsstaat.

En nu mag ik mij afvragen: ben ik hierin geslaagd?

Politiek was voor mij een kwestie van vallen en opstaan. Soms was het frustrerend en ging mij het allemaal veel te langzaam. Maar dit weet ik zeker: op mijn manier heb ik bijgedragen aan de debatten. Over de islam, de bedreiging van de vrijheid van meningsuiting, de scheiding tussen kerk en staat, huiselijk geweld, eerwraak, vrouwenbesnijdenis, het dumpen van vrouwen in hun land van herkomst.

Deze zorgwekkende onderwerpen zijn niet meer weg te denken uit Den Haag.

De maatregelen die het kabinet neemt geven mij voldoening. Veel illusies over de multiculturele samenleving zijn voorgoed verdwenen: we zijn veel realistischer en opener geworden in het debat.

Intussen zijn mijn ideeën ook in het buitenland doorgedrongen. De afgelopen jaren heb ik in Europa en Amerika veel lezingen gehouden en debatten gevoerd.

Ik moest een afweging gaan maken. Ga ik verder in de Nederlandse politiek of moet ik mijn standpunten in een internationale omgeving uitdragen? In het najaar van 2005 vertelde ik Gerrit Zalm en Jozias van Aartsen dat ik niet beschikbaar zou zijn voor de lijst van 2007.

Ik kies nu voor een internationaal podium, omdat ik wil bijdragen aan het grensoverschrijdende debat over de emancipatie van moslimvrouwen en de ingewikkelde relatie tussen de islam en het Westen.

Ik wil de VVD bedanken voor mijn jaren in het parlement. Dat deze partij mij heeft gevraagd en – belangrijker nog – het met me heeft uitgehouden, is niet vanzelfsprekend. In het bijzonder wil ik mijn waardering uitspreken voor mijn fractiegenoten.

Ik wil mijn collega’s in de Kamer bedanken, voor hun steun, al waren de debatten soms vinnig en scherp. Femke, dank je wel. Dank ook aan die 30.758 mensen die hun stem toevertrouwden aan een nieuweling.

Nu zult u zeggen, waarom blijf ik niet tot aan de verkiezingen van volgend jaar? Waarom heb ik besloten om na bijna drieëneenhalf jaar mijn lidmaatschap van de Kamer te beëindigen?

Sinds ik in het voorjaar van 2002 publiekelijk over de islam ben gaan spreken, zijn de bedreigingen begonnen. Al ruim voordat ik in de politiek ging, is mijn bewegingsvrijheid daardoor ernstig beperkt. Dat is na de moord op Theo van Gogh alleen maar erger geworden.

De directe aanleiding voor het beëindigen van mijn Kamerlidmaatschap is dan ook dat ik voor het einde van de zomer uit mijn huis moet vertrekken. Op 27 april heeft het hof die uitspraak gedaan. Naar aanleiding van een klacht die mijn buren hebben ingediend – omdat zij zich in mijn buurt niet veilig voelen – heeft het Hof hen in het gelijk gesteld en mij vier maanden de tijd gegeven om mijn huis te verlaten.

Nu moet ik weer verhuizen, maar ook mijn nieuwe buren weten van de uitspraak van dit Hof.

Minister Donner is in beroep gegaan tegen deze uitspraak en ik ben hem daar erkentelijk voor: want hoe zal het anderen vergaan die worden bedreigd wanneer deze uitspraak overeind blijft? Aan mijn situatie verandert het niets: ik moet in afwachting van het beroep weer mijn koffers pakken.

Een andere aanleiding voor mijn vertrek vormt de discussie over het tv-programma ‘De heilige Ayaan’. Daarbij gaat het om twee kwesties: de onjuiste gegevens die ik heb verstrekt om erkend te worden als vluchteling en het verhaal over mijn uithuwelijking.

Over het feit dat ik met een onjuiste naam en geboortedatum, en met een onjuist vluchtverhaal, naar Nederland ben gekomen, ben ik altijd zeer open geweest. In 2002 heb ik op televisie de precieze toedracht rond mijn aankomst voor het eerst uit de doeken gedaan.

Sindsdien heb ik het tientallen keren herhaald, in binnen- en buitenland, in kranten, op radio en televisie. Ik heb vele malen de naam van mijn vader genoemd, ik heb mijn geboortedatum gegeven.

