Forum godinnen en beeldvorming | weblog | godinnen | forum home ||
|
Je argumenten vind ik deels onbegrijpelijk, maar misschien versta ik de taal van dit forum nog niet helemaal.
De lezing van Carotta staat geillustreerd on-line,
http://www.carotta.de/subseite/events/lhc_e.html
Uiteraard op dezelfde pagina die BlueHue ook aangeeft. Ik vind het een heel interessant idee.
Ik vraag me bijvoorbeeld af, of "de joden" wel zo'n prominente rol spelen in het hele verhaal van Carotta.
Als je jodendom en christendom op deze manier gaat integreren zoals jij nu doet, kun je inderdaad gaan beweren, dat de keizer van Rome uiteindelijk joods werd. Ik vraag me af of je daarvoor genoeg argumenten hebt.
Bijvoorbeeld, wat je deed.. veronderstellen dat joden "onderdanig" zouden zijn geweest is niet in overeenstemming met de historische feiten ! Judea was een van de lastigste provincies.
Bedenk ook, dat waar de Talmoed spreekt over "Jezus Ben Pandera" eigenlijk de verbinding tussen de christenen en de romeinen wordt bespot. De Talmoed is in de vijfde eeuw samengesteld. Judea had inmiddels twee opstanden en een oorlog tegen de Romeinen achter de rug..
Wat ik denk: christendom was in het begin een aantal sektes, zoals er zovele religies waren, onderverdeeld in sektarische stromingen.
Via de familie van Constantijn, dwz Theodora en Helena kreeg het Arianisme een rol naast de macht en de goddelijkheid van de keizer en naast de bestaande godenwereld.
While Arianism continued to dominate for several decades even within the family of the Emperor, the Imperial nobility and higher ranking clergy, in the end it was Trinitarianism which prevailed theologically and politically at the end of the fourth century, and which has since been a virtually uncontested doctrine in all major branches of the Eastern and Western Church and within Protestantism.
Bronze coin of Cleopatra VII
Egypt, Ptolemaic Dynasty, 48-30 BC
Minted at Cyprus
A portrait of Cleopatra and her young son Caesarion
Cleopatra VII (reigned 51-30 BC) was the last ruler of the Ptolemaic dynasty in Egypt. By the time that she came to the throne in 51 BC, the fate of her kingdom lay very much in the hands of Rome. In 48 BC Egypt became embroiled in the civil war between Julius Caesar and Pompey, when Pompey fled after the Battle of Pharsalus to Cleopatra's capital Alexandria, where he was murdered. Caesar followed, but was besieged in the Royal Palace for several months by Cleopatra's brother, Ptolemy XIII. It was clearly at this point that Cleopatra conceived Caesar's child, since she bore him a son soon after his departure.
One of Caesar's rewards to Cleopatra for her hospitality in Egypt was the restoration to her kingdom of the island of Cyprus, which had been detached by Rome a few years earlier. It was here that this bronze coin was minted. On the front of the coin is an idealized portrait of Cleopatra as Aphrodite, the goddess of love, with her son by Caesar, Caesarion, as Eros in front of her. On the reverse are two cornucopiae and a Greek legend which translates: 'Of Queen Cleopatra'.
Dit Christelijke symbool zou kunnen zijn bedoeld om de heidense apotheose van de Romeinse keizer ten tijde van Domitianus (AD 81- AD 96) tegen te gaan. In Alexandrie zijn munten gevonden die naar hem verwezen als Theou Yios (zoon van god).
Je hoort me niet
Tijdens spelen voor de overwinningen van Caesar, gevierd in de maand juli, ongeveer een week na zijn geboortedag (13 juli) en vier maanden nadat hij was vermoord, verscheen er een komeet aan de hemel. Deze kreeg de naam 'sidus Julium'. Caesar was al direct na zijn dood tot 'divus Julius' uitgeroepen, maar deze verschijning werd beschouwd als een 'teken', en zijn goddelijkheid werd bekrachtigd.
Deze ster kondigde ook de 'zoon van god' aan. Octavianus, die door Caesar in zijn testament als opvolger was aangewezen, en hiertoe ook per testament was geadopteerd, zodat hij zich nu Gaius Caesar mocht noemen, werd dankzij de officiele vergoddelijking 'zoon van god'.
