Waar is de hemel?

[harriechristus]

Je bent zelf altijd in de hemel.

De mensen denken dat de hemel ergens anders is. Maar je bent zelf al in de hemel, want dat is je eigen innerlijke wereld in je denken en je voelen en je innerlijke voorstelling. En ook in je dromen, je fantasieën, en ook de kunst en de religie is een openbaring van de hemel.

De wereld zit in de hemel.

En ook de wereld is in de hemel, want de hemel is immers eeuwig en oneindig en alles zit er dus in.
En als je naar de wereld kijkt, dan kijk je eigenlijk vanuit je innerlijke hemel in de wereld, dus van binnen naar buiten.
Maar toch is die innerlijke wereld (dus de hemel) veel groter dan die uiterlijke wereld, want de hemel is immers oneindig en ook eeuwig.
Dus de buitenwereld zit in de hemel, in je eigen innerlijk. Hoe gek dat ook moge lijken.

Het is onmogelijk niet in de hemel te zijn.

Kortom: het is onmogelijk niet in de hemel te zijn en de hemel en de wereld vormen een eenheid en die eenheid is de hemel zelf, die de wereld omvat.
Dat wil zeggen: het oneindige omvat het eindigende.

Als je gelukkig bent.

En die hemel ervaar je vooral als je gelukkig bent, bijvoorbeeld als je naar mooie muziek luistert of als je verliefd bent.
En de hel ervaar je als je erg ongelukkig bent.

De eeuwigheid kan niet beginnen na je dood.

Gek dat de mensen dat niet weten en denken dat de hemel ergens anders is of pas verschijnt na hun dood.
Maar de eeuwigheid kan natuurlijk niet pas verschijnen na je dood, want de eeuwigheid heeft begin noch einde en is er dus altijd.
Noch kan de hemel alleen maar ergens anders zijn, want de hemel is oneindig.
De hemel is "gewoon" in het hier en nu, want het is overal hier (=oneindig) en altijd nu (=eeuwig).

Wees gelukkig in de hemel.

Dus zoek niet langer, maar wees gelukkig in het hier en nu, dus in je eigen hemel, die ook de hemel is van alle andere mensen en dus alles en iedereen omvattend is.

[Stardust]

Zijn dat geen ijdele dromen, realiteitsvlucht of Epicurisme?
Heel wat mensen leven in een dagelijkse hel en kunnen er niet eens aan ontsnappen.

Daarom hield het geloof ons het sprookje voor van de hemel in het hiernamaals. Als je maar braaf de ellende onderging en hard werkte in een zondig slavenbestaan, kreeg je posthuum wat je hier verdiende.
Het was dus beter om diep ongelukkig te zijn en gebukt te gaan onder schuldgevoelens. Genieten van het leven en de liefde was op zich al een zonde. IJdelheid, hoogmoed, bekoring, begeren enz.
allemaal fout. Als het oog van een man viel op een vrouw had hij al gezondigd. Terwijl hij nu juist aan de hemel dacht.

[harriechristus]

Zijn dat geen ijdele dromen, realiteitsvlucht of Epicurisme?
Heel wat mensen leven in een dagelijkse hel en kunnen er niet eens aan ontsnappen.

Inderdaad: in je eigen innerlijk is ook de hel.

Daarom hield het geloof ons het sprookje voor van de hemel in het hiernamaals. Als je maar braaf de ellende onderging en hard werkte in een zondig slavenbestaan, kreeg je posthuum wat je hier verdiende.
Het was dus beter om diep ongelukkig te zijn en gebukt te gaan onder schuldgevoelens. Genieten van het leven en de liefde was op zich al een zonde. IJdelheid, hoogmoed, bekoring, begeren enz.
allemaal fout. Als het oog van een man viel op een vrouw had hij al gezondigd. Terwijl hij nu juist aan de hemel dacht.

En daarom vertel ik de mensen ook dat de hemel er altijd is en wel in je eigen innerlijk op de momenten dat je gelukkig bent.

[Stardust]

Het oppervlakkig nastreven van geluksgevoelens of het lijden onder bijvoorbeeld een tijdelijke depressie hebben niets te maken met de eeuwigheidswaarde die voor de begrippen hemel en hel staan. Waarbij ik in deze context niet expliciet religieuze opvattingen onderschrijf.

De uiterlijke omstandigheden hebben invloed op iemands welzijn en als je blind wilt blijven voor die feiten en liever op een wolkje droomt prima, maar voor mij is het niet realistisch.

Het kiezen voor een eenzijdig standpunt van lichtmomenten is evenmin psychologisch correct. De hoogten van het geluk worden gecompenseerd door even diepe lijdensmomenten.
Ik kan een lijst met voorbeelden aanhalen, maar steek er geen energie in. Heiligenlevens bewijzen bijvoorbeeld overvloedig de juistheid van het bovenstaande.

Het opsplitsen van de totaliteit in een dichotoom denkbeeld van licht en duiternis is zowieso al simplistisch. Er bestaat een oneindige variatie aan gevoelens die per definitie een tegenpool behoeven. De werkelijkheid is een paradoxale eenheid.