Nu vraagt u zich wellicht af: Hoe heet ik?

Ik ben Ayaan,

de dochter van Hirsi,

die de zoon is van Magan,

de zoon van Isse,

de zoon van Guleid,

die de zoon was van Ali,

die de zoon was van Wai’ays,

die de zoon was van Muhammad,

van Ali, van Umar,

van het geslacht Osman, de zoon van Mahamud.

Ik ben van deze clan. Mijn oervader is Darod, die achthonderd jaar geleden vanuit Arabië naar Somalië kwam en de grote stam van de Darod stichtte. Ik ben een Darod, een Macherten, een Osman Mahamud, en een Magan.

Vorige week was er nog enige verwarring over mijn naam.

Hoe ik heet ?

U weet nu hoe ik heet.

Er schijnen juridische vragen te bestaan omtrent de rechtsgeldigheid van mijn naturalisatie. Minister Verdonk heeft een onderzoek gelast. Ik kan de juridische problematiek niet overzien, maar ik wil wel zeggen: Hoe vaak geven mensen op de vlucht uit angst andere namen op? Wanneer het gaat om louter onjuiste persoonsgegevens is het ontnemen van de nationaliteit, in alle gevallen, ik herhaal: alle gevallen, een buitenproportionele sanctie.

Dan het verhaal over de uithuwelijking. Het tv-programma van vorige week trekt mijn geloofwaardigheid in twijfel. De slotconclusie van de makers is dat het allemaal erg ingewikkeld is. Ik kan u zeggen: dat valt wel mee.

De stelling dat ik vrijwillig een huwelijk ben aangegaan en aanwezig ben geweest op de bruiloft, is eenvoudigweg volledig onwaar. Er komt een verre neef uit Canada. Hij vraagt mijn vader om een van zijn vijf dochters. Mijn vader wijst mij aan. Ik kan u verzekeren, mijn vader neemt geen genoegen met een nee.

Onderweg naar Canada heb ik van een tussenstop in Duitsland gebruikgemaakt om naar Nederland te gaan en hier asiel aan te vragen.

Dat is in alle eenvoud het verhaal. Niets meer. Niets minder.

Kortom:

Ik ben dertien jaar geleden naar Nederland gekomen om mijn leven in eigen hand te nemen, om me niet te laten vangen in een leven dat anderen voor me uitgestippeld hadden.

Echter:

Het is moeilijk om met zoveel dreiging en politiebescherming te leven.

Het is moeilijk om als volksvertegenwoordiger te werken als je geen huis hebt. Moeilijk, maar nog niet onmogelijk.

Het is onmogelijk geworden nu de minister een hard oordeel over mijn Nederlanderschap heeft geveld. Dit stemt me treurig, want ik zou mijn mandaat als Kamerlid graag tot september willen afmaken.

Ik ga weg, maar de vragen blijven. De vragen over de toekomst van de islam in ons land, over de onderdrukking van vrouwen in de islamitische cultuur en over de integratie van de vele moslims in het Westen. Het is zelfbedrog om te denken dat alles weer zal worden als vroeger: na elf september is de wereld veranderd.

Ik ga door met het stellen van ongemakkelijke vragen. De weerstanden die dat oproept, zijn voor iedereen duidelijk. Ik voel de plicht om anderen te helpen in vrijheid te leven, zoals anderen dat ook voelen voor mij. Dat ik aan die emancipatie kan bijdragen – of dat nu in Nederland is of in een ander land – stemt mij gelukkig.

Ik ben Ayaan, de dochter van Hirsi, die de zoon was van Magan.

Vandaag leg ik mijn lidmaatschap van de Tweede Kamer neer.

Ik ga Nederland verlaten.

Verdrietig en opgelucht zal ik opnieuw mijn koffers pakken.

Ik ga door.
els
Beheerder
 
Berichten: 3134
Geregistreerd: zo 14 jul , 2002 22:08
Woonplaats: Amsterdam

Berichtdoor els » vr 19 mei , 2006 23:16

De meeste asielaanvragers zijn mannen, omdat vrouwen vaak helemaal het recht op een eigen paspoort niet hebben, of om alleen te reizen. Het verbaast dan ook niet dat Ayaan pas asiel kon aanvragen toen zij een 'reisvergunning' kreeg om zich in Canada bij haar man te voegen.