De gelijkenis Caesar=JC heeft (ook bij Carotta) volgens mij alleen betrekking op Julius Caesar zelf. Zowel Caesarion als Octavianus spelen niet echt een rol, Carotta kijkt vooral naar vorm-aspecten (het kruis).
mmmh houd de volgorde van de gebeurtenissen wel in het oog, je neemt een tijdsprong bij de eerste zin over Octavianus. In 44BC werd Caesar vermoord, pas in 27BC werd Octavianus uiteindelijk Augustus.
De adoptie was een formele procedure, waarbij een talentvolle officier gelieerd werd met de keizerlijke familie. Dat gebeurde gewoonlijk met behulp van uithuwelijking. De verkozen schoonzoon werd dan opvolger.
Augustus: first emperor of the Roman world (27 BCE - 14 CE).
Names:
23 September 63 BCE: Caius Octavius
8 May 44: Caius Julius Caesar
November 40: Imperator Caesar Divi filius
2 September 31 BCE: sole ruler
16 January 27: Imperator Caesar Divi filius Augustus
19 August 14 CE: natural death
42 BC:
January 1: Julius Caesar is proclaimed a god (due to a comet that appeared at games in his honor in 44); Octavian becomes "son of a god", divi filius
Er zijn aanwijzingen, dat Octavianus zijn positie zelf heeft veroverd en zich om politiek-strategische redenen vereenzelvigde met Caesar.
Lex schreef:Op de onderstaande Stele is Caesarion genoemd. De Romeinen wisten van niets, tot na de dood van Caesar in 44BC. Cleopatra heeft vervolgens (via Caesarion) haar aanspraken op het Romeinse keizerschap doen gelden. Na de nederlaag en zelfmoord van Cleopatra in 31BC is prinsje Caesarion door officieren van Octavianus vermoord. Hij was dus een pion van Cleopatra en zal weinig aanleiding tot aanbidding hebben gegeven bij de Romeinen.
46: Caesar keert terug naar Rome en wordt dictator. Cleopatra, Caesarion en Ptolemeus XIV komen naar Rome; Arsinoë IV wordt meegevoerd in Caesars triomftocht en verbannen. Cleopatra verblijft bijna twee jaar in Caesars villa bij Rome. Caesar is getrouwd met Calpurnia. Hij laat een beeld van Cleopatra-Venus in de tempel van Venus Genetrix plaatsen.
Carotta's idee is dat romeinse soldaten in palestina de verering van Julius Ceasar voor de joden aanvaardbaar maakten door de oude joodse geschriften te combineren met het leven van JC, en dat deze combinatie terug vertaald (en nogmaals vertaald) met fouten onze bijbel opleverde.
Kortgeleden is het evangelie van Judas ontdekt, ergens in het Midden Oosten, en niet vertaald enz. Hier wordt Jezus ook in beschreven en dat maakt de theorie van Carotta onhoudbaar m.i.
Carrotta probeert aan te tonen dat de evangelien ongeveer de zelfde chronologie hebben als een bekend romeins boek over het leven van Ceasar (ik weet even niet meer welk boek).
Maar waarom zouden alleen de canonieke evangelieen afgeleid zijn van het Ceasar verhaal, en de apocrieven niet ?
Het evangelie van Judas laat een totaal andere (gnostische ) kijk op het verhaal van Jezus zien, wat er mi op duidt dat er in die tijd veel nieuwe spirituele richtingen ontstonden.
hij laat bij wijze van spreke zien hoe vis van latijn naar Grieks een ander woord wordt, en vervolgens in het Syrisch Aramees weer een ander woord wordt
Clue schreef:Overigens wil ik er wel op tot Els vervelens toe op wijzen, dat ik Carotta en zijn Julius Caesar-theorie in de discussie/Forum heb
gebracht, voordat ik wegens 'Els-insubordinatie' gebannt werd( zie het"Purgatorium" helemaal onderin de threadpost-column.)
Marc Gregory schreef:Skepsis heeft er in juni 2002 en december 2002 iets over geschreven
juni 2002 http://www.skepsis.nl/pararit15.html#152c
december 2002 http://www.skepsis.nl/carotta.html
Ik ben het niet zo eens met dit soort stellingen, maar vind het wel heel leuk om een soort van uitreksels te lezen waar men toch weer iedere keer mee aankomt dragen.
Dat komt door de onvolledigheid van de feitelijke geschiedenis, waardoor er veel ruimte is voor speculatie en veronderstellingen.
