Forum godinnen en beeldvorming | weblog | godinnen | forum home ||
|
Maar op het moment dat je toch écht wilt dat een systeem verandert, als je bijvoorbeeld echt wilt dat het patriarchaat verandert, dan zul je van goede huizen moeten komen om alle weerstand uit het systeem te kunnen trotseren. Want een systeem blijkt super mega giga intelligent te zijn in het ervoor zorgen dat het niet hoeft te veranderen. De drie knapste trucen die een systeem daarbij inzet zijn
- Het uitputten van de deelnemers aan de verandering, zodat die het opgeven.
- Ervoor zorgen dat zoveel mogelijk potentiële veranderaars zélf onbewust de grootste dragers worden van de normen van het huidige systeem.
- De veranderaars van het systeem doen laten geloven dat het systeem daadwerkelijk veranderd is, waardoor de veranderaars hun inspanningen staken. Het systeem lacht dan in zijn vuistje, want die weet wel beter, en kan weer op zijn lauweren gaan rusten.
Zo laten we in het Nederlandse systeem de vrouwen graag geloven dat de emancipatie geslaagd is, zodat vrouwen er geen energie meer in steken. Doen ze dat wel, dan worden ze door het systeem belachelijk gemaakt, door uitspraken als 'Je bent toch geen feminist?' of 'Zo hallo, ben jij in de vorige eeuw blijven hangen of zo?', of 'Nou frusto, je moet niet het vrouwzijn problematiseren, geen slachtoffertje spelen hoor!'. En dat gebeurt dan ook door vrouwen zelf: die hebben de mannelijke norm van vrouwtjes-moeten-braaf-zijn-tegenover-het-mannelijke braaf verinnerlijkt. Het Nederlandse patriarchaat zorgt voor beeldvorming die vrouwen doet geloven dat we helemaal niet meer in een patriarchaat leven, zodat vrouwen de frustraties die zij voelen volledig aan zichzelf wijten en dus de hele tijd vooral aan zichzelf blijven werken en uiteindelijk uitgeput raken en niet meer mee doen, en dus het patriarchaat met rust laten.
els schreef:Dat hameren op de 'Vrije Keuze' om de afhankelijke huisvrouw gelijk te stellen aan de zelfstandige vrouw met een eigen inkomen was fnuikend. Het is zomaar met open ogen geaccepteerd door brede groepen mensen, waaronder notabene feministes! Ze zijn erin getrapt.
Zolang er nog mensen zijn die het feminisme demoniseren en er een negatieve lading aan geven, weet je dat de strijd nog niet is volbracht.
devrouwechtzien schreef:Voortaan alleen nog maar reacties in de trant van 'laten we het dan zo en zo gaan doen'.
devrouwechtzien schreef:Misschien wordt het dan wel heel stil?
devrouwechtzien schreef:Voortaan alleen nog maar reacties in de trant van 'laten we het dan zo en zo gaan doen'.
Sjaantje schreef:Laten we dan het verliefd-verloofd-getrouwd-kerngezinnetje tot op de bodem afbreken en woongroepen-op-basis-van-respect invoeren en promoten.
SjaanTje schreef:
Laten we dan het verliefd-verloofd-getrouwd-kerngezinnetje tot op de bodem afbreken en woongroepen-op-basis-van-respect invoeren en promoten.
SjaanTje schreef:Alle romantische relaties blijven buiten de woongroep. Zo voorkom je het bijzonder irritante klitten in het begin van de relatie en alle scheidingsdrama's binnen de groep als het eens mis gaat met de romantiek.
SjaanTje schreef:
Zo krijgt een kind de tijd zich op zijn eigen tempo te ontwikkelen, de eigen interesses te volgen en zichzelf te ontplooien. De kinderen zijn dan niet meer zo makkelijk te plooien door de heersende industriele klasse, maar met het basisinkomen moet dat geen probleem meer zijn, want dan kan iedereen doen wat hij zelf wil en kan.
els schreef:[Laten we ook expliciet het 'vaderrecht' ondergraven. Geen enkel kind heeft 'recht' op een vader.
devrouwechtzien schreef:Elk kind heeft juist wel recht op een vader. Elk kind heeft het recht op een relatie met zijn of haar moeder EN vader. De vorm van die relatie is aan de ouders zelf. ( Dat is nog iets anders dan 'zorgen' voor je kinderen).