Toch vraagt niemand zich af waarom zij pas naar Nederland trok tijdens de reis naar haar nieuwe echtgenoot in Canada. Het bizarre hieraan is dat zij pas in staat was weg te komen uit dit land toen ze eenmalig in staat was te reizen. Als zelfstandig reizen voor vrouwen geen probleem was geweest, had ze op elk willekeurig moment in het vliegtuig kunnen stappen en weg kunnen trekken. Maar vrouwen zijn in het soort culturen waar Ayaan uit komt slechts halve wezens die geen mensenrechten hebben, en die dus ook niet op eigen gelegenheid kunnen gaan en staan waar ze willen.

Nu lukt het een vrouw om los te breken uit deze vrouwonterende omstandigheden. Natuurlijk moet ze er wel voor liegen, want vrouwenonderdrukking is geen geldige reden voor asiel. Maar ze doet het, en ze doet nog meer. In tegenstelling tot vele andere vluchtelingen die gebruik maken van de veiligheid die het westen biedt, die nooit meer iets van zich laten horen en helemaal niets ondernemen tegen het regime of gedachtengoed waarvoor ze op de vlucht zijn, bindt Ayaan de strijd aan tegen de cultuur haar ertoe bracht te vluchten. Ze opent haar mond vanuit een veilig land, om van daaruit de wantoestanden bespreekbaar te maken en aan te pakken, wat in de betreffende landen zelf natuurlijk niet kan, omdat de onderdrukking wordt gesanctioneerd door de familie, de omgeving, de hele cultuur en vooral de wet!

Ayaan doet wat iedere vluchteling zou moeten doen: zich vanuit de veilige positie die hier wordt geboden te protesteren tegen het onrecht en zich in te zetten tegen de wantoestanden waarin mensen worden onderdrukt en bedreigd. Maar in plaats van hiervoor erkend te worden, wordt ze hier ook nog eens bedreigd, geintimideerd en belachelijk gemaakt. Dat is wel het beste bewijs hoe gevoelig de vrouwenstrijd ligt. Gelukkig zij hier nog genoeg mensen die het mogelijk maken dat er wel kan worden gestreden tegen onrechtvaardige, discriminerende ideeën, wetten en landen.

Ik vind het jammer dat ze weggaat, maar misschien vergroot ze op deze manier haar actie radius. In elk geval heb ik nu met eigen ogen gezien hoe fanatiek en meedogenloos gelovigen zich kunnen verweren tegen kritiek om de glans van hun godsdienst te behouden. Het sterkt mij om geen strobreed te wijken voor mensen die vragen hun godsdienst te respecteren en aangeven diep gekwetst te zijn als iemand wijst naar discriminerende bepalingen en de onterende behandeling van vrouwen op basis van de godsdienst.

Ayaan is voor mij een heldin die het is gelukt los te breken en letterlijk weg te vluchten uit een ernstige vrouwonderdrukkende cultuur, en openlijk en met succes de strijd tegen deze cultuur aan te binden. Ze laat zich door niets intimideren, niet door bedreigingen, niet door beledigingen en niet door het schamper kleineren van waarmee zij zich bezighoudt.

Ze is voor mij een voorbeeld van een vrouw die het heft in eigen hand neemt, actie voert en haar tegenstander dwingt te luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Ze zijn emotioneel nog niet in staat om te luisteren, maar op een dag zullen de woorden doordringen, en wordt er nagedacht over wat zij te vertellen heeft.

Dat ze de Nederlandse nationaliteit niet meer heeft, vind ik eigenlijk niet zo belangrijk. al is de situatie op zich bespottelijk. Het is maar een administratief papiertje, zo'n nationaliteit, en het verandert niets aan wie je bent. Ik behoor niet tot die mensen die hun identiteit en karakter aan hun nationaliteit ontlenen. Maar wel wil ik aan haar een voorbeeld nemen als vrouw, om als vrouw het lef te hebben in het centrum van de aandacht te staan en keuzevrijheid en bewegingsvrijheid voor vrouwen op te eisen, en de mannen die vrouwen onderdrukken ter verantwoording te roepen, om dat lef te hebben terwijl ze breed wordt verguisd en gedemoniseerd.

Dat kan ze alleen omdat ze weet dat de zaak waar zij voor strijd wel degelijk reëel is, hoe hard sommigen ook hun best doen om het tegendeel te beweren.