Ben zelf een eigen verdwijningstheorie ontwikkelen, waarom alle het tastbare van Jesjoea (Jezus) van Nazareth is verdwenen.
Deze persoonvereering (keizercultus) in het Romeinse rijk doet pas volledig zijn intreede na het contact met de Egyptenaren. Waar de heerservereering al eeuwen aan de gang is.
Johannes de dooper wordt vermeld in een Romeins geschiedenisboek.
Ff zoeken welk boek dat weer was...
Marc-Gregory schreef:de letters zijn aan mijn kant heel groot,
Marc-Gregory schreef:Julius was een Romein was voor zelfverheerlijking, polytheïsme, onderdrukking, onderwerping, slavernij, ongelijkheid, oorlog, mooie vrouwen als seksobject etc etc. De zelfverheerlijking ging zelfs zover dat hij zichzelf ging zien als een God.
Dat er een aantal zaken van de cultus van Divus Julius in het Jezus verhaal zijn ingeslopen kan ik me heel goed voorstellen, aangezien het Romeinse rijk zeer vele tientallen, dan wel honderden, geloven, levensbeschouwingen, religies en goden rijk was.
De discussie die Carotta wil bewerkstelligen is, "Heeft Jezus wel bestaan?". Het niet bestaan van de Joodse man Jezus dat is de achterliggende gedachte. Als italliaans filosoof, zal hij tijdens zijn opgroeien wel, een verschrikkelijk Rooms-Katholiek trauma hebben opgelopen. Het Rooms-Katholiek gedoe, kan zeer verstikkend op gedachten werken. Het Rooms-Katholieke geloof is zeer onfilosofisch en zwaar geestvernauwend, net als alle andere "Christelijke" geloven.
Dat Jezus heeft bestaan daar is geen twijfel over mogelijk. Als hij niet zou hebben bestaan dan hadden er nooit zovele aanhangers geweest in het Romeinse rijk.
Het geloven in de leer van Joodse Jezus was een zeer strafbaar iets, je werd gedood als je er openlijk over was.
Nu weer terug naar Carotta visie, wat wil hij ermee bereiken? Het enige wat Carotta blijkbaar wil, is een aanval op de legitimiteit van het Christelijk geloof, door te zeggen dat Jezus, Julius was. Daarmee zegt hij in feite, de Jood Jezus uit Nazareth heeft nooit bestaan. En daarmee valt hij de legitimiteit van het Christendom aan. Wil misschien het Christendom opheffen of een machtsafname van het Vaticaan bewerkstelligen.
Maar de psychologische aspecten van die man die zijn ondoorgrondelijk.
[...]
Hij las voor met een trotse en donderende uitdrukking op zijn gezicht, alles benadrukkend met zijn stem vooral nadruk leggend op de termen waarmee hij ze had geheiligd, woorden gebruikend als 'onschendbaar', 'ongeschonden', 'vader des vaderlands', 'weldoener' of 'leider', zoals nooit eerder was gebeurd. Bij elk van deze woorden gebaarde MA naar het lijk van Caesar, de daad vergelijkend met het woord.
Hij gaf ook kort commentaar, met een mengeling van medelijden en verontwaardiging. Bij 'vader des vaderlands' zei hij: 'dit is een bewijs van zijn genade. Waar het decreet zei: 'onschendbaar en ongeschonden' en 'Wie bij hem zijn toevlucht zal zoeken zal zelf ook onkwetsbaar zijn' zei hij: 'Het slachtoffer is niet wie bij hem zijn toevlucht zoekt, maar de onschendbare en ongeschonden Caesar zelf, die deze eerbewijzen niet met geweld verkreeg als een despoot. Wij zijn de onvrijste mensen omdat we deze eerbewijzen geven aan mensen die ze niet verdienen. Maar jullie loyale burgers, die hem op dit moment eer bewijzen, al is hij er niet meer, verdedigen ons tegen de beschuldiging onze vrijheid te hebben verloren.
Hij las de rest van de eden waarmee iedereen had gezworen dat Caesar met alle macht zou worden beschermd, en dat wie tegen hem samenzweerde zou worden vervloekt.