Dat recht van het kind, dient een ouder niet te beschamen, door als de ene ouder de andere ouder te willen consumeren voor eigen gerief, of door je zo te gedragen tegenover je kind, dat je kind zich onveilig voelt.
Sjaantje schreef:Ik moet zeggen dat ik de hele 'emancipatie' een achterhaald en ook voornamelijk mislukt experiment vind. Vrouwen zijn alleen maar massaal in een mannenrol gedrukt en hebben er niets voor teruggekregen, behalve dat veel mannen na heeeel lang zeuren en bedelen met een 'mens zeur niet zo' eindelijk eens wat gaan afstoffen.
Ik ken uit mijn omgeving vele samenleefmodellen en moederschapsmodellen, die soms goed gaan en soms fout, maar dat heeft niets met de modellen op zich te maken, maar met de verkeerde combinatie van karakter en model. Iemand die niet voor het traditionele huwelijk deugt, trouwt toch en iemand die niet geschikt is om in een grotere groep te leven, probeert het toch, met alle gevolgen van dien. Het heeft met karakter, opvoeding en idealen te maken, denk ik.
Ik zou zeggen: ga de kroeg in als je een kind wilt en laat mannen volledig in het ongewisse of zij een kind hebben of niet.
En als je dan per se een man voor bij je kinderen wilt, leg dan in je huwelijkscontract al vast wat je van hem verwacht. Dat schijnt tegenwoordig te kunnen, gedragsregels in een huwelijkscontract.
Het mooie van een groep is, dat je er voor kiest en dat je zaken tot in de details kunt afspreken, zonder automatisch bij ieder sociaal of emotioneel hikje in standaardpatronen te vervallen op grond van sekse, leeftijd en dus rang binnen de relatie.
Natuurlijk moet er rekening gehouden worden met natuurlijke en aangeleerde emoties, moeten leden zich terug kunnen trekken en moet er een bepaalde orde in zo'n groep zijn, maar delen van basisgoederen als wc-papier zou toch wel handig zijn
els schreef:Het gevolg is ook dat je veel meer 'geestelijke' vrijheid hebt. Je kan in grote mate doen wat je wil doen, zonder dat je voortdurend te horen krijgt 'dat hoort niet voor een vrouw'. Ik zal niet zeggen dat je niet voortdurend tegen drempels oploopt, seksisme bestaat echt wel, maar je kan in principe doen wat je wil.
Het is natuurlijk wel een probleem dat je keuzevrijheid wordt beperkt door de beperktere financiele middelen. Bovendien heeft het een weerslag op je kinderen, als je die hebt als alleenstaande moeder.
Maar dit kun je misschien makkelijker oplossen door te strijden voor meer inkomensgelijkheid in het algemeen dan voor nog meer vrouwenemancipatie.
Wat bedoel je overigens met 'mannenrol'?
Hoe de groep er van kan profiteren, vind ik niet zo moeilijk te bedenken, maar hoe je als individu jezelf kan blijven en door een groep gestimuleerd kan worden, is volgens mij iets waar veel te weinig over is nagedacht.
Het is natuurlijk handig bij voorbaat gelijkgestemden op te zoeken, ...
Wat mij betreft zou het een norm moeten zijn. Van te voren doorspreken wat je wil, en ook de mogelijkheden voor na een eventuele scheiding doorlopen en vastleggen. Niet alleen vanwege het juridische gemak, maar vooral om mensen te dwingen na te denken over wat ze van plan zijn.
Ik krijg opeens een leuk commercieel en ideologisch idee: een relatiebemiddelingsbureau beginnen voor woongroepen?
Een ideologisch werkzaam concept bedenken, en een contactplatform opzetten - lijkt me leuk, en bovendien kun je dan wat concurrentie bieden tegen dat patriarchale gedoe.
Een praktisch probleem - huisvesting voor woongroepen. Hoe organiseer je dat? Ik bedoel, moet iedereen een eigen kamer hebben in een woongroep? Ik zou dat wel willen, ik ben van de solitaire generatie. Maar waar vind je huizen die hierop berekend zijn? Of moet je een aantal rijtjeshuizen naast elkaar verbouwen?
