Vrolijk Pasen - Over eieren en hazen.

[Balance]

In deze site is opvallend dat er vrij veel materiaal is over godinnen en goden uit het Nabije/Midden Oosten, Grieken en nog een paar hoeken, echter relatief weinig over de Keltische en Germaanse cultuur. Jammer eigenlijk want dat zijn toch midden/noord/west Europese culturen en mythologien die we tot onze eigen vooroudercultuur zouden mogen rekenen. En mn in de Keltische cultuur is genoeg te doen mbt moeder-godinnen.

Vandaar een pogingkje (schrijf je dat zo?) daar een begin mee te maken met ons bekend materiaal.

Twee verhalen over de oorsprong van Pasen, paashaas en het paasei (toch niet echt bijbelse componenten). Waarom toch steeds 'vrolijk' Pasen bvb.

Verklaring: het paasfeest, hoe christelijk ook, is beinvloed door wat eens door wat vroeger de Germaanse voorjaarsfeesten waren. Mensen leefden vroeger in vrij kleine stammen. Daar waren er niet eens zo heel veel van. Europa was toch een uitgestrekt gebied en de kans dat je eens een partner tegen kwam die niet 'in de familie zat' was dus best heel klein. M.a.w. vrij veel kans op inteelt. Het antwoord op dit probleem was dat vele stammen (nomaden!) op vaste tijden bij elkaar kwam op een grote verzamelplaatsen, bvb. de Midzomernacht. Drie keer reden wat voor een feest het daar was. Ook drie keer raden wat voor een geboortegolf er 9 maanden later plaats vond. Het tijdstip van Pasen was het moment van zo'n geboortegolf. Niet alleen in de mensenwereld maar ook in de dierenwereld.

In het duitse woord voor Pasen (Ostern) kun je nog de naam van de Germaanse godin van het voorjaar herkennen: Ostara. Mogelijke oorsprong Astarte die in het noorden Eostre of Ostarta heette. Haar heilige maand was de Eastre-maand. (Vgl. engels: Easter)

Het verhaal is dat de kip van deze godin (Ostara dus)in het voorjaar haar eieren verstopte, om ze in alle rust uit te kunnen broeden. De godin was het daar niet zo mee eens en veranderde daarom de kip in een haas, om de eieren weer op te laten zoeken.

De feesten van Ostara worden omschreven als een uitbundige en vrolijke boel. Vandaar het vrolijk Pasen.

In het Oosten van het land worden met Pasen nog steeds vreugdevuren aangestoken (Ik heb er zelf nog aan meegedaan) waarbij het bier rijkelijk vloeit. Waarschijnlijk komt dat daar vandaan.


:sleepi:

[els]

[Brunetti]

Leuk verhaal over die paaseieren en paashaas, Balance. Die kende ik nog niet!

Trouwens - toch weer even het Midden-Oosten - vandaag 20 maart, vieren we de terugkeer van Dumuzi uit de onderwereld. Voor het groene deel van het jaar is hij terug herenigd met Inanna.

Groeten

[Brunetti]

De tijd gaat snel... maar zo snel...
even de klok een dag terug zetten. 20 maart is dus morgen

[Balance]

Els & Brunetti bedankt voor de leuke en vooral snelle reactie. De paashaas is er niets bij.

Zoals het in mythlogie-land wel vaker het geval is (maar dat is ook een van de charmes ervan), zijn er natuurlijk verschillende verhalen over Pasen. Ik heb er nog een, die vooral Els aan zal spreken, omdat het over katten gaat.

De Paashaas hebben we te danken aan een verwisseling. Dat kwam zo. Oorspronkelijk waren katten en katachtigen (leeuw, panter, enz.) de belangrijkste symbooldieren van de Grote Godin. Dew Germaanse Godin Freya bvb. had een wagen die door katten getrokken werd. De oorsprong van de kattenverering ligt in Egypte, zoals iedereen wel weet.

De aktiviteit van katten 's nachts en de bijzondere omstandigheden die haar vruchtbaarheid begeleiden maken haar tot een symbool van de maan. Het was: dit wezen baart eerst een jong, dan twee, dan drie enz. tot de 7 bereikt zijn. Dus 28. Dat komt overeen met de periodieken (maandstonden!) van de maan en de verschillende maanstanden en graden van helderheid van de maan.
In Egypte waren katten dermate heilig dat wie een kat doodde vervolgens zelf gedood werd door de massa. Vandaar het spreekwoord dat het doden van een kat ongeluk brengt.