[[Marcus Antonius zwoer op dit moment bij Jupiter dat hij zelf gebonden door zijn eed en de vervloekingen bereid was Caesar te verdedigen. Maar hij sloeg dit af, en wees op het gevaar in een burgeroorlog verzeild te raken, en vraagt Caesar te eren door hymnes en dirges te zingen. Vervolgens zong hij, terwijl hij vlak bij de baar stond, lofzangen op Ceasar als hemelse godheid, getuigde van Caesars goddelijke geboorte, somde zijn campagnes, veldslagen en zeges op, sprak over de mensen die hij onder zijn heerschappij bij elkaar had gebracht, en over de oorlogsbuit die hij naar huis had gestuurd. Elk presenteerde hij als een wonder, en hij riep voortdurend: Deze man als enige kwam als overwinnaar uit de strijd tegen iedereen die tegen hem oorlog voerde.]]
[...]
In deze geïnspireerde waanzin zei hij nog veel meer, waarbij zijn stem overging van klaroenhelder naar diepe treurzang, rouwend om Caesar als om een vriend die onrecht had geleden, huilend en zwerend dat hij verlangde zijn leven te geven voor Caesar. Toen, vloeiend overgaand naar hartstochtelijke emotie, scheurde hij de kleren van Caesars lichaam en verhief ze op een staak en zwaaide ze heen en weer, terwijl ze onder de gaten zaten, en besmeurd waren met het bloed van de dictator. Hierop viel het volk hem bij met het zingen van klaagliederen, en na deze uitdrukking van emotie raakten ze weer vervuld van woede. Vervolgens gingen ze verder met het opsommen van zijn verworvenheden en zijn lot.
[...]
Toen de menigte in deze staat geraakte en vatbaar raakte voor geweld [ze werden woedend omdat de moordenaars niet werden gestraft maar beloond met promoties] verhief iemand boven de baar een wassen beeld van Caesar - het lichaam zelf lag opgebaard op de baar, en was onzichtbaar. De beeltenis werd mechanisch naar elke richting gekeerd, en de 23 wonden die beestachtig op elk lichaamsdeel en gezicht waren aangebracht konden goed worden gezien. Dit beeld wekte zo'n medelijden op bij het volk dat ze het niet langer konden verdragen. Huilend en klagend omringden ze het senaatsgebouw waar Caesar was vermoord, en branden het af. Toen gingen ze op jacht naar de moordenaars, die er al eerder vandoor waren gegaan.
In de Romeinse provincie Asia (Klein-Azië) ontwikkelde zich al snel na 31 v. Chr. in tal van Griekse steden een officiële en geïnstitutionaliseerde cultus van Augustus: Pergamum, Ephesus, Smyrna en Sardes zijn slechts een paar voorbeelden. De burgers van Myra (later de stad van de legendarische bisschop van Myra) prezen de keizer in een eredecreet aan als 'de God Augustus, zoon van God, Heiland van de gehele wereld'.
Het is naïef en onjuist te denken dat we hier te maken hebben met een van bovenaf, d.w.z. vanuit Rome opgelegde en gepropageerde cultus. Het is ook naïef, en anachronistisch bovendien, te denken dat de cultus niet meer was dan een vorm van georganiseerde vleierij ingegeven door overwegingen van politieke aard. Het in onze tijd gemaakte onderscheid tussen politiek en religie als twee aparte sferen is een exclusief westerse conceptie, en zelfs in de westerse wereld is dat onderscheid in de praktijk meer dan eens ver te zoeken. Verering van Augustus en van de Romeinse keizers na hem impliceerde gelóóf in Augustus, en dat geloof is van een andere orde dan wat in onze tijd persoonsverheerlijking heet: keizers kregen - bij hun leven - tempels en cultusbeelden. Geen tempel zonder priesters, geen cultus zonder dat er offers opgedragen werden, zonder dat er gebeden kon worden, en zonder dat de god geëerd werd in processies en er te zijner ere periodiek feesten georganiseerd werden.
De belangrijkste jaarlijks terugkerende feestdag in het kader van de cultus van Augustus was uiteraard zijn geboortedag. Die moest gevierd worden. Dat gebeurde onder andere met een proclamatie. In de tijd van keizer Augustus en de keizers na hem werd zo'n proclamatie in de Griekssprekende helft van het Romeinse rijk aangeduid met de term evangelion, blijde boodschap. Twee voorbeelden:
In een Klein-Aziatische inscriptie van het jaar 15 na Chr. wordt de keizer gefeteerd als 'het grootste goed en de brenger van overweldigende weldaden'. Hij is de 'vader die alle mensen gelukkig maakt'.'Voor alle mensen de heiland, die in zijn voorzienigheid hun hoop niet alleen in vervulling heeft doen gaan, maar zelfs heeft overtroffen; immers, er is vrede te land en ter zee, de steden leven op dankzij de zegeningen van eendracht, overvloed en eerbied voor de wet, en de oogst van al deze goede gaven wekt hoopvolle verwachtingen voor de toekomst en maakt ons tevreden met de dag van vandaag.'