Ik heb op de middelbare school in de jaren '80 wis- en natuurkunde moeten laten vallen, omdat meisjes minimaal een 8 nodig hadden, terwijl jongetjes met een zesje het vak wel mochten kiezen.
Als mijn man een nieuwe pan nodig heeft, stelt hij kooktechnische vragen en worden de antwoorden in mijn richting gegeven.
Vrouwen moeten onderhandelen.
We kunnen het ook eens omdraaien: kijk per jaar per beroep/opleiding/ervaring wat de mannen verdienen, en pas de salarissen van vrouwen in die groep aan.
SjaanTje schreef:behalve dat veel mannen na heeeel lang zeuren en bedelen met een 'mens zeur niet zo' eindelijk eens wat gaan afstoffen.
SjaanTje schreef:
Dat schijnt tegenwoordig te kunnen, gedragsregels in een huwelijkscontract. Al ben ik benieuwd wat daar van terecht gaat komen, want vrouwen durven al niet om huwelijkse voorwaarden te vragen, omdat dat niet in hun sprookjeshuwelijk-ideaal past, of omdat ze verwachten dat dat vanzelf wel goed gaat of dat hij wel bijtrekt als ze eenmaal getrouwd zijn.
‘Ik heb een goede opleiding, met zeer bovengemiddelde cijfers, ik ben altijd heel actief geweest in het studentenleven en ik meende: als ik straks hard ga werken, bereik ik vanzelf een hoge positie.’ Dacht marketingadviseur Femke van Heerden (35). De werkelijkheid bleek zwaar tegen te vallen.
SjaanTje schreef:Over aanpassen aan de mannenwereld gesproken: ja hoor! vrouwen moeten maar leren de mannetjesspelletjes te spelen!
http://www.intermediair.nl/artikel.jsp?id=68871
(zoals ik al voorspeld had)
devrouwechtzien schreef:We moeten dus yin gaan bieden/eisen/voordoen/beschrijven.
We moeten onze nek uitsteken voor yinnelijkheid.
gelul en andere kutverhalen schreef: Mannelijk = dat wat mannen mogen zijn.
Vrouwelijk = dat wat vrouwen moeten zijn
het groeiende gender schreef:Een vrouw...
... wordt minder dan vroeger geleid door maatschappelijke schoonheidsidealen
... kan als garagist werken en in een werkplunje vol olie nog steeds mooi zijn
... kan zowel zwak als sterk zijn, zowel emotioneel als rationeel
... die sterk is wordt bewonderd, die zich kwetsbaar opstelt wordt gekoesterd
... kan andere vrouwen kussen en hand in hand over straat flaneren
... kan naast haar talenten ook haar schoonheid gebruiken om haar doel te bereiken
... die lesbisch is, wordt veel meer aanvaard als een homoseksuele man
gelul en andere kutverhalen pagina 132 schreef:[Sommige] vrouwen [die beseffen dat ze ook met de invulling van hun eigen behoeftes bezig mogen zijn] verwachten nog een bonus: dat zij, net zoals mannen, waardering en applaus krijgen voor het feit dat ze (ook) voor zichzelf kiezen.
Tegen die vrouwen zou ik willen zeggen: 'hallo, get real!'
gelul en andere kutverhalen pagina 140 schreef:Veel meiden van tegenwoordig doen mij fantastisch aan: ze hebben de negatieve benamingen die aan vrouwen worden gegeven omgeturnd tot compliment. Noemen elkaar lachend bitch of dom blondje en stellen zichzelf zo ook lachend voor. Zo ontdoen ze de denigrerend bedoelde woorden van hun negatieve lading en definiëren zij zichzelf in plaats van hun definiëring aan mannen over te laten.
En ook als je ze ziet lopen: ze zien er prachtig uitgedost uit, zonder dat ze om zich heen kijken of mannen hen wel zien. Dat hoeft ook helemaal niet, want ze weten dat ze er goed uitzien, want ze voelen zich goed. Zij hebben geen bevestiging van mannen nodig, zij zijn namelijk ook hun eigen beoordelingscentrum. Ze gaan graag met mannen om, ook seksueel, maar stellen hun eigen grenzen. Mannen die die grenzen niet respecteren kunnen het wel schudden.