Nadat de kat naar Engeland gebracht werd, werden zer als totemdieren van de Maangodin verwisseld met de haas omdat in het Sanskriet de maan 'cacin' (met het teken van de haas) heet.

Het teken van de Keltische koningin Boudicca was de Maanhaas, die ook bij de Voorjaarsfeesten van de godin Eostre (Easter/Ostern) vereerd en geweid werd. Daar komt onze Paashaas vandaan.

Overigens lees ik gisteravond (in bed nota bene) toevallig net een artikel over katten en godinnen. Ik heb het zelf niet zo op katten, maar misschien vinden anderen een eigen thread over katten leuk. Ik merk steeds weer hoezeer vrouwen iets hebben met katten. Paar plaatjes erbij en deze site wordt NOG aantrekkelijker. We zitten nu toch al in de 'flow' dus daar meteen maar gebruik van maken?

Miauw.




(De emoticon slaat nergens op, maar waar staat geschreven dat iets ergens op moet slaan, toch?)

[els]

Toch even snel voor de pasen alweer voorbij is deze topic nieuw leven inblazen.

Grimm maakt vermelding van de monnik Beda, die Ostara noemt in verband met de maand april. Ik citeer even de passage onvertaald, omdat het belangrijkste toch in het Latijn is:

The two goddesses, whomBeda (De temporum ratione cap. 13) cites very briefly, without any description, merely to explain the months named after them, are Hrede and Eástre, March taking its name from the first, and April from the second: 'Rhedmonath a dea illorum Rheda, cui in illo sacrificabant, nominatur.'----'Antiqui Anglorum populi, gens mea............apud eos Aprilis Esturmonath, qui nunc paschalis mensis interpretatur, quondam a dea illorum, quae Eostra vocabatur et cui in illo festa celebrantur (?), nomen habuit; a cujus nomine nunc paschale tempus cognominant, consueto antiquae observationis vocabulo gaudia novae solennitatis vocantes.' (77)

Esturmonath, volgens deze weergave. Meer kan het niet lijken op Ishtar/Esther. Misschien reden om eens na te gaan wat het bijbelse pasen met Ishtar te maken had kunnen hebben. In elk geval werd het feest gevierd in de maand Nissan (rond de lente-equinox, 21 maart). In diezelfde maand (Nisan) vierden ook de Babyloniërs hun nieuwjaarsfeest. Daarin speelt de overwinning van Mardoek op Tiamat een grote rol. Dit feest heette 'akitu'.
Ik kom er nog wel even mee terug in de thread over de slang, omdat dit ook overeenkomt met de overwinning van het licht op het donker, dus in dit geval van de zomer op de winter, dus de terugkeer van de zon. Ishtar kan ik in het akitu-feest niet zo snel terugvinden. Wel kom ik hier en daar tegen dat Ishtar wordt geïdentificeerd met Tiamat (bv in het zuiden van Arabië en in het Assyrische Ninive).
Ishtar wordt als planeet Venus met zowel de ochtend- als avondster geassocieerd (resp. Dilbah en Zib). Ook kwam ik als ochtendster de naam 'Isharra' tegen.

Ik heb geen tijd om een heel pleidooi te schrijven waaruit je ziet dat de Europese Ostara meer overeenkomt met Ishtar dan met het bijbels-joodse paasfeest, hoewel dit paasfeest toch wortels heeft in het Babylonisch-Mesopotamische nieuwjaarsfeest.

Maar toch nog wat gelijkstellingen van Ostara's naam, met wat Balance al noemde. Eos en Aurora (de Romeinse dageraad); de Fenicische Astarte, of misschien Ashera; de Babylonische Ishtar; de bijbelse Esther; de Hittitische Istustaya; de hindoeïstische Oesha; het hattische woord 'estan' (zon of dag, vgl oosten). Verder is een Hebreeuws woord voor licht 'ohre', wat mij nog doet denken aan 'aurora', hoewel deze relatie met het Hebreeuws bij mijn weten nooit is gelegd.

Het verhaal is dat de kip van deze godin (Ostara dus)in het voorjaar haar eieren verstopte, om ze in alle rust uit te kunnen broeden. De godin was het daar niet zo mee eens en veranderde daarom de kip in een haas, om de eieren weer op te laten zoeken.

