Hallo Lauri,

een tijdje terug schreef ik geloof ik op jouw weblog, dat ik uit jouw boek een boodschap had ontvangen, die volgens mij verder ging, dan het partnerschapsmodel. Ik kon dat toen niet precies uitleggen.

Toen ik dit artikel las, vorige week, kreeg ik weer dat gevoel. Kon het weer niet uitleggen.

Nu kreeg ik net bij het zemen van mijn ramen ineens een flashback, en nu kan ik uitleggen wat ik bedoel (waarmee ik nog niet zeg dat het klopt;))

Jaren geleden, hoorde ik van het boek 'De ongetemde vrouw', van Clarissa Pinkola Estés.
Dat leek me een geweldig boek, en ik ging verlangend naar de bibliotheek.
Toen ik het vond, en het gretig uit het schap haalde, ging er ineens een schok door me heen. Het was niet de bedoeling dat ik het boek las.
En ik wist dat dat klopte. Ik kon het toen niet in woorden uitleggen, maar ik wist het.

Inmiddels kan ik het wel in woorden uitleggen: het was niet de bedoeling dat ik het boek zou lezen, omdat ik niet op zoek was naar herkenning van wat er in mij leefde, dat vuur. Ik had het ook niet nodig om bevestiging te krijgen van dat vuur, de werking ervan, of het recht op bestaan.

Mjin pad is juist zelf verwoorden, dat als je dat vuur gewoon wel hebt, wel aanvaardt, HOE dat in de maatschappij dan weer teruggepropt wordt, en wat men daar mee probeert te bereiken (altijd uitvlakking van 'iets'). Mijn pad, is waarnemen waar de kracht van het leven niet opgepikt worden, en welke verhaaltjes er onbewust omheen gebouwd worden. Als het benoemd wordt, kan het eventueel herkend worden, en kan het oplossen bij mensen. Mijn vuur er dus gewoon laten zijn. Mijn vuur was geen 'ontwikkelthema' voor mij, maar een 'schenkingsthema'; het er laten zijn, mijzelf als voorbeeld zien, en waarnemen wat er gebeurt. Wat geen ander resultaat hoefde te hebben, dan 'er oprecht te zijn'. Ongeacht of mensen dat nu willen of niet.

Het boek is waarschijnlijk geweldig, maar paste toen niet op mijn pad; het was van belang dat ik juist mijn eigen woorden en creaties zou schenken. En dat voelde ik intuitief aan.

En ditzelfde gevoel krijg ik ook Lauri, als ik lees dat jij over het partnerschapsmodel schrijft. Terwijl het partnerschapsmodel zelf mooi is, en het boek van Rianne Eisler ook, blijf ik het gevoel houden, dat als jouw boek en dit partnerschapsmodel aan elkaar gekoppeld worden, dat je dan feitelijk jouw boodschap tekort doet. Dat de kracht, het vuur, van jouw boodschap uitgevlakt wordt door het model.

Het partnerschapsmodel is minstens 20 jaar oud, en het feit dat de samenleving desondanks zo nog niet werkt, integendeel, sindsdien gewoon nog meer het zwakke mannelijke heeft omarmd, met oorlogen etc. DAT is een werking, een item, een thema, waar jouw boek iets wezenlijks in raakt, en niet zozeer het partnerschapsmodel zelf.

En van daar uit, ben ik het dan ook niet eens met deze tekst:
"
een onvrede van vrouwen en mannen dat ze niet wezenlijk hun eigen keuzes kunnen maken, maar moeten schipperen vanuit het oude denken, dat niet meer werkt. Het dominantiemodel heeft zijn langste tijd gehad en er is een toenemend verlangen merkbaar naar een ander soort samenleving, waarin menselijke waardigheid en welzijn voorop staan. Dit uit zich momenteel in eerste instantie in de vraag naar een eerlijker verdeling van de zorgverantwoordelijkheid tussen vrouwen en mannen. De zorg voor kinderen en huishouden, maar ook de mantelzorg voor ouderen en gehandicapten. Die onbetaalde zorg wordt nog steeds voor het grootste deel door vrouwen verricht. Zorgen voor elkaar heeft in de dominantiecultuur immers geen economische waarde. Geroepen wordt om een andere economie, één waarin de zogenoemde vrouwelijke waarden centraal staan: een zorgende economie.
"

Hier wordt aan het begin de suggestie gewekt, alsof vrouwen en mannen in gelijke mate hiervoor staan.
Maar dat is niet zo. Zelfs al zouden veel mannen hier in hun hart misschien wel voor willen gaan, ze gaan er NIET voor staan.

Ik denk dat het dan ook belangrijk is om niet zo zeer te zeggen 'het partnerschapsmodel is een mooi ideaal, en uit mannen en vrouwen komt nu deze roep'' .

Ik denk dat het eerder van belang is om te zeggen: 'Er zijn ook een aantal mannen die voor dit partnerschapsmodel gaan, en mee doen om daar voor te gaan staan. Maar dat is wel bijzonder in een cultuur die volledig ingericht is op het vrij houden van de man, om te werken werken werken werken.'