Tiresias schreef:Ik wens daarom je quote hierboven eerder om te draaien: een vrouw MAG vrouw zijn, een man MOET man zijn.
Jansen: "Daar is nu wel het überseksuele element aan toegevoegd. De metroman was narcistisch en gevoed door onzekerheid die hij zichzelf oplegde. Het empathische in de man is weer terug, ondanks zijn hoge verzorgingsgraad. Maar die is vanzelfsprekend geworden."
Tiresias schreef:Tja, die link van je... Is dat nu 'vrouwelijk'? Meer geld uitgeven aan kleding, je meer druk maken over je uiterlijk?
Tiresias schreef:Da's als een stront en drie eieren op een hoop 'conceptuele kunst' noemen, daar komen ook mensen naar kijken.
Tiresias schreef: "Daar is nu wel het überseksuele element aan toegevoegd. "
Tiresias schreef:Op pagina 119 staat een dooddoener die doorheen gans het werk lijkt op te gaan, ik geef deze hier opnieuw weer:gelul en andere kutverhalen schreef: Mannelijk = dat wat mannen mogen zijn.
Vrouwelijk = dat wat vrouwen moeten zijn
Scherp gesteld en natuurlijk bedoel je dat als provocatie... Maar het is zo jammer dat dit gewoon niet opgaat, het voelt dan des te pijnlijker als ik het zo mag lezen.
Astrid, is dat nu écht zo? Want ik zou het eerder omgekeerd zeggen.
sinds het feminisme kan een vrouw zich veel meer dan een man uiten zoals ze wilt. Haar individuele expressie is véél groter dan die van een man. Een man daarentegen, daar is niks aan veranderd sinds mensheugnis.
Ik wens daarom je quote hierboven eerder om te draaien: een vrouw MAG vrouw zijn, een man MOET man zijn.
Tiresias schreef:Aub, ik sméék het je, laat los de waarde die je hecht aan 'de man'. Je weet zeer goed hoe het aanvoelt voor jou om vrouw te zijn en met welke oordelen je geconfronteerd wordt, maar je kan niet oordelen hoe het voelt om als man te leven.
Tiresias schreef: ben ik, vanuit de dingen die ik hier heb geschreven, welkom op de twee websites die je beheert?
AlterNet, USA
http://www.alternet.org/sex/41356/
The High Cost of Manliness
Society's toxic view of masculinity isn't just harmful to men.
Everyone pays the price
By Robert Jensen, AlterNet
Posted September 8, 2006
It's hard to be a man; hard to live up to the demands that
come with the dominant conception of masculinity, of the tough
guy.
So, guys, I have an idea -- maybe it's time we stop trying.
Maybe this masculinity thing is a bad deal, not just for women
but for us.
We need to get rid of the whole idea of masculinity. It's
time to abandon the claim that there are certain psychological or
social traits that inherently come with being biologically male.
If we can get past that, we have a chance to create a better
world for men and women.
That dominant conception of masculinity in U.S. culture is
easily summarized: Men are assumed to be naturally competitive
and aggressive, and being a real man is therefore marked by the
struggle for control, conquest and domination. A man looks at
the world, sees what he wants and takes it. Men who don't
measure up are wimps, sissies, fags, girls. The worst insult one
man can hurl at another -- whether it's boys on the playground or
CEOs in the boardroom -- is the accusation that a man is like a
woman. Although the culture acknowledges that men can in some
situations have traits traditionally associated with women
(caring, compassion, tenderness), in the end it is men's
strength-expressed-as-toughness that defines us and must trump
any female-like softness. Those aspects of masculinity must
prevail for a man to be a "real man."
That's not to suggest, of course, that every man adopts that
view of masculinity. But it is endorsed in key institutions and
activities -- most notably in business, the military and
athletics -- and is reinforced through the mass media. It is
particularly expressed in the way men -- straight and gay alike -
- talk about sexuality and act sexually. And our culture's male
heroes reflect those characteristics: They most often are men who
take charge rather than seek consensus, seize power rather than
look for ways to share it and are willing to be violent to
achieve their goals.
That view of masculinity is dangerous for women. It leads
men to seek to control "their" women and define their own
pleasure in that control, which leads to epidemic levels of rape
and battery. But this view of masculinity is toxic for men as
well.