Herinnert mij ook aan het volksverhaal van Vrouw Holle, waarin een deugdzaam en een lui meisje Holles werkzaamheden opknappen. Een haan kondigt met zijn gekraai de terugkeer van beide meisjes aan, de ene overladen met goud, de ander met pek. Ook dit verhaal bevat seizoens- en zonnesymboliek.

Vroeger maakte ik een palmpasenstok, maar ik zou nu al niet weten hoe ik dat deed. Toch weer eens uitvissen. Mijn tante maakte een paastafel voor het ontbijt, vertelde ze. Ik zal haar zo nog eens vragen hoe dat ging. Stonden natuurlijk geverfde eitjes op, maar verder?

Ondanks het geregen toch nog een vrolijke tweede paasdag voor u allen.

[Balance]

Als we dan toch bezig zijn met Paasherinneringen....
(hoewel aan de late kant, maar anders moet ik een heel jaar wachten en ik ben een ongeduldig mens dus....)

Ik ben geboren en getogen in het Oosten (waar de wijzen vandaan komen...smile) van het land. Heerlijk was dat Paasvuren. Wat is nou mooier als je jong bent en je mag met vuur spelen. Veel van wat ik (we) toen gewoon deden snap ik nu pas.

Paasvuren stammen uit zeer oude heidense tijden en zitten vol symboliek en rituelen.

De paasvuren moesten op een zo hoog mogelijk punt aangestoken worden - reden: het is een vruchtbaarheidsritueel, op een hoogte konden zoveel mogelijk akkers 'bestreken' worden.

Het moest een heel hoge stapel zijn - zodat het van heinde en verre zichtbaar was en de vruchtbaarheidsgoden het van verre konden zien.

Bovenop het vuur moest een karrewiel vastgemaakt worden - ik besef nu dat dat het zonnewiel voorgesteld moet hebben.

De jongens 'moesten' door het vuur springen, was af en toe best link want het waren geweldige vuren soms. Moet vast ook een achtergrond hebben - de meiden tonen wat je waard bent wat je durft? Of zou er nog een diepere betekenis achter zitten - door het vuur gaan.....komt ook in de bijbel voor geloof ik.

De meiden werden naderhand ingesmeerd met het roet. De zwarte (aarde) madonna?

En natuurlijk ...... altijd wel wat nat gerstesap bij de hand ... van vuur en meiden insmeren met roet word je nu eenmaal dorstig zoals iedereen wel weet. Smile.

Ik dacht dat dat gewoon was, want we dronken bij alles bier - maar begin zelfs te geloven dat zelfs dat een achtergrond kan hebben gehad. Bier..... Tenslotte heb je ook Pinksterbier......

Maar fascinerend eigenlijk dat zo'n eeuwenoud gebruik de tijd gewoon overleeft, dwars door eeuwen oorlogen, rijkdom, armoe, evoluties en revoluties heen. Je weet niet eens wat de betekenis ervan nog is/was. Moet iets heel bijzonders achter zitten. Mysterie, mysterie....

Een vrolijke paasgeest toegewenst allemaal. En nu we het toch over biercomsuptie hebben:



:sleepi:

[heidi]

[color=#000000]Ik vier rond deze tijd Ostara, en heb er pas een artikel over geschreven voor een andere site dus bij deze:

Ostara.

Ostara valt op de dag dat dag en nacht even lang zijn. We vieren nu het begin van de lente. Ostara is een van de kleine sabbats.

De betekenis van de naam ostara.
Ostara dankt zijn naam aan de Germaanse Godin Eostre. Eostre was de maagdelijke godin van vruchtbaarheid, landbouw en lente. Ze symboliseert nieuwe groei en wedergeboorte. Het verhaal gaat dat toen de lente eens op zich liet wachten, een meisje een vogel vond die bijna stierf van de kou. Ze riep toen Eostre aan, die over een regenboog aan kwam lopen en de lente liet beginnen. Helaas was de vogel niet meer te redden, maar Eostre veranderde hem in een sneeuwhaas die vervolgens regenboogeieren bracht. Eostre vertelde dat als de sneeuwhaas in de bossen verschijnt, dat het eerste teken was van de lente die zou gaan beginnen.