Het is de grote fout van de meeste religies of ideologieën om een eenzijdigheid na te streven. Te denken valt aan bijvoorbeeld de communistische heilsstaat met een hoog maar onrealistisch paradijsgehalte.
In ieder paradijs huist een slang.

[els]

Het is de grote fout van de meeste religies of ideologieën om een eenzijdigheid na te streven. Te denken valt aan bijvoorbeeld de communistische heilsstaat met een hoog maar onrealistisch paradijsgehalte.

Precies, het is het misverstand dat als alle mensen maar hetzelfde denken, doen en willen, dat er dan harmonie zal zijn en dat alle conflicten zullen zijn uitgebannen. Maar er is zelfs geen enkel individu te bedenken dat gedurende zijn leven niet van gedachten kan veranderen. Dat heet ontwikkeling. Als je als uitgangspunt neemt dat de hele mensheid kan stoppen met veranderen stop je de vrije ontwikkeling, en komt daarvoor en de plaats een uitbarsting in de vorm van frustratie en conflicten.

In ieder paradijs huist een slang.

Dat is een hele mooie spreuk, die ga ik zeker onthouden.

Toch kan ik me wel inleven in de stelling van Harrie, als ik het ontdoe van het metaforisch karakter. Ik zeg altijd dat 'vrijheid' inhoudt dat je op ieder moment het recht en de mogelijkheid hebt om te emanciperen. Iedereen kan zichzelf onder sociale druk en modeopvattingen beperkingen opleggen die leiden tot angst en het gevoel ongelukkig te zijn. Maar in een vrije wereld kun je altijd jezelf bevrijden van die angsten en voor jezelf kiezen, zonder je wat aan te trekken van wat anderen ervan denken.

[Stardust]

Els

In zijn algemeenheid is dat wel aardig, maar ik weet uit mijn ervaring dat mensen met hun moeilijkheden hebben te kampen.
Die hebben absoluut geen vrije keus terwijl ze die wens wel graag koesteren. Vrijheid moet je vaak bekampen.

Denk eens aan iemand met een trauma? Is die vrij? Neen natuurlijk. Als alles van een leien dakje gaat en er geen grote conflikten ontstaan, ja leuk. Maar voor heel veel mensen geldt dat sprookje niet. Verder leer je voornamelijk door het overwinnen van problemen.

Jung schreef ergens "Niet de mens heeft een complex, neen het complex heeft hem."

Vroeger zou dat als vorm van bezetenheid hebben gegolden.
Tegenwoordig gaat men naar een therapeut.

Of deze:"niet het voorstellen van werelden van licht, maar het verkennen van de eigen duisternis voert tot de verlichting".

Verruiming van bewustzijn is niet gebaseerd op dromen van de hemel. Neen een verruimd bewustzijn bestaat uit een diepere zelfkennis waarin de duistere en onbewuste kanten worden geintergreerd. Dat is geen duaal beeld, want ik houd niet van simplistische opvattingen die door demagogen of predikanten in welke vorm ook worden gepropageerd. Dualisme heeft altijd tot strijd gevoerd.

Wie zichzelf kent heeft geen boodschap meer, hij is zichzelf tot opgave geworden.

[els]

In zijn algemeenheid is dat wel aardig, maar ik weet uit mijn ervaring dat mensen met hun moeilijkheden hebben te kampen.
Die hebben absoluut geen vrije keus terwijl ze die wens wel graag koesteren. Vrijheid moet je vaak bekampen.

Daarom moet je ook emanciperen. Je moet zorgen dat je geen slaaf meer bent van je angsten en dwanggedachtes, want die zijn vaak je grootste belemmering. Je moet jezelf ontwikkelen door meer te denken over wie je zelf bent en wat je zelf wil. Als je dat niet weet, kun je ook niet vrij zijn.

En je moet je niet laten intimideren door anderen. Er worden allerlei bedreigingen gesuggereerd, maar als je je daardoor laat intimideren worden ze waar. Denk aan al die mensen die zich laten pesten op hun werk omdat ze angst hebben tegen de baas in te gaan, ontslag te nemen, voor hun eigen rechten op te komen. Maar als ze dit gewoon doen, blijkt er veel meer mogelijk te zijn.

Natuurlijk zijn er altijd beperkingen, maar het is niets vergeleken met een dwangmaatschappij waar mensen echt op hun plaats worden gehouden door sociale controle, de wet en geweld.

Denk eens aan iemand met een trauma?

Er zijn mensen die onnodig in een trauma blijven hangen. Het lijkt er zelfs op dat slachtofferhulp en therapie vaak bijdragen aan het trauma doordat het door al het gepraat steeds weer wordt beleefd.

Maar ik dacht eigenlijk aan gemiddelde mensen die zich bang laten maken door mensen met een grote mond omdat ze niet nadenken over het alternatief.

Wie zichzelf kent heeft geen boodschap meer, hij is zichzelf tot opgave geworden.

