Godin of God van de Stilte? - Vraag om hulp.

[Balance]

Kent/weet iemand of er een God of Godin van de Stilte bestaat? Maakt niet uit welke cultuur of welk tijdperk.

[els]

Misschien heb je iets aan Dea Tacita (een godin van de doden)?

Ze schijnt dezelfde te zijn als Larenta of Acca Larentia, maar ik heb nooit gemerkt dat die met stilte werd geassocieerd.

In Roman mythology, Dea Tacita ("the silent goddess") was a goddess of the dead. In later times, she was equated with the earth goddess Larenta. In this guise, Dea Tacita was worshipped at a festival called Larentalia on December 23.

Maar de Romeinen hebben van elk concept wel een god of godin, het zegt misschien niet veel.

Ik zie ook vaag een beeld voor me van een god of godin met een gesloten mond, maar dat zal wel meer over zwijgen gaan dan over stilte. Ik ben de naam even kwijt.

Of iets nirwana-achtigs? Maar daar hoort geen god bij....

[els]

Hier een godin met de vinger op de mond: Angerona:

Angerona:
A Roman goddess who is always shown holding her finger to her sealed mouth. She may have been either a Goddess of silence or possibly a goddess of the hidden name of Rome.

Maar ik had er nooit van gehoord.

De Romeinen hebben ook nog een Muta....

[willy]

Angerona


Schönbrunn - Wien

Eine Göttin aus der Antike, über die wenig überliefert ist. Im Barock bezeichnete man sie als die Göttin des klugen Stillschweigens, und des geheimen Wissens, worauf die Schlange an ihrer Seite und die zum Mund erhobene Hand hinweist.


ANGERONA, or ANGERONIA, an old Roman goddess, whose name and functions are variously explained. According to ancient authorities, she was a goddess who relieved men from pain and sorrow, or delivered the Romans and their flocks from angina (quinsy); or she was the protecting goddess of Rome and the keeper of the sacred name of the city, which might not be pronounced lest it should be revealed to her enemies; it was even thought that Angerona itself was’ this name. Modern scholars regard her as a goddess akin to “Ops”, “Acca Larentia” and “Dea Dia”; or as the goddess of the new year and the returning sun (according to Mommsen, “ab angerendo = airb TOV avacAtpfffdai. TOV rj\Lov). Her festival, called Divalia or Angeronalia, was celebrated on the aist of December. The priests offered sacrifice in the temple of Volupia, the goddess of pleasure, in which stood a statue of Angerona, with a finger on her mouth, which was bound and closed (Macrobius i. 10; Pliny, Nat. Hist. iii. 9; Varro, L. L. vi. 23). She was worshipped as “Ancharia at Faesulae”, where an altar belonging to her has been recently discovered. (See FAESULAE.)


The Silent Sufferer


Au dieu-parole “Aius Locutius” s'opposent à Rome deux déesses du silence, “Angerona” et “Tacita” : l'une est représentée, selon la tradition littéraire, avec un bâillon sur la bouche ou un doigt sur les lèvres , obstruant sa parole suivant des modalités et avec des significations diversement interprétées par les Anciens ; l'autre est rendue muette par l'arrachage de la langue, punition pour l'excès de son bavardage.


Angerona
Eene godheid over wier beteekenis geene volkomen zekerheid bestaat. Zij werd voorgesteld met den vinger op den mond, of ook wel met vastgebonden of verzegelden mond, zoodat zij eene geheimzinnige godin is. Wellicht is zij eene met Acca Larentia (Zie aldaar.) verwante godin der Romeinsche landerijen geweest en heeft men zich haar daarom ook als beschermgodin der stad gedacht, die den vinger op den mond legt, om aan te duiden, dat de geheime naam, die Rome, even als alle oud-Italiaansche steden had, verborgen moest blijven. Haar beeld stond op het altaar van Volupia. (Zie aldaar.) -
Eene geheel andere verklaring is die, welke haar maakt tot de godin van den angst en de bezorgdheid, die het gemoed in onrust brengt, maar ook weder daarvan bevrijdt. Van de angina (kroep) kon men genezen door aan Angerona geloften te doen. Op den 21sten December werd haar ter eere een feest, de Angeronalia gevierd, waarbij de “Pontifices” haar in den tempel van Volupia een offer brachten.