Andere feesten rond deze tijd.
Om Ostara te kerstenen, vierde de kerk vroeger rond deze tijd St Patricks Day. Ook Pasen heeft veel gemeen met de thematiek van Ostara; dood en wedergeboorte.
In Keltische landen werd Ostara bijna niet gevierd, pas toen de Noren hun land aanvielen, kwam het festival daar ook op de kalender te staan onder de naam “lady dayâ€

[Brunetti]

De afdaling van Isjtar in de onderwereld
Een heel mooi verhaal, jammer genoeg incompleet, over hoe (maar niet waarom) de godin Isjtar afdaalde naar de onderwereld Kurnugi, het land vanwaar men niet terugkeert. Eenmaal daar aangekomen werd ze gevangen gezet totdat Ea haar vrijlating bewerkstelligde. De onderwereld is een donkere, treurige en vreselijk stoffige plaats waar de zuster van Isjtar, Eresjkigal, vorstin is.
Isjtar komt bij de poort van Kurnugi en is vastbesloten er binnen te gaan:

‘Zeg, Poortwachter, open je poort voor mij,
Open je poort zodat ik naar binnen kan komen!
Als je de poort niet voor mij opendoet,
zal ik de deur inslaan en de grendel verbrijzelen,
ik zal de deurposten kapotslaan en de deuren omvergooien,
ik zal de doden opwekken en zij zullen de levenden opeten;
er zullen meer doden dan levenden zijn!’

De poortwachter gaat direct naar Eresjkigal:

Toen Eresjkigal dit hoorde,
werd haar gezicht zo rood als afgesneden Tamarisk,
haar lippen werden donker als de rand van een Kuninu-beker.
(de rand van een kuninu-beker was bedekt met bitumen en dus zwart van kleur)

Zij vraagt zich af waarom Isjtar naar haar koninkrijk gekomen is en geeft onheilspellende instructies aan de poortwachter:

‘Ga poortwachter en open je poort voor haar,
behandel haar volgens de oude riten.’

Er volgt een rituele en steeds herhaalde scène in zeven stadia – karakteristiek voor de Mesopotamische mythen – waarin de mooie en prachtig geklede Isjtar systematisch van haar versieringen beroofd wordt. Bij de eerste poort wordt Isjtar haar grote kroon afgenomen.

‘Poortwachter, waarom heb je de grote kroon van mijn hoofd weggenomen?’
‘Ga naar binnen, mevrouw. Zo zijn de riten van de meesters van de aarde.’

Bij de derde poort wordt de halsketting van Isjtar afgenomen, bij de vierde de touwsluitingen op haar borst, bij de vijfde de gordel van geboortestenen rond haar middel, bij de zesde de armbanden aan haar polsen en enkels, en bij de zevende poort wordt ze beroofd van haar trotse lichaamskleed. Ze is dus naakt wanneer ze uiteindelijk voor haar zuster verschijnt, maar dan nog is het Eresjkigal die beeft. De koningin van de onderwereld ontbiedt haar vizier Namtar en beveelt hem zestig ziekten naar Isjtar te zenden: naar haar ogen, haar armen, haar voeten, haar hart, haar hoofd, naar ieder lichaamsdeel.
Ondertussen komt op aarde aan alle seksuele activiteit een eind.

Geen stier besprong een koe, geen ezel paarde met een ezelin,
geen jongeman maakt meer een meisje zwanger op straat.
De jongeman sliep alleen in zijn kamer,
het meisje sliep bij haar vriendinnen.

Papsukkal, de vizier van de grote goden, weent bij Ea en deze komt als gewoonlijk met een oplossing. Hij schept een mooie jongen wiens schoonheid het hart van Eresjkigal zo zal verblijden dat ze zal ontspannen en ‘haar stemming zal klaren’. De jongen moet dan vragen om een waterzak, alsof hij eruit wil drinken, en de inhoud over Isjtar sprenkelen zodat zij weer tot leven komt.
Maar deze list mislukt. Hoewel Eresjkigal eerst blij is hem te zien, vervloekt ze de mooie jongen dan plotseling met een zware vloek:

‘Brood uit de goten zal je voedsel zijn,
de riolen van de stad je enige drinkplaats,
je staanplaats is in de schaduw van de stadsmuren, (typische locatie voor prostitutie)
je zitplaats alleen op de stoeptreden,
dorstigen en dronkaards zullen je op de wang slaan.’