Daarmee komt er erkenning voor de werkelijkheid, en wordt er zowel naar de mannen die mee doen, erkenning gegeven, maar ook naar de vrouwen die er last van hebben dat veel mannen niet mee doen met emanciperen, en alle moeite daarin altijd aan vrouwen over laten. En dan kom ik terug op jouw boek: in jouw boek, lees ik nergens tussen de regels door dat ik innerlijk mezelf verplicht moet voelen om bijvoorbeeld met zo'n hangende man/baas/politicus/ca verder nog te moeten verkeren.

In het partnerschapsmodel lees ik dat dat wel moet, omdat alles het aura van partnerschap moet hebben. En dus, als de ander niet wil, moet ik de ander er naar toe brengen, naar dat partnerschap.
('Ik' is hier niet ltterlijk bedoeld, maar overdrachtelijk, als 'lezer')

Maar ik heb geen behoefte om mensen naar partnerschap te leiden.
Ik heb ook geen behoefte om de politiek qua proces of qua inhoud, meer naar partnerschap te leiden.

Dat hadden ze namelijk allang zelf kunnen regelen, er in mee kunnen gaan.

Ik wil juist dat al die mensen die niet voor partnerschap gaan, of een ander respectvolle vorm, zich niet met mij verbinden, en al helemaal niet mij gaan vertellen vanuit hun ideologieen, hoe ik zou moeten kiezen. Want er zijn genoeg mensen waarmee ik wel partnerschap, of co creatie, of hoe je het ook maar noemt, aan kan gaan, omdat ze zelf ook verantwoordelijkheid nemen voor wat er in de relatie gebeurt....

Wat mij betreft is het vraagstuk niet het partnerschap zelf, of hoe daar te komen, maar waarom de mensen die dat allemaal wel al willen, accepteren dat ze aangestuurd worden door mensen die zelf het respect niet op kunnen brengen om zo met elkaar om te gaan. Maar dat vuur is weg in het model. En ook bij het godinnespektakel zie ik het vuur niet. Men is helemaal niet boos dat ze aangestuurd worden door mensen die helemaal niet voor partnerschap staan. Eerder lijkt het wel alsof ze boos zijn dat vrouwen het partnerschap niet hebben weten te realiseren. Allemaal heel subtiele signaaltjes als 'nu geen strijd meer hoor'. Ik neem aan dat ze het dan hebben over alle mannen die hun vrouwen in elkaar sloegen, toen ze wilden emanciperen? Nee, ze hebben het met die subtiele signaaltjes natuurlijk over het feminisme. Nou, etc. etc. etc.

Ik zou het ook bijzonder vinden, als iemand die voor het partnerschapsmodel staat, gaat bedelen bij iemand als Jan Peter Balkenende, die met gemak voor de dood kiest, en dan bij hem gaan bedelen of we alsjeblieft een partnerschapsmodel maatschappij mogen zijn.

Ik merk een vuur van waarachtigheid in jouw boek, dat uitgezwakt wordt door het partnerschapsmodel.

Jij bent een voorbeeld. Wat jij kan, hoe jij in het leven kan staan, kunnen anderen ook. Waarom doen ze dat dan niet? Waarom moet er iets 'via'' de regering geregeld (in plaats van het gedrag van de regering juist niet te accepteren, wat dus een ander boodschap zou creeeren)? Waarom blijven vrouwen bij mannen die hen alles alleen laten opknappen? Of gaat het om het geld? Waarom wordt het dan niet gewoon geld genoemd, waarom moet het ineens 'partnerschap' genoemd worden.

Waarom moet het woord 'partnerschap' gebruikt worden, terwijl er feitelijk staat, bij 'eerlijkere verdeling' dat het erom gaat dat veel mannen nu overduidleijk niet voor dit partnerschap gaan, maar er blijkbaar via de regering toe aangezet moeten worden? Waarom moet de maatschappij naar 'een model', om het maar niet over de verantwoordelijkheid van mannen te hebben om hun eigen keuzes te dragen? Bij allochtonen heet het gewoon dat mannen moeten emanciperen (http://www.nissaba.nl/story.php?title=vadercentra-voor-emancipatie-allochtone-mannen). Waarom moet het bij de autochtone wereld ineens om een 'partnerschapsmodel' gaan?


Het gaat mij niet om het beantwoorden van die vragen, maar om datgene wat er allemaal verstopt wordt met het woord 'partnerschapsmodel' waar het godinnenspektakel zich mee verbindt, en waarmee ik iets heel vlaks ontvang bij het lezen, terwijl ik over jouw boek juist zo halleluja ben ;)

Als het woord nu nog gebruikt zou worden om het een en ander te laten doorleven, dan zou het een kracht bieden. Maar het 'doet' niks. Het lijkt eerder uit te vlakken. Astrid (E-mail ) (URL) - 01-02-’09 16:28