Hallo Roelie,
Misschien gaan er twee dingen door elkaar lopen. Ik zeg misschien twee dingen, namelijk ten eerste dat ik vind dat je moet kunnen zeggen dat bepaalde kwalijke zaken wel degelijk door de islam worden bevorderd, en ten tweede dat ik vrouwenbesnijdenis veroordeel als een kwalijke traditie.
Er is natuurlijk wel verschil tussen veroordelen en een mening geven. Jammer genoeg kennen vele mensen dat verschil niet en zien het direct als een aanval wanneer je anders over iets denkt.
Ik zie in dit geval inderdaad het verschil niet. Ik vind vrouwenbesnijdenis een vorm van mishandeling en onderdrukking, en ik vind dat dit moet worden bestreden. Dat is een mening, maar ik denk ook heel negatief over deze traditie, dus je kan wel zeggen dat ik het veroordeel. Volgens mij moet je het ook veroordelen, dat is het eerste begin dat je kan maken om ervoor te zorgen dat deze praktijk wordt beëindigd.
Aan de ene kant kan ik Cali’s reactie best begrijpen, maar aan de andere kant vind ik het nog veel hypocrieter er van uit te gaan dat wij ( in het algemeen wij in het ‘beschaafde’westen) alles beter weten en kunnen.
Ik ga er niet van uit dat wij in het westen alles beter weten. Ik zie in zoveel culturen positieve en negatieve dingen. Ik ben niet een monoculturist of zo. Maar ik ben gewend om negatieve en zwakke dingen bespreekbaar te maken. Volgens mij kun je de problemen in een maatschappij beter aanpakken door man en paard te noemen dan door de kwalijke zaken binnenskamers te houden.
Nog erger vind ik het als er een beroep op wordt gedaan om kwalijke zaken niet te benoemen omdat het een vorm van 'westerse arrogantie' is, of omdat 'een zwakke groep wordt gestigmatiseerd' of zo iets, terwijl het in werkelijkheid zo is dat men de discussie niet aan wil, of omdat het wel degelijk om een onderdrukkende praktijk gaat waar men geen verandering wil aanbrengen.
Ik noem het een misdadige praktijk omdat het volgens mij een gewelddadige methode is om de vrouwelijkheid en de bewegingsvrijheid van vrouwen volledig te onderdrukken. Dat is geen traditie, het is een vorm van primaire en barbaarse slavernij. Ik zie het als een vorm van solidariteit om hier een einde aan te maken, niet als een vorm van arrogantie.
Ik vond het ook barbaars dat al die zwerfhondjes zonder pardon afgemaakt werden en dat die arme zigeunerkindjes moesten bedelen om een stukje brood en dat wolven en beren afgeschoten werden wanneer ze te dicht bij de steden of de kuddes kwamen. Inmiddels heb ik zelf meegemaakt hoe het is om, om 5 uur ’s morgens door Boekarest te rennen, achtervolgd door een meute van zeven straathonden. Ik heb met eigen ogen gezien hoe zigeunerkindjes kans zien om binnen een half uur een halve pizza, een flesje limonade, 2 sigaretten en ongeveer een half dagloon van een fabrieksarbeider bij elkaar te bedelen.
Ik denk dat je hiermee wil zeggen dat je mensen niet moet veroordelen om dergelijk gedrag omdat de omstandigheden ertoe leiden dat mensen alleen voor hun eigen hachje opkomen, en mensen er zich door de armoede en corruptie niet aan kunnen onttrekken. Daar ben het ik helemaal mee eens, en ik zou het in dit geval ook een vorm van arrogantie noemen als je mensen zou veroordelen omdat ze meedoen. Het is misschien de enige manier om overeind te blijven in zo'n wespennest.
Maar wel vind ik dat je de situatie an sich moet veroordelen, en dat je zulke misstanden zo luid mogelijk onder de aandacht moet brengen, en moet proberen iedereen te overtuigen dat hij een verantwoordelijkheid heeft in het veranderen van de omstandigheden.