In een andere Klein-Aziatische inscriptie, uit het jaar 9 voor chr., wordt de verjaardag van Augustus gecelebreerd in de volgende bewoordingen:Deze dag heeft de wereld een ander aanzien gegeven. zij zou ten ondergang gedoemd zijn geweest, als zich niet in de man die vandaag geboren is, een voor alle mensen gemeenschappelijk heil had geopenbaard. Juist oordeelt wie in dit geboortefeest de grondslag ziet van zijn eigen bestaan en van al zijn levenskrachten. Eindelijk is de tijd voorbij dat men het moet betreuren ooit geboren te zijn. De voorzienigheid heeft deze man met dergelijke gaven begiftigd, dat zij hem aan ons en aan de komende generaties als heiland heeft gezonden. Twisten zal hij beslechten, alles met zijn heerlijkheid vervullen. De geboorte van de god heeft de wereld de daaruit voortvloeiende evangelia gebracht. Met zijn geboorte begint een nieuwe tijdrekening.
Na de verschrikkingen van de burgeroorlogen van de late republiek was inderdaad de eindoverwinning van Augustus voor de provinciebewoners het begin van een nieuwe en betere tijd. Het leven kon nu tenminste weer eens een poosje jaar in jaar uit zijn alledaagse gang gaan, en alleen dat als is voor de meeste mensen een reden tot tevredenheid. In hetzelfde jaar 9 v.chr. werd in Rome zelf het grote Altaar van de Vrede van Augustus, de Ara Pacis Augustae, ingewijd.
Het behoeft geen betoog dat het spraakgebruik dat de evangelist Lucas in zijn versie van de geboorte van Jezus (Lucas 2,10-11) de engel des Heeren in de mond legde, nauwgezet gemodelleerd is naar het voorbeeld van proclamaties in verband met de relgieuze verering van de keizer: 'Zie ik verkondig u grote blijdschap, die heel het volk ten deel zal vallen: u is heden de heiland geboren.' En het is in het algemeen meer dan denkbaar dat met het gebruik van het woord evangelie de vroege christenen niet alleen aanknoopten bij het evangelie van de Pax Augusta en de keizercultus, maar daar ook in bewuste confrontatie het alternatief van hun blijde boodschap tegenover plaatsten.
Blasfemist schreef:Kan het niet zo zijn dat het Jezus-verhaal eigenlijk over Ceasar gaat, maar dat het bewust in deze onherkenbare vorm is gegoten.
Na de dood van Ceasar zullen zijn tegenstanders zijn verheerlijkingscultus waarschijnlijk hebben onderdrukt, om aan vervolging te ontkomen kunnen soldaten het verhaal verstopt hebben in een toevoeging aan het joodse geloof.
Ref Brutus denarius, RSC 4, Pedania 4, Syd 1296, Cr506/2
Brutus AR Denarius. 43-42 BC, Military mint traveling with Brutus and Cassius in Western Asia Minor or Northern Greece. COSTA LEG, laureate head of Apollo right / IMP BRVTVS, trophy of arms. Junia 42, Syd 1296, Cr506/2.
Ref Brutus EID MAR denarius, RSC 15, Syd 1301, Cr502/4
Brutus Ides of March Denarius. 43-42 BC. BRVT IMP L PLAET CEST, head of Brutus right / EID MAR, liberty cap and two daggers. Cr508/3, Junia 52, Syd 1301.
Gaius Cassius Longinus issued this denarius about 42 BCE; its symbolism, including a veiled head of Liberty and religious implements (a jug and an augur's curved staff), presents a justification for the assassination of Caesar. The following coin of Marcus Junius Brutus is less subtle, since it contains a direct reference to the Ides of March along with a pair of daggers and a cap of liberty (the type of headgear that was given to slaves when they were freed); the front of the coin depicts the head of Brutus.
Volgens het artikel in trouw dat ik linkte in mijn eerste reactie vandaag is Mani een joods-christelijke profeet, en vermoed wordt dat de islam sterke wortels in het christendom heeft.