Ik snap geloof ik niet wat je bedoel. Ik wist pas wat ik wilde nadat ik heel lang had nagedacht over wat anderen steeds van mij wilden. Ik werd voortdurend in een richting uitgestuurd die ik niet wilde, omdat er kennelijk vooroordelen in stand moesten worden gehouden. Toen ik op een rijtje ging zetten wat ik zélf allemaal belangrijk vond, kon ik eindelijk een heleboel barrières overwinnen en mijn eigen weg gaan. Maar dat is dan toch mijn boodschap? Ik hoef niet te voldoen aan patronen om met anderen een relatie aan te gaan.

[Stardust]

Hoi Els

Met die laatste zin bedoel ik dat je anderen niet echt kunt sturen. Het moet zoals je ook aangeeft uit jezelf komen.
Verbeter de wereld enz……… Dus moraliseren heeft weinig zin want wie zichzelf tot opgave is geworden weet dat alles wat hij anderen toedicht een weerspiegeling vormt van hoe hij dat ziet.
Daarbij denk ik dan aan demagogen die zo overduidelijk zelf zondigen tegen hun principes.
Alleen je eigen weg kan je bevrijden. Daaruit volgt dat je anderen niet kunt leiden. Je kunt raad en inzicht geven, maar zonder zelfinzicht valt iemand in oude patronen terug. Met studie kun je verschillende aspecten afwegen en een eigen standpunt bepalen of zoeken maar iedereen is uniek.
Directieve vormen van therapie werken vaak niet omdat iemand alleen dat aanneemt wat hij wil aannemen.
Ze horen vaak de inhoud niet alleen de manier waarop het wordt gezegd of van wie het komt.
Van de een neem je het aan en van een ander nooit.

Ben wel met je eens dat je assertief mag zijn. Wie weinig weerstand heeft of bangelijk is wordt inderdaad vaak gepest.
Maar ik heb toch ondervonden dat intriganten tegen je kunnen samenspannen. Als die op een hogere zetel zitten kun je daar niet veel aan doen als ze bovendien gedekt worden door bijvoorbeeld een bedrijfsstructuur van belangenverstrengeling of wij tegen zij.
Of mensen die thuis vreselijk onder de plak zitten en soms pas na de dood van de dominante partner tot ontwikkeling komen.

Verder kan geweld iemand onder zodanige druk zetten dat je niet opgewassen bent tegen die krachten. Kijk eens bij misstanden in de wereld. Je beseft toch ook wel hoe machteloos veel vrouwen zijn in hun omstandigheden? Hier zijn we redelijk vrij om te studeren. In andere landen mag je niet eens studeren.
Eeuwenlang werd hier macht uitgeoefend over kennis in feodale verhoudingen en die bestaan nog steeds.

Met onvrijheid bedoel ik mensen die gewoon niet in staat zijn om de kracht op te brengen of de zaken te overzien.
Wie voldoende potentieel heeft breekt wellicht door als er genoeg wilskracht achter staat.
Maar niet iedereen heeft die wilskracht. Het recept dat voor jou heilzaam is hoeft niet voor anderen te werken.
Mensen zijn zo verschillend dat er een psychologische Babylonische spraakverwarring ontstaat.

Zeker kun je in slachtoffergedrag en zelfbeklag blijven hangen. Maar als iemand zo beschadigd is dat ze in permanente angst leven? Bijvoorbeeld na een gewelddadige verkrachting of jarenlang misbruik? Dat breekt iemand.
Sommigen kunnen erbovenuit groeien, maar je zult nooit meer de onbevangenheid kennen die je zou kunnen hebben als het niet was gebeurd. Daar helpt intellectuele praat niet altijd bij, want het zijn gevoelszaken die iemands integriteit ernstig hebben beschadigd. Denk ik ook aan bijvoorbeeld een kampsyndroom of oorlogsgeweld, suïcide van partner, of een poging gedaan hebben. Of ernstige ziekten met gevolgen die het leven doorkruisen. Er bestaan veel te veel verschillende aspecten om een globale lijn te kunnen trekken.
Ik heb het opgegeven op dat vlak te veralgemeniseren. Elk geval is een verhaal apart.

Maar ben zeker met je eens dat emancipatie zeer belangrijk is zowel voor mannen als vrouwen, want vooral mannen hebben innerlijk vaak een gevoelsmatige achterstand. Je kunt bijvoorbeeld intellectueel presteren maar dat houdt niet in dat je met het leven of je relatie overweg kunt.

Verder kunnen ook zeer hoog opgeleide mensen hopeloos in de knoei raken op hun levensweg.
Heel vaak is dit een gevolg van een gebrek of eenzijdigheid van hun wezen of ziel.
Ik herinner mij een uitspraak. “Niet het ontwikkelen van de van nature meest gedifferentieerde functie leidt tot een harmonische mens”. Evenwicht kan alleen worden behaald met een minder hoge ontwikkeling van die functie ten voordele van de overige functies waaronder de inferieur gedachte. Bijvoorbeeld gevoel versus verstand.

Zeker hoef je niet te voldoen aan het beeld dat de ander van je heeft. Je kunt alleen jezelf worden.