Dat is de enige manier om een solidair front te vormen, zodat je z'n allen de schouders eronder kan zetten op weg naar meer evenwicht in de maatschappij. Zwijgen is zo goed als meehelpen het in stand te houden. Niet dat ik iemand nou weer wil veroordelen omdat hij zwijgt, maar ik heb wel bewondering voor mensen die in het openbaar hun nek uitsteken.
In Roemenie groeit het aantal beren en wolven nog steeds ondanks het feit dat er noodgedwongen afgeschoten wordt.
Het klopt dat veel mensen dit vanuit een onrealistisch gevoel voor romantiek aan het hart gaat, mij ook moet ik zeggen. Maar ik weet dat zulke dieren en mensen nu eenmaal niet samen gaan. Er komen gewoon teveel mensen, waardoor de ruimte voor de dieren steeds meer afneemt, en ze in de nabijheid van mensen aan het roven slaan. Dan zullen ze het onderspit delven, hoe erg dat ook is. Het is misschien het lot van de mens dat wij tegelijk primair meedoen in de strijd om te overleven maar ook rationeel beseffen wat de gevolgen hiervan zijn.
casapapusilor
schreef:Els schreef:‘Vrouwen die hier wonen horen door de wet te worden beschermd, en dat wil ik hardop kunnen zeggen’
Helemaal mee eens, zolang die vrouwen zelf ook beschermd willen worden.
Nou, dan zijn we het toch niet helemaal eens. Om te beginnen hebben we het niet over vrouwen, maar over minderjarige kinderen. Als de besnijdenis zou worden uitgesteld tot de meerderjarige leeftijd- en daarmee bedoel ik minstens 18, maar eigenlijk 21 - en als het dan de vrouw alleen zou zijn die hier helemaal uit eigen beweging een beslissing over mocht nemen, dan wou ik misschien een stapje meegaan in deze redenering.
Maar nog niet helemaal. Wij hebben hier regels en wetten, en het is niet toegestaan mensen te martelen. Je kan geen culturele motivatie bedenken waardoor marteling opeens wel wordt toegestaan.
Wat de situatie in landen betreft waar besnijdenis wel legaal is, daar hebben vrouwen nauwelijks inspraak, ze hebben geen autonome bewegingsvrijheid, geen eigen beslissingsbevoegdheid, vaak geen schoolopleiding, en ze staan altijd onder voogdij van mannen. Strikt genomen worden vrouwen in deze landen nooit meerderjarig, want ze staan altijd onder voogdij, tot aan hun dood. Hun opleiding is vooral religieus, vanaf hun geboorte af, en die is er helemaal op gericht onderdanig en ondergeschikt te zijn. Hoe kunnen ze zelf oordelen over hoe ze willen leven als de hele cultuur op hun onderdrukking is ingericht?
Nogmaals, ik vind het een vorm van solidariteit om je uit te spreken voor de mensenrechten van deze vrouwen. Maar ik vind het des te belangrijker je stem te laten horen als deze manier van denken door brede migratiebewegingen hiernaartoe worden gebracht.
Wat mij betreft mag iedereen doen wat hij niet laten kan, zolang hij het maar niet aan een ander opdringt.
Maar dit is nu juist het grote kenmerk van dit soort sektarische godsdiensten, waarbij iedereen onderworpen is aan de godsdienst en de gemeenschap: de gebruiken worden opgedrongen. Niemand is vrij om uit zichzelf te zeggen dat hij liever van de tradities afziet.
Natuurlijk wordt dat moeilijk wanneer het om jonge kinderen gaat. Ik heb zelf van dichtbij een geval meegemaakt van Jehova’s die weigerden om toestemming te geven voor een bloedtransfusie voor hun baby.
Dat vind ik eigenlijk een omgekeerd verhaal. Hier wordt iemand gedwongen zijn kinderen aan een behandeling over te geven. Dat vind ik eigenlijk ook raar, ook al is het misschien in het belang van het kind. Ik heb hier problemen met het vaststellen van de grenzen van het 'belang', omdat deze bemoeienis over kinderen heel ver kan gaan.
Maar het is dus tegengesteld aan het opeisen van het recht je kinderen iets aan te doen uit naam van je godsdienst of tradities. Daar is de lichamelijke integriteit veel duidelijker in het geding.