Ik ben benieuwd wanneer we van haar zullen horen.
els
Beheerder
 
Berichten: 3134
Geregistreerd: zo 14 jul , 2002 22:08
Woonplaats: Amsterdam

Berichtdoor willy » di 21 nov , 2006 17:33

Ayaan Hirsi Ali

Deze week haar afscheid van Nederland gezien op TV. Wat is het toch spijtig dat er niet meer zulke vrouwen zijn die de moed hebben om zich tegen die wantoestanden te verzetten. Mijn hoed af voor die vrouw. En de hoop dat zij opvolgersters krijgt?

willy
willy
 
Berichten: 1092
Geregistreerd: di 06 aug , 2002 10:01
Woonplaats: Brasschaat

Berichtdoor els » di 21 nov , 2006 20:43

Ik kijk weinig tv, maar ik zag gisteren wel een filmpje op de Volkskrantsite, waarin Ayaan zegt wat zij van zichzelf herkent in de jongeren die zijn opgepakt wegens deelname aan een terroristische organisatie, en hoe je hierin verzeilt (met name Soumaya).



Het gaat over hoe de jongeren die zich afzetten tegen onze maatschappij of er niet in mee kunnen komen in een sektarische beweging terecht komen, waar ze leren een zo zuiver mogelijke moslim te zijn, en dat de islam toestaat en zelfs verplicht om met geweld mensen te bestrijden die de islam bedreigen.
els
Beheerder
 
Berichten: 3134
Geregistreerd: zo 14 jul , 2002 22:08
Woonplaats: Amsterdam

Berichtdoor willy » wo 22 nov , 2006 16:28

De Boterhoofden - aanklacht van een rechtvaardige

Lang geleden en in een land hier ver vandaan hadden alle mensen boter op hun hoofd en iedereen vond dat normaal. Er waren mensen met roomboter, kruidenboter, halfvolle boter en ontelbare andere botermelanges op hun hoofd, maar ieder vond alleen zijn eigen boter de ware. Daar maakten ze ruzie over, vochten oorlogen uit en verketterden elkaar met vele scherpzinnige argumenten.


Het merkwaardige was dat de kinderen die er werden geboren helemaal niets op hun hoofdjes hadden en dat alle boterhoofden dat toch prachtig vonden. Misschien herinnerde het hen aan hun kindertijd, hun verloren kinderparadijs, waar ze heimelijk wel eens naar terugverlangden en toch droomden ze van een kind dat zou opgroeien tot een waardig, aangepast lid van de boterhoofden.
Daartoe zetten ze spoedig alles in het werk om het kinderhoofdje van een passende laag boter te voorzien.

Nou was er in dat land een bewoner die niet gelukkig was. Hij had over zijn onbehagen veel en lang nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat dat ongetwijfeld door zijn beboterde hoofd kwam. De enige zinnige oplossing opperde hij was om zich van zijn boterlast te ontdoen. Zijn landgenoten waarschuwden hem: doe niet zo gevaarlijk, pas je aan, doe normaal, zonder boter ben je niets meer. Hij was vastberaden en zette door. En zie, hoe meer hij zich van zijn boter bevrijdde hoe helderder het hem werd maar hoe eenzamer zijn worsteling. Tot op een dag, hij was de wanhoop nabij, als bij toverslag het laatste restje boter verdwenen was. Tegenwoordig zou men zeggen dat de schellen hem van de ogen gevallen waren. Toen zag hij pas echt in wat voor rare wereld hij leefde en hoe merkwaardig zijn landgenoten zich gedroegen. Hij probeerde erover te praten. Ze lachten hem uit of werden boos.

Om niet op te vallen deed hij weer boter op zijn hoofd en speelde het spel mee maar het leven van een ongeboterde tussen boterhoofden valt niet mee. Wat hem het meest aan het hart ging waren de kinderen waar hij zoveel van zichzelf in herkende en die hij overal om zich heen tot boterhoofden zag verworden. Hij werd argeloos als een duif en listig als een slang en schreef uiteindelijk deze korte handleiding over hoe je van boterhoofd weer mens kunt worden.

willy
 
Berichten: 1092
Geregistreerd: di 06 aug , 2002 10:01
Woonplaats: Brasschaat


Keer terug naar feminisme



Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 7 gasten

cron