Angérona
Chez les Romains, Angérona est la déesse du silence, de l'angoisse et du secret et éventuellement de la mort et de l'angine. Angérona est réprésentée avec un bâillon sur ses lèvres scellées. C'est en offrant un sacrifice à cette déesse que les Romains ont été délivrés de la maladie appelée angine qui a frappé les animaux de toutes espèces.
Les Angeronalia qui lui sont consacrées sont fêtés au solstice d'hiver, les 17, 19 et 21 décembre. Pour les Romains, ces journées sont les plus angoissantes parce que courtes. Aussi les Romains ont ressenti le besoin qu'une déesse les aide à franchir ces moments difficiles. La présence d'Angerona dans le temple de la déesse Voluptas (ou Volupias) a fait penser qu'elle aussi protégeait les amours secrets.


Angerona (Ann'-Jer-Oh'-Nah) is one of the few indigenous Roman goddesses. Though little information remains about her, she was the goddess of secrets and silence. She is pictured as a tall woman, gagged with her finger to her lips. Her silence seems both inflicted upon her and welcomed.
There isn't much available about her. She was a patron goddess of Rome, probably the keeper of the true and secret name of the city from its enemies. She may have been prayed to for relief from pain and sorrow. But this is about all we know. I dig a little deeper and I found a connection to “Sige”, a Gnostic creation goddess and the mother of Sophia, the goddess of wisdom and knowledge. Perhaps this is the message here, that wisdom and knowledge are birthed from silence.


Angerona
Hidden away in the Sacellum Volupiae, the Roman Sanctuary of Pleasure, is a statue of Angerona. Her mouth is bound and sealed. An uplifting finger touching her lips points to her silence and her suffering. This quiet Angerona is goddess of silent suffering and the suffering of silence. I invoke her image as counterpoint to the clamor of voices speaking out on modern problems and crises. The more one listens to all this outer shouting, the more difficult it becomes to hear the quiet inner voices.
Angerona, the protecting deity of the ancient city of Rome, is imaged with a bandaged mouth and with a finger to her lips commanding silence. She is the goddess of secrecy, as well as of fear and anguish, and was believed to give relief from pain and worry. At the height of her feast day, the day of the Winter Solstice, the sun reaches its weakest moment of the year, and at that same moment the light begins to increase. As they waited for this critical promise of renewal, the goddess' worshipers were reminded of the necessity of honoring the delicacy of the natural balance. She is sometimes referred to as a goddess of death.
Angerona is the goddess of the Winter Solstice, the moment many ancient cultures celebrated as the opportunity for rebirth and renewal, a moment often reserved for the celebration of initiation rites, which marked the rebirth of the individual as well as the tribe and, by extension, the cosmos. She is both silencing and silenced, cautioning silence and prevented from speaking.
The goddess of silence watches over the cyclical renewal of the earth and the cosmos. With her finger raised to her already bound mouth she is doubly cautionary. Be quiet enough to listen, she says, but not to me. Be quiet, while I don't speak. Listen, that is, to everything else. To everything. The cosmos is most eloquent when it speaks in silence.
A connection exists between “Angerona”,”Silence”, and “Sophia”. Angerona is said to be the same as “Sige”, the goddess Silence, who in the Gnostic creation stories, for example, in the “Pistis Sophia”, is the mother of Sophia. Sophia emanates from Silence and Depth. I have worked here, though, with Sophia and the sense of touch, the Sophia who says to us : "Quiet, don't you know I am going about my Mother's work?"


Angerona (Etruscan) An Etruscan divinity, She remained into Roman times as Goddess of the winter solstice. She has connections to Death, and to Silence, and seems to represent the passage of the yearly cycle into a time which symbolizes completion, the seed of renewal, and the duty to accept adversity in silence. Her image is invariably that of a female, mouth sealed and a finger placed upon it. She has been conflated to a degree with Ceres.


Salvete omnes

This is a “dies nefastus publicus” (NP), a day for special religious observance in which no legal action can take place.

Today is the Divalia or Angeronalia. Angerona represents the anguish of the Winter Solstice, when the old Sun is departing and there is no certainty that the new Sun will come to restart the yearly cycle of the Seasons. In this day, the Pontfices sacrifice at the Curia Acculeia and at the shrine of Volupia which stays at the northwest angle of the Palatine Hill (Varro, De Lingua Latina, 6.23; Macrobius, Saturnalia, 1.10.7). The image of Angerona has her mouth bandaged and sealed (Macrobius, Saturnalia, 1.10.8). According to the late Roman writer Macrobius, Angerona is at the altar of Volupia in order to symbolize that when one hides his anguishes, one arrives at an extreme pleasure (Macrobius, Saturnalia, 1.10.8).