Maar terwijl ze de mooie jongen van Ea vervloekt, spaart ze Isjtar. Ze draag Namtar op om haar te besprenkelen met het water des levens en in een heel mooie symmetrische passage, die het spiegelbeeld is van haar eerdere intrede, gaat Isjtar terug door de zeven poorten waardoor ze is binnengekomen. Bij iedere poort krijgt ze, in de juiste volgorde, de symbolen van haar goddelijkheid weer terug, te beginnen met het trotse kleed van haar lichaam en eindigend met de grote kroon op haar hoofd. Het epos eindigt wanneer Isjtar voor haar vrijlating betaald heeft met Dumuzi, de ‘minnaar van haar jeugd’, die voortaan in de onderwereld zal wonen.

Ishtar (een Akkadische benaming voor de godin Inanna), de godin die staat voor alle vrouwen, is terug vrij. Dumuzi heeft haar plaats ingenomen in de onderwereld. Geshtinana is de zus van Dumuzi. Zij probeert Dumuzi eerst nog te verstoppen voor de galla-monsters die hem naar de onderwereld zullen slepen. Het is ook zij die naar de godin van de onderwereld stapt (Eresjkigal) en gaat pleiten voor haar broer. Ze mag elk jaar 6 maanden de plaats van haar broer innemen.

Welnu als Geshtinana naar de onderwereld gaat, komt Dumuzi terug. Dit wordt gevierd (volgens sommige 'heidenen' op 20 maart) als het begin van de lente. Inanna wordt terug verenigd met haar geliefde Dumuzi. In het Heilige Huwelijk van de Sumeriërs, waar de Sumerische koning ritueel trouwt met Inanna, werd de koning vereenzelvigd met Dumuzi.

Dumuzi wordt ook vermeld in de bijbel als Tammuz (Ezekiel 8:14).

[els]

Ik ben geboren en getogen in het Oosten (waar de wijzen vandaan komen...smile) van het land. Heerlijk was dat Paasvuren. Wat is nou mooier als je jong bent en je mag met vuur spelen. Veel van wat ik (we) toen gewoon deden snap ik nu pas.

Leuk verhaal, over die paasvuren. Nooit geweten dat het zo uitgebreid bestond, maar heb ik het in het Amsterdamse ondermaanse nu eindelijk ook eens meegemaakt. Ik werd gisterochtend wakker van een branderige stank, ik vloog m'n bed uit, in paniek rondsnuivend. Ik wou de brandweer bellen, maar ik dacht, laat ik eerst m'n contactlenzen inzetten zodat ik kan zien waar de rook vandaan komt. Intussen werd ik helemaal zenuwachtig, want het was echt een zware stank. Maar het werd niet erger, dus inmiddels dacht ik dat de brand wel ergens anders zou zijn, en dat de lucht gewoon kwam aanwaaien.
Nou, dat bleek dus het geval te zijn. De stank bleek te zijn van de paasvuren in het oosten en zelfs uit Duitsland. Duizenden paasvuren werden met de oostenwind naar Amsterdam geblazen, en het schijnt dat de brandweer helemaal is platgebeld.

En natuurlijk ...... altijd wel wat nat gerstesap bij de hand ... van vuur en meiden insmeren met roet word je nu eenmaal dorstig zoals iedereen wel weet. Smile.

Oh, blij te horen dat er tenminste iets werd geblust.

Ik dacht dat dat gewoon was, want we dronken bij alles bier - maar begin zelfs te geloven dat zelfs dat een achtergrond kan hebben gehad. Bier..... Tenslotte heb je ook Pinksterbier......

Misschien was het een soort van 'communie'. Net zoals wijn het bloed van Jezus was, of voorheen van Dionysos.

Het toeval achtervolgt ons trouwens.
Op zoek naar meer over dat gevonden evangelie van Judas kwam ik een stukje over paasvuren tegen in de Gelderlander:

Eerste paasdag, zondag

Viering van de verrijzenis van Jezus Christus. Het feest vindt altijd plaats na de eerste volle maan in de lente. In Huissen en Gendt worden traditioneel paasvuren ontstoken. In Huissen wordt een pop de duivel op een vuurstapel verbrand. Voorheen was dat Judas, maar daar kwamen klachten over. Judas was een jood en de verbranding van de pop in Huissen werd uitgelegd als een verbranding van alle joden. Het vuur in Huissen wordt ontstoken door de gilden Sint-Gangulphus en Sint-Laurentius. In Gendt zorgt jongerenkoor Remember voor een vreugdevuur.