De naam Divi Filius ('zoon van God') was aangenomen door alle keizers die zoon waren van een 'divus' [een vergoddelijkte keizer], bijv. Tiberius als Divi Augusti Filius, of Titus als Divi Vespasiani filius. Wat betreft Augustus als zoon van de eerste Divus (Divus Iulius), dit komt voor in het hele Romeinse Rijk, vooral in het Hellenistische oosten (als θεοῦ ὑιός [zonder lidwoord?]), waar het ook in het Evangelie terecht is gekomen, in het algemeen als ὁ ὑιός τοῦ θεοῦ in het Nieuwe Testament, en in diverse andere varianten, waaronder het zuiver keizerlijke θεοῦ ὑιός (Mattheus 4:33, 27:43 en 27:54), als het licht gewijzigde ὑιός θεοῦ, bijvoorbeeld in de biecht van de centurion (marcus 15:39), of de proclamatie van de eggel (Lukas 1:35).
De afhankelijkheid van de namen van Christus van titels uit de Romeinse keizercultur wordt beschouwd als zeker. [Bijv. de publicaties in Biblica door Kim (1998), Johnson (2000) en Mowery (2002).] Andere titels, benamingen en termen waarmee de vergoddelijkte keizers werden aangeduid zijn θεῖος (goddelijk, 'keizerlijk') en θειότης (goddelijkheid, keizerlijke majesteit), κύριος ('Heer') en κυριακός ('van de Heer') - hieronder ook de Sebaste, de 'Augustusdag', die werd geadopteerd als 'Dag van de Heer' (= zondag, zie de passage hierboven: Augustus vereerd als zonnegod) - κύριος καὶ θεóς de combinatie ('Heer en God'), βασιλεὑς ('koning', Grieks voor 'imperator'), σωτήρ ('Verlosser'), εὐαγγέλιoν ('Goed nieuws'), inclusief het zogenaamde 'evangelische feestdagen', ὰρχιερεύς [μέγιστος] (Grieks voor pontifex [maximus']), ὲπιφάνεια ('Epiphanie' (van de Heer)), παρουσί (Grieks voor adventus, 'Komst van de Verlosser') en de titel van de keizerlijke brieven voor de brieven in het Nieuw Testament (θεῖα γράμματα , 'goddelijke geschriften'), en het 'keizerlijke genitief' (tweede naamval) Καίσαρος, (van het Latijn Caesaris) als Χριστοῦ ('van Christus'). Cp. Adolf Deismann: Licht vom Osten, Tübingen 1922 et al. Voor de vroeg-christelijke assimilatie van militaire en politieke titels behorend tot de nomenclatuur van Caesar en Augustus in de titulatuur van Christus, zoals imperator, princeps, Caesar, consul, victor, summus sacerdos etc., zoals in de Vulgata en de Patricische geschriften, zie: Hubert Cancik 'Christus Imperator', in Heinricht von Stietencron: Der Name Gottes, 1975, pp. 112-130.
Verder kan bewijs worden gevonden van de verering van Augustus als zonnegod, wat wordt geïllustreerd door de sterrensymboliek van de cultus voor de Divus Julius sinds de verschijning van de komeet 'sidus Iulium', waaraan de nimbus van Augustus wordt toegeschreven (zie ook Octavianusin Publius Virgilius Maro, Aeneiden 8675 ff.), of bij de solarium Augusti, en verder bij de algemene identificatie van Augustus als Sol, die later als Sol Invictus nauw was verbonden met de Romeinse keizers, en wiens feestdag 25 december was. (zie ook sommige beelden van de cultus voor Divus Julius met de inscriptie Deo Invicto, die was overgenomen als Deo Soli Invicto Imperatori voor de cultus van Sol Invictus. Daarom zal de periode van 23 tot 26 december zijn aangeomen als feestdag voor zijn astrologische geboortedag. Deze alternatieve geboortedag - hoe sterk dit idee misschien ook leefde onder het Romeinse volk - was echter nooit officieel, en Augustus zelf beleefde alleen privé genoegen aan het idee dat de komeet 'speciaal voor hem was gekomen en dat hij er was vanwege de komeet' (Gaius Plinius Secundus), Natuurlijke Historie, 2.93-94).
Keer terug naar jodendom christendom islam
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 12 gasten