Today "we offer the sacrifice of a pregnant sow, bread and sweet wine to Hercules and Ceres" (Macrobius, Saturnalia, 3.11.10).
Today is the fifth day of the Saturnalia.
The month of December is sacred to Vesta.

Valete in pace deorum
Antonius Gryllus Graecus
Pontifex


Divalia ou Angeronalia
Fête du jour le plus court (21 décembre)
Les deux appellations de cette fête proviennent du nom de la déesse “Diva Angerona” : “Diva” signifie " déesse " et “Angerona”, que l'on rattache à la racine des termes " angine " et " angoisse ", " celle qui fait traverser les jours étroits ou les périodes angoissantes ". Les pontifes offrent un sacrifice dans la chapelle de Volupia, divinité de la volonté satisfaite. Sur son autel est posée la satue de Diva Angerona, la bouche recouverte d'un bandeau et un doigt sur les lèvres, pour imposer le silence.



Lara
“Lara”, ou “Muta”, ou “Tacita”
Rome avait aussi la déesse du silence qu'elle honorait sous les noms de Lara, Muta, ou Tacita. Son culte avait été recommandé par le roi Numa Pompilius qui avait jugé cette divinité nécessaire à l'établissement de son nouvel État.
Lara était une naïade de l'Almon, ruisseau qui se jette dans le Tibre, au-dessous de Rome. Jupiter, amoureux de Juturne, n'ayant pu la trouver, parce qu'elle s'était enfuie et jetée dans le Tibre, appela toutes les naïades du Latium, et les pria d'empêcher la nymphe de se cacher dans leurs rivières. Toutes lui promirent leurs services. Lara seule alla déclarer à Juturne et à Junon les desseins de Jupiter. Le dieu, irrité, lui fit couper la langue, et donna ordre à Mercure de la conduire aux Enfers ; mais, en chemin, Mercure, épris de la beauté de cette nymphe, s'en fit aimer, et en eut deux enfants, qui, du nom de leur mère, furent appelés Lares.
La fête de cette déesse du silence se célébrait à Rome le 18 février. On lui offrait des sacrifices pour empêcher les médisances. Les Romains joignirent sa fête à celle des Morts, soit parce qu'elle passait pour être la mère des Lares, soit que, ayant la langue coupée, elle était l'emblème de la mort par son éternel silence.


Lara / Larunda
Naar het schijnt eene oud-italische godheid des doods, die haren zetel heeft in de diepte der aarde. Haar eeredienst werd door den Sabijnschen koning Titus Tatius in Rome ingevoerd. Zij werd vereerd als de moeder der Laren (Zie aldaar.) en als de "stomme" en "zwijgende" godin, als “Dea Muta” of “Ta cita” door bijgeloovige vrouwen en meisjes aangeroepen op het doodenfeest der Feralia. De mythe noemde haar eene bronnymph uit het Tiberdal, haar oorspronkelijke naam was Lara. Toen Iupiter liefde had opgevat voor Iuturna en deze vervolgde, waarschuwde Lara niet alleen de schoone nymph, ofschoon Iupiter en haar eigen vader haar dit verboden hadden, maar zij ging zelfs naar Iuno om aan deze bericht te brengen van de ontrouw van haren gemaal. Tot straf hiervoor ontnam haar Iupiter het vermogen om te spreken en liet haar door Mercurius naar de Manes voeren, waar voortaan hare verblijfplaats zou zijn. Doch Mercurius vatte liefde voor haar op en werd bij haar de moeder der Lares “Compitales”. Zie Lares.


Larentina
A Goddess of Death, also called “Acca Larentia”, “Larunda”, “Mania”, and “Lara”, Mother of the Lares. Also called “Muta” after Jupiter tore out Her tongue for revealing one of His indiscretions. She is the mother of the Manes sacrificed to by the “flamen Quirinalis at Larentalia on 23 December”.


Tacita
D. i. "de zwijgende", een der namen, waarmede de moeder der Laren genoemd werd. Zie Lares.


tacitus : adjectief, o/a-verbuiging
“tacita”, “tacitum” “zwijgend”, “in stilte”


Tacita
XVIII Februarius/February 18: Sacred to Tacita, goddess of silence and the halting of unfriendly speech and hostile tongues.