"Het wordt steeds moeilijker een paasvuur te regelen", zegt Jan Wannet. "Milieuregels", zucht hij. En daar komen er steeds meer van, stelt Wannet, verbonden aan de Huissense gilden die verantwoordelijk zijn voor het op eerste paasdag ontstoken vuur. "De vraag is hoe lang we dit nog kunnen volhouden; het is lastig een vergunning te krijgen."

Wat niet mag? "Vroeger mochten we, als het regende, een beetje petroleum gebruiken om het vuur aan te wakkeren. Nu mogen we niet eens meer balen stro gebruiken om het vuur te voeden."

Onder de opgestapelde takken is een flinke laag zand gestrooid. "Er zal maar eens iets in het grondwater zakken."

Vervuiling is een probleem van deze tijd. Hoe anders keken de mensen er vroeger tegenaan. "De as ging over de velden om die vruchtbaar te maken." Paasvuren zijn trouwens altijd al onderwerp van discussie geweest. Helemaal in Huissen, waar ieder jaar een pop in de vlammenzee verdwijnt.

"Wij doen dat niet", zegt Kim Lenderink van jongerenkoor Remember dat in Gendt het paasvuur organiseert. "We vinden het mensonterend om een mens te verbranden." Ook al is het een symbolisch lichaam. "Het verbranden van de Judas is bij ons lang geleden afgeschaft."

Judas, die naam wordt ook niet meer gebruikt in Huissen. Daar wordt de duivel in de vlammen gemikt. "Judas was een jood", vertelt Wannet. "Iemand kwam ooit op het idee dat we met de verbranding van Judas alle joden aan het verbranden waren."

De plaatselijke pastor, die het vuur altijd ontstak, trok meteen zijn handen van het paasvuur af.

Praktisch als ze in Huissen zijn, werd de naam Judas vervangen door duivel. "De pop symboliseert het kwaad. Je verbrandt het kwaad en begint met een schone lei."

Vorig jaar werd nog wat vuurwerk in de pop verstopt. "Mag nu ook al niet meer."

Wannet voorspelt in de toekomst nog meer tegenstand op milieugebied, maar stelt ook dat het paasvuur niet verloren mag gaan.

Het paasvuur verdween meermalen verboden door geestelijken, vanwege mond- en klauwzeer, hoge waterstanden , maar keerde telkens terug. Ook door de vindingrijkheid van de Huissenaren.

In 1791 mocht er geen vuur ontstoken worden in Huissen. Wat deden de inwoners? Ze togen naar Angeren om vlak over de grens een prachtvuur te ontsteken. Heel Huissen kon meegenieten. Zoals zondag een paar honderd mensen getuige van het vuur konden zijn. De traditie is springlevend, ondanks het tegenstribbelende milieu. "Er zijn al zo veel tradities verdwenen."

Fikkie steken!! Nu begrijp ik al met al hoe het zo kon stinken.

Judas was niet alleen een jood, zijn naam betékent jood! Maar frappant is het. Kom er nog mee terug in de Judasthread.

[els]

Balance
Bovenop het vuur moest een karrewiel vastgemaakt worden - ik besef nu dat dat het zonnewiel voorgesteld moet hebben.
De jongens 'moesten' door het vuur springen, was af en toe best link want het waren geweldige vuren soms. Moet vast ook een achtergrond hebben - de meiden tonen wat je waard bent wat je durft?

Dit soort symboliek is inderdaad oud, maar ik vraag me af wie eigenlijk wel weet wat er precies achter zit, omdat je uit de oudheid ook al verhalen hoort die doen denken dat het om een soort verhaspelde symboliek of verkeerd begrepen gebruiken gaat.

Wiel en vuur doen ook aan de Griekse Ixion denken, die om zijn hybris (hij ging achter Zeus' ega Hera aan) op een brandend rad gespijkerd, waarop hij eeuwig in de Tartarus moest ronddraaien. Zeus had voor hem trouwens al Nephele gemaakt, een wolk in de gedaante van Hera, om hem tevreden te stellen. Dat deed hij omdat hij had gelachen om een andere misdaad van Ixion, namelijk dat hij zijn schoonvader in het vuur liet vallen en levend liet verbranden om onder het betalen van de bruidsschat voor zijn vrouw Dia uit te komen.



