Vermoed dat het héél nauw met elkaar verbonden is, en het vreemde eraan is de plaatsing. In het Oosten begint men ermee (OM/AUM), wat vaak als een gemurmel vanuit de onderbuik klinkt, waarmee een enorme trilling teweeg wordt gebracht), het Westen eindigt een gebed met "Amen" ...
Het is inderdaad merkwaardig, zo'n verschuiving. De 'Om' wordt geassocieerd met de schepping. Ik denk ook vaak aan de omega, die naar mijn smaak wel wat lijkt op een gekantelde 'om'. De omega wordt natuurlijk gezien als 'het laatste', bijvoorbeeld in de uitspraak van Jezus, 'Ik ben de alfa en de omega'. Het hoort niet zo zeer bij een gebed, maar het boeit mij vanwege de vorm van de letter. Het is ook de laatste letter van het alfabet.
Ik weet wel dat in het begin de stand van de letters, de lettervolgorde en zelfs de leesrichting niet vast lag, iedereen deed het anders. Misschien een verklaring?
De "laatste" vorm van dit symbool betreft nl. het laatste ritueel dat de Moslim doet in Mekka (en zich dan "Hadji" mag noemen).
De rituelen rond de kaaba doen inderdaad onmiddellijk denken aan rituelen van andere godsdiensten.
Ik heb nog wel een plaatje van de betreffende 'steen' ook, ik moet zeggen dat het mij meer doet denken aan een 'yoni' dan aan een 'lingam'.
Hij was in de beginfase van de islam stukgeslagen, maar vervolgens zijn de stukken weer gerepareerd. Daar wordt in de islam wel een verklaring voor gegeven, maar volgens mij is het ook heel goed mogelijk dat hij is stuk geslagen omdat het een 'heidens' symbool was, dat vervolgens is geislamiseerd.
De steen wordt als ik het wel heb 'hajar' genoemd. Hajar betekent steen. Zij was natuurlijk de moeder van een kind van Abraham (Ishmael), die geldt als stamvader van de Arabieren. Ook bestaat er in de islam een legende dat in het heilige der heiligen van de kaaba een kind is geboren, namelijk Ali. Volgens mij allemaal aanwijzingen dat de steen en kaaba seksuele symboliek herbergen.
De bedevaartsgangers raken de steen aan, of geven er een kus op. Ook dat gebruik vind je in andere godsdiensten. De katholieken in het Vaticaan geven bijvoorbeeld nog een kus op de zwarte Petrus; daarvoor deden ze dit bij de zwarte Jupiter of Cybele. Ik dacht dat zo'n ritueel in India ook bestond, maar daar weet ik niet voldoende van.
In het midden staat een paal, wat de duivel voorstelt. Onderweg hiernaar toe verzamelen de gelovigen 7 x 7 steentjes (49 in totaal dus) en er wordt van hen verwacht dat zij de "paal annex duivel" bekogelen met die steentjes (de duivel doden dus ahw.).
Opmerkelijk. In vele bedevaarten is het gebruik stenen op een hoop te gooien, vaak bij een paal. In Griekenland vormde men steenhopen bij de hermen, de paaltjes die Hermes voorstelden. Hermes is zoals je weet fallus en boodschappergod, en ook werd hij met de planeet Mercurius geïdentificeerd (wat weliswaar een buitenlandse invloed was). De Semitische volken aan de overkant van de Middellandse Zee deden hetzelfde met de 'asherim', eveneens fallische paaltjes.
Onderweg naar Santiago de Compostella kom je ook zo'n steenhoop tegen.
Ik heb ook wel eens in een oud boek een tekening gezien van een boeddha-paaltje, waarbij de passanten eveneens een steenhoop hadden gevormd. Ik kan van dit gebruik niet veel terugvinden, maar het bevestigt mijn idee dat de boeddha een en ander met Hermes gemeenschappelijk heeft. (De planeet Mercurius heet ook boedha, weliswaar gespeld met 1 d, en ik heb de verzekering gekregen dat dit niets met de boeddha te maken heeft, maar ja, al die 'toevallige overeenkomsten' he, zoals een moeder die Maya heet etc.)
Dit boeddha-paaltje leek een beetje op onderstaande lingam:
Afijn, voldoende paaltjes om mij ervan te overtuigen dat dit gebruik in Mekka een islamisering is van een oud ritueel, waarbij de oude fallische boodschappergod nu de duivel is geworden.
(zou graag een foto willen plaatsen, maar denk dat het beter is dat te laten ...)
O... is dat zo? Volgens mij valt dat wel mee, hoor.
Al met al lijkt dit op een exacte kopie van de Lingga in de Yoni.
Worden naar de linga ook steentjes gegooid?
Er zijn trouwens ook frappante overeenkomsten met de Eleusinische mysteriën. Daarvan wordt door de christelijke schrijver Epiphanius uit de vierde eeuw een Aziatische variant genoemd, dat bij de Arabieren bekend was. Hierin zou een zwarte steen worden vereerd, die de Arabieren 'chaabou' zouden noemen. Er is in het verslag wat verwarring over wat deze steen kan betekenen, want het zou een Grieks woord zijn voor 'maagd', maar ook doet het natuurlijk denken aan 'kaaba'.