Hai Connie, welkom op het forum.
Waar de Slavische volken precies vandaan komen weet ik ook niet, maar het woord slaaf komt in elk geval van deze Slavische volken omdat slaven heel lang afkomstig waren uit deze volken. Het woord slaaf is dus afkomstig van de volksnaam. Het Romeinse woord voor slaaf was trouwens famuli, wat bij ons terecht is gekomen als 'familie'. Dat geeft een ander beeld als je het over 'familiewaarden' en 'familiehoofd' hebt.
Ik heb trouwens intussen De Bello Gallico en De Germanen van Tacitus zelf, ze zijn onlangs voor een relatief betaalbare prijs in het Nederlands uitgegeven.
Hier een paar regels van de introductie van Tacitus:
"Germanië als geheel is gescheiden van Gallië, Reatië en Pannonië door de Rijn en de Donau, en van Sarmatië en Dacië door wederzijdse afschrikking of door bergen. De rest, inclusief brede landtongen en onafzienbaar grote eilanden, is omgeven door de Oceaan."
"Ik ben geneigd te geloven dat de Germanen autochtoon zijn en zich helemaal niet hebben vermengd met andere stammen door vriendschappelijke contacten."
Op basis van hun leefgebied krijgen ze dus een naam, en op basis van een veronderstelling worden ze gezien als een volk dat onafhankelijk is van andere volken.
Dan geeft Tacitus overleveringen die de Germanen zelf geven over hun afstamming. In hun liederen zingen ze hoe de god Tuisto uit de aarde kwam, en hoe zijn zoon Mannus de stichter van hun volk was. Deze Mannus had dan weer drie zonen, die hun namen gaven aan verschillende stammen, en anderen noemden dan weer meer zonen om nog meer stamnamen te verklaren.
Over de Tungri zegt Tacitus het volgende:
De aanduiding 'Germanië' zou juist recenter zijn en pas kortgeleden in zwang zijn geraakt; de eersten die de Rijn overstaken en de Galliërs verdreven heten nu Tungri, maar werden destijds 'Germanen' genoemd. Het was dus de naam vaneen stam, niet van een volk, die zich geleidelijk heeft doorgezet. Eerst pasten de overwinnaars ter afschrikking hun naam toe op alle stammen en later, toen men eenmaal die naam Germanen droeg, ging met zich er zelf van bedienen.
Vervolgens vermeldt Tacitus dat Hercules en Odysseus ook bij de Germanen zijn geweest. Hij voegt nog toe dat volgens een bron in het grensgebied van Germanië en Raetië een altaarsteen is gevonden gewijd aan Odysseus, waarop ook de naam van zijn vader Laertes voorkomt. Hij is hier zelf sceptisch over, maar volgens een noot van de vertaler zijn in dit gebied inscripties gevonden geschreven in het Noord-Etruskisch alfabet, dus verhalen die bekend zijn in Rome kunnen ook al eerder tot dit gebied zijn doorgedrongen.
Dan nog dit:
Zelf sluit ik mij aan bij de opvatting dat de Germanen niet door huwelijken vermengd zijn geraakt met andere volkeren maar een geheel eigen volk vormen, zuiver van ras en met niets te vergelijken. Vandaar ook dat hun lichamelijke kenmerken, voorzover men dat van zo'n groot volk kan zeggen, identiek zijn: woeste blauwe ogen, roodblond haar, een groot postuur.
Dat lijken mij toch ook Keltische lichaamskenmerken, maar kennelijk is dit bij de Germanen overwegend, terwijl bij de zuidelijkere volking vermenging is opgetreden. Tacitus doet in elk geval aannames, maar hij signaleert ook dingen die op mij wel informatief overkomen.