In deze mythologie komen ook nogal wat huwelijken voor die alle worden bedorven door uitspattingen met alcohol, wat ontaardt in moordpartijen.

Het is nogal een toestand, maar de simpele symbolen blijven herkenbaar, ondanks de verhalen die eromheen worden geweven. Maar de betekenis van de symbolen lijkt niet erg te worden begrepen.

Ixions houding op het wiel vormt trouwens een kruis. Het kruis waar Jezus aan getimmerd is met pasen heeft dezelfde symbolische achtergrond. Het heeft ook zonnesymboliek. Het heeft iets te maken met de heen en weer gaande beweging van de zon, die de evenaar passeert, tijdens de equinox. Dat is ook de betekenis van het woord 'pasen': overgang.

paschal
1427, "of or pertaining to Easter," from L.L. paschalis, from pascha "Passover, Easter," from Gk. pascha "Passover," from Aramaic pasha "pass over," corresponding to Heb. pesah, from pasah "to pass over" (see Passover). Pasche was an early M.E. term for "Easter" (see Easter).

In de bijbel heeft deze 'overgang' iets te maken met de Exodus van de joden. Ik moet even opzoeken waar het ook weer precies overgaat. Maar mijn gevoel zegt me dat we dit ook symbolisch moeten interpreteren.

Er werd wel gedacht dat je via het vuur en de rook naar de hemel opsteeg. Het is ook een soort loutering. Dit kwam al eens ter sprake mbt de brahmaan die tijdens de Eleusinische Mysteriëen in het vuur sprong waarin de heilige maagd Persephone, hierboven door Heidi al genoemd, na haar afwezigheid weer tevoorschijn kwam, en waarin volgens sommigen ooit werkelijk mensen waren geofferd. Behalve de wetschenkende Kore/Demeter vertoonde ook de bijbelse god zich in een vuur toen hij de wet aan Mozes overhandigde. Dit vuur brandde trouwens ook op een hoge berg.

Ik ga even opzoeken wat J.G. Frazer over de symboliek van deze vuren meldt, want die heeft een dikke collectie van dit soort gebruiken op een rij.

Heidi, bedankt voor je artikel over Ostara.

Het verhaal gaat dat toen de lente eens op zich liet wachten, een meisje een vogel vond die bijna stierf van de kou. Ze riep toen Eostre aan, die over een regenboog aan kwam lopen en de lente liet beginnen. Helaas was de vogel niet meer te redden, maar Eostre veranderde hem in een sneeuwhaas die vervolgens regenboogeieren bracht. Eostre vertelde dat als de sneeuwhaas in de bossen verschijnt, dat het eerste teken was van de lente die zou gaan beginnen.

De regenboog was ook een attribuut van Ishtar, voor wat het waard is.

Brunetti ook bedankt voor de verwijzing naar de afdaling van Ishtar.

In het Heilige Huwelijk van de Sumeriërs, waar de Sumerische koning ritueel trouwt met Inanna, werd de koning vereenzelvigd met Dumuzi.

Dat komt trouwens ook nog overeen met Ixion; ook hier wordt op verschillende niveaus het Heilig Huwelijk verteld, ondermeer verwijst het naar het jaarlijkse heilige huwelijk van Zeus en Hera.

[Balance]

[quote="Brunetti"][/quote]
[quote]De afdaling van Isjtar in de onderwereld
Een heel mooi verhaal, jammer genoeg incompleet, over hoe (maar niet waarom) de godin Isjtar afdaalde naar de onderwereld Kurnugi, het land vanwaar men niet terugkeert. Eenmaal daar aangekomen werd ze gevangen gezet totdat Ea haar vrijlating bewerkstelligde. De onderwereld is een donkere, treurige en vreselijk stoffige plaats waar de zuster van Isjtar, Eresjkigal, vorstin is.
Isjtar komt bij de poort van Kurnugi en is vastbesloten er binnen te gaan:

‘Zeg, Poortwachter, open je poort voor mij,
Open je poort zodat ik naar binnen kan komen!
Als je de poort niet voor mij opendoet,
zal ik de deur inslaan en de grendel verbrijzelen,
ik zal de deurposten kapotslaan en de deuren omvergooien,
ik zal de doden opwekken en zij zullen de levenden opeten;
er zullen meer doden dan levenden zijn!’


**** Boek hierover: 'Op zoek naar de Godin' van Sylvia Brinton Perera.