[willy]

The meaning of “Muta”
Origin : Latin : Meaning : Goddess of silence.
Origin : Muslim : Meaning : Obeyed.

Sige
Goddess of silence :
She is the eternal silence that was before anything, and will be after everything.
She is the space around the stars.
She is the highest form of truth and perfection.
She reminds us to listen to our own silence for there we will find truth.
Be still..Blessed Be


Harpocrates



The god of silence, worshipped by the Egyptians. One of the gods in the vision of Telethusa; the one who enjoins silence with his finger on his lips. Son of Isis.
Hyg.Fab.277; Ov.Met.9.692.


The Egyptians worshipped “Harpocrates”, the god of silence, who was always represented holding his finger at his mouth. - The Romans had their goddess of silence, named “Angerona”, to whom they offered worship. - Lycurgus, the celebrated law-giver, as well as Pythagoras, the great scholar, particularly recommended this virtue; especially the last, who, as we have before observed, kept his disciples silent during five years, that they might learn the valuable secrets he had to communicate unto them. This evinces that he deemed secrecy the rarest, as well as the noblest art.


At one end of the Abbey's dining-room was a figure of “Harpocrates”, the Egyptian god of silence, with his finger to his lips, and an effigy of “Angerona”, the Roman goddess of silence. It has been said that these statues were reminders to the Friars that nothing that was said or went on in the Abbey was to be spoken about outside its walls. In Freemasonry these two deities are known as “the guardians of secrecy”. In 1740, the Earl of Middlesex had a medallion struck depicting Harpocrates when he became the Grand Master of the Masonic Lodge in Florence.


Nyepi, dag van stilte (Bali)

[els]

Bedankt voor al het zoeken, Willy.
Ook interessant het woord muta te vergelijken met een Arabisch woord.

Ik ken het in een ander verband, van het muta-huwelijk, een soort tijdelijk huwelijk.
Volgens de website hieronder wordt muta vertaald als 'vreugde'. Het is natuurlijk een sekshuwelijk, dat ervoor zorgt dat de seks niet illegaal is.



Het huwelijk bestond al voor de islam, maar sinds de islam is het minstens zo onvrouwvriendelijk als het gewone islamitische huwelijk. Een man kan bijvoorbeeld getrouwd zijn, maar daarnaast nog eens netzoveel muta-huwelijken sluiten als hij wil, en de vrouw is daarin helemaal ondergeschikt, hij mag haar opsluiten in huis en mishandelen en alles wat erbij hoort. Dit om nog even te verwijzen naar die betekenis van muta die jij noemde: 'gehoorzaam'. De vrouw moet in het tijdelijke huwelijk de man namelijk gehoorzamen en alles ondergaan.

Een andere naam ervoor is toevallig sighe (omdat hierboven ook een gnostische 'sige' wordt genoemd dit ook iets met stilte te maken heeft). Het is toeval, maar ik wou het toch even zeggen.

Het lijkt me toch wel interessant om eens de invloed na te gaan van het Romeins en de Romeinen op het Arabisch en de islam. Maar dat is een ander verhaal.

[willy]

Els dat van die "muta" huwelijken had ik ook gelezen, maar ik heb daar niets van willen plaatsen omdat ik het te schandelijk vondt.
Maar zoals gij zegt heeft het woord "sige" daar niets mede te maken. Volgens het artikel dat ik had gelezen (zo goed als mijn engels dat toeliet) waren dat "feeen". Hierbij een klein fragmentje van een groot artikel over :

Irish Druids And Old Irish Religions by James Bonwick

Fairies are more pronounced in Irish than in English traditions. They are fairly represented in the west of Scotland, in Wales, Lancashire, and Cornwall, parts frequented by Irish friends and foes.

They are "Sides", "Sighe", "Sith", "Duine Matha", or "Good People". Fear-sig of the supernatural world are Irish forms of the Welsh Tylwyth teg, the fair family; Swedish, Nissen; Danish, Damhest; Polish, Rotri; the Russian, Domavoi; English, Puck, Elf, Fay, or Robin Goodfellow; Cornish Pixie; Burmese, Nats; Breton, Korigan, or Koril; Scotch Brownie; Norwegian, Trolls, or Nyss; Oriental, Jin; Jewish, Schedim; Italian, Fata; Greek, Parcæ, or Eumenides.
Zoals u ziet is dat heel iets anders als bij die verdomde islamieten.