If masculinity is defined as conquest, it means that men
will always struggle with each other for dominance. In a system
premised on hierarchy and power, there can be only one king of
the hill. Every other man must in some way be subordinated to
the king, and the king has to always be nervous about who is
coming up that hill to get him. A friend who once worked on Wall
Street -- one of the preeminent sites of masculine competition --
described coming to work as like walking into a knife fight when
all the good spots along the wall were taken. Masculinity like
this is life lived as endless competition and threat.
No one man created this system, and perhaps none of us, if
given a choice, would choose it. But we live our lives in that
system, and it deforms men, narrowing our emotional range and
depth. It keeps us from the rich connections with others -- not
just with women and children, but other men -- that make life
meaningful but require vulnerability.
This doesn't mean that the negative consequences of this
toxic masculinity are equally dangerous for men and women. As
feminists have long pointed out, there's a big difference between
women dealing with the possibility of being raped, beaten and
killed by the men in their lives, and men not being able to cry.
But we can see that the short-term material gains that men get
are not adequate compensation for what we men give up in the long
haul -- which is to surrender part of our humanity to the project
of dominance.
Of course there are obvious physical differences between men
and women -- average body size, hormones, reproductive organs.
There may be other differences rooted in our biology that we
don't yet understand. Yet it's also true that men and women are
more similar than we are different, and that given the pernicious
effects of centuries of patriarchy and its relentless devaluing
of things female, we should be skeptical of the perceived
differences.
What we know is simple: In any human population, there is
wide individual variation. While there's no doubt that a large
part of our behavior is rooted in our DNA, there's also no doubt
that our genetic endowment is highly influenced by culture.
Beyond that, it's difficult to say much with any certainty. It's
true that only women can bear children and breastfeed. That fact
likely has some bearing on aspects of men's and women's
personalities. But we don't know much about what the effect is,
and given the limits of our tools to understand human behavior,
it's possible we may never know much.
At the moment, the culture seems obsessed with gender
differences, in the context of a recurring intellectual fad
(called "evolutionary psychology" this time around, and
"sociobiology" in a previous incarnation) that wants to explain
all complex behaviors as simple evolutionary adaptations -- if a
pattern of human behavior exists, it must be because it's
adaptive in some ways. In the long run, that's true by
definition. But in the short-term it's hardly a convincing
argument to say, "Look at how men and women behave so
differently; it must be because men and women are fundamentally
different" when a political system has been creating differences
between men and women.
From there, the argument that we need to scrap masculinity
is fairly simple. To illustrate it, remember back to right after
9/11. A number of commentators argued that criticisms of
masculinity should be rethought. Cannot we now see --
recognizing that male firefighters raced into burning buildings,
risking and sometimes sacrificing their lives to save others --
that masculinity can encompass a kind of strength that is rooted
in caring and sacrifice? Of course men often exhibit such
strength, just as do women. So, the obvious question arises:
What makes these distinctly masculine characteristics? Are they
not simply human characteristics?
We identify masculine tendencies toward competition,
domination and violence because we see patterns of differential
behavior; men are more prone to such behavior in our culture. We
can go on to observe and analyze the ways in which men are
socialized to behave in those ways, toward the goal of changing
those destructive behaviors. That analysis is different than
saying that admirable human qualities present in both men and
women are somehow primarily the domain of one gender. To assign
them to a gender is misguided and demeaning to the gender that is
then assumed not to possess them to the same degree. Once we
start saying "strength and courage are masculine traits," it
leads to the conclusion that woman are not as strong or
courageous.
Of course, if we are going to jettison masculinity, we have
to scrap femininity along with it. We have to stop trying to
define what men and women are going to be in the world based on
extrapolations from physical sex differences. That doesn't mean
we ignore those differences when they matter, but we have to stop
assuming they matter everywhere.
I don't think the planet can long survive if the current
conception of masculinity endures. We face political and
ecological challenges that can't be met with this old model of
what it means to be a man. At the more intimate level, the
stakes are just as high. For those of us who are biologically
male, we have a simple choice: We men can settle for being men,
or we can strive to be human beings.
Robert Jensen is a journalism professor at the University of
Texas at Austin, and the author of, most recently, The Heart of
Whiteness: Confronting Race, Racism and White Privilege (City
Lights Books).
© 2006 Independent Media Institute. All rights reserved.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast